Sol, 5 de mayo de 2013
Era unha xornada estraña porque non era presumible que saíra a camiñar tendo en conta que tratábase do día que algúns denominaron "do Corte Inglés": para min este, coma moitos outros, era o dia da nai. Pero aínda que moitas veces movéronme motivos suficientes para saír á andaina dominical aínda que chovera ou estivera dun humor de cans, hoxe tiña grandes razóns e de moito peso para comer coa miña queridísima nai.
A pesares diso, Anxo e Panette agardaron por min amablemente, para que lles alcanzara no percorrido da tarde polo Morrazo... que boa idea tiveron! E non saben o que lles agradecín que me acolleran... rematei a sobremesa cando eles estaban co café, collín o meu coche e “planteime” tan rápido coma puiden no destino: Donón e a Costa da Vela.
O chegar alí, Anxo xa estaba coa súa cámara fotografando un enorme lagarto mentres Panette o observaba coa serenidade que lle caracteriza. Uninme ó grupo e puxemos rumbo ás dunas de Barra. A ruta, en parte, era descoñecida para min, así que estaba curiosa e ansiosa por saber o que me atoparía.
Entramos na praia dende un conxunto de casas onde Panette pasaba gran parte dos seus veráns e relatábanos, dándonos certa envexa, as súas aventuras nesa etapa da súa vida. Fomos descendendo entre verxeis, oasis, muíños de auga fresca... todo o que ollabamos estaba en plena bulir, pola chuvia deste inverno. A flora estaba esplendorosa, así o dicían tamén os meus compañeiros, daba a sensación de estar en plena sabana, con tigres, leóns e gacela incluídos (representados tamén en cada un de nós).
Despois de facer unha paradiña no muíño de augas frescas para tirar unhas fotos, fumar un cigarro, refrescarse ou charlar sen máis (Panette ¿en qué quedou ese concurso de facebook do que falamos sobre as preguntas e respostas que posibles interasadas/os poidan responder?), continuamos cara ó claro das dunas e as charcas que aínda estaban no camiño.
Unha servidora xa dende o comezo mollara as deportivas, pola outra banda pouco apropiadas para unha camiñata... Pero pouco importaba porque ó fin o astro sol bendicíranos coa súa presenza.
Despois de ver a Anxo trepar a unha árbore, e sobre todo rirnos ó ollar coma tentaba o descenso, chegamos á praia de Barra e camiñamos pola marxe da costa sobre as rocas continuando ó longo... desfrutando das marabillosas vistas desa praia de ensono.
Dende alí chegamos a unha salina antiga onde aparte de rir, pasei o susto da miña vida... corrín coma o vento para esquivar un, en teoría, posible xabarín morto que logo resultou ser un saco de percebes tan podres coma o cheiro que podería votar o "suposto" animal. Rir, rimos un rato pero o pellizco que lle din a Panette para que me deixara pasar diante aínda debe doerlle hoxe.
E tras ese camiño chegamos ó noso primeiro cabo e faro: o Cabo Longueiron, dende onde sacamos unhas cantas fotos da "fauna" animalohumán que alí habitaba un domingo desas características... outro bo rato para rirmos ollando a femias con tacóns e mozos sufridores tentando rescatalas das alturas entre a verde pradeira.
Despois dunhas instantáneas e de ollar o mar con esa tranquilidade que aportan as augas ós que somos de costa, baixamos un ratiño monte abaixo cara á praia de Melide, alí fixen un repaso na miña memoria trasladándome á tempos nos que acampaba coa miña nai e meu pai, ata o meu irmán estaba alí connosco... ¡qué tempos doces e canto me gustaba pasar os días alí, pegadiña á praia!
Logo de deixar atrás a praia seguimos cara o seguinte cabo e o seu faro tamén, o de Robaleira, e dende alí Anxo xa nos tirara fotos ó Panette e a min mentres prohibía que colleramos as plantas de namorar do monte, o que eu entendo, porque para iso están alí crecendo, pero Panette mais eu collemos cadanseu puñado a escondidas coma raparigos mentres agardamos máis que un intre polo fotografo da expedición.
E os dous tomamos rumbo ó Faro de Cabo Home e alí falamos e calamos, respiramos o ar e agardamos polo Anxo, que andaba polas rocas arriba e abaixo, nunhas curiosas formacións que o mar e o vento fixeron.
Despois todo o camiño da pista deixounos ollar ese horizonte que non se sabe onde remata e que fainos parecer pequeniños nun solpor abraiante.
Rematamos a xornada comendo un bocado e bebendo en Hío, esgotados pero ledos de compartir unha xornada máis verbas, sorrisos, pasos e confesións.
Redeus! Fermoso, semplesmentes
ResponderEliminar:|´