E185 Sendeiro circular do Baixo Tea (Ponte dos Remedios-Ponte das Partidas)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS



Domingo, 17 de outubro de 2010

Desta vez volveron insistir os nosos Eivadiños nos territorios do Condado. No centro da metrópole había non sei que certame deportivo, e varias rúas estaban cortadas. Esto motivou que algúns quedaran no punto habitual, no Concheiro, e outros en Puxeiros. O final foron sete os que partiron en busca de novas aventuras: Ramón, Yuka, Nacho, Georgia, Alex, Miguel e Anxo. O Betanzos aproveitou para apertarlle o acelerador a súa moto, e o Panette por fin quitou a “Vivaracha” nunha saída oficial.

Seguindo a fórmula legada polo de Paramos, detivéronse a xantar, e nesta ocasión non houbo dubida. Recalaron ó carón da estrada que vai dende Ponteareas ata Mondariz, no Asador Antón, onde non tardaron moito en acomodalos nunha mesa e en servirlles un bo Mencía para soltarlles a lingua e unha sopa de cocido para quentarlles o bandullo.

Despois partillaron un churrasco de pai e moi señor meu, con chourizos e patacas, e unhas fontes de ensalada. Algúns ata se atreveron coa sobremesa, e os máis destemidos acompañaron o café con licor de caña. Seica estaba todo rico e que non pagaron máis de doce ouros.

O Nacho partiu, que tiña algún compromiso ineludible, e o resto desfixo parte do camiño para deixar os seus vehículos ó carón da Ponte dos Remedios, en Ponteareas, que inza os seus tres maxestosos arcos sobre as minguadas augas do río Tea. Este foi o verdadeiro protagonista da xornada, xa que o grupo tentaba de debuxar outro círculo arredor del, como xa fixeran o mes pasado dende Salvaterra.

Decidiron comezar a ruta pola marxe dereita, xa que esta era totalmente descoñecida. Non era axeitado deixar a exploración para o final, xa que tanto Georgia coma Anxo tiñan obrigas que atender e non podían demorar na hora de regreso. Así que cruzaron a ponte e puxéronse en marcha. A climatoloxía acompañaba, o sol brilaba no ceo, entre nubes de algodón.

Non tardaron moito en se deter, xa que unha vez que deron co sendeiro de pescadores que seguía o río deron en chegar a un souto inzado de ourizos que ofrecían os seus froitos. Apañaron cadansúa provisión de castañas, tantas que Ramón tivo que dar un toque de atención, pois a tropa empezaba a despistarse dos verdadeiros obxectivos da expedición.

Avanzaron a bo paso a poucos metros do leito fluvial, primeiro por un sendeiro que semellaba bastante pisado, e despois seguindo unha liña que esvaecía os poucos mentres medraban as herbas e as silveiras, nunha fraga de ribeira que daba en espesarse, en facerse máis e máis inaccesible. Pero non puido o desanimo con eles, e ata Georgia, que xa levaba un tempo sen asistir a estas convocatorias, estaba leda de avanzar por este territorio incógnito, quizais porque estreaba un pauciño que lle foi de moita utilidade.

A competencia fotográfica era singular, xa que había tres cámaras en liza e todos pugnaban por quitar a mellor toma. O certo é que aquela paisaxe de lenda prestábase a ser retratada. Todo isto non impedía que o ritmo foxe o axeitado para conseguir os seus obxectivos. O primeiro de todos, atopar o lugar axeitado para cruza-lo río, cando levasen unhas dúas horas, para face-lo regreso pola outra beira.

O gps de Yuka mantiña en todo momento a posición do continxente senderista, máis esta non semellaba ter moito interese en guiar ou presentar alternativas ó camiño e declinaba en Anxo toda-la responsabilidade da empresa. Mentres este lle cedía a vangarda a Miguel ou a Alex para que, como se foxen exploradores indios, atoparan a mellor alternativa.

Enlazaron sendeiros con vellos camiños carreteiros, cruzaron campos abandonados, soutos e carballeiras, corrixiron a dirección máis de unha e de dúas veces, pero finalmente chegaron a unha ponte que lles permitía mudar de sentido. Máis aínda era cedo, e despois de facer unha breve pausa, para que o Miguel fumara o seu xaroto, decidiron seguir baixando a carón das augas verdescentes.

Río abaixo atopáronse un gran viaducto de formigón, polo que atronaban veloces un feixe de cabalos de ferro, era a autovía que vai cara a metrópole. Pero non foi esta estructura xigantesca a que detivo o seu avance, senón un pequeno regato que tributaba as súas augas a bacía do Tea. Tentaron rodealo e buscar algún xeito de franquealo, pero foi imposible, xa que unha gran finca, amurallada como un castelo e defendida por cans feros, impedía o paso, polo que tiveron que recuar e buscar outro xeito de cruzalo. Alex, Georgia e Anxo aproveitaron unha árbore caída para inzarse sobre ela e acadar a outra beira, e Miguel e Ramón fixeron traballo de enxeñeiros e improvisaron unha ponte cun tronco, polo que tamén chimpou Yuka.

Dende alí tiveron que botarse á estrada, pois non había outra, ata dar con outro sendeiro que lles permitira avanzar. Unha e outra vez internáronse na espesura da fraga de ribeira, en algunhas tiveron éxito, e noutras tiveron que volver sobre as súas pegadas. De tódolos xeitos chegaron máis ou menos a hora convida a un punto onde lles era permitido muda de ribeira, para iniciar o regreso. Este punto mereceu deterse un chisco, pola especial beleza do seu entorno. Tratábase da Ponte das Partidas, que os nosos reporteiros fotografaron unha e outra vez, tentando rexistrar o mellor reflexo dos seus tres arcos de pedra, e a brancura das súas areas.

Concluía aquí a súa exploración, xa que por diante tiñan un camiño ben coñecido. O sendeiro de pescadores entre os pontes das Partidas e dos Milagres está máis en bo uso, máis que nada porque aínda é bastante transitado polos amigos das troitas e tamén por moitos, como os nosos Eivadiños, que gustan de manter vivos estes itinerarios. Tan axeitado era o terreo para avanzar con rapidez que Alex, Georgia e Miguel botaron a correr, e deseguida deixaron atrás ó resto do grupo.

Pasaron ó carón da ponte de cemento como raios transparentes, e non foi ata que decidiron botar un xaroto, logo de pasar por un merendeiro, que volveron a ver os seus amigos. A sección fotográfica tomou nota e gardaron as cámaras para non quedar outra vez descolgados do pelotón, aínda que tamén é certo que a luz xa esmorecía e a paisaxe era algo máis monótona.

Ó pasar preto da depuradora houbo quen se alporizou, polo fedor que despedía a auga, supostamente tratada, que era verquida ó río, e ata estiveron a piques de chamar ó Seprona para denunciar o feito. O certo é que o Tea non tiña a mesma cor dende aquí, e que o camiño que restaba foi acompañado pola transparencias do seu leito.

O derradeiro tramo tiña profusión de pasarelas e pontellas de madeira, e quizais animados por esto atoparon a xentes que disfrutaban doutro xeito de camiñar, aínda que o Alex e o Miguel lles botaron o ollo a un par de rapazas que viñan facendo o sendeiro en sentido contrario. ¡Hai que facer unhas camisetas, xa!, dixeron, para tentar que se non unan a nós.

Alex tamén tentou de convencer a Georgia para converter “O outro mundo do Tea”, en unha sala de concertos con moitas posibilidades, aínda que semella que lles faltaban fontes de finanzamento para acadar o proxecto.

O día non deu para máis. Ou si, pois decidiron rematar a xornada en Cans, enfronte o monumento que conmemora a morte dun feixe de homes e mulleres nun accidente de autobús, entre eles o avó do noso Zalo. E así foi, e así volo conto, e se me saíu curta a crónica xa sabedes...

As forzas que axudan a vivir

Son dúas as forzas que axudan a vivir,
o esquecemento, e a esperanza.

Vivir non é so existir,
si non existir e crear,
saber gozar e sufrir,
e non durmir sen soñar.

Luís da Roxa (no exilio da grela), outono 2010.

E184 Roteiro de Xirazga (Beariz)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS
Crónica e Fotos en NÓMADAS


Lúa, 13-10-010.

A ver a ver...., imos empezar corrixindo erros. Hoxe pola mañá viña Anxo por Canjas e atopouse con que eu xa tiña publicada unha crónica no blog de Nómadas a propósito do día que compartimos onte en Beariz, no roteiro de Sirazga. Nesa crónica eu lle adicaba a autoría do roteiro única e exclusivamente a Sudando Botas. Inxenuamente, porque así foi, na miña cabeciña tiña o chip de que as saídas Eivadiñas se limitaban aos domingos e o Anxiño se encargou de informarme, e de incluso remitirme ao blog de Eivadiños para comprobar que as saídas deste singular e especial colectivo tamén inclúen festivos e días semanais. Vale!!!, vaaaaleee!!!. Desculpas mil e rectificacións no blog de Nómadas. Promesa de crónica Eivadiña en toda regra e se son sincera e fago retrospección, é certísimo que onte, ao longo do traxecto cara ao lugar onde emprenderiamos a nosa aventura camiñante, Anxo me había dito que me " tocaba " face-la crónica, só que eu non asociei ben o asunto.

Reuniámonos en Puxeiros ás 11,30 seis amigos para pasar un día que prometía perfecto, polo clima e polo ambiente que xa se estaba dando unha vez todos xuntos : Anxo, Alex, Yuka e o seu inseparable Ramón, Montse, e esta que escribe. Todos cun ánimo fecundo en humor e con perspectivas de seguir na mesma liña. Tras coller algo para comer, todo moi apetitoso, algúns incluso decidiron levar postre para este día que comezaba tan ben e tan distendido, uns doces de leite frita que reclamaba a atención e a gula, e tras un mañaneiro almorzo que non tiña trazas de querer despegarse da mesa, fixemos o esforzo de repartirnos en dous coches para enfiar rumbo a Beariz, o noso destino.

No coche, no camiño de ida, conversas animadas, unhas veces con retranca, outras máis persoais, co talante que só a confianza pode ofrecer. Eu ultimamente estou a deixar pousar as miñas emocións sen censura, con moitas ganas de disfrutar dos amigos e de facelos disfrutar tamén da miña presenza, dándome de forma desinhibida e favorecendo a alegría dos reencontros, e dende logo o que menos me interesa é ter conversas formais falando do tempo ou de banalidades intranscendentes, e favorezo máis saber dos amigos e que eles saiban de min, tanto en temas frívolos coma máis serios. E así iamos facendo millas asfalto adiante no coche. Gustoume a emoción de Alex pasando por paraxes coñecidas dos seus tempos máis infantís, traendo ao recordo a súa estancia en Soutomaior e en Fornelo de Montes, terras dos seus pais, avós e ancestros. A ilusión con que nos amosaba as casas, nos nomeaba os distintos barrios, indo no coche demoradamente e con tempo a ir mostrándonos cada recuncho da súa memoria. Eu me sentía feliz nese traxecto, pensando que estes dous "impresentables" cos que ia, cada vez estaban sendo máis importantes no meu propio recuncho de sentires, e sobre todo sabendo con absoluta seguridade que eu tamén era igual de importante para eles. Boa combinación para un día que non sei por qué, cando amanecín, sabía que ía resultar en algo bonito.

Mentres tanto, Ramón conducía a velocidades imposibles, imposibles polo menos para Alex, aínda que eu, teño que recoñecelo, son máis da liña de Ramón, estaba segura de que se fose eu a que conducira, estaría pegadiña ao coche de Ramón nos límites que a prudencia obrigan. Si, teño que recoñecer que me puña algo "nerviosa" a prudencia na conducción de Alex, pero pensei que coma non era eu a conductora xa chegariamos ao noso punto de saída, ou non!!!...., jajajajaja. En todo caso, se nos perdésemos, tiña claro que pateada habería, si ou si, así que simplemente deixei que a responsabilidade da conducción caera en Alex, que para iso conducía.

Chegamos a Xirazga, por suposto, non sen parada a facer gasolina por parte de Ramón e da impaciencia de Alex, jeje....

Espectacular a igrexa de Xirazga, e coa agradable sorpresa de que había acceso ao campanario por unhas escaleiras dignas dunha película de terror, impresionante esa subida que te facía pensar no descenso, pero ao final non foi tan terrible nin escabroso, a escuridade tan absoluta ata o punto de non saber onde puñas os pés só se deu no ascenso, a baixada foi sinxela e recoñecida. Innumerables tumbas no chan, sarcófago con calavera e osos cruzados, cruceiro con personaxes cubrindo as súas nobres partes con follas de parra. Lugar especial!!. Pero por moi especial que fose......, Yuka estaba de talante pateante, e con ganas de ritmo e de camiñares potentes, pola lonxitude do roteiro e porque hoxe lle daba a gana!!, que non porque disfrute dos andares demorados non teña un fondo que mete "medo" se decide darlle cancha ao seu ritmo. Mamma mía!!!, qué despliegue de prontitude e de aceleración nun inicio que marcaría todo o traxecto. Eu, por se acaso, decidín seguila mentres os fotógrafos Ramón e Anxo seguían alucinados co ambiente da igrexa e pouco a pouco iamos deixándoos atrás, creo que tiveron que facer un bo sprint ata alcanzarnos.

Pasamos por Alén, hoxe era o día de Alex, definitivamente. A aldea chamábase coma el e posou ao lado do sinal que nomeaba a aldea, non sen posar tamén para unha foto con cara de inocente cunhas palabras debaixo que puñan: PUTA, aiiiii!!!, jajajajajaja....., o capullito de Anxo lle tiña unha boa preparada, en realidade puña: DEPUTACIÓN, pero o malvado enfocou a cámara de xeito que só sairan as catro letras. Coitadiño Alex, e con esa cariña!!. Estaba a presentarse un día para esa clase de distensións, coa alegría por bandeira e o relax coma compañía. A verdade é que o pouco que levabamos camiñado era tan amable, tan bonito e tan acolledor que non podería saír outra cousa máis que a nosa resposta alegre e agradecida.

Paso por zona boscosa e ao fresco das árbores amigas, vistas entre árbores invitadoras e anunciadoras da maxestuosidade paisaxística que nos agardaba para cando saímos á zona aérea facendo un ascenso cara a Santo Domingo. Clima apropiadísimo para o roteiro que estabamos a facer, silencios pletóricos de silencio que amansaban os ánimos e creaban desexos de quietude interior sen necesidade de compartir máis que presenzas, porque nada máis era necesario. Nese tramo eu sentía a miña fortuna en extremo, non podería estar mellor que onde estaba nese preciso momento, sen inquietudes, sen pensamento, só sentindo ao meu corpo en movemento, facendo pasos, caladamente, pletórica, sen máis necesidade ca de camiñar, camiñar, camiñar....., a onde fose, érame exactamente igual, estaba en plena natureza recibindo non sei exactamente o qué, pero era bo, moi bo. Miraba aos meus amigos e os miraba na mesma situación. Un martes agradecido, un tempo incrible, nin frío nin calor, todos óptimos, sans, alegres, calados, cada un ao seu aire e todos xuntos. Grazas, grazas por ter o que teño!!, que é moito!!. Canto repouso aos galimatías de cada un do seu cotián!!, e en día semanal, case se aprecia máis que unha fin de semana habitual.

Chegados a Santo Domingo paradiña para comer. O lugar non podía ser máis acolledor e idóneo. Céspede acolledor, mesas de pedra ao sol e a sombra, para escoller!!. Fonte de augas fresquísimas, entorno fermosísimo que invitaba a quedarse. E nos quedamos, claro!!. A fame era nejra para algúns e desestimada para os fotógrafos, que se adicaron a reflexar o ambiente, incluso houbo algún que se namorou dos azafráns silvestres e das súas cores e se adicou a facer unha maxi reportaxe xogando cos desenfoques. Eu era das que tiñan unha fame nejra, e adiqueime a papar no meu bocata vexetal con mahonesa incorporada e a trabar con ansias nun pan que estaba fresquiño e delicioso. Montse aportou olivas recheas de anchoa e un queixo de cabra exquisito, Yuka preparou bocatas de chourizo e queixo que tiñan unha pinta á que me resistín porque a gula xa pasaría a indecente, e por suposto, ese postre delicioso que me deixou satisfeita e co bandullo cheo sen chegar a considerarse o tema coma perigoso, todo moi na súa medida, nin de máis nin de menos.

Pequena sesta no céspede agradable e invitador, ao sol, recibindo lume externo para quentar posibles fríos internos, que para nada, pero por se acaso, jeje... E visita aos arredores da igrexa de Santo Domingo, a mámoa que alí había, a observar as incoherencias arquitectónicas cuns adosados de ladrillo á estructura orixinal, meu deus!!, non tiña desperdicio a visión!!; e fotiños simpáticas de todos xuntos en plan amiguiños de cachondeo e sacando aos nenos que temos cada un dentro de si, cómo nos gusta xogar!!.

Seguimos ascenso entre paisaxes no ceo competindo con nubes marabillosas, desas que invitan aos fotógrafos a estudiar luz, sombras, perspectiva e demais loxísticas dun bo profesional, o día era realmente espectacular e o ceo unha paisaxe presente. Conversas varias, sobre arquitectura e inxeniería de camiños, discusión a propósito de pontes contemporáneas e materiais que se usan actualmente, física cuántica versus filosofías antigas, e moito, moito, moitísimo cachondeo a conta desta cronista que hoxe tiña un día tan estupendo que todo lle daba a risa, e por rir, non lle importaba rirse ata de si mesma.

Descenso prodixioso, non sen antes atoparnos no alto un sinal de: perigo!!, avión!!.... Bueno, para ver as fotos, non podería dicir moito máis deste momento que afortunadamente quedou gráfica e visualmente rexistrado.

Ponte e muíño antigos coma a vida mesma, paso por aldea plagadiña de cans e baleira de xente. Pasos a carón do río e de campos repletos de cogomelos vermellos facendo contraste co verde da herba. Auga fresca nunha fonte abundante que agasallaba con maná de frescura na gorxa. Día que nos amosaba sorpresa tras sorpresa á vista e aos sentidos dunha forma poucas veces sentida tan abundante e xenerosa. Nin os tramos de asfalto sobraban. Momento cruce ao río, só dúas valentes e aguerridas camiñantes osaron descalzarse e pasa-lo río, Yuka e máis eu. Se o chego a saber!!!, xélidas, cortantes, impresionantemente frías!!, qué dor!!!. Os demais se buscaron a vidiña coma mellor superon e acabaron cruzando un pouquiño máis adiante.

Enfiamos camiño estreito e bonito que nos levaría sorpresivamente ao encontro das primeiras casas das aforas de Doade. E dalí voltamos a coller caminiño cara ao río ao amparo do solpor que ía anunciando retirada rápida cara a Xirazga. Preciosísimo percorrido no que as marcas brancas e amarelas tan queridas nos anunciaban que iamos polo bo camiño, en todo o roteiro as marcas tiveron existencia cero agás no principio e agora, no derradeiro tramo que nos conducía ao noso destino.

Ao límite da noite demos en chegar, aliviados, agradecidos, cansos, felices. Trofeo ao torete, premio Sudando Botas, non sei se oficial, jajajajaja, otorgado por Ramón a Anxo. 20 kms de alegrías e de bos pasos. Momento vacas pasando en fila india ao solpor. Agradecementos a Yuka e a Ramón por tamaña odisea de principio a fin. Preciosa!!, non sei qué máis dicir deste roteiro, moi gratificante e cun pouco de todo, a monotonía non foi unha das súas características dende logo.

Aínda paramos en Fornelos de Montes a picar algo. Estivemos moi a gusto compartindo conversas sobre gustos e desgustos cineastas a conta dos actores, non polo seu traballo precisamente senón polos seus físicos, qué banais e superficiais!!!, jajajajaja, loubando ou criticando o seu atractivo a niveles puramente físicos. Aínda nos reinos un cachiño vendo o despliegue fotográfico que ten Alex no seu teléfono "air fhone", qué nivel!!, ensinándonos as súas femias preferidas e as nosas fotos que lle saen na pantalla cando o chamamos.

Tocaba retirada xa, era tardísimo. Montse, Yuka e Ramón enfiaron cara a Vigo tras despedirnos, e eu me deixei levar na parte de atrás despois de dicirlle a Anxo que me tocaba a min, que non estaba eu para darlle moita conversa a Alex cara a Vigo, e é que a esas horas xa non son ninguén, a verdade, tan só unha meniña que xogou durante todo o día e que agora bostezaba facendo esforzos por permanecer esperta ata Puxeiros, onde aínda me esperaba unha viaxe que se me antollaba longuísima cara ao Morrazo.

Amiguiños!!!, agradecida!!.

Salo.

O Exilio

O vento bate con forzas nas ventas do sur.
Esta casa que habito semella arestora
un barco antigo ancorado nun mar
de verde máxico esmeralda.

Alí pretiño cara a diante, un
fermoso carballo, vai perdendo
as follas abatidas polo seu siclo vital,
entre as herbas bravas, preludio
da invernía que amansa os sentidos.

Unha nostalxia invade os recantos
dos cuartos, mentres escribo en
follas brancas, xurde un intimo mundo
habitado polo silencio das palabras.

Así o lugar, vai mantendo viva a
súa memoria de moitos anos.
Aínda fican en nos outros camiños
que facer e andar, a globalización
non da asolagado a resistencia do pobo.

As veces algo xurde que aguilloa as
nosas bagoas solitarias, e as
feridas, esas que nunca curan.
Segue a choiva batendo nos vidros,
como a musica dun violín.

Na grela, memoria e loita, sempre.

Luís Chapela Bermúdez (no exilio da grela), outono 2010.

E183 Sendeiro de circular de Melón

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS
Crónica e Fotos en NÓMADAS



Domingo, 10 de outubro de 2010
Come, anda e Vive

Non é doado o que ti pides¡¡¡¡ – díxome o meu irmán cando eu lla propuxen se coñecía algún grupo de boa xente que lle gustara a natureza e as camiñadas,mais sei de un rapaz, que pode se cadra encaixa, chamase Anxo e está nun grupo chamado os Eivadiños.

Despois de poñerme en contacto con tal Anxo, como se me coñecera de toda a vida díxome “Se non ves, manda mensaxe e así non agardamos por ti.” Cando tiña preparada a mensaxe para non ir, decidín non envialo e acudir a cita das doce e cuarto no Concheiro.

As presentacións obrigadas e as primeiras sensacións foron excelentes.

Comezamos a viaxe e a primeira paraxe foi para xantar en Melón, una vila totalmente descoñecida para min. Xantamos cocido galego, polbo, xamón, e demais ledicias culinarias, regadas con viño, cervexa, e unha doce sobremesa, como non, non podía faltar o licor café. Coas baterías cargadas comezamos a camiñada. As cores do outono verdes, ocres, marróns contrastaban, na primeira parte de camiño, coas autoestradas e o asfalto que nos recordaban que coa escusa do progreso o home é o maior depredador.

Despois de subir moitas costas chegamos ó primeiro paraíso, as fervenzas do río Cortella, beleza, paz, tranquilidade forza e sosego son os recordos que teño deste intre. Pasamos por distintas aldeas e falamos coa xente que nos atopabamos, pouco a pouco entramos no denso reino do mato e as arbores, apenas o GPS de Yuka guiaba o noso camiño.

Chuvia e sol acompañáronos durante o roteiro todo facía adiviñar que as seguintes fervenzas que iamos ver ían estar na súa plenitude mais salvaxe. O día ía transcorrendo inda que o mellor quedaba por vir, as fervenzas de Melón e de Tourón deixáronnos abraiados.

A luz do día xa estaba nos seus últimos folgos non restaba un chisco a maxia do momento pola contra aumentaba o seu misterio.

Despois de 6 horas de camiñar, xa que non nos perdemos, chegamos ó punto de partida o mosteiro de Melón, testemuña de moita historia e tamén da nosas gañas de partillar de unha boa tarde de boa onda e natureza xuntos.

Até mais, que será moi pronto.

Dalia López.

Archivo del blog

Seguidores