E185 Sendeiro circular do Baixo Tea (Ponte dos Remedios-Ponte das Partidas)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS

Domingo, 17 de outubro de 2010

Desta vez volveron insistir os nosos Eivadiños nos territorios do Condado. No centro da metrópole había non sei que certame deportivo, e varias rúas estaban cortadas. Esto motivou que algúns quedaran no punto habitual, no Concheiro, e outros en Puxeiros. O final foron sete os que partiron en busca de novas aventuras: Ramón, Yuka, Nacho, Georgia, Alex, Miguel e Anxo. O Betanzos aproveitou para apertarlle o acelerador a súa moto, e o Panette por fin quitou a “Vivaracha” nunha saída oficial.

Seguindo a fórmula legada polo de Paramos, detivéronse a xantar, e nesta ocasión non houbo dubida. Recalaron ó carón da estrada que vai dende Ponteareas ata Mondariz, no Asador Antón, onde non tardaron moito en acomodalos nunha mesa e en servirlles un bo Mencía para soltarlles a lingua e unha sopa de cocido para quentarlles o bandullo.

Despois partillaron un churrasco de pai e moi señor meu, con chourizos e patacas, e unhas fontes de ensalada. Algúns ata se atreveron coa sobremesa, e os máis destemidos acompañaron o café con licor de caña. Seica estaba todo rico e que non pagaron máis de doce ouros.

O Nacho partiu, que tiña algún compromiso ineludible, e o resto desfixo parte do camiño para deixar os seus vehículos ó carón da Ponte dos Remedios, en Ponteareas, que inza os seus tres maxestosos arcos sobre as minguadas augas do río Tea. Este foi o verdadeiro protagonista da xornada, xa que o grupo tentaba de debuxar outro círculo arredor del, como xa fixeran o mes pasado dende Salvaterra.

Decidiron comezar a ruta pola marxe dereita, xa que esta era totalmente descoñecida. Non era axeitado deixar a exploración para o final, xa que tanto Georgia coma Anxo tiñan obrigas que atender e non podían demorar na hora de regreso. Así que cruzaron a ponte e puxéronse en marcha. A climatoloxía acompañaba, o sol brilaba no ceo, entre nubes de algodón.

Non tardaron moito en se deter, xa que unha vez que deron co sendeiro de pescadores que seguía o río deron en chegar a un souto inzado de ourizos que ofrecían os seus froitos. Apañaron cadansúa provisión de castañas, tantas que Ramón tivo que dar un toque de atención, pois a tropa empezaba a despistarse dos verdadeiros obxectivos da expedición.

Avanzaron a bo paso a poucos metros do leito fluvial, primeiro por un sendeiro que semellaba bastante pisado, e despois seguindo unha liña que esvaecía os poucos mentres medraban as herbas e as silveiras, nunha fraga de ribeira que daba en espesarse, en facerse máis e máis inaccesible. Pero non puido o desanimo con eles, e ata Georgia, que xa levaba un tempo sen asistir a estas convocatorias, estaba leda de avanzar por este territorio incógnito, quizais porque estreaba un pauciño que lle foi de moita utilidade.

A competencia fotográfica era singular, xa que había tres cámaras en liza e todos pugnaban por quitar a mellor toma. O certo é que aquela paisaxe de lenda prestábase a ser retratada. Todo isto non impedía que o ritmo foxe o axeitado para conseguir os seus obxectivos. O primeiro de todos, atopar o lugar axeitado para cruza-lo río, cando levasen unhas dúas horas, para face-lo regreso pola outra beira.

O gps de Yuka mantiña en todo momento a posición do continxente senderista, máis esta non semellaba ter moito interese en guiar ou presentar alternativas ó camiño e declinaba en Anxo toda-la responsabilidade da empresa. Mentres este lle cedía a vangarda a Miguel ou a Alex para que, como se foxen exploradores indios, atoparan a mellor alternativa.

Enlazaron sendeiros con vellos camiños carreteiros, cruzaron campos abandonados, soutos e carballeiras, corrixiron a dirección máis de unha e de dúas veces, pero finalmente chegaron a unha ponte que lles permitía mudar de sentido. Máis aínda era cedo, e despois de facer unha breve pausa, para que o Miguel fumara o seu xaroto, decidiron seguir baixando a carón das augas verdescentes.

Río abaixo atopáronse un gran viaducto de formigón, polo que atronaban veloces un feixe de cabalos de ferro, era a autovía que vai cara a metrópole. Pero non foi esta estructura xigantesca a que detivo o seu avance, senón un pequeno regato que tributaba as súas augas a bacía do Tea. Tentaron rodealo e buscar algún xeito de franquealo, pero foi imposible, xa que unha gran finca, amurallada como un castelo e defendida por cans feros, impedía o paso, polo que tiveron que recuar e buscar outro xeito de cruzalo. Alex, Georgia e Anxo aproveitaron unha árbore caída para inzarse sobre ela e acadar a outra beira, e Miguel e Ramón fixeron traballo de enxeñeiros e improvisaron unha ponte cun tronco, polo que tamén chimpou Yuka.

Dende alí tiveron que botarse á estrada, pois non había outra, ata dar con outro sendeiro que lles permitira avanzar. Unha e outra vez internáronse na espesura da fraga de ribeira, en algunhas tiveron éxito, e noutras tiveron que volver sobre as súas pegadas. De tódolos xeitos chegaron máis ou menos a hora convida a un punto onde lles era permitido muda de ribeira, para iniciar o regreso. Este punto mereceu deterse un chisco, pola especial beleza do seu entorno. Tratábase da Ponte das Partidas, que os nosos reporteiros fotografaron unha e outra vez, tentando rexistrar o mellor reflexo dos seus tres arcos de pedra, e a brancura das súas areas.

Concluía aquí a súa exploración, xa que por diante tiñan un camiño ben coñecido. O sendeiro de pescadores entre os pontes das Partidas e dos Milagres está máis en bo uso, máis que nada porque aínda é bastante transitado polos amigos das troitas e tamén por moitos, como os nosos Eivadiños, que gustan de manter vivos estes itinerarios. Tan axeitado era o terreo para avanzar con rapidez que Alex, Georgia e Miguel botaron a correr, e deseguida deixaron atrás ó resto do grupo.

Pasaron ó carón da ponte de cemento como raios transparentes, e non foi ata que decidiron botar un xaroto, logo de pasar por un merendeiro, que volveron a ver os seus amigos. A sección fotográfica tomou nota e gardaron as cámaras para non quedar outra vez descolgados do pelotón, aínda que tamén é certo que a luz xa esmorecía e a paisaxe era algo máis monótona.

Ó pasar preto da depuradora houbo quen se alporizou, polo fedor que despedía a auga, supostamente tratada, que era verquida ó río, e ata estiveron a piques de chamar ó Seprona para denunciar o feito. O certo é que o Tea non tiña a mesma cor dende aquí, e que o camiño que restaba foi acompañado pola transparencias do seu leito.

O derradeiro tramo tiña profusión de pasarelas e pontellas de madeira, e quizais animados por esto atoparon a xentes que disfrutaban doutro xeito de camiñar, aínda que o Alex e o Miguel lles botaron o ollo a un par de rapazas que viñan facendo o sendeiro en sentido contrario. ¡Hai que facer unhas camisetas, xa!, dixeron, para tentar que se non unan a nós.

Alex tamén tentou de convencer a Georgia para converter “O outro mundo do Tea”, en unha sala de concertos con moitas posibilidades, aínda que semella que lles faltaban fontes de finanzamento para acadar o proxecto.

O día non deu para máis. Ou si, pois decidiron rematar a xornada en Cans, enfronte o monumento que conmemora a morte dun feixe de homes e mulleres nun accidente de autobús, entre eles o avó do noso Zalo. E así foi, e así volo conto, e se me saíu curta a crónica xa sabedes...