In memoriam

Duascentas caminhandas son moitos pasos. Case cinco anos, creo, calcorreando os camiños do mundo ou inventándoos, inventándose a cada paso con esa fórmula imposible que Eivadinhos foi. A fórmula que posibilitaba compaxinar noite e pateo, comida e pateo, amizade e pateo, literatura e pateo, eivas e pateo.

Por iso Eivadinhos non morre, porque é una fórmula necesaria. Desactívase a marca, está ben que as cousas teñan un punto final recoñecíbel, pero a idea continua como continúan os carreiros e os afectos.

Eivadinhos xa non existe como razón social pero permanece non só nos afectos como tamén niso tan importante e que constituíu outra das marcas constitutivas da súa cerna. As crónicas. Unha inmensa colección de crónicas, escritas e visuais, que nos permiten a todos revivir e coñecer aquilo que foi e que, pola arte desta maxia previsora, continua sendo. Moitos pasos e moitas palabras.

Porque, qué cousa somos senón memoria?. Memoria de nós. Iso é o que permanece, si permanece, unha vez que non estamos. No caso que nos ocupa a lembranza queda porque Eivadinhos foi construíndo e afortalando a súa memoria pateada a pateada, crónica a crónica. E non foi casual, foi marca da casa, elemento fulcral e identificativo.

E acontecerá que outros camiñantes eivados teñan precisión de seguir pateando na medida escasa das súas posibilidades e acontecerá tamén que algúns amantes da noite amen tamén as canicoubas. E, inevitablemente, acontecerá que alguén teña que reinventar esta cousa grande que Eivadinhos foi. E segue a ser.

O que non sei se acontecerá é que haxa un corazón disposto a partirse a alma nas mañás do domingo pelexando contra o sono por manter aceso un soño, un facho de ilusión polos camiños. Iso non sei se acontecerá. E se acontecera, dubido que eu volva te-la sorte de estar no lugar e hora axeitada para formar parte, sequera minúscula, dunha ilusión tan grande que non cabe no peito dos homes normais e solo no dos bos e xenerosos. Que non abundan.

En calquera caso, mentres a vida segue e nós con ela, quédanos a memoria. Grande cousa.


Zalo de Paramos. Marzo do 2011

E200 Trilho do Glaciar e do Alto Vez (Arcos de Valdevez)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS


Xoves, 17 de marzo de 2011

Todo ten un comezo e un final, unha xéneses e un epílogo, e esta cousa que se deu en chamar Eivadiños non podía afastarse desta norma natural que rexe a existencia dos homes e das bestas, dos sentimentos e das ideas, das estrelas e dos planetas. Aceptar que somos mortais, e polo tanto finitos, danos a posibilidade de decidir o momento, o instante preciso no que, pola circunstancia que sexa, non queremos ir máis alá e dicimos: ata aquí chegamos, compañeiros.

Penso que, ademais de ser conscientes de que todo ten que rematar algún día, é imprescindible non apegarse, e te-la capacidade de desprenderse das cousas antes de que agonicen ou se convertan nunha doenza crónica. A miña ilusión polos camiños fica intacta, e tamén a de compartilos con boa parte dos que, sen éxito, tentei de converter este proxecto particular en colectivo. Quizais fun ambicioso de máis e soñei con que este caderno de bitácora reflexase as visións, vivencias e soños dos meus iguais.

Nunca tentei que isto fose unha ferramenta para satisfacer o meu ego, nin un escaparate para as miñas “conquistas” montañeiras, e se algunha vez caín nesa tentación agora seméllame ridícula. A primeira intención foi, dende aquela primeira camiñata nas terras do Lérez, formar un pequeno grupo de amigos para saír ó monte en formato reducido, non máis de quince quilómetros nin máis de cinco horas (aínda que tamén houbo excepcións e saídas con máis distancia e duración). A segunda foi dotala dunha historia, tanto gráfica como escrita, que nos dera entidade e nos que se involucraran a meirande parte dos integrantes do grupo. Foron poucos os que o fixeron, aínda que de calidade.

A historia Eivadiña fica aquí, para que cada quen poida mergullarse nela buscando como e onde se produciu, e cales foron os seus actores. Non quixera pensar en que todo esto redúcese a unha palla mental, e que estou a estragar un xoguete co que me cansei de xogar. Quixen erguer un proxecto pero fáltanme forzas e axudas para continuar, e non vexo que ninguén queira tirar do carro, así que penso que é o momento de dicir: vémonos no camiño, máis co único compromiso de compartir pegadas e sorrisos. Non vou facer balances, inventarios, estatísticas, nin longas listas de agradecementos ou de reproches.

Estivo ben mentres durou, e máis nada. Aínda así esta derradeira crónica ten que recoñecer a laboura entusiasta dos que me acompañaron na nosa última andaina: os senhores Botas. Ninguén coma eles aportou tantas propostas ás nosas convocatorias, ninguén coma eles apostou polo proxecto, mesmo cando comezaron a te-lo seu propio, e artellaron unha bitácora precisa e preciosa, técnica e artística, que xa é unha referencia obrigada para quen queira adentarse nos carreiros da xeografía da vella Gallaecia. E foron eles os que me agasallaron cun deses sendeiros de primeira división, que levaban tempo con ganas de compartir comigo: o trilho glaciar do Alto Vez.

Partimos, a senhora Botas e máis eu, da metrópole máis cedo que de costume, xa que o tempo era cumprido e ademais xa non tiña moito sentido seguir a cinguirnos a unha fórmula esgotada. Despois dunha parada obrigada en Amaquía para tomar un café, botar unha ollada rápida á actualidade máis apocalíptica e coller bocadillos e outras lambetadas, puxemos rumbo ó corazón do Condado, onde o vizconde de Sistelo agardaba por nós, impaciente por visitar os seus dominios pese a unha molesta doenza de lumbago. É moito este home para deixar ós camiños por tan pouco.

Foron moitas ás lembranzas que me invadiron este día, e a primeira, conforme chegabamos á Portela de Alvite, foi a de cando os meus queridos Zalo e Salomé me iniciaron nos segredos deste reino perdido, que alguén bautizou con acerto como “o pequeno Nepal”. Celebrabamos entonces o terceiro aniversario dos Eivadiños, e non atopei mellor xeito de facelo que na compaña de estes dous compañeiros de camiños que foron tamén unha parte importante e activa da nosa curta e fructífera historia.

O día anterior deitarame cedo, cousa rara na miña seman de vacacións, xa que tiña certo que nos agardaba unha boa subida, e aínda así aledeime de que ascenderamos en coche un bo anaco pola estreita estrada que vai de Sistelo a Porto Cova. Nesta ultima poboación deixamos o noso vehículo, preparamos ás mochilas e fixemos os estiramentos de rigor. Pese a que o ceo estaba cuberto, a temperatura era agradable, e o noso ánimo era aínda máis cálido. Tiñamos por diante unha desas xornadas polas que paga a pena estar neste mundo, conscientes da fortuna de habitar este anaco da xeografía.

Dende que imprimimos as primeiras pegadas na aldea de Porto Cova, disfrutamos dunhas fantásticas panorámicas ó Val do Vez, cos seus característicos socalcos onde traballaba arreo a xentiña do lugar. Ó noso paso só saíron un feixe de cans, con máis ganas de enredar que de defender o territorio, mentres disparabamos cara as augas do ribeiro de Porto Cova que baixa sorteando penedos cara o Vez, cara a súa eira comunitaria, cun feixe de espigueiros aínda en uso, ou cara o conxunto de casas, algunhas ben rehabilitadas, que forman este enclave montañoso.

Un camiño carreteiro, pola que son ven visibles as fendas abertas polos carros de bois, invitábanos ó ascenso e, a pesares de que dende os primeiros metros o desnivel a sortear era considerable, era compensado pola fermosura dos valados de pedra, das veigas e regadíos, e mesmo do camiño, no que a primavera, quizais sabendo do fin da nosa historia, adiantarase para nos despedir. O brión cubrindo cunha infinita variedade cromática os muros senlleiros que afastaban socalcos e carreiros, e as árbores brotando follas tenras e aromáticas flores, toda unha sinfonía como diría aquel que nos legara a fórmula máxica nas terras da Travanca.

Moita auga descorrendo ó carón do camiño, refrescando as nosas conversas. Viñan moitas lembranzas dos camiños recorridos, e de tanta xente que camiñou canda nós. E tamén botamos unhas risas coas derradeiras crónicas dos Nómadas, onde seica houbo lume cruzado, e desexamos que non houbese ninguén ferido, e coa misteriosa aparición dunha nova marca sendeirista, que seica fai punto de reunión onde comezamos nos a xornada. Cousas da vida: uns principian ó tempo que outros rematan. É lei natural.

Pouco a pouco foi cercándonos a néboa, comezou a refrescar, e os moitos metros que levabamos sorteado de desnivel demandábanos unha pausa. Os tres tiñamos un algo de fame, así que convimos en facer un alto ó abrigo dun penedo. Os bocadillos de calamares e de xamón asado desapareceron nun pestanexo, e tamén os doces que a senhora Botas mercara en Puxeiros ¡que larpeiros!. A parada foi breve porque o amigo do Casal tiña algo de medo a arrefriar as costas, e aínda quedaba moito camiño por diante.

Moito e de moita calidade, pois se o camiño carreteiro nos levara polos socalcos verdescentes de Porto Cova, e polas enfeitizadas fragas de Pardelhas, atravesando algunha branda, tan pequena que nin aparecía nos mapas, era dunha fermosura tal que nos facía desprezar o desnivel, cando este se suavizou e comezou a inverterse, comezou a racha-la néboa e descubrímonos no interior do Vale Glaciar da Serra da Peneda.

Sobre nós a silueta dos eólicos que coroan Santo Antonio de Val de Poldros, á outra beira do Alto Vez, e ó noso fronte a marca indeleble do antigo glaciar, extinto fai millóns de anos, que moldeou a superficie da montaña baixo a presión de enormes masas de xeo, formando os característicos vales en U. A morena formada por materias arrastrados polo glaciar é aínda visible, formada por un feixe de grandes bloques graníticos espallados na marxe dereita do río.

A branda do Furado, unha das máis mais importantes da zona, ofrécenos unhas boas panorámicas do val, aínda que eu non puiden aproveitalas como era debido, xa que neste punto esgotóuseme a batería da cámara. Menos mal que os senhores Botas foron máis previsores, e puideron retratar penedos e socalcos, vacas e cabalos, e os tres eivadiños que compartimos esta derradeira xornada.

Deixamos atrás a branda con algo de pena por nos resistir á proposta da nosa guía, xa que a un tiro de pedra estaba o restaurante de Santo Antonio e non eran poucas as ganas dunha cervexa ou dun café, ou das dúas cousas. Magoa que non nos deran as horas para tanto. E ademais tiñamos por diante a Chá, onde o carreiro facíase máis aéreo e desarborado, aínda que esto tiña a recompensa con estupendas vistas ¡que bonico estaba todo!.

No máis alto da nosa ruta o sol tentou rachar coas nubes, e o vizconde axudou botando uns aturuxos que loitaban contra a néboa ¡Eivadinhoooooos!, mentres a súa dona repetía que ultimamente anda un algo raro. Ser como for esto deunos unha tregua e puidemos admirar dende o alto o Vale Glaciar en toda a súa plenitude. Eso si, ben me laiei de non ter batería de reposto, pois se neste momento se intensificou a sinfonía de cores, o que había a seguir era aínda máis sobresaínte: unha sucesión de brandas, cada cal máis fermosa, que agora se mesturan na miña memoria.

A branda do Outeiro Gordo, a branda da Costa do Salgueiro, a branda da Lapinheira... non é doado falar aquí das súas particularidades, nin dos sendeiros que nos levaron ata elas, xa que non teño imaxes que me refresquen as lembranzas. As casas senlleiras xunto as cardenhas máis ben toscas, un feixe de veigas desafiando o desnivel, valados e máis valados de pedra, máis pedra ferida polos carros no camiño. Nin unha soa alma que se cruzase con nós, ou nós con ela. Un silencio só roto polos nosos sorrisos, verbas e pegadas. A paz máis que respirar semellaba que podíamos mastigala.

De seguro que a reportaxe fotográfica do senhor vizconde encherá estas lagoas da miña memoria, e o track trazado pola senhora do Casal resolverá calquera dúbida ó respecto, pero aínda así dóeme non poder facer unha crónica algo máis completa da derradeira aventura dos Eivadiños. Ser como fora chegamos á ultima branda da nosa ruta, e a máis importante, tanto en dimensións como en beleza.

A branda de Crastibô, aínda que leve anos practicamente en desuso e abandonada, catívanos pola beleza do seu emprazamento e polas súas construccións, a pesares de que moitas atópanse nun estado de deterioro notable. Algo ten este lugar, algunha enerxía agochada, que nos fai deternos algo máis que nas outras. Non mentían os meus amigos cando me dicían que este era un deses anacos do paraíso perdido.

Dende aquí a nosa guía pensou en facer o último tramo por un camiño alternativo, pero unha velhiña desaconsellounos internar no “mato”, o que si fixo foi acompañarnos ata Sistelo, facendo o trazado que fixeramos no ascenso. Falei con ela da despoboación do rural, dos emigrados ás Américas, do contrabando, da dureza dos invernos e da beleza das primaveras, e todo isto mentres a moza chimpaba sobre as pedras esvaradías coa axuda dun caxato e me puña en dificultades para seguila. Gustoume facer os derradeiros metros dos Eivadiños a carón dela e, como non, dos meus senhores Botas, cos que penso seguir sementando un bo feixe de pegadas, desprezando as fronteiras e apreciando as xentes e os lugares.


E199 O Castro - Ermida da Guía - A Telleira (Covelo)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS



Domingo, 13 de marzo de 2011

O inverno esmorecía, e eu con el, sabendo que non habería outra primavera para os Eivadiños. Pero propuxérame chegar ó bicentenario é xa estaba a piques, un pequeno esforzo máis e xa. Habería que sorrirlle ó espertador, lembrando o que foi e o que sería. Ala fora, no mundo, agardaban un feixe de cómplices para sementar novas pegadas. E na Casa Grande un rapaz que madrugara artellando o xeito de se librar das gadoupas dos seus maiores. Non puido ser, aínda que estivo ben o intento, e o Samu tivo que botarse a mochila ó lombo do seu vello tío para ir ó encontro cun destino incerto.

O certo é que estaba escrito, porque xa os senhores Botas tiñan plans e, como é costume nos últimos tempos, non había alternativa. Xunto con eles apareceu o noso Cachorro, que semellaba resistirse á desaparición da historia, e quería facer os derradeiros quilómetros aínda que foxe a pata coxa. E, xa na estrada de Ponteareas a Mondariz, nun comedeiro chamado Casa Antón, agardaban Loli e Nacho, para completa-lo grupo. Catro bicos e dúas apertas despois estabamos todos sentados á mesa, diante dunhas fontes de churrasco coa súa provisión de chourizos, patacas e ensalada. Unha enchenta que non fomos quen de reducir, a pesares de que fixemos un bo intento.

Á sobremesa uníusenos Lourdes, unha rapaza entusiasta dos camiños que, por cousas do destino, tentaba unirse a un grupo a piques da disolución. Aínda así a acollemos con simpatía no noso seo, pois ata nos derradeiros momentos damos mostras de que o importante é o noso caudal humano. Non sabíamos nese intre o seu interese por camiñantes doutra natureza, dos mortos que semellan vivos e saen ós camiños na búsquea da súa ración de carne, sangue e vísceras.

O televexo seguía cuspindo imaxes do Apocalipse, e nada me aledaba que se confirmaran os meus prognósticos de que o fin do mundo sería televisado. Gaia tremía na súa lenta agonía, e o capitalismo non era quen de deter os seus efectos secundarios. Máis aínda, multiplicaba a devastación, o sufrimento, e a incerteza sobre un futuro nada alentador. Outro dos cabalos, o da guerra, andaba a rinchar polo Mediterráneo e semellaba que non habería tregua. O mundo, despois dos Eivadiños, non pintaba nada ben.

Xantamos como se, efectivamente, chegara o fin dos tempos, e a piques estivemos de caer na tentación de botar unha sesta en Mondariz-Balneario para facer a dixestión, e irnos mergullar despois nas augas termais do Pazo da auga.

Máis a nosa comandante non permitiu a deserción, e puxo fin á sobremesa e á cerimonia dos cafés. Así que puxemos rumbo as terras de Covelo, onde nos tiña agochada unha sorpresa.

No noso vehículo escoitáronse os Spiritual Beggars e Moonspell, mentres o de Sistelo facía unha feroz crítica musical, e o Samu pensaba se sería quen de acertar con eses ritmos algún día, aínda que quizais coas baquetas e os consellos que lle agallasara Alex ía ben encamiñado.

Ó chegar a Covelo fixemos un xiro á dereita, como fan os partidos da esquerda en canto se fan cun anaco de goberno, e seguimos as indicacións, xa innecesarias para nós, da Ruta da Pedra do Lobo. Aparcamos ó carón do río do Pozo Piñeiro, tamén chamado río das Caldiñas, de onde parte este curto pero fermoso sendeiro. Na anterior visita dos Eivadiños a esta paraxe comezamos algo máis adiante, e perdémonos este tramo fluvial que, sen dubida, é un dos maiores atractivos que posúe.

Unha, dúas, tres, catro... ata cinco cámaras fixeron aparición nas nosas filas, e disparamos coma se as nosas baterías tiveran munición ilimitada, ante unha primavera que xa chegara, cargada de cores, a estas terras do Condado. Foi un tramo curto, pero de calidade, pois a fermosura do río das Caldiñas derramándose polos penedos, formando pequenas fervenzas e pozas máis que aptas para o baño, cativounos a todos.

Démoslle as costas ó río para afrontar un pequeno tramo de asfalto, que nos levou ó lugar de O Castro, un deses enclaves fermosos de casas senlleiras e veigas reverdecidas, dende onde capturamos as primeiras panorámicas do val do Tea. Aquí mostrounos a sorpresa a nosa senhora Botas, xa que non tiña pensado seguir a Ruta da pedra do lobo, senón outra do seu deseño exclusivo. Cantos camiños descubrimos gracias á súa habilidade para interpretar os mapas e o seu olfacto para buscar sendeiros agochados, carreiros esquecidos ou, o máis difícil aínda, abrir novas congostras polas que avanzar.

Deixamos atrás o núcleo rural, e en animada conversa comezamos a ascender cara o monte, colonizado por carrascos, uces e, máis que nada, toxos. Menos mal que unha pista ampla nos permitía avanzar, na vangarda coma sempre a xente do Casal de Sistelo, e na retagarda o Alex, que xa empezaba a se queixar dunha patiña, e máis eu, abafado polo peso do bandullo, dos anos e da falta de sono. Nun penedo fixemos un alto, aproveitando que había unha cadeira abandonada, pero non fixemos por nos sentar, senón que dedicámonos a retratar a Loli e máis a Lourdes facendo equilibrios enriba do penedo e (case) da cadeira.

A guía volveunos arengar e puxémonos en marcha, unha vez máis. Os ceos anunciaban treboada sobre o val do Tea, e tentaba buscar acubillo antes de que caese sobre nós, como na banda animada de Asterix. Quizais eso animouna a abandona-la pista e buscar un atallo entre os toxos, ou quizais xa o tiña planeado (eu penso que algo deso había). Así que ascendemos entre a toxería por un estreito carreiro que, as mais das veces, so existía na nosa imaxinación. O Samu laiábase de non estar en Abelláns, deitado diante do televexo ou da videoconsola, e a Lourdes lle preocupaba máis que nada atoparse con algunha alimaña, mentres o Nacho, máis afecto ós aloumiños dos toxos, entoaba unha cantiga para nos dar folgos.

Ao lonxe divisamos unha ermida sobre un outeiro, e informáronnos de que ese era o noso obxectivo, así que apertamos o paso e, finalmente, conseguimos saír a unha pista na que houbo máis dun sorriso de alivio. Volveron as conversas amables, aproveitando que rematara o desnivel e as trabadas da toxería, e non tardamos moito en chegar á Ermida da Guía, unha construcción senlleira de pedra, onde o Samu pediu praza de esmoleiro mentres o resto da tropa subía ó alto do outeiro, presidido por un cruceiro. Dende alí as panorámicas eran fantásticas, pero pouco nos relaxamos, xa que comezou a poallar e dimos en continuar o camiño.

O máis curioso do lugar era unha pequena capela, enfrontada ó templo, onde había un santo decapitado o que, a falta de cabeza, puxéranlle unha pedra no seu lugar. ¡Cousa do noso señor Satanás, seguro!. Por se acaso, priveime de botar máis aturuxos pola fiestra da ermida e puxémonos de novo en marcha.

Avanzamos por unha pista forestal con bo ánimo, tanguidos pola vara infatigable da nosa guía, ascendendo por uns montes de Covelo que se me antollaban afastados do mundo, e sen embargo tan pretos daquel que, durante un tempo, foi refuxio de naufraxios. A ameaza da treboada quedou en eso, en ameaza, e a poucos puidemos pecha-los paraugas e as carapuchas, e entramos nunha fraga de piñeiro vermello que semellaba o escenario idóneo para un filme de terror. Lourdes interesouse polo tema, e entre Alex, Samu máis eu fixémoslle un catalogo tan extenso de vísceras e sangue, gritos e lóstregos, e coitelos e motoserras, que a rapaza pediunos a lista por escrito.

Trala fraga tivemos un momento de incertidume, resolto polos senhores Botas á brava, e baixamos a escacha pexegueiros por un outeiro ata dar con outra pista que a poucos transformouse en congostra, a congostra en canicouba, a canicouba en corredoira, e así ata chegar o lugar da Telleira, cando xa o sol comezaba a esmorecer. Andivemos para adiante e para atrás, nun deses bailes que sempre se dan entre lusco e fusco, cando non son certos os camiños, e as direccións semella que teñen máis de dous sentidos.

Para asegurar fixemos un tramo de asfalto, xa que non era tempo de perderse, e non tardamos en chegar, xa coas tebras colonizando ó noso mundo, ó entorno enfeitizado do río das Caldiñas, onde nos aventuramos a retratar as derradeiras postais para esta viaxe fantástica que foi Eivadiños. Son moitas as pegadas, os sorrisos, os suores, as maniotas e as verbas compartidas, e máis que serán, sexa na fórmula que sexa, porque son moitos os camiños, pero todos levan ó mesmo sitio, a ese imaxinario no que se mesturan os lugares comúns e os seres queridos, e onde permanecen aínda que desaparezan.

Non deu para máis a xornada, a nosa historia, nin para menos. Un feixe de corazóns latindo como un só, cadaquén arrastrando a súa eiva e axudando a levar a do compañeiro, pois este foi o noso espírito, alleo a competicións, rivalidades ou envexas. Podémolo facer mellor, pero polo menos intentámolo. Sementando pegadas, verbas e sorrisos que permaneceran invisibles baixo a follasca.

E198 Sendeiro circular do río Cerves (Melón)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS



Domingo, 6 de marzo de 2011

Podería facer un reconto urxente de cadáveres, ou un inventario dos síntomas acostumados, xa sabedes: formigas pastando na cabeza, teas de araña nos ollos e na gorxa un feixe de area... se non foxe que outra vez foron moitos os excesos e poucas as horas de sono, e polo tanto teño que andar cun algo de presa para me reunir cos meus señores Botas, que algo de empeño teñen en manter con vida a este proxecto moribundo.

Para por a proba a miña capacidade de sorpresa, nun momento preciso no que tan incapaz me sinto, chama o meu primo Rober, para dicirme que el e máis Bego súmanse ás nosas tropas, para ir onde e como sexa, que parece que son fáciles de conformar. Mellor así porque, de momento, non sei si darei chegado ó pasillo, e se algo máis ala non levarei un susto ó atopar o reflexo dos meus desmandes nocturnos.

Alédome de que me veñan buscar porque así teño tempo de tomar unha ducha, e mandar polo desaugue os restos do suicidio, meter algo de roupa de reposto na mochila, e mesmo de tomar un grolo de café para poder saír á rúa cun ollo, a lo menos, aberto. Alédome tamén de que me recollan na furgoneta, un bo punto na loxística, e mesmo de que veñan con Trus, unha mestura de mastín e pastor alemán con cariña de bo co que de seguida simpatizo.

No Concheiro non tardan en reunirse con nós os do Casal de Sistelo, e feitas as presentacións resolvemos meternos todos na furgo, e por rumbo ó Mesón Casal, en Quins, moi preto de Melón, onde convimos xantar e decidir a nosa ruta, xa que barallamos un par de posibilidades.

E máis doado aínda resolver o menú, unha vez sentados á mesa, e decantámonos por unhas cuncas de caldo e unhas cumpridas racións de costela ó forno, cunha boa guarnición de guísante, cenoura e pataca, mentres agardamos que chegue Nacho, que cando o fai non pon pega. Tampouco ó Mencía co que pensamos acompañar ó almorzo, e co que penso combater os restos dunha resaca algo máis que persistente. Cousa boa ter o meu carón xente que me secunde as miñas propostas.

Ou case, xa que a miña idea para a sobremesa era ir cara Punxín, para lles descubrir os meus primos o segredos do Barbantiño, pero os senhores Botas tiñan outras intencións. Semella que aínda teñen algo por recoñecer nas proximidades de Melón, así que non atopei argumentos para me negar, e nun tris tras aparcamos ó carón da área recreativa que están a construír preto das pozas do río Cerves.

Aínda que o tempo non estaba para mergullarse nas xeadas augas, o Trus non agardou por ninguén, e botouse ó río sen agardar a face-la dixestión dos restos da costela. Quixo presumir de destemido e ben que nos asombrou, a pesares de que despois precisara un pouco de axuda para saír. O resto do grupo non fixo nin o amago, e mesmo houbo quen protestou polo xeito no que se secou o noso peludo amigo.

Camiñando polo sendeiro aberto hai uns anos, o Rober lembraba os tempos nos que non había tal, e para chegar ás pozas subíase por un carreiro de pescadores, polo que subían os rapaces do pobo e algún aventureiro de fora. A autovía a piques estivo de estragar o entorno, e pasaron algúns anos ata que, a base de cartos e traballo, a zona adquirise o aspecto actual, no que a actuación máis agresiva é o viaducto que sortea o río.

Ramón máis eu cubrimos a retagarda, disparando cara canta árbore, poza e pedra que atopabamos ó noso paso, e o certo é que non podía estar máis fermoso o Cerves, co seu caudal ben cumprido, mentres o resto da tropa camiñaba de vagar, disfrutando cada metro de sendeiro. Na fervenza grande detivémonos todos, e o da República do Ferradal alertounos para que tiveramos coidado con acercarnos demasiado ó precipicio, xa que case tódolos anos hai alguén que esvara e, cando menos, leva un bo golpe. De feito el foi testemuña dun destes accidentes, e cando tentou auxiliar a un dos que caeran pola rocha en baixo decatouse de que xa estaba morto.
Algo máis adiante miramos con cobiza cara un camiño que vai pola outra beira, e intercambio miradas cómplices cos do Casal de Sistelo. Non fai falta falalo moito, e na primeira ponte cambiamos de rumbo, a explorar o carreiro, aínda sen saber moi ben onde nos leva.

As nosas ansias exploratorias teñen pronta recompensa, xa que de seguida chegamos a unha levada de pedra pola que aínda corre a auga. O paso está limpo de maleza, e só nalgúns tramos está ameazada polas mimosas que, de todos modos, é bastante proveitosa para levarnos algunha postal dixital do lugar, xa que esta especie invasora está en plena floración. Florecen tamén os sorrisos dos meus amigos, xa que a visión do río dende esta beira é tamén excepcional, e ata Trus semella feliz, xa que antes de chegar á fervenza grande dáse unha mergullada pequena. O gusto de chapuzarse deste can lémbrame a min noutros tempos. Será cousa de cans!.

A pesares de que dende aquí a vexetación está máis cumprida, a senhora Botas, co “neno” na man, anímanos a continuar pola levada, e ninguén ve o inconvinte. Como premio damos cun muíño que hasta ben pouco estivo en funcionamento, e algo máis adiante outro máis, xa moi mal conservado. Aínda que o verdadeiro premio é o camiño, e os camiñantes que o fan ó meu carón, que me descobren habilidades tan curiosas como o seu maxisterio nas deposicións dos mustélidos, que seica son uns animaliños que adoitan a deixar os seus zurullos polos carreiros.

Finalmente saímos da levada, damos a un sendeiro, e dende alí a unha leira. Escóitanse preto o ruxido dos cabalos de ferro, e dous pasos máis e acadamos a estrada. Os nosos vehículos non están moi afastados, pero aínda non é momento de dar por rematada a andaina ¡os vizcondes de Sistelo non se moven dos seus dominios para tan pouca cousa!. De tódolos xeitos non se lles ve moi convencidos, camiñando paralelamente á autovía. E menos aínda cando a cruzamos e temos que facer un pequeno tramo de asfalto.

Menos mal que un serradoiro danos un aliciente extra, onde poñemos a proba a batería das nosas cámaras, tal é o xogo que nos dan as torres de madeira, perfectamente apilada, que contrastan cun celeste salpicado de algodón. O certo é que cando hai bo talante non hai camiño que non se aproveite, aínda que o senhor Botas teña dubidas de si vai a colga-lo perfil da nosa ruta dominical. Cruzámo-la estrada nacional e damos cun parque recreativo, chego de trebellos mecánicos nos que exercitarse.

Rober fai o amago de intentalo, pero Trus non está moi de acordo e anda tras del para que se baixe. Debeu mirar á vella que acaba de chegar, unha desas súper aboas que fan ximnasia ¡e con que ganas! á conta do orzamento da deputación. Non seguimos na nosa guerra, e damos cos fociños outra vez co río Cerves, aínda que o que nos amola é que non atopamos xeito de cruzalo, xa que a pesares de que o GPS nos sinala unha presa, e que damos con ela, non é posible atravesala.

A pesares disto o entorno é ben fermoso, coas augas ancoradas formando reflexos que espertan outra vez as nosas ansias de levarnos algunha lembranza dixital. Mentres o vizconde de Sistelo e máis eu estamos nelo, Nacho agasállanos con un feixe de froitas deshidratadas, a senhora vizcondesa busca unha saída vía satélite, e Bego, que está afeita a buscar camiños onde non os hai, atravesa as silveiras para chegar á beira do río e anímanos a continuar por algo semellante a un antigo sendeiro de pescadores. Gústame esta xentiña, cada un coas súas teimas, traballando en equipo, ou case.

Como recompensa á nosa ousadía, descubrimos un fermoso tramo de río por onde, de seguro, fai tempo que non pasa ninguén. Avanzamos con algunha dificultade, pero avanzamos, con ese espírito dos eivadiños: como se poida e por onde se poida. O meu primo de Xacebáns tenta face-la guerra pola outra banda, e só é secundado por Trus, ata que se decata de que a senhora Botas ten claro, e ben claro, por onde nos quere levar, e o Betanzos tenta facer espeleoloxía nunha cova escavada polas augas, aínda que ten que desistir para non molla-lo cú.

Aos poucos chegamos á carón da estrada, a uns cen metros de onde deixamos o coche, e desanimámonos un chisco cando nos informan de que apenas fixemos cinco quilómetros en tres horas ¡pero de que calidade!. A piques estamos de ser captados pola súper aboa do parque recreativo, que ven de volta cunhas amigas e que lle ofrece probar o seu licor café á Bego. Menos mal que dixo que non, senón non estaría escribindo esta crónica: teño quenda de noite e o tempo era cumprido para a volta.

Despedimos a xornada cunhas cervexas en Melón, agasallo do noso Tesorito. Cousa boa ter compartido este día con esta boa xente.

Archivo del blog

Seguidores