E175 Sendeiro do Almofrei (Cotobade)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS

Domingo, 27 de xuño de 2010

Ás veces semella que confío de máis na sorte, eu que nunca crein tela demasiado da miña parte, e a sorte, sempre esquiva, se agocha si ou si, e teño que improvisar cos escasos recursos que teño ó meu alcance. Se a esto lle engadimos que durmín a metade do aconsellado polas autoridades sanitarias, e que xa sumo catro días consecutivos de troula, é case seguro que as cousas teñan que saír, cando menos, regular.

Desta erguinme baixo mínimos, cunha desas resacas persistentes que non lle dan acougo ás dúas neuronas que tiña de servicio dominical, e non me quedou outra que confiar na farmacoloxía e nos efectos secundarios do café, mentres pregaba ó ceo para que os meus amigos do Casal de Sistelo quitaran outro coello da chistera, para quitarme do apuro. Pero tamén foi que non, pois cando nos recolleron a Georgia e a min viñan medio rebotados co seu neno, que seica tiña problemas de memoria.

Así que tiven que mergullarme na miña, e buscar un lugar onde non morreramos de insolación, pois o Lourenzo estaba pegando con ganas, e semellaba que a cousa podería ir a máis. Así que xuntámonos con Alex e Fani, que xa levaban un bo anaco agardando no Concheiro (algunha vez tiña que ser ó revés), e decidín que probaramos sorte nas beiras do Almofrei, onde a sombra e o baño estaban (máis ou menos) garantidas.

Veloces como lóstregos partimos cara Cotobade, onde tiñamos o noso punto de partida: o comedeiro que se atopa fronte a casa consistorial, onde xantaramos na nosa derradeira convocatoria, na que recorremos, por segunda vez, a ruta dos tres vales. Foi ben curioso que atoparamos, unha semana despois, os folletos informativos do sendeiro. Non tardamos moito en sentarnos á mesa e de pegarnos unha boa paparota, a base de empanada de atún e salpicón de primeira, e de segundo cada quen escolleu o que máis lle petou: pescada, raxo e tenreira. Ou estaba rico ou eu tiña moita fame, aínda que houbo a quen lle pareceu algo caro de máis (claro, están acostumados ás tarifas portuguesas).

Onde si nos cortamos, agás Fani, foi no viño e nos licores, porque non tiñamos os corpos (polo menos o meu) para moitos ruídos, e aínda así non nos erguemos da mesa ata pasadas as tres e media, algo tarde para comezar a camiñar, pero é que antes era de suicido, coa canícula que estaba caendo.

Preto do consistorio atopamos un cartel onde había un feixe de rutas, máis sen axuda do tonton (que estaba parvo de verdade), e sen un bo mapa da zona non era moi axeitado aventurarse, e aínda así o fixemos. Non por ningunha ruta sinalizada, senón sinxelamente seguindo o curso do río, en sentido descendente.

A Fani, que presumía de coñecer ben o territorio, xa que vivira nos últimos anos preto dalí, aseguraba que de alí ó Pozo Negro, de onde eu tiña pensado partir en principio, non había máis de dez minutos, aínda que por un camiño que vai algo afastado do río.

Eu fíxenlle caso a medias, e preferín a sombra dos amieiros, aínda que nos levara dez minutos máis. Non si o certo é que a neurona estaba doente de certo... Algo protestaron as tropas, pero o sendeiro ó carón do Almofrei estaba limpo, e o firme era bastante regular, Georgia e Alex acertaran levando pantalóns curtos, ou eso pensaban eles. Eu fixen o primeiro quilómetro algo mosqueado, xa que semellaba demasiado fácil, e a experiencia me dicía que nalgures íase a complicarse.

E foi, en canto perdemos de vista as últimas casas, pois a vexetación medraba ó noso paso, e pouco a pouco invadía o camiño, ata que chegou un momento en que atopamos unha levada soterrada, pola que camiñamos ata unha depuradora. Alí o paso estaba pechado, e o peche ía ata o río, polo que tivemos que seguir a alambrada ata atopar un paso que nos deixara acadar a estrada.

Non puido Alex abrir a cancela, nin Fani, nin Ramón, e aínda tardaron en liberala entre os tres, aínda que máis tempo lles levou pechala de novo. Eu fixen un pequeno tramo de asfalto tres veces, dúas de ida e unha de volta, porque non me decatei que o resto do grupo quedara intentando pechar a cerca.

Baixamos novamente cara ó río, buscando a sombra, e Ramón recoñeceu na baixada o lugar onde pacía un burro agarimoso, que viron cando pasaran por aquí co Club de Camiñantes. Xa chovera dende aquela, e as chuvias déranlle pulos á vexetación, os fentos nos chegaban ó bandullo, e as silveiras comezaron a tomar protagonismo, cebándose coas perniñas dos que decidiran (non sei moi ben por que) facer o traxecto coas pernas descubertas.

Xa pasaran dez, vinte, corenta minutos, e despois dunha hora aínda non chegaramos ó Pozo Negro. As tropas estaban a piques de rebelarse, e ademais non atopabamos ningún sitio idóneo para nos mergullar.

A cousa pintaba mal se en breve non mudaba o camiño, aparecía unha poza bonita, ou chegabamos a algures. Pedinlle axuda o noso señor Satán, que coma nós non descansa nin os domingos, pois algúns xa estaban mandándome ó inferno, e cruzando un regatiño apareceron as beiras do río desbrozadas, unha morea de letreiros que anunciaban o “sendeiro do Almofrei”, e unha chapacuña ó carón dun muíño en ruínas, formando un fermoso salto de auga e un poza que nos daba para mollar o cu. Eu xa estaba espíndome para bautizarme alí mesmo, cando Fani insistiu en que andiveramos algúns metros máis, xa que ela coñecía un lugar moi preto que superaba este conxunto.

Non mentiu, xa que non tardamos nada en chegar ó muíño dos Milagres, cunha pequena fervenza que desembocaba nunha poza ampla e profunda de augas cristalinas. O pero era que estaba ben cerca do Pozo Negro, onde se atopa a piscina fluvial e o muíño reconvertido en chiringuito, e onde había un feixe de seareiros estomballados ó sol, mergullándose e escoitando rancheiras. Non entendiamos moi ben como podían estar tan preto deste pequeno paraíso e preferir o ruído e a aglomeración, pero tampouco pedimos explicacións: a poza era toda para nós.
Así que tomamos posesión, e desapareceron os amagos de insurrección, polo menos de momento. A auga estaba boa de máis, e animaba a pasar o resto da tarde metido nela, ou polo menos deitados na herba, á sombriña, así que tiven que inventar outra argucia para que se afastaran da auga e volveran vestirse.

Unha cervexiña fresquiña, ou un xeado, quen ía resistir a tentación estando tan preto... así que nun pis pas, como diría Yuka, que estivo pendente do seu meniño todo o tempo, estabamos sentados no chiringo, onde nos foron presentadas a farmacéutica e outra rapaciña do lugar, ás que lles debemos semellar ben tolos, por facer a pe o que fai todo o mundo en coche.

Aquí as miñas neuronas xa non atendían nin os servicios mínimos, pois vendo que xa pasaran dúas horas dende que sairamos non quixen dar volta, e animei ós meus para seguir un chisco máis río abaixo, polo sendeiro que, xusto dous anos atrás, fixera co de Paramos, cando andaba convalecente da miña caída nos cantís de Monteferro.

Tampouco a oposición foi moita, xa que a chapuzada e o refresco os deixara nun estado de euforia momentánea, así que despedímonos das amigas de Fani e seguimos co noso.

Máis nos valera quedar canda elas, dar outro baño e coller o camiño de regreso, porque o que viu despois foi unha réplica empeorada do que atoparamos ata agora. Nada máis darlle as costas á civilización comezou a espesarse o bosque de ribeira, composto maiormente por bidueiros e amieiros, ademais dalgún carballo, e os fentos estaban tan medrados que, ás veces, era imposible atopar o estreito sendeiro de pescadores polo que debíamos avanzar.

Ramón e máis eu adiantámonos ata que as protestas esmoreceron entre os fentos reais, as silveiras e os toxos, que de todo había as beiras salvaxes do Almofrei, avanzando con máis velocidade cando pasabamos ó carón dun prado, e aproveitando tamén nestes tramos para asegurarnos que nos seguían, aínda a regañadentes, o resto da tropa. Non nos deixamos coller ata que chegamos a unha pontella, xusto no punto onde tiña previsto vadear o río, e despois de agruparnos collemos, xa noutra beira, o camiño carreteiro que vai cara Loureiro.

Ó chegar ó primeiro cruce de camiños viramos outra vez cara a esquerda, cando xa estamos bastante afastados do río, e temos que atravesar unha lameira onde volven rosmar os eivadiños, ós que semellaba que non estaban a pasalo moi ben. Aínda así non quedaba outra que avanzar si ou si, e o fixemos por un camiño que a poucos estreitouse ata que as xestas o cubriron, nun pequeno tramo, por completo. Eu tiven que poñer cara de Indiana Jones para afrontar todas estas adversidades, pero non convencín nin con esas.

Non tardamos moito en atopar as primeiras casas, no lugar do Facho, na parroquia de Rebordelo, e contemplar algunhas mostras características da súa riqueza etnográfica, xa que aquí vense varios canastros típicos do interior da provincia, de paredes e teito de pedra, ben protexidos para a dureza dos invernos nestas terras.

A poucos metros da praia fluvial de Pozonegro cedinlle o bastón de mando a Fani, que tiña claro dende o principio cal era o mellor itinerario para chegar dende alí ata os nosos vehículos. O certo é que pola pista forestal pola que avanzamos, bastante afastada do Almofrei, fomos descontando metros con facilidade, pero tamén perdemos a sombra do río, cando aínda o sol batía con ganas nas nosas costas.

E así foi, máis ou menos, como lembro ás xentes e ós camiños, e se alguén ten que apuntar ou desmentir algo, que o faga, que aquí hai sitio para escoitar a todos.

E173 Trilho do Monte Carvalho (Valença)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS



Perdidos do principio ao final.... E no medio, qué??...

Lúa, 14-06-010.

Abría os olliños nunha mañá de domingo relativamente cedo para ser domingo. Era un deses espertares nos que unha non sabe moi ben qué facer, a onde ir, se quedar, se seguir durmindo ( cousa que sabía bastante improbable ), se coller unha toalla e marcharme sen rumbo a unha praia calquera ou se illarme do mundo e sentirme unha estraña, unha descoñecida terrícola que aterrou neste planeta por casualidade e que non tiña ganas de face-lo esforzo de contactar co resto do mundo. Sabendo que podería facer distintas actividades, quedar con estes ou con estes outros, comer coa miña nai, chamar á miña amiga, mesmo embarcarme na nada apaixonante odisea de seguir facendo limpeza no cuarto pequeno da miña casa que eu din en chamar " a caixa de Pandora ", pola cantidade de cousas que teño aí dentro e que por moito que baleire sempre acaba enchéndose de retallos da miña historia. Un deses estraños días nos que unha non atopa conformidade nin soa nin acompañada, nin fú nin fá; normalmente, cando me acontece iso prefiro quedar comigo mesma a ventilar as miñas inconsistencias en solitario, que ninguén ten a culpa do meu talante, pero este domingo, nin iso me tiña contenta, e moito menos convencida.

Así que así, de momento, un cafeciño, polo menos con iso non tiña dúbidas. Deixeime estar coa camiseta que fixo de pixama e deambulei pola miña casa. Agora saíndo ao balcón e mirando que aspecto tiña este novo día, agora escribindo a crónica da saída nómada, agora outro cafeciño..... Nada!!, seguía descontenta, pensei que cada vez tiña máis de humana e menos de alieníxena, este era un comportamento moi humano, o de non saber qué facer, digo, e acabando por non facer nada. Deixeille unha mensaxe a Anxo dicíndolle que cando espertara ( xa sabemos das nocturnidades deste Anxo ), me dera unha perdida para saber que plans tiñan os Eivadiños, lle dicía do meu estado dubidoso, como anunciándolle que nin eu estaba segura de se ía convencerme algo, tanto se tiñan plans coma se non. Tamén pensei en chamar aos Sudando Botas, pero pensei que hoxe eu non estaba para camiñares exploratorios, en realidade, non sabía para qué estaba exactamente.

Eran as once e media pasadas cando me chamou Anxo, os Eivadiños quedaran no lugar de costume ás doce e cuarto. Vaia panorama!!. Eu en pixama, en Cangas, e tiña corenta minutos para chegar ao punto de encontro, tiña que tomar unha decisión XA!!, e sen pensalo, porque se o penso non vou, metinme baixo a ducha e vestinme de camiñante a toda mecha mentres facía unha chea de cousas ao mesmo tempo : lava-los dentes cunha man, enviando unha mensaxe a Xurxo coa outra (quedara con el en que lle diría o que ía facer...), mentres pola outra banda o cerebro andaba a pensar en que tiña que meter isto na mochila ou isto outro, que se levaba cartos, que non me ía dar tempo a facer gasolina, que se manda carallo coas miñas indecisións para agora correr coma unha tola, que se........ Polo menos, nesta nebulosa de inconsistencias domingueiras, unha sentíase tranquiliña, xa que ía ser un día de inconsistencias, polo menos sé coherente contigo mesma, neniña, o menos que podes facer é darte conta diso....

Din chegado ás doce e cuarto pasadas un chisquiño, que a min non me gusta nada que a xente estea a esperar por min, coa tranquilidade de que polo menos non fun a derradeira en chegar, o Anxiño aínda non chegara. Pero aí estaban os Eivadiños cos que ía compartir xornada : Yuka e Ramón (despois de todo ía compartir con Sudando Botas!!), Xurxo, Xacobe. Iolanda e máis eu chegamos por igual, aí viña un Eivadiño que levaba tempo sen asomar, Xaime, alias a Criatura, coma o chama Anxo. Alex viña un pouco despois cargadiño de bolsas, e alá ao lonxe xa asomaba a figura de Anxo cruzando o paso de cebra encamiñándose cara a nós. Faltaba Georgina, que chegou cando os demais xa estabamos repartidos nos coches e colliamos rumbo ao Stop, alí sabería o noso destino camiñante deste domingo dubidoso que xa estaba empezando a deixar de selo si ou si (pensaba eu!!, pero se ve que eu non era a única perdida neste día!!...).Dez Eivadiños aventureiros, qué nos depararía o día??.

Momento sublime no Stop coas decisións culinarias, o arroz malandro sempre é o rei pero se ve que xa sabemos ben todos das súas consecuencias cando estamos a patear, jajajaja...., así que hoxe perdeu o partido por goleada masiva. Seis pediron arroz tamboril e os outros catro repetimos menú lixeiro, unha pescada con ensaladilla rusa e unhas verduriñas que saben a gloria do ben que as cociñan. Mentres comiamos souben do noso destino, ai que ben!!, non sería moi lonxe, aí mesmo, en Valença, Yuka e Ramón propuñan unha ruta acabada de marcar, apenas había un mes, non moi longo, duns 11 kms, na parroquia de Silva. En apenas vinte minutos xa estabamos no noso destino, iso me tiña contenta, non tiña eu moitas ganas de trasfegar no coche neste día. Cando chegamos á Igrexa de Silva, polo visto o roteiro saía de aí, había preparativos de festa, claro!!, era San Antonio. Parecía unha xuntanza gandeira, os paisanos do lugar ían traendo as vacas, os tenreiros, e ían atándoos ás árbores e levándoos a unha superficie de terra habilitada para a festa. Aí había de todo pero sinais....., desas non había nin unha!!. Percorremos os arredores buscando, Yuka mapa en man recorreu todo o perímetro, eu collín polo outro lado, cara á estrada. Nada, nin unha triste marquiña, aínda que fora vella e despintada. Non sabiamos moi ben qué facer, Yuka considerou por un momento ir a outro destino pero alí a xentiña xa estaba cos preparativos de antes de patear, que si estiramentos, que si poñéndose as botas, comprobando as mochilas. Decidimos ir a aventura, e se tal, inventar o camiño. Así que empezamos a camiñar con Yuka como abandeirada e capitana da expedición, que para Capitana Pechabares xa tiña o título Georgina, como a deu en chamar Anxo agarimosamente.

Empezaba ben o conto!!!. Non levabamos nin vinte minutos de pateada e xa estabamos perdidos, bueno!!, en realidade xa empezamos perdidos. Veña volta atrás!!. O Alex hoxe non estaba para moitos retrocesos, e pedía por favor non sei o qué, porque xa estaba alí e iso non tiña volta atrás. Ánimo Alex!!, lle dicía eu. Fixemos algo moi curioso que Iolanda deu en chamar unha rota de pequeno recorrido, circular, iso si; o tema é que fomos a parar a unha finca e literalmente, o que fixemos foi rodeala para volver a saír, jajajaja. Se ve que hoxe non se levaba nada ben iso de volver para atrás, se hai que volver se volta, pero cara adiante, así que aí andaban dez pipiotas con cara de parvos rodeando unha finca para volver ao mesmo punto. Yuka dicindo : lo siento, lo siento....., e o Anxo dicindo que non nos meteramos con ela. Seguimos perdidos, por suposto. Metémonos entre máis fincas, chupamos asfalto a tutti plen, pero nós, ala!!, para adiante!!. E para adiante iamos, esa é a verdade, o roteiro íase facendo, accidentado, si, pero a cousa ía para adiante. Atopámonos a dous rapaces que viñan entre fincas e preguntámoslles por unha saída á estrada. Un deles díxonos: se me seguen....., e ala!!, Yuka pasou a ser guiada tamén por dous raparigos moi amables que nos capitaneaban entre fincas ata non sei onde, porque para esas alturas eu xa non sabía onde estaba nin quería sabelo. Pasamos por un muíño restaurado convertido en vivenda, precioso entorno. O rapaces pedíronlle permiso ao dono, que estaba sentado comodamente á sombra, parecía un rei satisfeito no seu palacio, eu tamén estaría con esa expresión se esa casa fose miña, mirando divertido coma eses dez pipiolos perdidos seguían a dous rapaces que parecían saber moi ben a onde ir. Dende fora iso debía ser unha escena cómica e extravagante, coma fora de guión. Pero veña!!, qué é Eivadiños sen estas aventuras??, isto era a salsa mandinga da historia Eivadiña. A verdade é que todos tiñamos os talantes ben conformistas neste domingo no que o calor tamén acompañaba.

Os rapaces nos deixaron na estrada e seguimos camiño. Pasamos por Casa Gonçalo e todos tivemos un recordatorio para o noso Gonzalo, sempre presente por unhas cousas ou por outras o de Paramos, e tamén pasamos por un bar con terraza, con cartel de xeados, e pechado!!, merda!!, iso non é de lei, ter diante semellante tentación e ter que pasar de longo, cómo a vida mesma, eh??, para que digan que nos camiños non se aprenden leccións!!. Ascenso cara a non sei onde, pero mentres o saiba Yuka!!, e cando rematamos de subir, alegría!!!, un bar no medio do monte!!, se é que estes portugueses teñen esas cousiñas, no pobo non, pero no monte, pois si!!. A sombra dunha sobreira nunha mesa de pedra bebín a cervexa máis rica que probara nos últimos tempos, si señor, sóubome a líquido máxico e reparador. O Xacobe andaba entretido facendo fotos e queixándose da luz que había hoxe, noutra mesa, Iolanda e Xurxo mantiñan unha conversa que parecía moi amena, os dous enleados no diálogo alleos ao resto do mundo. Yuka andaba ás voltas co mapa, eu creo que hoxe Yuka non se decatou moito in situ de por onde ía pisando, pero ten que ter ese mapa resabido e rexistrado na súa memoria a longo prazo para sempre xamais de tanto que o mirou. Ramón tamén andaba facendo fotos por aquí e por acolá. O Alex seguía esfurricado, Xaime parecía levalo moi ben a pesares de levar un tempiño sen saídas Eivadiñas, o Anxo semellaba feliz da presenza de Georgina compartindo pasos, e en xeral, todos pareciamos ter asumido que non sabiamos onde estabamos, cando chegariamos aos coches, pero tampouco pareciamos desgustados coa idea de sentirnos perdidos, ou sexa, confiabamos plenamente en que a metade de Sudando Botas polo menos si que o sabía, porque a outra metade hoxe tamén estaba a deixar que Yuka levase o temón deste peculiar barco montañés, que de mariñeiro non tiña pinta ningunha.

Seguimos ruta. Acabamos na civilización de novo, pasando outra vez polo bar pechado, que seguía aí, a rirse de nós coa súa terraciña e o seu cartel de xeados, pero agora xa non importaba tanto e pasei por diante del cun sorriso de chínchate!!, que eu xa bebín a miña cervexiña!!, coma se unha cousa aí posta, inanimada, puidese entrarme ao trapo, pero deben ser as tolerías camiñantes, que habelas, hainas tamén. Atopamos unha casa co número 666, o número da besta, e Anxo animou á Criatura a posar para unha foto e deixar inmortalizado ese momento anticristo, moi tenebroso o día non estaba, sinceramente, lucía Lorenzo con ganas e Xaime debatíase dubidoso de si posar coas mans estendidas boca abaixo ou como facer para darlle tenebrosidade ao asunto. Aí quedaron el e máis Alex co tema mentres os demais seguiamos rota. Atopamos tamén un cereixo cargadiño dos deliciosos froitos e algúns se empoleiraron na árbore para comer nelas, un pouquiño máis abaixo atopamos dous máis e o resto fomos dereitiños a por eles. Qué festín!!, que boas e doces estaban. Cando os da árbore de arriba quixeron, se pasaron para a de abaixo para seguir, vaia estampa de rouba froitas!!.

Cos bandullos cheíños de cereixas fomos dar cun tramo do camiño portugués que remataba en Valença, aínda andamos un bo treito por el ata que collemos un desvío ata Silva de novo, onde tiñamos os coches; de repente chegaron as presas pois algúns tiñan que estar en Vigo ás oito, así que lle metemos o turbo ao final, coma case sempre. Parece que esta ruta de dez camiñantes perdidos antes, durante e despois, finalmente tiña bo remate. Seguramente inventamos un roteiro novo, do que estaba sinalizado chegamos á conclusión de que tal vez o estará algún día pero non era este día precisamente. Chupamos sol, calor, fincas sen saída e asfalto para dar e tomar, pero eses momentos perdidos, resultaron ser momentos para nada perdidos, senón que son momentos para darte de conta de que en realidade, acabas atopándote. Nas conversas, nas risas, nas tolerancias, nos cansazos, na convivencia entre amigos, todos da súa nai e do seu pai, pero facendo familia. Digo eu, que ben paga o perderse para atoparse con iso.

Para a volta, Iolanda preferiu vir no coche de Yuka e de Ramón, que non se fiaba un chisco da velocidade que puidesen levar os que tiñan que estar en Vigo ás oito. Alá nos deixaron no concheiro para recoller os nosos coches, eu aínda tiña o regreso ao Morrazo. Todas as miñas dúbidas da mañá estaban fora de combate, finalmente esa foi a miña elección, perderme cos meus amigos para atopar un nivel vencellante máis sólido e forte. Agradecida dos momentos compartidos con todos eles.

Eivadiños, unha máis. Así o vivín e así é como volo conto.

Salo.

E172 Trilho do Mezio - Ribeira de Vilela (Arcos de Valdevez)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS

Domingo, 6 de Xuño de 2010


Hai xente á que non lle presta repetir os camiños, pois non se decatan de que os camiños están vivos, de que mudan coas estacións e co paso dos homes e das bestas, quizais porque pensan que o único importante é o destino, e unha vez chegados a este, sexa o cumio dunha montaña ou o regreso ó punto de partida, non paga a pena volver a recorrer as mesmas congostras e carreiros. Cada quen ten o seu xeito de comunicarse coa natureza, uns van cara ela con ánimo de conquista, e outros deixámonos conquistar, unha e outra vez, como quen se deixa engaiolar polo feitizo dos afectos vellos, dos que teñen memoria. Así tamén sucede cos amigos, con esa xente que forma a xeografía que gusto chamar cobertura emocional, e nos que me presta insistir, para compartir con eles camiños nos que xa están impresas as miñas pegadas, xunto cun rumor de pantasmas que, grazas a eles, fun quen de desactivar (ou estou a piques de facelo), para que non me estouparan nun feixe de nostalxias.


Nunha mañá con prognóstico reservado, ceos despexados e unha bafarada de calor que anunciaba queimaduras de terceiro grao ó longo de todo o noso litoral, xunteime con boa parte desa cobertura que, pasiño a pasiño, foi escribindo a historia deste colectivo miúdo pero teimudo, que se deu en chamar Eivadiños. Alí estaban os amigos do Casal de Sistelo, agora xestores desa ferramenta indispensable de Sudando Botas, da que non temos empacho en aproveitarnos; Fani e Alex, con quen compartira a noite anterior na Carballeira de Caldas, escoitando as melodías de Woiza, Moon Cresta e Skunk DF; do outro lado da ría viu a miña queridiña Salomé, cómplice de camiños, letras e segredos, que viña cos efectos secundarios dunha noite de troula; e dende as terras de Arousa e do Val Miñor viñeron Iolanda e Xacobe, xentes que se foron gañando o meu cariño a base de compartir camiños, mesas e concertos.

Celebramos a eucaristía pertinente no comedeiro de San Pedro da Torre, arroz malandro e pescada, mentres Yuka dáballe voltas ós mapas buscando unha ruta axeitada ó noso formato e onde existira a posibilidade de mergullarnos, aínda que foxe parcialmente, pois a temperatura incrementábase conforme avanzaba o día. A sobremesa estendeuse tanto que semellaba que ninguén tiña presa por espallar pegadas polo territorio luso, escenario habitual das nosas aventuras e, ás veces, tamén das nosas desventuras.

A viaxe ata o interior da Serra do Soajo resultoume curta, aínda que para a maioría semellaba que quedaba no quinto carallo, xa que lle mandei unha sesta por fascículos, mentres o Xacobe intentaba non perder o rebufo de Ramón, que tiña o día campión e estaba por adestrar para a próxima temporada de Formula un. A unha ducia de quilómetros do centro de Arcos de Valdevez, e situado no mesmo concello, atopase a Porta do Mezio, e alí mesmo, as portas do Centro de Interpretación do Parque Nacional da Peneda Gêres, deixamos os nosos coches, iniciando ese ritual de quita e pon das mochilas, estiramentos varios, e visitas en procura de folletos (eu so merquei un xeral pois ouro e medio por cada trilho pareceume excesivo).

Nada máis comezar o sendeiro afastámonos un chisco del para aforrarnos un pequeno tramo de asfalto, e internámonos nunha fraga fermosa, onde camiñamos entre bidueiros, piñeiros bravos e silvestres e cedros de Oregón, mentres eu tentaba lembrarme dos tempos en que recorrín estes mesmos paraxes co Club de Caminhantes, cando non levaba máis dunha ducia de pateadas con eles, na primaveira do ano dous. Semella que a paisaxe mudara, pois non era quen de recoñecer os camiños, e aledeime de ser guiado por Yuka, que coa axuda de Ramón, da cartografía e do GPS, sempre nos leva na dirección correcta, aínda que ás veces teñamos que dar máis dunha volta. As marcas estaban agochadas e, a pesares de estar tan preto da Porta do Mezio, o trilho non tiña aspecto de estar en boas condicións, como comprobamos máis tarde.

Pasamos preto da estrada que leva ó Parque de Campismo da Travanca, e volvemos afastarnos do asfalto e tamén lles damos as costas á fraga, para avanzar por unha zona de matogueira, onde non crecían máis que toxos, uces e carqueixas, e onde a sección fotográfica dos Eivadiños dedicouse a dispararlle ás cachenas e gárranos que, en gran número, pacían alleos ó noso paso. Neste tramo tivemos algún momento de incertidume, xa que confluían un feixe de carreiros, pero ó final Yuka resolveu sen demasiados problemas. Comezamos a descender cara o interior do val, seguindo os compases da melodía que presentaba o programa de Felix Rodríguez de la Fuente, e ata Alex tentou improvisar un coro eivadiño para facer nosa a sintonía, aínda que o resultado non resultou regular, por dicilo dalgún xeito. Tamén sería moito que, ademais de camiñar, escribir e fotografar se nos dera por compoñer cantigas.

A paisaxe foi mudando, e a matogueira do planalto deu paso a unha selva de xestas, e estas a pequenos soutos, carballeiras e algunha sobreira illada, ata chegar ó lugar de Vilela de Lajes, que nos recibiu cos característicos campos dispostos en socalcos, onde medraba o millo, as verzas, as patacas, ou sinxelamente a herba empregada para pasto. No que non nos sorriu a sorte foi en atopar unha taberna onde combater os calores, que eran moitos, e tivemos que darlle as costas ás súas casas senlleiras sen refrescar a gorxa con outra cousa que non fora a auga das nosas cantimploras.

Para compensar estes sufrires, internámonos nunha fraga tupida onde carballos, bidueiros e salgueiros movían as súas follas levemente, anticipando a proximidade do río. Seguimos por estreitos sendeiros a nosa guía, escoitando xa os cantares do Ribeiro de Vilela, onde nos prometeran un máis que merecido mergullo. Cruzámo-lo por unha fermosa ponte de pedra, agochada no medio dunha vexetación exuberante, e comezamos a escrutar entre as pedras buscando unha poza axeitada ós nosos anhelos, a Ramón parecíalle ben a primeira, e Xacobe a piques estivo a decidirse por unha que só daba para mollar o cu, pero eu insistín e avanzamos un chisco máis, para chegar ó lugar perfecto.

Á beira do camiño atopamos unha piscina natural onde poder chapuzarnos todos xuntos, ou case, porque Ramón e Yuka seica tiñan celebración aparte, xa que estaban de aniversario, e Salo remollouse algo máis arriba, quizais facendo balance da véspera. Como sempre a Fani non lle importou compartir a poza cos tres eivadiños que restabamos, pois se sabe que esta moza naceu sen medo, aínda que a todos nos semellou que a auga estaba un algo fría. Como colofón tamén a Fani deunos a merenda: cereixas, melón e plátano que levaba na mochila.

Despois do mergullo, xa refrescados, conviñemos en apurar o paso, pois aínda nos restaba un bo anaco do trilho, máis a beleza dos prados e lameiros de Bostelinhos atrapounos, e a sección fotografía sucumbiu ó seu feitizo. A primavera estaba aquí máis presente que en calquera outro punto do recorrido, e unha auténtica sinfonía de cores nos acariñaba os ollos: as flores xurdindo entre a herba, as medas colmadas de palla, e catro nubes de algodón tinguindo a cúpula celeste. Sen dubida, un dos tramos máis agarimosos e máis fotografados da tarde.

Pero algo tarde xa era, e a nosa líder volveunos arengar cando cruzamos por segunda vez o Ribeiro de Vilela, por unha pontella de grandes laxes. Aquí comezamos un tortuoso ascenso, e volveron os calores e fíxose o silencio nas nosas filas para botar o resto polo camiño, non é que fora moito o desnivel, o que non había era moitas ganas de subir. Pero non quedaba outra, e non tardamos en chegar novamente a Vilela de Lajes, onde puidemos encher as nosas cantimploras e refrescarnos nunha fonte de auga cristalina. O pobo aínda conserva algunha construcción fermosa, pero non era o tempo de deterse, así que outra vez nos puxemos en marcha a trote cochinero.

Por camiños carreteiros enlamados, o carón de unha sucesión de socalcos, non tardamos en chegar a Boimo, o derradeiro núcleo rural que nos afastaba da Porta do Mezio, dende onde tiñamos unha panorámica parcial do noso itinerario. A miña patiña esquerda xa estaba a protestar, e para facerlle compaña o meu xeonllo dereito comezou a rosmar, e neses momentos volvía a maldecir a miña sorte, aínda que ver a Iolanda, que estivo boa parte do camiño na cabeza do pelotón, incluso ás veces escapada, e que non se queixou nin un chío, deume azos para continuar.

Atravesamos a estrada e fixemos os últimos quilómetros por unha carballeira fermosa, en medio das negociacións entre Alex e Fani para darlle acubillo á rapaza e o seu innamorato, e pasando a carón de antas, petroglifos e outros vestixios arqueolóxicos das xentes que habitaron aquí fai milenios, aínda que non tivemos moito tempo para contemplalos, pois había quen tiña presa por volver. Así que nada máis chegar á Porta do Mezio estiramos a presa, repartimos apertas e bicos e saímos fungando cara a metrópole.

Aínda rematamos nun chiringo de Teis, Alex, Iolanda, Fani e máis eu, en compaña da Criatura, a que lle dimos un pequeno avance desta historia que agora ledes. Cantámoslle o cumpreanos feliz a Ioli, que semellaba que cumpría anos ó revés, e só lle faltou algo doce para completala celebración. Quizais o camiño semellou un bo agasallo para ela.


Ficha técnica (xentileza de "Sudando Botas")

Seguidores