E281 Trilho interpretativo de Lamas de Mouro (Monçao)




Lúa, 11 de febreiro de 2013

Non era domingo. Nin sequera era sábado. Era un día de semana do mes do entroido e como tal día, había que traballar. O único que recordo e que ía frío, moito frío e a unha da tarde na oficina, ocorréuseme que quizais estivera a nevar na Peneda. Erguinme da cadeira do meu despacho, collín o teléfono e chamei o comandante, xa que él estaba de semana de vacacións e igual lle apetecería facer unha escapada a Lamas de Mouro a pisar a neve. E así foi como se organizou esta pateada eivadinha impulsiva de luns de entroido. Saín as 14:30 de Pontevedra e dinlle zapatilla o meu carro para chegar a miña casa o antes posible, recoller ó comandante e dirixirnos de novo cara o veciño e querido Portugal. 

Como xa sabedes, as presas non son boas e si a isto lle engadimos o desgaste do debuxo das rodas traseiras do meu carro e a humidade e chán esvaraizo polo xeo na calzada, podería ter algún susto na estrada. E así foi, xa que na rotonda do intercambiador do Morrazo o meu carro cansouse de ser controlado e andibo ceibe durante uns segundos, coma si de unha peonza se tratara. Aínda así, tiven sorte e tamén, todo hai que dicilo, control e contravoante do piloto, que para algo sirve ter unha Vespa e facer equilibrios. Quedei mirando para o lado contrario do sentido da circulación e saudei e disculpeime amablemente ós vehículos que circulaban correctamente.

Unha vez iniciada a marcha, tras unhas manobras, tomei dirección a Vigo e din grazas á providencia por poder contalo. Na miña casa xa estaba a espera o comandante, ataviado con roupas idóneas para non pasar frío e coa ledicia dun neno que fora a ollar por primeira vez a neve. Collín apresuradamente algo de abrigo e aínda que se me pasou pola cachola parar en algures para tomar unhas viandas e calmar os gritos do meu bandullo que resoaba a oco, non houbo oportunidade e saímos coma lóstregos cara terras do sur, en busca da neve (que contradición, xa que semella que a neve sempre está ó norte).

Dende as proximidades de Monçao puidemos ollar o branco dos cumios das estribacións da Peneda e os nosos rostros mudaron  o seu estress semanal, cara un relax e pracer vindeiros.

Ascendendo cara Lamas de Mouros o branco da neve ia cubrindo a estrada e os montes. Ollaras cara onde ollaras, o branco cubríao todo. A miña condución requiría mais concentración e os pensamentos se me ían cara as rodas sen debuxo do meu carro, e se sería capaz de rematar a faena ou tería que deixar o  auto aparcado na cuneta.

Chegamos moi de vagar ó noso destino, cruzándonos cos vehículos petaos de neve que baixaban dos cumios da Peneda. Fronte o bar que está na entrada de Lamas de Mouro aparcamos e nos cambiamos de roupa para poder facer fronte ó frío e a nevada que estaba a caer.

Decidimos facer unha pequena ruta circular, xa que eran as catro da tarde e as horas de luz en febreiro non son moi abundantes. Avanzamos pola estrada cuberta de neve en busca da ramificación que nos levara ata o centro de interpretación do parque. Tras unhas dúbidas sobre que camiño escoller, acertamos na elección e metémonos de súpeto por un carreiro ateigado de neve que nos chegaba a cubrir as botas. Así como avanzábamos, a paisaxe era cada vez mais espectacular, o ceo estaba plomizo, típico de un día de neve e as montañas camiños e árbores  estaban totalmente brancos. 

Non era doado seguir as marcas dos camiños xa que estes estaban indefinidos  e o monte e carreiros fundíanse nun só. Os obxectivos das nosas cámaras fotográficas comezaron a parpadear sen parar, querendo captar o que as nosas retinas fixarían na memoria. Realmente estaba sendo un pateo espectacular e a busca da neve, por fin, daba os seus froitos. Calquera lado onde mirásemos tiña a súa beleza e o que nun día de sol pasaría desapercibido, hoxe tiña o seu encanto.

As colmeas aliñadas, os toxos e carrascas, as cancelas, as pedras e incluso o regato que por este lugar pasa, tórnanse distintos cubertos de neve.

Nas nosas cabezas achéganse os momentos mais inquedantes da nosa serie televisiva preferida. Parecemos estar na terra dos camiñantes brancos, como si fóramos os corvos negros que a protexen. 
Para atopar o camiño que cruzara o regato, aínda dimos algunha que outra reviravolta enterrándonos na neve. Nesta estabamos, cando en medio do árbores e medio tapado pola neve atopamos un coche abandonado. Exactamente, un coche, que non nos facemos a idea de cómo puido chegar ata alí, xa que no os camiños non son practicables para facer incursións automobilísticas. O aspecto do coche cuberto de neve, dáballe un aspecto tenebroso.

Unha vez que cruzamos o regato e abordamos o derradeiro tramo da pateada, a paisaxe tornouse uniforme debido a gran masa de neve que cubría todo. A neve virxe fíxonos disfrutar dabondo do noso percorrido ata chegar de novo o noso carro. Mentres o comandante aínda facía as súas derradeiras fotos, eu comía no bar un “bolinho” preñao con chourizo que daba un respiro ó meu estómago.

Marchamos de Lamas de Mouro, satisfeitos pola nosa improvisada andaina e aínda o destino sorprendeunos cunha manifestación de ovellas e cabras do lugar, vixiadas e protexidas por un can pastor, que fixeron deter os coches que xa con pouca luz baixabamos do nos periplo pola neve.

Quedamos satisfeitos de achegarnos eiqui. Quedamos, de novo, abraiados coa fermosura desta serra. E gañamos, un ano mais, a batalla a neve que case que se nos escapa.

Eivados, sí, pero satisfeitos. 

Panette, febreiro de 2013

E279 Arredor do cañon do río Cerves (Melón)


Sol, 2 de febrero de 2013

Aínda que a noite anterior foi trouleira de mais, ó deitarme botei una ollada á previsión meteorolóxica e por fin o domingo parecía que nos deleitaría con sol, despois de tanta cicloxénese explosiva (aínda que na miña terra chámase galerna de toda a vida). Polo tanto, aínda que eran as cinco da maña, decidín non pechar as contras da miña fiestra e que o sol me cegara a tempo para ser puntual na miña cita dominical. O amencer, o sol deslumbrou a miña faciana e decidín erguerme, a pesar de que na miña cachola seguían tocando a todo ritmo os cen gaiteiros que me beberá facía poucas horas.

Parece que o sol, en vez de atraer ás hostes a unha nova andaina favoreceu o facer doutros menesteres, xa que o comandante e mais eu éramos os únicos que aparecemos na Maquía para saudar a nosa “reidora” favorita que estreaba gafas que a facían aínda mais agarimosa.

O noso destino era a  localidade de Melón para votar unha ollada á garganta do río Cerves. Mentres nos achegamos ó inicio da ruta puxémonos ó día lendo os periódicos nas novas de corrupción que na actualidade nos machacan.

O inicio da ruta lévanos polas proximidades de Quins e pronto se adiviña ó fondo o río Avia ó seu paso pola localidade da festa da Istoria que tantas anécdotas fíxome vivir nos anos mais golfos da miña vida.

Esquecinme comentar que nesta ocasión a pateada estaba composta polos membros mais radicais deste proxecto eivadinho, Anxo e mais eu, (faltaba o Xacobe), e polo tanto nestas ocasións non existen nunca as marcas nos camiños e saltámonos todas as regras dunha pateada común. Isto é sinónimo de aventura, improvisación e disfrute ó máximo. As pernas vanse polos sitios mais insospeitados, os toxos, as xestas e as carrasqueiras convértense nos nosos amigos e nos reciben cos brazos abertos. As nosas pernas  vólvense ferros que aguantan todo e os nosos espíritos se liberan.

Así, apoiados pola tecnoloxía do meu gps android fomos escudriñando camiños para artellar a forma de enlazar coa ruta do río Cerves que se adiviñaba no aparello, pero que nos non a víamos moi clara. O fondo do camiño, xunto o río xa estaba Prexegueiro coas súas pozas de auga quente que uns ganduls encauzaron para facer un espazo termal axeitado para que a xente chegara cos seu coches ata elas, perdéndose o espazo salvaxe que tantas noites me acolleu con algunha outra aventura quente.

O sol ainda quentaba algo e agradecíase suar un pouco, dando aparencia dun día de primavera tirando a verán. Despois dunha boa sudada escalando por unha mata de carrasqueiras, atopamos o camiño  que nos achegaba mais perto ó canon do río. Unha torre que se adiviñaba na ontananza, nos serviu de referencia. A verdade é que nos camiños, as veces, atopas cousas incomprensibles coma esta torre de pedra en medio da nada que parecía unha fortaleza Irmandiña e que era una base de pedra, ben alta por certo, e servía como apoio o trasporte da luz ata sabe onde. Dentro da torre aínda podemos atopar os cascotes de porcelana en forma de campá que soportaban ós cables da luz. Por certo, non resistín a tentación de levarme un para miña casa e o teño exposto na viga da miña cheminea coma se dun trofeo se tratara.

Baixando polo camiño que nos levaba ata o canón, fixemos unha parada para repoñer forzas en forma dun bocata mentres admirábamos a maxestuosidade do paisaxe dun río baixando con forza e creando unhas cantas fervenzas. Mentres comiamos, non lle dimos paraxe a nosa imaxinación e coa mirada intentábanos atopar unha baixada polo canón para observar o río dende mais preto, pero non habería forma, xa que o terreo era realmente espigado e impracticable.

Despois de tanta aventura e improvisación, o camiño tornouse tranquilo, cunha alfombra verde, franqueado pola dereita por un bosque de mimosas en plena explosión floral e pola outra banda cunha vista impresionante do canón do río Cerves. Este sitio é realmente agreste e fermoso, cun río baixando con forza e liberando os obstáculos en formas de fervenzas e caídas ó valeiro das augas que mais abaixo crean as pozas de Melón. Este paraxe non ten nada que envexar a outros lugares mais afanados que nos mostran nos documentais da dúas. Que sorte temos de vivir tan preto destas marabillas que se esconden pola nosa terriña.

O meu acompañante deleitouse cunha boa enchenta de fotografías, mentres eu admiraba o lugar e acordábame de xente que agora non está comigo pero que de seguro lle encantarían estes lugares. Pero… o conto é así.

Polo medio do recorrido e pensando que nesta ruta non atoparíamos a ninguén, atopámonos cunha pandilla de camiñantes seniors que coma se dunha excursión do inserso se tratara, tamén eran de que quen disfrutar desta ruta. (Que nos verá a nós con esas idades argallando novas rutas, jajaj).

O derradeiro tramo empinouse e levounos ata o cruce do camiño que nos conduciría de novo ata o transporte cara a Vigo, non sen antes presenciar a anécdota do día en forma de camión petado de porcos en plena loita por sobrevivir, pero sabendo que pouco lles queda de vida e que Coren os espera cos brazos abertos. O curioso é que o condutor estaba durmindo placidamente na súa cabina mentres no furgón un ruído insoportable xunto cun cheiro nauseabundo invadía o lugar. “Hai de tó, é pa tós”.

Nos, para esquecernos deste episodio, decidimos irnos comer un bocata de presunto de porco á Cañiza, jajaja. Paradoxas da vida.

De novo, e non me cansarei de dicilo “Gracias Comandante” “Eivadiños for ever”

Ata a próxima amiguiños dos camiños.

Panette, febreiro de 2013

Seguidores