E279 Arredor do cañon do río Cerves (Melón)

Sol, 2 de febrero de 2013

Aínda que a noite anterior foi trouleira de mais, ó deitarme botei una ollada á previsión meteorolóxica e por fin o domingo parecía que nos deleitaría con sol, despois de tanta cicloxénese explosiva (aínda que na miña terra chámase galerna de toda a vida). Polo tanto, aínda que eran as cinco da maña, decidín non pechar as contras da miña fiestra e que o sol me cegara a tempo para ser puntual na miña cita dominical. O amencer, o sol deslumbrou a miña faciana e decidín erguerme, a pesar de que na miña cachola seguían tocando a todo ritmo os cen gaiteiros que me beberá facía poucas horas.

Parece que o sol, en vez de atraer ás hostes a unha nova andaina favoreceu o facer doutros menesteres, xa que o comandante e mais eu éramos os únicos que aparecemos na Maquía para saudar a nosa “reidora” favorita que estreaba gafas que a facían aínda mais agarimosa.

O noso destino era a  localidade de Melón para votar unha ollada á garganta do río Cerves. Mentres nos achegamos ó inicio da ruta puxémonos ó día lendo os periódicos nas novas de corrupción que na actualidade nos machacan.

O inicio da ruta lévanos polas proximidades de Quins e pronto se adiviña ó fondo o río Avia ó seu paso pola localidade da festa da Istoria que tantas anécdotas fíxome vivir nos anos mais golfos da miña vida.

Esquecinme comentar que nesta ocasión a pateada estaba composta polos membros mais radicais deste proxecto eivadinho, Anxo e mais eu, (faltaba o Xacobe), e polo tanto nestas ocasións non existen nunca as marcas nos camiños e saltámonos todas as regras dunha pateada común. Isto é sinónimo de aventura, improvisación e disfrute ó máximo. As pernas vanse polos sitios mais insospeitados, os toxos, as xestas e as carrasqueiras convértense nos nosos amigos e nos reciben cos brazos abertos. As nosas pernas  vólvense ferros que aguantan todo e os nosos espíritos se liberan.

Así, apoiados pola tecnoloxía do meu gps android fomos escudriñando camiños para artellar a forma de enlazar coa ruta do río Cerves que se adiviñaba no aparello, pero que nos non a víamos moi clara. O fondo do camiño, xunto o río xa estaba Prexegueiro coas súas pozas de auga quente que uns ganduls encauzaron para facer un espazo termal axeitado para que a xente chegara cos seu coches ata elas, perdéndose o espazo salvaxe que tantas noites me acolleu con algunha outra aventura quente.

O sol ainda quentaba algo e agradecíase suar un pouco, dando aparencia dun día de primavera tirando a verán. Despois dunha boa sudada escalando por unha mata de carrasqueiras, atopamos o camiño  que nos achegaba mais perto ó canon do río. Unha torre que se adiviñaba na ontananza, nos serviu de referencia. A verdade é que nos camiños, as veces, atopas cousas incomprensibles coma esta torre de pedra en medio da nada que parecía unha fortaleza Irmandiña e que era una base de pedra, ben alta por certo, e servía como apoio o trasporte da luz ata sabe onde. Dentro da torre aínda podemos atopar os cascotes de porcelana en forma de campá que soportaban ós cables da luz. Por certo, non resistín a tentación de levarme un para miña casa e o teño exposto na viga da miña cheminea coma se dun trofeo se tratara.

Baixando polo camiño que nos levaba ata o canón, fixemos unha parada para repoñer forzas en forma dun bocata mentres admirábamos a maxestuosidade do paisaxe dun río baixando con forza e creando unhas cantas fervenzas. Mentres comiamos, non lle dimos paraxe a nosa imaxinación e coa mirada intentábanos atopar unha baixada polo canón para observar o río dende mais preto, pero non habería forma, xa que o terreo era realmente espigado e impracticable.

Despois de tanta aventura e improvisación, o camiño tornouse tranquilo, cunha alfombra verde, franqueado pola dereita por un bosque de mimosas en plena explosión floral e pola outra banda cunha vista impresionante do canón do río Cerves. Este sitio é realmente agreste e fermoso, cun río baixando con forza e liberando os obstáculos en formas de fervenzas e caídas ó valeiro das augas que mais abaixo crean as pozas de Melón. Este paraxe non ten nada que envexar a outros lugares mais afanados que nos mostran nos documentais da dúas. Que sorte temos de vivir tan preto destas marabillas que se esconden pola nosa terriña.

O meu acompañante deleitouse cunha boa enchenta de fotografías, mentres eu admiraba o lugar e acordábame de xente que agora non está comigo pero que de seguro lle encantarían estes lugares. Pero… o conto é así.

Polo medio do recorrido e pensando que nesta ruta non atoparíamos a ninguén, atopámonos cunha pandilla de camiñantes seniors que coma se dunha excursión do inserso se tratara, tamén eran de que quen disfrutar desta ruta. (Que nos verá a nós con esas idades argallando novas rutas, jajaj).

O derradeiro tramo empinouse e levounos ata o cruce do camiño que nos conduciría de novo ata o transporte cara a Vigo, non sen antes presenciar a anécdota do día en forma de camión petado de porcos en plena loita por sobrevivir, pero sabendo que pouco lles queda de vida e que Coren os espera cos brazos abertos. O curioso é que o condutor estaba durmindo placidamente na súa cabina mentres no furgón un ruído insoportable xunto cun cheiro nauseabundo invadía o lugar. “Hai de tó, é pa tós”.

Nos, para esquecernos deste episodio, decidimos irnos comer un bocata de presunto de porco á Cañiza, jajaja. Paradoxas da vida.

De novo, e non me cansarei de dicilo “Gracias Comandante” “Eivadiños for ever”

Ata a próxima amiguiños dos camiños.

Panette, febreiro de 2013