E278 Sendeiro dos ríos Guillade e Baíña (Baiona)

Sol, 27 de xaneiro de 2013

A cousa non pintaban ben, despois de cicloxénesis explosivas, intensas nevaradas e alertas de tódalas cores, e outra noite na que so me liberou de sumar unha resaca de “pai e moi señor meu” o ter que traer de volta a casa, a ser posible no mesmo estado no que se me confiou, a miña debilidade, pois cando espertei a chuvia repenicaba con forza na fiestra e os meus queridiños Alex e Salo xa confirmaban as primeiras deserción, mentres Miguel, que enlamara pola noite tra-lo canto das sereas, chamaba para dicir que si pero non, que si mantiñámo-la cita, pero que non para patear, pois o tempo, como na semana pasada era máis proclive a alongar a sobremesa despois dun bo xantar.

O Xacobe convidaranos á merenda no seu refuxio de Sabarís, así que non era cuestión de facerlle un feo, so de convencelo para troca-la merenda polo almorzo. Tampouco viña moi convencida Sonia, esa rapaza que aleda as últimas convocatorias deste grupo de sementadores de pegadas, cando me recolleu, e conforme avanzábamos cara a Foz do Miñor, baixo un persistente diluvio, menos convencida estaba de mante-la saída eivadiña, e quizais empezaba a dubidar da nosa saúde mental, aínda que esta é unha eiva coma outra calquera, e nós aceptamos ata polbo como animal de compañía.

Tranquilizáronse as tropas ó chegar a casa de Xacobe, onde María nos brindou un vermut, mal sabíamos que as olivas que o acompañaron eran o único sólido que iamos inxerir ata remata-la xornada sendeirista, pois o teimudo Xacobe insistiu en mante-lo plan inicial e pronto nos arrincou da placidez do seu sofá e non nos deixou nin chiar e levounos das orellas a enfrontar o desapacible clima.

Algo acougaran as precipitacións, así que non atopamos máis desculpas para dar unha voltiña polos montes da Groba, pois en calquera momento, segundo o noso guía, podíamos tomar un atallo e volver ó campo base, así que fomos enlazando rúas e camiños asfaltados ata un lugar, O Castro, onde semellaba que remataba o mundo e onde non quedaba outra que poñerse a camiñar.

Sen que tivera tempo a rosmar os meus amigos xa estaban en marcha coas súas roupas hidrófugas e cadanseu paraugas, coma se seguisen o rumor hipnótico do río Guillade, que baixaba ben cheíño, e que deseguida xurdiu ós nosos pes.

Dende as primeiras pegadas confirmouse que teríamos unha dirección bicéfala, o noso presidente co “jipiese” na man, de tal xeito que ía máis atento ó trazado virtual que ó camiño, e o noso secretario e armadanzas maior de feisbu, fiel á tradición, coa cartografía impresa en cores sobre a que trazara o itinerario a seguir.

Ao principio pouca foi a polémica, pois só tiñamos que seguir, a montante, o curso do río, que estaba fermoso de verdade, por unha pista chea de cascallos de piñeiros que conformaban o bosque, máis non tardou o mesmo río en cortarnos o paso e tivemos que improvisar unha alternativa ante a imposibilidade de cruzalo.

Subimos por un souto, e na subida a piques estivemos de levar un paraugazo, pois quixen axudar a Sonia, que estaba a perder tracción, e case tiro con ela ¡esta visto que as Eivadiñas non precisan axuda e que é mellor non botarlle unha man se non a reclaman!! 

Pola contra comezou a escampar, e albergámo-la esperanza de que a climatoloxía mellorase. Cando menos o terreo fíxose mais amable, diminuíu o desnivel e puidemos admirar as primeiras panorámicas da Foz do Miñor e da Ría de Baiona, entretivemos, o Xaco e mais eu, en atrapar imaxes invertidas nos charcos, mentres o Paneteimprimía o ritmo eivadiño con Sonia ó seu carón.

Cruzamos, finalmente, o río Guillade, por un paso ben seguro, e o meu pe esquerdo comezou a rosmar, e boteille un ollo ó mapa do noso Industrial, que fixo que aínda rosmara máis: non ía ser doado rematar a xornada sen que a dor se manifestase con forza.

Tentei non quedarme atrás, mentres o “jipiese” seguía rivalizando coa cartografía, e Miguel anotouse outro tanto ó atopar o camiño real, por onde non tardamos en albiscar as marcas do Sendeiro das Greas.

Por un carreiro entre piñeiros, que máis ben era un regueiro, desviámonos para visitar a Estación Rupestre de Baíña, as tripas xa ruxían pola falta de asistencia, e Xacobe tentou atallar a insurrección con galletas e mazás.

Seica dimos algunha volta de mais pola falta dunha dirección clara, xa eu teño dito que a democracia na montaña non é un bo invento, pero finalmente chegamos ó Outeiro dos Lameiros, tamén chamado Devesa do Rei, onde fai catro mil anos os nosos antergos deron en se expresar con curiosas formas gravadas na pedra.

Coviñas, labirintos, e unha boa provisión de cabalos, ata unha curiosa raiadura, nun entorno bastante ben musealizado, que ben paga a pena visitar con algo de calma, a pesares de que despois de facelo teñamos que volver sobre as nosas pegadas para tomar o camiño certo.

A estas alturas o meu pe xa ouveaba, e non me quedou outra que botarlle un nova ollada ó mapa, por se había posibilidade de atallar, e había, seguindo pola pista e evitando a subida cara o alto da Groba por outro tramo do Camiño Real que tiña toda a pinta de nos facer esvarar, e penso que Sonia, que tamén sufría en silencio das súas eivas, tamén mo agradeceu.

Pasamos polo lugar de San Cosme e retratamos ó Santiño, mentres descubría que o Petete tamén tiña o seu pasado de campamentos xuvenís, coma Alex, Miguel i eu, e que pouco nos faltou para rematar  de catequistas… ¡bos abades mitrados daríamos!!!

Coxeando, ou camiñando (segundo quen) cruzámolo río de Baíña, e case sen decatarnos, sempre pola pista forestal, saímos ó Chan da Lagoa. Eu tentei facer valer a miña autoridade para tomarlle un café no chiringo e descansar o pé, máis os demócratas outra vez foron maioría, aínda que houbo quen recibiu o seu castigo e embarrou ben embarrado… castigo divino!!! 

Menos mal que o camiño era con desnivel descendente, pois a luz xa non daba moitas alegrías para tentar atrapar algunha imaxe para o fesisbú, agás os reflexos que capturamos ó pasar polo encoro de Baíña, ou o momento simpático onde Miguel atopou a súa sorte, en forma de ferradura (e que levou canda el o resto do camiño).

Cando chegamos ó mundo incivilizado déronme ganas de bicar o asfalto, senón fora que aínda quedaba un bo treito para chegar á merenda que nos agardaba en Sabarís, e debía ter xa tan mal aspecto que un poldro asustouse o pasar canda el e comezou a brincar dun lado a outro nunha leira, protexido pola súa nai. 

Menos mal que o Xacobe, home de recursos, aínda tiña un ás gardado na manga, e levounos por un fermoso paseo de madeiras, aínda que algo esvaradías, que percorre os derradeiros metros do río Baíña, antes da súa desembocadura na praia de Santa Marta, e que grazas a todo o que chovera era unha sucesión de rápidos que eu, coma si tivera o corpo para tal, soñaba en navegar na miña piragua.

Foi un auténtico festín para os nosos ollos, e de seguro que o noso guía sacou bo proveito dese efecto seda que domina, eu pola miña parte arranquei as imaxes que a fortuna me deixou gardar na miña caixiña, para recuperar nos momentos nos que o corpiño non estea para andar nestas aventuras.

O sol foi caendo, lenemente, detrás das illas, tinguindo de ouro un anaquiño de océano, e eu sentíame caer con el, máis seguín  a estela dos meus compañeiros, onde non se queixaba res, agás o Miguel que xa facía un inventario de todo o que tiña gaña de xantar, que era moito.

Chegamos neste estado ó refuxio de Sabarís, onde tivemos que deixar as botas na porta, tal e como se fai nos países escandinavos, para non emporcalo, pois era moita a lama que chucharamos, especialmente o noso presidente, que ten a teima de enlamar si ou si. O secretario, mentres, colgábase do pasamáns das escaleiras, facendo uso do espazo comunitario para os seus estiramentos, e María, dende a porta ofrecíanos a posibilidade dunha ducha quente, e a promesa do arrecendo que chegaba dende a cociña.

Houbo ducha, e ben que nos prestou, e máis nos prestou o convite, onde degustamos unha tortilla de patacas sobresaínte, unha kiche vexetal realmente espectacular, riquísimos chourizos ó viño, e aínda unha ensalada que tiña de todo e quedou en nada. Realmente os nosos anfitrións estiveron fantabulasticos, e ata tivemos torta de aniversario, mercada pola mañá por Sonia nunha pastelería de Sabarís, para celebrar o aniversario de Miguel, que quedou abraiado de que nos houberamos acordado.

E así foi a xornada, e así volo conto, e se queredes máis… teredes que agardar á próxima semana.