E198 Sendeiro circular do río Cerves (Melón)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS

Domingo, 6 de marzo de 2011

Podería facer un reconto urxente de cadáveres, ou un inventario dos síntomas acostumados, xa sabedes: formigas pastando na cabeza, teas de araña nos ollos e na gorxa un feixe de area... se non foxe que outra vez foron moitos os excesos e poucas as horas de sono, e polo tanto teño que andar cun algo de presa para me reunir cos meus señores Botas, que algo de empeño teñen en manter con vida a este proxecto moribundo.

Para por a proba a miña capacidade de sorpresa, nun momento preciso no que tan incapaz me sinto, chama o meu primo Rober, para dicirme que el e máis Bego súmanse ás nosas tropas, para ir onde e como sexa, que parece que son fáciles de conformar. Mellor así porque, de momento, non sei si darei chegado ó pasillo, e se algo máis ala non levarei un susto ó atopar o reflexo dos meus desmandes nocturnos.

Alédome de que me veñan buscar porque así teño tempo de tomar unha ducha, e mandar polo desaugue os restos do suicidio, meter algo de roupa de reposto na mochila, e mesmo de tomar un grolo de café para poder saír á rúa cun ollo, a lo menos, aberto. Alédome tamén de que me recollan na furgoneta, un bo punto na loxística, e mesmo de que veñan con Trus, unha mestura de mastín e pastor alemán con cariña de bo co que de seguida simpatizo.

No Concheiro non tardan en reunirse con nós os do Casal de Sistelo, e feitas as presentacións resolvemos meternos todos na furgo, e por rumbo ó Mesón Casal, en Quins, moi preto de Melón, onde convimos xantar e decidir a nosa ruta, xa que barallamos un par de posibilidades.

E máis doado aínda resolver o menú, unha vez sentados á mesa, e decantámonos por unhas cuncas de caldo e unhas cumpridas racións de costela ó forno, cunha boa guarnición de guísante, cenoura e pataca, mentres agardamos que chegue Nacho, que cando o fai non pon pega. Tampouco ó Mencía co que pensamos acompañar ó almorzo, e co que penso combater os restos dunha resaca algo máis que persistente. Cousa boa ter o meu carón xente que me secunde as miñas propostas.

Ou case, xa que a miña idea para a sobremesa era ir cara Punxín, para lles descubrir os meus primos o segredos do Barbantiño, pero os senhores Botas tiñan outras intencións. Semella que aínda teñen algo por recoñecer nas proximidades de Melón, así que non atopei argumentos para me negar, e nun tris tras aparcamos ó carón da área recreativa que están a construír preto das pozas do río Cerves.

Aínda que o tempo non estaba para mergullarse nas xeadas augas, o Trus non agardou por ninguén, e botouse ó río sen agardar a face-la dixestión dos restos da costela. Quixo presumir de destemido e ben que nos asombrou, a pesares de que despois precisara un pouco de axuda para saír. O resto do grupo non fixo nin o amago, e mesmo houbo quen protestou polo xeito no que se secou o noso peludo amigo.

Camiñando polo sendeiro aberto hai uns anos, o Rober lembraba os tempos nos que non había tal, e para chegar ás pozas subíase por un carreiro de pescadores, polo que subían os rapaces do pobo e algún aventureiro de fora. A autovía a piques estivo de estragar o entorno, e pasaron algúns anos ata que, a base de cartos e traballo, a zona adquirise o aspecto actual, no que a actuación máis agresiva é o viaducto que sortea o río.

Ramón máis eu cubrimos a retagarda, disparando cara canta árbore, poza e pedra que atopabamos ó noso paso, e o certo é que non podía estar máis fermoso o Cerves, co seu caudal ben cumprido, mentres o resto da tropa camiñaba de vagar, disfrutando cada metro de sendeiro. Na fervenza grande detivémonos todos, e o da República do Ferradal alertounos para que tiveramos coidado con acercarnos demasiado ó precipicio, xa que case tódolos anos hai alguén que esvara e, cando menos, leva un bo golpe. De feito el foi testemuña dun destes accidentes, e cando tentou auxiliar a un dos que caeran pola rocha en baixo decatouse de que xa estaba morto.
Algo máis adiante miramos con cobiza cara un camiño que vai pola outra beira, e intercambio miradas cómplices cos do Casal de Sistelo. Non fai falta falalo moito, e na primeira ponte cambiamos de rumbo, a explorar o carreiro, aínda sen saber moi ben onde nos leva.

As nosas ansias exploratorias teñen pronta recompensa, xa que de seguida chegamos a unha levada de pedra pola que aínda corre a auga. O paso está limpo de maleza, e só nalgúns tramos está ameazada polas mimosas que, de todos modos, é bastante proveitosa para levarnos algunha postal dixital do lugar, xa que esta especie invasora está en plena floración. Florecen tamén os sorrisos dos meus amigos, xa que a visión do río dende esta beira é tamén excepcional, e ata Trus semella feliz, xa que antes de chegar á fervenza grande dáse unha mergullada pequena. O gusto de chapuzarse deste can lémbrame a min noutros tempos. Será cousa de cans!.

A pesares de que dende aquí a vexetación está máis cumprida, a senhora Botas, co “neno” na man, anímanos a continuar pola levada, e ninguén ve o inconvinte. Como premio damos cun muíño que hasta ben pouco estivo en funcionamento, e algo máis adiante outro máis, xa moi mal conservado. Aínda que o verdadeiro premio é o camiño, e os camiñantes que o fan ó meu carón, que me descobren habilidades tan curiosas como o seu maxisterio nas deposicións dos mustélidos, que seica son uns animaliños que adoitan a deixar os seus zurullos polos carreiros.

Finalmente saímos da levada, damos a un sendeiro, e dende alí a unha leira. Escóitanse preto o ruxido dos cabalos de ferro, e dous pasos máis e acadamos a estrada. Os nosos vehículos non están moi afastados, pero aínda non é momento de dar por rematada a andaina ¡os vizcondes de Sistelo non se moven dos seus dominios para tan pouca cousa!. De tódolos xeitos non se lles ve moi convencidos, camiñando paralelamente á autovía. E menos aínda cando a cruzamos e temos que facer un pequeno tramo de asfalto.

Menos mal que un serradoiro danos un aliciente extra, onde poñemos a proba a batería das nosas cámaras, tal é o xogo que nos dan as torres de madeira, perfectamente apilada, que contrastan cun celeste salpicado de algodón. O certo é que cando hai bo talante non hai camiño que non se aproveite, aínda que o senhor Botas teña dubidas de si vai a colga-lo perfil da nosa ruta dominical. Cruzámo-la estrada nacional e damos cun parque recreativo, chego de trebellos mecánicos nos que exercitarse.

Rober fai o amago de intentalo, pero Trus non está moi de acordo e anda tras del para que se baixe. Debeu mirar á vella que acaba de chegar, unha desas súper aboas que fan ximnasia ¡e con que ganas! á conta do orzamento da deputación. Non seguimos na nosa guerra, e damos cos fociños outra vez co río Cerves, aínda que o que nos amola é que non atopamos xeito de cruzalo, xa que a pesares de que o GPS nos sinala unha presa, e que damos con ela, non é posible atravesala.

A pesares disto o entorno é ben fermoso, coas augas ancoradas formando reflexos que espertan outra vez as nosas ansias de levarnos algunha lembranza dixital. Mentres o vizconde de Sistelo e máis eu estamos nelo, Nacho agasállanos con un feixe de froitas deshidratadas, a senhora vizcondesa busca unha saída vía satélite, e Bego, que está afeita a buscar camiños onde non os hai, atravesa as silveiras para chegar á beira do río e anímanos a continuar por algo semellante a un antigo sendeiro de pescadores. Gústame esta xentiña, cada un coas súas teimas, traballando en equipo, ou case.

Como recompensa á nosa ousadía, descubrimos un fermoso tramo de río por onde, de seguro, fai tempo que non pasa ninguén. Avanzamos con algunha dificultade, pero avanzamos, con ese espírito dos eivadiños: como se poida e por onde se poida. O meu primo de Xacebáns tenta face-la guerra pola outra banda, e só é secundado por Trus, ata que se decata de que a senhora Botas ten claro, e ben claro, por onde nos quere levar, e o Betanzos tenta facer espeleoloxía nunha cova escavada polas augas, aínda que ten que desistir para non molla-lo cú.

Aos poucos chegamos á carón da estrada, a uns cen metros de onde deixamos o coche, e desanimámonos un chisco cando nos informan de que apenas fixemos cinco quilómetros en tres horas ¡pero de que calidade!. A piques estamos de ser captados pola súper aboa do parque recreativo, que ven de volta cunhas amigas e que lle ofrece probar o seu licor café á Bego. Menos mal que dixo que non, senón non estaría escribindo esta crónica: teño quenda de noite e o tempo era cumprido para a volta.

Despedimos a xornada cunhas cervexas en Melón, agasallo do noso Tesorito. Cousa boa ter compartido este día con esta boa xente.