Crónica e Fotos en NÓMADAS
Lúa, 13-10-010.
A ver a ver...., imos empezar corrixindo erros. Hoxe pola mañá viña Anxo por Canjas e atopouse con que eu xa tiña publicada unha crónica no blog de Nómadas a propósito do día que compartimos onte en Beariz, no roteiro de Sirazga. Nesa crónica eu lle adicaba a autoría do roteiro única e exclusivamente a Sudando Botas. Inxenuamente, porque así foi, na miña cabeciña tiña o chip de que as saídas Eivadiñas se limitaban aos domingos e o Anxiño se encargou de informarme, e de incluso remitirme ao blog de Eivadiños para comprobar que as saídas deste singular e especial colectivo tamén inclúen festivos e días semanais. Vale!!!, vaaaaleee!!!. Desculpas mil e rectificacións no blog de Nómadas. Promesa de crónica Eivadiña en toda regra e se son sincera e fago retrospección, é certísimo que onte, ao longo do traxecto cara ao lugar onde emprenderiamos a nosa aventura camiñante, Anxo me había dito que me " tocaba " face-la crónica, só que eu non asociei ben o asunto.
Reuniámonos en Puxeiros ás 11,30 seis amigos para pasar un día que prometía perfecto, polo clima e polo ambiente que xa se estaba dando unha vez todos xuntos : Anxo, Alex, Yuka e o seu inseparable Ramón, Montse, e esta que escribe. Todos cun ánimo fecundo en humor e con perspectivas de seguir na mesma liña. Tras coller algo para comer, todo moi apetitoso, algúns incluso decidiron levar postre para este día que comezaba tan ben e tan distendido, uns doces de leite frita que reclamaba a atención e a gula, e tras un mañaneiro almorzo que non tiña trazas de querer despegarse da mesa, fixemos o esforzo de repartirnos en dous coches para enfiar rumbo a Beariz, o noso destino.
No coche, no camiño de ida, conversas animadas, unhas veces con retranca, outras máis persoais, co talante que só a confianza pode ofrecer. Eu ultimamente estou a deixar pousar as miñas emocións sen censura, con moitas ganas de disfrutar dos amigos e de facelos disfrutar tamén da miña presenza, dándome de forma desinhibida e favorecendo a alegría dos reencontros, e dende logo o que menos me interesa é ter conversas formais falando do tempo ou de banalidades intranscendentes, e favorezo máis saber dos amigos e que eles saiban de min, tanto en temas frívolos coma máis serios. E así iamos facendo millas asfalto adiante no coche. Gustoume a emoción de Alex pasando por paraxes coñecidas dos seus tempos máis infantís, traendo ao recordo a súa estancia en Soutomaior e en Fornelo de Montes, terras dos seus pais, avós e ancestros. A ilusión con que nos amosaba as casas, nos nomeaba os distintos barrios, indo no coche demoradamente e con tempo a ir mostrándonos cada recuncho da súa memoria. Eu me sentía feliz nese traxecto, pensando que estes dous "impresentables" cos que ia, cada vez estaban sendo máis importantes no meu propio recuncho de sentires, e sobre todo sabendo con absoluta seguridade que eu tamén era igual de importante para eles. Boa combinación para un día que non sei por qué, cando amanecín, sabía que ía resultar en algo bonito.
Mentres tanto, Ramón conducía a velocidades imposibles, imposibles polo menos para Alex, aínda que eu, teño que recoñecelo, son máis da liña de Ramón, estaba segura de que se fose eu a que conducira, estaría pegadiña ao coche de Ramón nos límites que a prudencia obrigan. Si, teño que recoñecer que me puña algo "nerviosa" a prudencia na conducción de Alex, pero pensei que coma non era eu a conductora xa chegariamos ao noso punto de saída, ou non!!!...., jajajajaja. En todo caso, se nos perdésemos, tiña claro que pateada habería, si ou si, así que simplemente deixei que a responsabilidade da conducción caera en Alex, que para iso conducía.
Chegamos a Xirazga, por suposto, non sen parada a facer gasolina por parte de Ramón e da impaciencia de Alex, jeje....
Espectacular a igrexa de Xirazga, e coa agradable sorpresa de que había acceso ao campanario por unhas escaleiras dignas dunha película de terror, impresionante esa subida que te facía pensar no descenso, pero ao final non foi tan terrible nin escabroso, a escuridade tan absoluta ata o punto de non saber onde puñas os pés só se deu no ascenso, a baixada foi sinxela e recoñecida. Innumerables tumbas no chan, sarcófago con calavera e osos cruzados, cruceiro con personaxes cubrindo as súas nobres partes con follas de parra. Lugar especial!!. Pero por moi especial que fose......, Yuka estaba de talante pateante, e con ganas de ritmo e de camiñares potentes, pola lonxitude do roteiro e porque hoxe lle daba a gana!!, que non porque disfrute dos andares demorados non teña un fondo que mete "medo" se decide darlle cancha ao seu ritmo. Mamma mía!!!, qué despliegue de prontitude e de aceleración nun inicio que marcaría todo o traxecto. Eu, por se acaso, decidín seguila mentres os fotógrafos Ramón e Anxo seguían alucinados co ambiente da igrexa e pouco a pouco iamos deixándoos atrás, creo que tiveron que facer un bo sprint ata alcanzarnos.
Pasamos por Alén, hoxe era o día de Alex, definitivamente. A aldea chamábase coma el e posou ao lado do sinal que nomeaba a aldea, non sen posar tamén para unha foto con cara de inocente cunhas palabras debaixo que puñan: PUTA, aiiiii!!!, jajajajajaja....., o capullito de Anxo lle tiña unha boa preparada, en realidade puña: DEPUTACIÓN, pero o malvado enfocou a cámara de xeito que só sairan as catro letras. Coitadiño Alex, e con esa cariña!!. Estaba a presentarse un día para esa clase de distensións, coa alegría por bandeira e o relax coma compañía. A verdade é que o pouco que levabamos camiñado era tan amable, tan bonito e tan acolledor que non podería saír outra cousa máis que a nosa resposta alegre e agradecida.
Paso por zona boscosa e ao fresco das árbores amigas, vistas entre árbores invitadoras e anunciadoras da maxestuosidade paisaxística que nos agardaba para cando saímos á zona aérea facendo un ascenso cara a Santo Domingo. Clima apropiadísimo para o roteiro que estabamos a facer, silencios pletóricos de silencio que amansaban os ánimos e creaban desexos de quietude interior sen necesidade de compartir máis que presenzas, porque nada máis era necesario. Nese tramo eu sentía a miña fortuna en extremo, non podería estar mellor que onde estaba nese preciso momento, sen inquietudes, sen pensamento, só sentindo ao meu corpo en movemento, facendo pasos, caladamente, pletórica, sen máis necesidade ca de camiñar, camiñar, camiñar....., a onde fose, érame exactamente igual, estaba en plena natureza recibindo non sei exactamente o qué, pero era bo, moi bo. Miraba aos meus amigos e os miraba na mesma situación. Un martes agradecido, un tempo incrible, nin frío nin calor, todos óptimos, sans, alegres, calados, cada un ao seu aire e todos xuntos. Grazas, grazas por ter o que teño!!, que é moito!!. Canto repouso aos galimatías de cada un do seu cotián!!, e en día semanal, case se aprecia máis que unha fin de semana habitual.
Chegados a Santo Domingo paradiña para comer. O lugar non podía ser máis acolledor e idóneo. Céspede acolledor, mesas de pedra ao sol e a sombra, para escoller!!. Fonte de augas fresquísimas, entorno fermosísimo que invitaba a quedarse. E nos quedamos, claro!!. A fame era nejra para algúns e desestimada para os fotógrafos, que se adicaron a reflexar o ambiente, incluso houbo algún que se namorou dos azafráns silvestres e das súas cores e se adicou a facer unha maxi reportaxe xogando cos desenfoques. Eu era das que tiñan unha fame nejra, e adiqueime a papar no meu bocata vexetal con mahonesa incorporada e a trabar con ansias nun pan que estaba fresquiño e delicioso. Montse aportou olivas recheas de anchoa e un queixo de cabra exquisito, Yuka preparou bocatas de chourizo e queixo que tiñan unha pinta á que me resistín porque a gula xa pasaría a indecente, e por suposto, ese postre delicioso que me deixou satisfeita e co bandullo cheo sen chegar a considerarse o tema coma perigoso, todo moi na súa medida, nin de máis nin de menos.
Pequena sesta no céspede agradable e invitador, ao sol, recibindo lume externo para quentar posibles fríos internos, que para nada, pero por se acaso, jeje... E visita aos arredores da igrexa de Santo Domingo, a mámoa que alí había, a observar as incoherencias arquitectónicas cuns adosados de ladrillo á estructura orixinal, meu deus!!, non tiña desperdicio a visión!!; e fotiños simpáticas de todos xuntos en plan amiguiños de cachondeo e sacando aos nenos que temos cada un dentro de si, cómo nos gusta xogar!!.
Seguimos ascenso entre paisaxes no ceo competindo con nubes marabillosas, desas que invitan aos fotógrafos a estudiar luz, sombras, perspectiva e demais loxísticas dun bo profesional, o día era realmente espectacular e o ceo unha paisaxe presente. Conversas varias, sobre arquitectura e inxeniería de camiños, discusión a propósito de pontes contemporáneas e materiais que se usan actualmente, física cuántica versus filosofías antigas, e moito, moito, moitísimo cachondeo a conta desta cronista que hoxe tiña un día tan estupendo que todo lle daba a risa, e por rir, non lle importaba rirse ata de si mesma.
Descenso prodixioso, non sen antes atoparnos no alto un sinal de: perigo!!, avión!!.... Bueno, para ver as fotos, non podería dicir moito máis deste momento que afortunadamente quedou gráfica e visualmente rexistrado.
Ponte e muíño antigos coma a vida mesma, paso por aldea plagadiña de cans e baleira de xente. Pasos a carón do río e de campos repletos de cogomelos vermellos facendo contraste co verde da herba. Auga fresca nunha fonte abundante que agasallaba con maná de frescura na gorxa. Día que nos amosaba sorpresa tras sorpresa á vista e aos sentidos dunha forma poucas veces sentida tan abundante e xenerosa. Nin os tramos de asfalto sobraban. Momento cruce ao río, só dúas valentes e aguerridas camiñantes osaron descalzarse e pasa-lo río, Yuka e máis eu. Se o chego a saber!!!, xélidas, cortantes, impresionantemente frías!!, qué dor!!!. Os demais se buscaron a vidiña coma mellor superon e acabaron cruzando un pouquiño máis adiante.
Enfiamos camiño estreito e bonito que nos levaría sorpresivamente ao encontro das primeiras casas das aforas de Doade. E dalí voltamos a coller caminiño cara ao río ao amparo do solpor que ía anunciando retirada rápida cara a Xirazga. Preciosísimo percorrido no que as marcas brancas e amarelas tan queridas nos anunciaban que iamos polo bo camiño, en todo o roteiro as marcas tiveron existencia cero agás no principio e agora, no derradeiro tramo que nos conducía ao noso destino.
Ao límite da noite demos en chegar, aliviados, agradecidos, cansos, felices. Trofeo ao torete, premio Sudando Botas, non sei se oficial, jajajajaja, otorgado por Ramón a Anxo. 20 kms de alegrías e de bos pasos. Momento vacas pasando en fila india ao solpor. Agradecementos a Yuka e a Ramón por tamaña odisea de principio a fin. Preciosa!!, non sei qué máis dicir deste roteiro, moi gratificante e cun pouco de todo, a monotonía non foi unha das súas características dende logo.
Aínda paramos en Fornelos de Montes a picar algo. Estivemos moi a gusto compartindo conversas sobre gustos e desgustos cineastas a conta dos actores, non polo seu traballo precisamente senón polos seus físicos, qué banais e superficiais!!!, jajajajaja, loubando ou criticando o seu atractivo a niveles puramente físicos. Aínda nos reinos un cachiño vendo o despliegue fotográfico que ten Alex no seu teléfono "air fhone", qué nivel!!, ensinándonos as súas femias preferidas e as nosas fotos que lle saen na pantalla cando o chamamos.
Tocaba retirada xa, era tardísimo. Montse, Yuka e Ramón enfiaron cara a Vigo tras despedirnos, e eu me deixei levar na parte de atrás despois de dicirlle a Anxo que me tocaba a min, que non estaba eu para darlle moita conversa a Alex cara a Vigo, e é que a esas horas xa non son ninguén, a verdade, tan só unha meniña que xogou durante todo o día e que agora bostezaba facendo esforzos por permanecer esperta ata Puxeiros, onde aínda me esperaba unha viaxe que se me antollaba longuísima cara ao Morrazo.
Amiguiños!!!, agradecida!!.
Salo.
A ver a ver...., imos empezar corrixindo erros. Hoxe pola mañá viña Anxo por Canjas e atopouse con que eu xa tiña publicada unha crónica no blog de Nómadas a propósito do día que compartimos onte en Beariz, no roteiro de Sirazga. Nesa crónica eu lle adicaba a autoría do roteiro única e exclusivamente a Sudando Botas. Inxenuamente, porque así foi, na miña cabeciña tiña o chip de que as saídas Eivadiñas se limitaban aos domingos e o Anxiño se encargou de informarme, e de incluso remitirme ao blog de Eivadiños para comprobar que as saídas deste singular e especial colectivo tamén inclúen festivos e días semanais. Vale!!!, vaaaaleee!!!. Desculpas mil e rectificacións no blog de Nómadas. Promesa de crónica Eivadiña en toda regra e se son sincera e fago retrospección, é certísimo que onte, ao longo do traxecto cara ao lugar onde emprenderiamos a nosa aventura camiñante, Anxo me había dito que me " tocaba " face-la crónica, só que eu non asociei ben o asunto.
Reuniámonos en Puxeiros ás 11,30 seis amigos para pasar un día que prometía perfecto, polo clima e polo ambiente que xa se estaba dando unha vez todos xuntos : Anxo, Alex, Yuka e o seu inseparable Ramón, Montse, e esta que escribe. Todos cun ánimo fecundo en humor e con perspectivas de seguir na mesma liña. Tras coller algo para comer, todo moi apetitoso, algúns incluso decidiron levar postre para este día que comezaba tan ben e tan distendido, uns doces de leite frita que reclamaba a atención e a gula, e tras un mañaneiro almorzo que non tiña trazas de querer despegarse da mesa, fixemos o esforzo de repartirnos en dous coches para enfiar rumbo a Beariz, o noso destino.
No coche, no camiño de ida, conversas animadas, unhas veces con retranca, outras máis persoais, co talante que só a confianza pode ofrecer. Eu ultimamente estou a deixar pousar as miñas emocións sen censura, con moitas ganas de disfrutar dos amigos e de facelos disfrutar tamén da miña presenza, dándome de forma desinhibida e favorecendo a alegría dos reencontros, e dende logo o que menos me interesa é ter conversas formais falando do tempo ou de banalidades intranscendentes, e favorezo máis saber dos amigos e que eles saiban de min, tanto en temas frívolos coma máis serios. E así iamos facendo millas asfalto adiante no coche. Gustoume a emoción de Alex pasando por paraxes coñecidas dos seus tempos máis infantís, traendo ao recordo a súa estancia en Soutomaior e en Fornelo de Montes, terras dos seus pais, avós e ancestros. A ilusión con que nos amosaba as casas, nos nomeaba os distintos barrios, indo no coche demoradamente e con tempo a ir mostrándonos cada recuncho da súa memoria. Eu me sentía feliz nese traxecto, pensando que estes dous "impresentables" cos que ia, cada vez estaban sendo máis importantes no meu propio recuncho de sentires, e sobre todo sabendo con absoluta seguridade que eu tamén era igual de importante para eles. Boa combinación para un día que non sei por qué, cando amanecín, sabía que ía resultar en algo bonito.
Mentres tanto, Ramón conducía a velocidades imposibles, imposibles polo menos para Alex, aínda que eu, teño que recoñecelo, son máis da liña de Ramón, estaba segura de que se fose eu a que conducira, estaría pegadiña ao coche de Ramón nos límites que a prudencia obrigan. Si, teño que recoñecer que me puña algo "nerviosa" a prudencia na conducción de Alex, pero pensei que coma non era eu a conductora xa chegariamos ao noso punto de saída, ou non!!!...., jajajajaja. En todo caso, se nos perdésemos, tiña claro que pateada habería, si ou si, así que simplemente deixei que a responsabilidade da conducción caera en Alex, que para iso conducía.
Chegamos a Xirazga, por suposto, non sen parada a facer gasolina por parte de Ramón e da impaciencia de Alex, jeje....
Espectacular a igrexa de Xirazga, e coa agradable sorpresa de que había acceso ao campanario por unhas escaleiras dignas dunha película de terror, impresionante esa subida que te facía pensar no descenso, pero ao final non foi tan terrible nin escabroso, a escuridade tan absoluta ata o punto de non saber onde puñas os pés só se deu no ascenso, a baixada foi sinxela e recoñecida. Innumerables tumbas no chan, sarcófago con calavera e osos cruzados, cruceiro con personaxes cubrindo as súas nobres partes con follas de parra. Lugar especial!!. Pero por moi especial que fose......, Yuka estaba de talante pateante, e con ganas de ritmo e de camiñares potentes, pola lonxitude do roteiro e porque hoxe lle daba a gana!!, que non porque disfrute dos andares demorados non teña un fondo que mete "medo" se decide darlle cancha ao seu ritmo. Mamma mía!!!, qué despliegue de prontitude e de aceleración nun inicio que marcaría todo o traxecto. Eu, por se acaso, decidín seguila mentres os fotógrafos Ramón e Anxo seguían alucinados co ambiente da igrexa e pouco a pouco iamos deixándoos atrás, creo que tiveron que facer un bo sprint ata alcanzarnos.
Pasamos por Alén, hoxe era o día de Alex, definitivamente. A aldea chamábase coma el e posou ao lado do sinal que nomeaba a aldea, non sen posar tamén para unha foto con cara de inocente cunhas palabras debaixo que puñan: PUTA, aiiiii!!!, jajajajajaja....., o capullito de Anxo lle tiña unha boa preparada, en realidade puña: DEPUTACIÓN, pero o malvado enfocou a cámara de xeito que só sairan as catro letras. Coitadiño Alex, e con esa cariña!!. Estaba a presentarse un día para esa clase de distensións, coa alegría por bandeira e o relax coma compañía. A verdade é que o pouco que levabamos camiñado era tan amable, tan bonito e tan acolledor que non podería saír outra cousa máis que a nosa resposta alegre e agradecida.
Paso por zona boscosa e ao fresco das árbores amigas, vistas entre árbores invitadoras e anunciadoras da maxestuosidade paisaxística que nos agardaba para cando saímos á zona aérea facendo un ascenso cara a Santo Domingo. Clima apropiadísimo para o roteiro que estabamos a facer, silencios pletóricos de silencio que amansaban os ánimos e creaban desexos de quietude interior sen necesidade de compartir máis que presenzas, porque nada máis era necesario. Nese tramo eu sentía a miña fortuna en extremo, non podería estar mellor que onde estaba nese preciso momento, sen inquietudes, sen pensamento, só sentindo ao meu corpo en movemento, facendo pasos, caladamente, pletórica, sen máis necesidade ca de camiñar, camiñar, camiñar....., a onde fose, érame exactamente igual, estaba en plena natureza recibindo non sei exactamente o qué, pero era bo, moi bo. Miraba aos meus amigos e os miraba na mesma situación. Un martes agradecido, un tempo incrible, nin frío nin calor, todos óptimos, sans, alegres, calados, cada un ao seu aire e todos xuntos. Grazas, grazas por ter o que teño!!, que é moito!!. Canto repouso aos galimatías de cada un do seu cotián!!, e en día semanal, case se aprecia máis que unha fin de semana habitual.
Chegados a Santo Domingo paradiña para comer. O lugar non podía ser máis acolledor e idóneo. Céspede acolledor, mesas de pedra ao sol e a sombra, para escoller!!. Fonte de augas fresquísimas, entorno fermosísimo que invitaba a quedarse. E nos quedamos, claro!!. A fame era nejra para algúns e desestimada para os fotógrafos, que se adicaron a reflexar o ambiente, incluso houbo algún que se namorou dos azafráns silvestres e das súas cores e se adicou a facer unha maxi reportaxe xogando cos desenfoques. Eu era das que tiñan unha fame nejra, e adiqueime a papar no meu bocata vexetal con mahonesa incorporada e a trabar con ansias nun pan que estaba fresquiño e delicioso. Montse aportou olivas recheas de anchoa e un queixo de cabra exquisito, Yuka preparou bocatas de chourizo e queixo que tiñan unha pinta á que me resistín porque a gula xa pasaría a indecente, e por suposto, ese postre delicioso que me deixou satisfeita e co bandullo cheo sen chegar a considerarse o tema coma perigoso, todo moi na súa medida, nin de máis nin de menos.
Pequena sesta no céspede agradable e invitador, ao sol, recibindo lume externo para quentar posibles fríos internos, que para nada, pero por se acaso, jeje... E visita aos arredores da igrexa de Santo Domingo, a mámoa que alí había, a observar as incoherencias arquitectónicas cuns adosados de ladrillo á estructura orixinal, meu deus!!, non tiña desperdicio a visión!!; e fotiños simpáticas de todos xuntos en plan amiguiños de cachondeo e sacando aos nenos que temos cada un dentro de si, cómo nos gusta xogar!!.
Seguimos ascenso entre paisaxes no ceo competindo con nubes marabillosas, desas que invitan aos fotógrafos a estudiar luz, sombras, perspectiva e demais loxísticas dun bo profesional, o día era realmente espectacular e o ceo unha paisaxe presente. Conversas varias, sobre arquitectura e inxeniería de camiños, discusión a propósito de pontes contemporáneas e materiais que se usan actualmente, física cuántica versus filosofías antigas, e moito, moito, moitísimo cachondeo a conta desta cronista que hoxe tiña un día tan estupendo que todo lle daba a risa, e por rir, non lle importaba rirse ata de si mesma.
Descenso prodixioso, non sen antes atoparnos no alto un sinal de: perigo!!, avión!!.... Bueno, para ver as fotos, non podería dicir moito máis deste momento que afortunadamente quedou gráfica e visualmente rexistrado.
Ponte e muíño antigos coma a vida mesma, paso por aldea plagadiña de cans e baleira de xente. Pasos a carón do río e de campos repletos de cogomelos vermellos facendo contraste co verde da herba. Auga fresca nunha fonte abundante que agasallaba con maná de frescura na gorxa. Día que nos amosaba sorpresa tras sorpresa á vista e aos sentidos dunha forma poucas veces sentida tan abundante e xenerosa. Nin os tramos de asfalto sobraban. Momento cruce ao río, só dúas valentes e aguerridas camiñantes osaron descalzarse e pasa-lo río, Yuka e máis eu. Se o chego a saber!!!, xélidas, cortantes, impresionantemente frías!!, qué dor!!!. Os demais se buscaron a vidiña coma mellor superon e acabaron cruzando un pouquiño máis adiante.
Enfiamos camiño estreito e bonito que nos levaría sorpresivamente ao encontro das primeiras casas das aforas de Doade. E dalí voltamos a coller caminiño cara ao río ao amparo do solpor que ía anunciando retirada rápida cara a Xirazga. Preciosísimo percorrido no que as marcas brancas e amarelas tan queridas nos anunciaban que iamos polo bo camiño, en todo o roteiro as marcas tiveron existencia cero agás no principio e agora, no derradeiro tramo que nos conducía ao noso destino.
Ao límite da noite demos en chegar, aliviados, agradecidos, cansos, felices. Trofeo ao torete, premio Sudando Botas, non sei se oficial, jajajajaja, otorgado por Ramón a Anxo. 20 kms de alegrías e de bos pasos. Momento vacas pasando en fila india ao solpor. Agradecementos a Yuka e a Ramón por tamaña odisea de principio a fin. Preciosa!!, non sei qué máis dicir deste roteiro, moi gratificante e cun pouco de todo, a monotonía non foi unha das súas características dende logo.
Aínda paramos en Fornelos de Montes a picar algo. Estivemos moi a gusto compartindo conversas sobre gustos e desgustos cineastas a conta dos actores, non polo seu traballo precisamente senón polos seus físicos, qué banais e superficiais!!!, jajajajaja, loubando ou criticando o seu atractivo a niveles puramente físicos. Aínda nos reinos un cachiño vendo o despliegue fotográfico que ten Alex no seu teléfono "air fhone", qué nivel!!, ensinándonos as súas femias preferidas e as nosas fotos que lle saen na pantalla cando o chamamos.
Tocaba retirada xa, era tardísimo. Montse, Yuka e Ramón enfiaron cara a Vigo tras despedirnos, e eu me deixei levar na parte de atrás despois de dicirlle a Anxo que me tocaba a min, que non estaba eu para darlle moita conversa a Alex cara a Vigo, e é que a esas horas xa non son ninguén, a verdade, tan só unha meniña que xogou durante todo o día e que agora bostezaba facendo esforzos por permanecer esperta ata Puxeiros, onde aínda me esperaba unha viaxe que se me antollaba longuísima cara ao Morrazo.
Amiguiños!!!, agradecida!!.
Salo.
Miña queridiña: as túas descricións de paisaxes, xentes e conversas, de atmosferas, sorrisos e sentires, fan que me avergoñe un chisco das miñas crónicas de “corta e pega”, nas que as veces fago un inventario tan exhaustivo de historias alleas que esquezo a que estamos a vivir. Penso que deberíamos proclamarte “cronista oficial”, polo menos nas andainas nas que compartes con nós, xa que tes o xénero dominado, e penso que vai mellorando, como os bos viños e as boas mulleres, co tempo. Grazas as túas verbas somos quen de volver a estas terras de Beariz, ata agora descoñecidas para min, e rememorar esta sementeira de pegadas, de apertas e de confidencias que lle dan sentido os nosos suores. Querémoste, amiguiña.
ResponderEliminarAdmiramos la fértil creatividad de Salo, pero a veces echamos de menos las telarañas en los ojos y la orquesta de mariachis que adornan las crónicas al más puro estilo eivadiño... ¡Vuelve, Angelonero! ¡Deléitanos con tu prosa!
ResponderEliminar