Domingo, 21 de outubro de 2007
A estas alturas do campionato, cando levo máis dun ano probando, penso que con certo éxito, a fórmula milagrosa para darlle sentido ós domingos, sen ter que madrugar demasiado e combinando xantares, amigos e sendeiros nunha cousa que, co tempo, deuse en chamar Eivadiños (ou Eivadinhos, pola nosa afeizón portuguesa) penso que é bo momento para reflexionar sobre que carallo é esto, ou si ten algún sentido máis ala de me dar cobertura para as miñas saídas montañeiras.
Ninguén mellor para acompañarme nestas pallas mentais que o pai do asunto, o verdadeiro culpable de que se iniciaran estas convocatorias dominicais e festivas (porque tamén santificamos as festas camiñando). Si, claro, non podía ser outro que Zalo de Paramos, caudillo de Camiñantes e Congostreños, que certo día me animou a que vencera o medo á ciática e o acompañara a xantar a un restaurante con nome de sinal de tráfico, onde, aseguraba o meu amigo, facían un arroz caralludo, e con ese manxar no bandullo, prometíame descubrir unha terra onde os desniveis eran amábeis e o outono prometía unha verdadeira sinfonía de colores.
Gustoume a fórmula e, vendo que non tiña patente, e que a miña perna non protestaba demasiado, decidín copiala. Non pensei, nese momento, que aguantara demasiadas saídas ó monte, porque o meu lombo xa tiña paos dabondo, pero mira ti por onde xa levo máis de cincuenta pateos na chepa e aínda teño corda para rato.
De algo deso falamos hoxe, aínda que non pararamos no Stop, como obriga a tradición (porque ata tradición temos), porque o Zalo anda outra vez ca dieta do xarope de arce, para depurar os velenos do corpo e baixar de peso, pasando fame, eso si. Así que, cousa inédita, iniciamos o sendeiro preto das dúas da tarde, pola nosa hora, cando xa tiñamos repasado a actualidade política, a crónica sentimental, as diversas convocatorias montañeiras, o estado dos amigos comúns (e dos inimigos), e a actividade sindical, baixo un sol de carallo para estas alturas do ano.
Eu, que estou en crise existencial pola continua deserción dos meus, non estou demasiado convencido da función social que, como apunta o de Paramos, ten esta historia dos Eivadiños, aínda que é certo que cando tanto el como os outros se uniron a esta colección de xantares (e ceas, que tamén) e sendeiros, o que non coxeaba dun pé, tiña fodido o disco, ou estaba deprimido ou andaba sen parella, que de todo tivemos nesta viña. E si estamos a cumprir unha función social que nos subvencione a Xunta, ou a Cámara Municipal de Paredes de Coura, polo menos para pagar a comida.
O certo é que saímos da aldea de Santa Aginha, probando a facer o camiño ó revés, para ver si eramos quen de atopar as marcas que non viramos na anterior vez que fixeramos o trilho, e tamén si lle atopabamos o sentido, non a vida, que xa o intentaron no seu tempo os montipaiton, senón a esta historia dos Eivadiños, porque historia, e ademais escrita, tena.
No primeiro tramo, unha pista de terra que sae do pobo entre piñeiros queimados, non atopamos nin un nin outro, así que tiven que tirar de memoria para chegar ó río, aínda que o esforzo tampouco era para botar foguetes, porque aínda en xullo pisara estes sendeiros con Yuka e Ramón. Quen, por certo, a estas horas estarían sufrindo polas carreiras de coches, en fin, cada un ten os seus santiños.
Chegar ó río chegamos, faltaría máis, sen dubidar nin un momento na dirección a seguir, pero sen ver nin unha puta marca, así que procedín a ensinarlle ó meu invitado o baño e unha levada de pedra que tiña boas vistas, polo que baixaban as minguadas augas do Ribeiro de San Joâo.
Camiñamos pola canle, quitamos catro fotos na beira do precipicio e atopamos un muíño, onde remataba. Ata o enxeño hidráulico chegaba un camiño, e ala fomos a cheirar, e así atopamos a prezada marca, pero que dicía que non, ou sexa que si, que chegaba ata alí.
Para celebrar o noso éxito decidimos darnos un refresco na poza, e ben que nos refrescamos porque a auga debía estar a menos corenta e cinco graos, máis o menos como o día que a miña Piccolina probou, por vez primeira, a temperatura do Atlántico.
O mellor pensei, a razón de ser das saídas Eivadiñas é esta, a de bañarse en coiros cos colegas, aínda que tamén vimos lonxe para facelo, tendo tan preto a praia da Fontaiña.
Outra razón pode ser, pensando na miña metade, que entre o pateo, a conversa e o baños se combate a saudade, a morriña, ese sentimento que se ten cando se estraña á patria. Aínda que a patria sexa de carne e oso.
Pois así, máis fresquiños e cargados de razóns, nestes momentos xa non tiñamos máis polémica que atopa-lo camiño, continuamos Zalo e Anxo, como o dúo dinámico, seguindo o curso do río por un estreito camiño empedrado, o mesmo que fixera fai uns meses en sentido inverso, buscando como exploradores indios as pinturas roxas e amarelas.
Aínda que o único que tiña carné de explorador era o de Paramos, que descubría pegadas de gando e de homes (ou de mulleres, que non especificou). Aquí tamén tiven que tirar da memoria e atopei un par de marcas, bastante borradas pero que confirmaban o certo do camiño.
Cando chegamos á sólida pontella que cruza o pequeno ribeiro, e o camiño comezou a empinarse e a agocharse entre as xestas, acacias e toxos, foi tempo de deixar a conversa e abrir ben os ollos para non perder o rumbo ou caer, como me pasou a min, nunha fochanca.
Aínda así, anxo caído pero non vencido, seguimos atravesando a xungla sen queixarnos ¿a quen? ¿para que?, ata que divisamos a silueta do Mosteiro de San Joâo d’Arga, onde unha rapazada da Lusitania recibíanos, minutos despois, coas típicas caras de ¿pero de onde saen estes fulanos?. Nós, vellos pero aínda con folgos, continuamos sen visita-lo recinto sagrado, porque xa o fixeramos o domingo anterior.
O sol aínda arreaba hostias de lume cando cruzamos a estrada, cara o parque de merendas, e eu aproveitei para encher unha botella de auga e botar un bo grolo, mentres o Zalo insistía na súa poción, non sei se máxica ou non pero dou fe que lle deu forzas para subir cara o Châ do Guindeiro como si tivese vinte anos.
Eu seguía cos meus pensamentos, e co meu arquivo dixital, e cas forzas moito máis xustas (faltábame a miña poción máxica: a malandrina), aínda que lembraba que fai séculos, cando eu facía deporte case a diario, tampouco era quen de alcanzar ó touro de Paramos cando o terreo se puña vertical. Polo menos tiñamos sombra, a ratos, e a calzada de pedra debuxaba un recorrido realmente bonito, mentres gañabamos altura e perdíamos de vista o mosteiro.
Aínda que neste tramo atopamos algún sinal, tampouco era como para deixar o guía atrás, ou sexa a min, así que ó chegar a unha pista de terra, onde presentábanse tres opcións, puiden reunirme co meu amigo e chegar á chá, onde Lourenzo varría ca súa lingua o monte pelado, sen máis sombra que os xigantescos molinetes que, por falta de vento, custodiaban inmóbiles os cumios cercanos.
A dirección estaba clara, pero decidímonos a cheirar un carreiro que tiña boa pinta e, bingo, unha pintada amarela e vermella, pero que carallo de bingo, ese non era o noso sendeiro, nin outro do que tiveramos noticia, a pesares de que o val que se abría ós nosos pés era realmente apetecible. En fin, tivemos que deixalo para outro día.
Porque días teremos, incluso mantendo o formato orixinal dos Eivadiños, aínda que o goberno insista a fin de mes en recortarnos unha hora de sol. Outra vez, mentres seguimos contemplando o noso ascenso pola pista de terra, nun tramo que xa podemos chamar aéreo, volvemos co tema de marras, e xurde a dúbida de si contabilizar as saídas de Forcarei e Ancares, por exemplo, no computo destas convocatorias. E nesto chegamos a un acordo de mínimos, no que eu xa pensara para pórlle punto final ó tema: se hai crónica dámoslle o si. Contaremos as saídas por crónicas.
Agora que xa temos matizado o noso sinal de identidade, aínda que non sirva nin para tomar polo cu, podemos subirnos ó vértice xeodésico, que tampouco sirve máis que para alimentar o noso ego, e coroamos o punto máis alto do concello de Caminha: Pedra Alçada. Xa sei quen non chega ós oitocentos metros, pero válenos para encher o domingo de contido, que é do que se trata (eso é, encher o domingo de contido, outro motivo para anotar). Ademais, dende aquí todo o que nos queda é baixada, que xa se sabe que baixando tódolos santos axudan, incluso a dous ateos coma nós.
As panorámicas dende o cumio, e durante todo o descenso, son espectaculares, coa desembocadura do Miño a punto de ser devorada por un mar de nubes que avanzan precisamente dende o Atlántico, penetrando nos territorios das dúas ribeiras. Co relaxo de ir cara abaixo aproveitamos para por a parir a algúns dos personaxes do pasado, porque sempre é bo lembrarse dos amigos pero mellor é non esquecer xamais ós inimigos, por se acaso. Aínda que máis ben son eu o saco de rancor, coma sempre, porque o caudillo está máis preocupado por buscar o xeito de enlazar este tramo co da semana pasada, para traer os seus acólitos do CdC ou de Congostra.
Si, agora xa estou máis tranquilo, e non porque xa miramos, ala abaixo, a tiro de pedra (si a tira Zalo igual lle chega) a Capela de Arga de San Joâo, senón porque xa me da igual que leira é esta dos Eivadiños, ou si é palla mental, cobertura, motivo, fórmula ou club de boiescau, o tema é que o camiño, a compaña e a conversa ben pagan a pena, e si se pode repetir o próximo domingo pois vale, pois alédome. Ó final parece que todo queda nun feixe de verbas e de imaxes, pero tamén queda en saber que o vivimos, que o gozamos (que ninguén pense que estivemos a rozarnos, ¿eh?).
Pois iso, que chegamos á capela, sen máis incidencias, e tamén sen atopa-las marcas do trilho, e dende alí, nunha carreiriña de can, ata o coche, recocido polo sol coma nós. Xa no camiño de volta, aínda lle dimos outra volta máis, porque non sabemos estar calados, e repasamos as convocatorias de camiñantes, rillamillas, congostreños e ribeireños, por si coincidiamos algún día. E algún día coincidiremos, pero eso xa será outra historia.
A estas alturas do campionato, cando levo máis dun ano probando, penso que con certo éxito, a fórmula milagrosa para darlle sentido ós domingos, sen ter que madrugar demasiado e combinando xantares, amigos e sendeiros nunha cousa que, co tempo, deuse en chamar Eivadiños (ou Eivadinhos, pola nosa afeizón portuguesa) penso que é bo momento para reflexionar sobre que carallo é esto, ou si ten algún sentido máis ala de me dar cobertura para as miñas saídas montañeiras.
Ninguén mellor para acompañarme nestas pallas mentais que o pai do asunto, o verdadeiro culpable de que se iniciaran estas convocatorias dominicais e festivas (porque tamén santificamos as festas camiñando). Si, claro, non podía ser outro que Zalo de Paramos, caudillo de Camiñantes e Congostreños, que certo día me animou a que vencera o medo á ciática e o acompañara a xantar a un restaurante con nome de sinal de tráfico, onde, aseguraba o meu amigo, facían un arroz caralludo, e con ese manxar no bandullo, prometíame descubrir unha terra onde os desniveis eran amábeis e o outono prometía unha verdadeira sinfonía de colores.
Gustoume a fórmula e, vendo que non tiña patente, e que a miña perna non protestaba demasiado, decidín copiala. Non pensei, nese momento, que aguantara demasiadas saídas ó monte, porque o meu lombo xa tiña paos dabondo, pero mira ti por onde xa levo máis de cincuenta pateos na chepa e aínda teño corda para rato.
De algo deso falamos hoxe, aínda que non pararamos no Stop, como obriga a tradición (porque ata tradición temos), porque o Zalo anda outra vez ca dieta do xarope de arce, para depurar os velenos do corpo e baixar de peso, pasando fame, eso si. Así que, cousa inédita, iniciamos o sendeiro preto das dúas da tarde, pola nosa hora, cando xa tiñamos repasado a actualidade política, a crónica sentimental, as diversas convocatorias montañeiras, o estado dos amigos comúns (e dos inimigos), e a actividade sindical, baixo un sol de carallo para estas alturas do ano.
Eu, que estou en crise existencial pola continua deserción dos meus, non estou demasiado convencido da función social que, como apunta o de Paramos, ten esta historia dos Eivadiños, aínda que é certo que cando tanto el como os outros se uniron a esta colección de xantares (e ceas, que tamén) e sendeiros, o que non coxeaba dun pé, tiña fodido o disco, ou estaba deprimido ou andaba sen parella, que de todo tivemos nesta viña. E si estamos a cumprir unha función social que nos subvencione a Xunta, ou a Cámara Municipal de Paredes de Coura, polo menos para pagar a comida.
O certo é que saímos da aldea de Santa Aginha, probando a facer o camiño ó revés, para ver si eramos quen de atopar as marcas que non viramos na anterior vez que fixeramos o trilho, e tamén si lle atopabamos o sentido, non a vida, que xa o intentaron no seu tempo os montipaiton, senón a esta historia dos Eivadiños, porque historia, e ademais escrita, tena.
No primeiro tramo, unha pista de terra que sae do pobo entre piñeiros queimados, non atopamos nin un nin outro, así que tiven que tirar de memoria para chegar ó río, aínda que o esforzo tampouco era para botar foguetes, porque aínda en xullo pisara estes sendeiros con Yuka e Ramón. Quen, por certo, a estas horas estarían sufrindo polas carreiras de coches, en fin, cada un ten os seus santiños.
Chegar ó río chegamos, faltaría máis, sen dubidar nin un momento na dirección a seguir, pero sen ver nin unha puta marca, así que procedín a ensinarlle ó meu invitado o baño e unha levada de pedra que tiña boas vistas, polo que baixaban as minguadas augas do Ribeiro de San Joâo.
Camiñamos pola canle, quitamos catro fotos na beira do precipicio e atopamos un muíño, onde remataba. Ata o enxeño hidráulico chegaba un camiño, e ala fomos a cheirar, e así atopamos a prezada marca, pero que dicía que non, ou sexa que si, que chegaba ata alí.
Para celebrar o noso éxito decidimos darnos un refresco na poza, e ben que nos refrescamos porque a auga debía estar a menos corenta e cinco graos, máis o menos como o día que a miña Piccolina probou, por vez primeira, a temperatura do Atlántico.
O mellor pensei, a razón de ser das saídas Eivadiñas é esta, a de bañarse en coiros cos colegas, aínda que tamén vimos lonxe para facelo, tendo tan preto a praia da Fontaiña.
Outra razón pode ser, pensando na miña metade, que entre o pateo, a conversa e o baños se combate a saudade, a morriña, ese sentimento que se ten cando se estraña á patria. Aínda que a patria sexa de carne e oso.
Pois así, máis fresquiños e cargados de razóns, nestes momentos xa non tiñamos máis polémica que atopa-lo camiño, continuamos Zalo e Anxo, como o dúo dinámico, seguindo o curso do río por un estreito camiño empedrado, o mesmo que fixera fai uns meses en sentido inverso, buscando como exploradores indios as pinturas roxas e amarelas.
Aínda que o único que tiña carné de explorador era o de Paramos, que descubría pegadas de gando e de homes (ou de mulleres, que non especificou). Aquí tamén tiven que tirar da memoria e atopei un par de marcas, bastante borradas pero que confirmaban o certo do camiño.
Cando chegamos á sólida pontella que cruza o pequeno ribeiro, e o camiño comezou a empinarse e a agocharse entre as xestas, acacias e toxos, foi tempo de deixar a conversa e abrir ben os ollos para non perder o rumbo ou caer, como me pasou a min, nunha fochanca.
Aínda así, anxo caído pero non vencido, seguimos atravesando a xungla sen queixarnos ¿a quen? ¿para que?, ata que divisamos a silueta do Mosteiro de San Joâo d’Arga, onde unha rapazada da Lusitania recibíanos, minutos despois, coas típicas caras de ¿pero de onde saen estes fulanos?. Nós, vellos pero aínda con folgos, continuamos sen visita-lo recinto sagrado, porque xa o fixeramos o domingo anterior.
O sol aínda arreaba hostias de lume cando cruzamos a estrada, cara o parque de merendas, e eu aproveitei para encher unha botella de auga e botar un bo grolo, mentres o Zalo insistía na súa poción, non sei se máxica ou non pero dou fe que lle deu forzas para subir cara o Châ do Guindeiro como si tivese vinte anos.
Eu seguía cos meus pensamentos, e co meu arquivo dixital, e cas forzas moito máis xustas (faltábame a miña poción máxica: a malandrina), aínda que lembraba que fai séculos, cando eu facía deporte case a diario, tampouco era quen de alcanzar ó touro de Paramos cando o terreo se puña vertical. Polo menos tiñamos sombra, a ratos, e a calzada de pedra debuxaba un recorrido realmente bonito, mentres gañabamos altura e perdíamos de vista o mosteiro.
Aínda que neste tramo atopamos algún sinal, tampouco era como para deixar o guía atrás, ou sexa a min, así que ó chegar a unha pista de terra, onde presentábanse tres opcións, puiden reunirme co meu amigo e chegar á chá, onde Lourenzo varría ca súa lingua o monte pelado, sen máis sombra que os xigantescos molinetes que, por falta de vento, custodiaban inmóbiles os cumios cercanos.
A dirección estaba clara, pero decidímonos a cheirar un carreiro que tiña boa pinta e, bingo, unha pintada amarela e vermella, pero que carallo de bingo, ese non era o noso sendeiro, nin outro do que tiveramos noticia, a pesares de que o val que se abría ós nosos pés era realmente apetecible. En fin, tivemos que deixalo para outro día.
Porque días teremos, incluso mantendo o formato orixinal dos Eivadiños, aínda que o goberno insista a fin de mes en recortarnos unha hora de sol. Outra vez, mentres seguimos contemplando o noso ascenso pola pista de terra, nun tramo que xa podemos chamar aéreo, volvemos co tema de marras, e xurde a dúbida de si contabilizar as saídas de Forcarei e Ancares, por exemplo, no computo destas convocatorias. E nesto chegamos a un acordo de mínimos, no que eu xa pensara para pórlle punto final ó tema: se hai crónica dámoslle o si. Contaremos as saídas por crónicas.
Agora que xa temos matizado o noso sinal de identidade, aínda que non sirva nin para tomar polo cu, podemos subirnos ó vértice xeodésico, que tampouco sirve máis que para alimentar o noso ego, e coroamos o punto máis alto do concello de Caminha: Pedra Alçada. Xa sei quen non chega ós oitocentos metros, pero válenos para encher o domingo de contido, que é do que se trata (eso é, encher o domingo de contido, outro motivo para anotar). Ademais, dende aquí todo o que nos queda é baixada, que xa se sabe que baixando tódolos santos axudan, incluso a dous ateos coma nós.
As panorámicas dende o cumio, e durante todo o descenso, son espectaculares, coa desembocadura do Miño a punto de ser devorada por un mar de nubes que avanzan precisamente dende o Atlántico, penetrando nos territorios das dúas ribeiras. Co relaxo de ir cara abaixo aproveitamos para por a parir a algúns dos personaxes do pasado, porque sempre é bo lembrarse dos amigos pero mellor é non esquecer xamais ós inimigos, por se acaso. Aínda que máis ben son eu o saco de rancor, coma sempre, porque o caudillo está máis preocupado por buscar o xeito de enlazar este tramo co da semana pasada, para traer os seus acólitos do CdC ou de Congostra.
Si, agora xa estou máis tranquilo, e non porque xa miramos, ala abaixo, a tiro de pedra (si a tira Zalo igual lle chega) a Capela de Arga de San Joâo, senón porque xa me da igual que leira é esta dos Eivadiños, ou si é palla mental, cobertura, motivo, fórmula ou club de boiescau, o tema é que o camiño, a compaña e a conversa ben pagan a pena, e si se pode repetir o próximo domingo pois vale, pois alédome. Ó final parece que todo queda nun feixe de verbas e de imaxes, pero tamén queda en saber que o vivimos, que o gozamos (que ninguén pense que estivemos a rozarnos, ¿eh?).
Pois iso, que chegamos á capela, sen máis incidencias, e tamén sen atopa-las marcas do trilho, e dende alí, nunha carreiriña de can, ata o coche, recocido polo sol coma nós. Xa no camiño de volta, aínda lle dimos outra volta máis, porque non sabemos estar calados, e repasamos as convocatorias de camiñantes, rillamillas, congostreños e ribeireños, por si coincidiamos algún día. E algún día coincidiremos, pero eso xa será outra historia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario