Mércores, 11 de xuño de 2008
Intentamos atrapar os soños, máis alá da noite, e estes tecen na nosa pel as defensas para soportar esa enmarañada rede de obrigas que configuran a loucura cotián, repetindo os mesmos horarios, as tarefas idénticas, soportando a xentes iguais ás da véspera, como si de unha maldición bíblica se tratara. E non hai outro bálsamo para este veleno que nos vemos obrigados a tratar día tras día, ningún outro motivo polo que soportar outra nova sucesión de amenceres, que espertar confundindo o teu corpo co da persoa amada, sen saber, como na canción, onde remata ese corpo e comeza o ceo.
E aquí, nestas terras de Potentza, o ceo xa é unha inmensa pátina azul, un océano de aire, chamándonos a uns a continuar a tarefa de Sísifo, ese empeño en seguir subindo pedras ou cartas á montaña. Aínda este almacén de caricias que contén o meu corazón non se repuxo do voo nos cantís de Monteferro, neses momentos e nos que lle seguiron nos que se esvaeceron outro feixe de soños, pero xa está pedindo unha nova sementada de pegadas, unha nova comunión coa xeografía deste recuncho do meu imaxinario, que recorro cos ollos dun explorador doutro século, ou quizais coas do rapaz inquedo que levo dentro, ó que tódalas paredes se lle asemellan as dunha prisión.
Os osos rinchan si, outra vez como galletas, e ó estirar os músculos emiten o son dun violín desafinado, pero aínda me alcanzan as ganas de vencer todos estes sinais e volver sentir cómo a terra crece baixo os meus pes.
Volvo, como fai catro meses, a interceptar o coche que realiza o reparto postal no Val de Pergola, e durante o traxecto ó meu punto de partida a bela postina me alecciona sobre os perigos da montaña basilicata, algúns dos cales descoñezo. Xa me falou en ocasións dos cans de dentes afiados, un dos cales fai pouco que probou a súa carne, e dos ciumentos que son os lugareños coas súas propiedades, pero esta vez, por atoparnos nos días calorosos da primavera, me di que teña cóidao coas serpes, porque hai varias especies velenosas, e incluso, algunhas mortais.
Chegamos a San Vito, ese lugar peculiar que exporta o seu baile a todo o planeta, e tamén a parte do estranxeiro, ese lugar de extensos prados verdes, salpicado de carballos e castiñeiras, e tamén de amapolas, caléndulas, dentes de león, e un sinfín de flores de nome descoñecido.
Alí me despido da miña metade, e en vez de sentirme máis lixeiro me pasa exactamente o contrario. Porque poucas veces vou ó encontro da montaña sen mochila, con pantalóns curtos, botíns e sen outra protección contra o sol, que xa sacude o seu látego de lume con ganas, que unhas gafas, e a pesar de todo non sento ningunha levedade, porque xa é a segunda vez que piso estes camiños onde agora me berra a primavera a súa sinfonía de cores, e volvo imprimir o debuxo das miñas botas só, coa morriña desas pequenas mans que, mentres tanto, vai repartindo facturas e postais.
Para que non me alcance unha nostalxia prematura disparo as primeiras pinceladas, para capturar algúns fragmentos da beleza que inunda o Campi di San Vito, que se viste así para celebrar as súas próximas festas patronais, e fago os primeiros metros do meu modesto recorrido atrapando tamén as fragrancias exóticas desta fértil terra da Basilicata, onde se cultivan distintos tipos de cereal.
Como aínda non estou recuperado de todo da miña visita ó policlínico, e non quero recaer nas miñas doenzas, desisto de subir por ese caos de caliza que conduce ó pequeno cumio do outeiro do Monte de San Vito, dende onde se ten unha boa panorámica do Val de Pérgola, e enlazo un sendeiro que o rodea, ata conducirme a outro dos meus lugares comúns: o Campo delle Querce.
Neste punto teño que determe xa que me atopo ante unha composición pictórica singular, en primeiro lugar, próximo ó camiño unha extensa franxa verde e violeta, formada por herba e pequenas flores, a continuación un tapiz de sangue, composto por unha agrupación pechada de amapolas, e xa na aba do Monte della Torre Trombata, unha franxa amarela, procedente da floración das xestas.
Tamén aquí desiste de internarme nos cumios que xa coroei fai uns meses, e continuo polo camiño que discorre ás beiras do campo, cando ó lonxe escoito os ecos dun vello coñecido. Si, volvo atopar ó can que custodia estes contornos, que queda inmóbil coa ledicia de verme outra vez.
Gustaría levar unhas galletas na mochila para compartilas co meu amigo, pero non protesta, e outra vez se deixa retratar, xogando entre a vexetación, ou entre os electrodomésticos que os seareiros de Marsico crearon ó outro lado do Campo delle Querce. Sábeme mal telo que abandonar outra vez, pero os dous sabemos que cada un ten a súa misión, que cada un ten que cumprir co seu.
Así que deixo que siga coas súas tarefas de custodia e eu sigo coa miña exploración. Tras un brevísimo tramo de asfalto, me interno na sombra do Monte di Abeti, que ascende levemente, e gozo tamén da sombra dos carballos, castiñeiras e tsugas e olmos, que atenúan algo a canícula que sufrín dende a miña partida.
Avanzando por unha atalaia privilexiada sobre o Val d’Agri síntome con forzas e con ganas de aventurarme por un pouco máis na espesura deste monte, así que doulle as costas ás marabillosas vistas do pobo onde reside a mía innamorata, e avanzo cara o bosque, seguindo unha pista que ascende nun principio con brusquidade e despois máis levemente. Esta levedade tamén transforma a paisaxe, porque van desaparecendo as árbores e vai aparecendo un pequeno val onde a primaveira vestiuse coas súas mellores galas.
Volven as amapolas a sumar formacións pechadas, tinguindo de sangue os campos, e como si o sol se pousara no chan hai grandes extensións douradas, onde crece o trigo, os pastizais colonizados polas margaritas, tantas que non chegarían amantes dubidosos para esfollalas todas, e sobre todo esto é unha gran tapiz esmeralda, que ascende polos outeiros próximos. Non me vexo capaz de describir tanta beleza con palabras, así que disparo unha e outra vez a miña cámara, intentando atrapar a súa esencia.
O máis curioso é que este camiño de beiras coloreadas pola natureza, que inunda as miñas retinas ata o éxtase, desemboque nas portas da Mina Nera, unha explotación mineira na que se moven media ducia de camións e maquinaria variada, e da que me afasto o máis pronto posible, por si non están acostumados ás visitas dos curiosos e me someten a un interrogatorio do que, seguramente, non saldría ben parado. Tamén aquí espérame outro perigo, agochado entre as herbas, xa que estou a piques de pisar a unha cobra grande como un mundo e negra como a morte, e lembro as recomendacións da postina de Pérgola, acerca das especies velenosas que abundan nesta zona.
Así que atopo dúas boas razóns para correr outeiro abaixo, como alma que leva o demo. Eso si, mirando atentamente onde poño os pes, por si hai máis serpes agochados entre a maleza. Non tardo en chegar ó camiño que ven dende o Campo delle Querce, e podo ralentizar o meu paso para gozar outra vez das magnificas vistas sobre Marsico Nuovo, e sobre os cumios dos montes Calvelluzo e Volturino, comezando a gañar os metros que descontei para acercarme ó modesto cumio do Monte Sant’Angelo, onde tamén a estación cálida fixo brotar a vida, incluso entre as pedra, e nos tramos máis boscosos, entre carballos e castiñeiras, a vexetación é tan frondosa que cubre, case completamente, o sendeiro.
Non deixa de ser curioso que en todo este tramo non atope nin unha soa alma, exceptuando as dos operarios que se afanaban en extraer o mineral, ós que, de tódolos xeitos, só vin como un reflexo dentro das súas monstruosas maquinas.
A pesares de que o sol segue azoutando ás criaturas que, como eu, non tiveron a ben agocharse baixo unha sombra, sorrío a estas montañas amables, nas que volvo confiar nos meus pes, aínda que non tanto como para seguir aventurándome máis ala do itinerario coñecido, polo que volvo a enlazar o camiño de descenso que se dirixe a Marsico Nuovo, eso si, extremando as precaucións para non lesionarme no tramo final.
Teño tempo de levar outro bo susto cando un lagarto, algo máis grande que os arnais de Budiño, e dun verde esmeralda, ven correndo cara min, e teño que dar un chimpo para evitar o encontro. Que animais estraños hai nestas terras, pensamos os dous.
Continuo polo sendeiro semiagochado entre a exuberante vexetación, ata enlazar co tramo asfaltado que comeza na pequena estación de augas, e despois dun bo treito me leva ata a central eléctrica, nas proximidades do cemiterio, ó que aínda debo unha visita, y que cruzando o Fiume Agri me leve ás primeiras vivendas da vila.
Outra vez paso diante das modestas igrexas de Santa Lucía e San Rocco, preto dun pequeno miradoiro onde me deteño a contemplar o meu modesto recorrido, como integrante desa parte dos meus soños que sigo construíndo a anacos, máis alá da noite.
No hay comentarios:
Publicar un comentario