Domingo, 16 de novembro de 2008
Espertei ó mediodía, e xa foi todo un éxito. Durmira menos de cinco horas, e con algunhas interrupcións. A boca fedíame como cu de cabalo, tiña un feixe de lagañas pegañentas nos ollos, e na cachola aínda estaban a tocar os metaleiros gregos da véspera, pero ben desafinados. Si, outra resaca do carallo. Que tipo amante das costumes, das tradicións, e que ganas de castigalo corpiño. Pero xa son vello de máis para cambiar. Así que resistín os primeiros impulsos, ou sexa: estoupar o trebello mecánico que estaba a tirarme das orellas para quitarme do soño. E unha vez que se fixo o silencio, os segundos: darlle outra volta á manta e seguir a durmi-la mona. Pero era domingo, e tiña que facer penitencia, así que erguinme, tapei as miñas vergoñas e dez minutos máis tarde xa estaba saíndo a rúa.
O panorama que me atopei no Concheiro era moi distinto ó dos derradeiros domingos, e preguei en silencio para que xa tiveran pensada unha ruta e non ter que darlle máis voltas á cabeciña, que aínda doía un chisco. Estaban alí algúns dos meus compañeiros descontinuos destas convocatorias máis ben informais: Xacobe, Isabel e Miguel, pero ademais, o núcleo duro dos Eivadiños, que xa teñen debuxadas un feixe de rutas, marcadas ou non, nas terras portuguesas: Ramón, Yuka, Montse e Nacho. E si, claro que si, xa tiñan bastante claro cara onde sementar as nosas pegadas, así que só tivemos que acordar quen levaba os coches, repartirse e tirar cara a fronteira.
Non podía ser doutra maneira, e para celebrar a xuntanza sentámonos á mesa no comedeiro de San Pedro da Torre. Pedimos arroz tamboril e de marisco para compartir, e o Nacho, para acentuar a disidencia, pediu un robalinho. Nada que obxectar, que eu xa o probara e teño que dicir que está ben bo. So faltaba o Zalo para completalo cadro, pero seica tiña magosto no Casco Vello e o home tamén ten as súas tradicións. Así que reducimos os arroces, o peixe, as tarrinas de queixos, manteigas e patés, e aínda, por se non chegaba, babas de camelo, mousses de chocolate, tartas xeadas e non sei que máis lambetadas. E falamos outra vez de camiños, de concertos, de viaxes, de traballos, de barcos, de programas infórmaticos e cámaras fotográficas. E co que se atrapallaron para anotar e traer os cafés xa parecía que non íamos saír de alí máis. Pero saímos claro, senón ¿que carallo estaría a contar agora?.
No traxecto ata o corazón do concello de Viana do Castelo tentei durmir, pero non houbo maneira. O que si botou unha sonequiña foi o Miguel, criaturiña. Así que chegamos a San Lourenço da Montaria, uns máis descansados que outros, e algúns por segunda vez en sete días, cun sol de outono que parecía de primavera, dispostos a seguir a Yuka ata onde dispuxera. Nas portas da junta da freguesía estaban os veciños asando un porco enteiro ó espeto, e recibíronnos cunha música que falaba, apropiadamente, dos camiños de Portugal. E así a nosa guía, que cando organiza fai as cousas ben feitas. E desta volta tiña aprendida a lección, así que non quedaba outra que obedecela.
Á esquerda do edificio da junta, tal e como indicaban na información que atoparamos na rede, saía un camiño empedrado entre as casas, e por alí abandonamos o pobo. Collemos unha estrada alcatreada e fomos escollendo as marcas con coidado, porque habíaas vellas e novas, e nós tiñamos que seguir polas máis recentes, chegando de seguida preto duns viveiros forestais. Alí topamos co Río Âncora, que tiña as augas douradas polos bicos do sol, e abandonamos o piche para seguir pola beira esquerda do leito fluvial, seguindo unha levada de auga que discorre entre carballos, acacias e bidueiros. O entorno é ben fermoso e no grupo desenfundan ata catro cámaras, cousa inédita nestas andainas, e máis aínda cando chegamos a un salto de auga que nos fixo pensar, erradamente, que estabamos ante a Cascata do Pincho, o que non é posible porque na sinalización din que está a máis de catro quilómetros do inicio, e nos aínda estabamos no primeiro.
Avanzamos pola levada que vai separándose da beira do río, mentres vemos baixo nosa as ruínas de algúns muíños, un deles de grandes dimensións. Ós poucos chegamos a outro treito alcatreado que, afortunadamente, é cortiño, xa que á dereita sae un camiño de terra que tomamos, iniciando un pronunciado descenso. Dende a pista, conforme baixamos, descubrimos algúns encantos do Âncora, un cento de metros máis abaixo, e algunhas pozas que paga a pena investigar de cara as estacións mías cálidas. E tamén algunha fervenza, posiblemente algunha delas sexa a do Pincho, pero parece que o noso itinerario afástanos dela, en troques de levarnos cara ela. A onde chegamos a outra estrada, esta empedrada, pola que lle damos as costas ó río, e comezamos unha boa subida, cara ó sitio de Devesas, no lugar de Espantar.
Abandonamos o firme empedrado por un camiño que nos sae pola dereita, pola que ven unha amazona cun cabaliño ben parecido ós de raza galega. O camiño vaise ancheando ata converterse nunha ampla pista forestal que discorre entre piñeiros, quizais o treito menos atractivo do trazado, pero non tardamos moito en mudala paisaxe, conforme descendemos, e avanzar entre campos de labranza compartimentados por muros de pedra solta, e distinguimos unha cantidade bastante apreciable de oliveiras e árbores frutais. Outro treito de pista forestal permítenos observar o descorrer do río Âncora, que a unha distancia importante, debuxa curiosas formas no fondo do val.
A sinalización do sendeiro non é moi abundante, e a nosa guía consulta unha e outra vez o mapa, conseguindo mante-lo grupo compacto e confiado no seu bo facer. A pesares de que, despois de cambiar outra vez de firme e despois dunha pronunciada subida por un camiño empedrado, pode ser que fora a Encosta da Breia, empezan a deixarse escoitar algunhas voces desconformes coa súa labor. Pero non recua, nin nós tampouco, e con marcas ou sen elas seguimos avanzando cara un outeiro, mentres algúns imos cubrindo a retagarda con comentarios que espertan máis comentarios e, finalmente, unha explosión de risas e que non vou a reproducir aquí para que se vexa que, ás veces, ata eu teño algo de vergoña.
Chegamos con estas e con outras ó Alto das Folgueiras, case totalmente vernizado polas herbas amarelas que lle conferían un aspecto particular, unha magnifica atalaia para facerse unha idea aproximada do camiño que levabamos recorrido e do que nos quedaba por recorrer. Camiñando por este poético escenario a algúns danos por falar das conexións entre a literatura e a informática, e das múltiples adiccións que suma o uso continuado de Internet para alguén medianamente curioso. Eu fálolles dos meus derradeiros descubrimentos, en especial de Arraianos.com, unha revista que se publica en papel e en formato pdf, con moitas historias da fronteira que estamos continuamente a cruzar.
Mentres seguimos coa parolada volvemos avanzar entre muros de pedra centenaria, por unha canicouva enlamada e con grandes sobreiras nas súas beiras. O certo é que non podemos ter queixa dos cambios paisaxísticos, porque xa tivemos un pouco de todo, e polo que parece aínda nos queda un bo anaquiño para chegar ó núcleo rural de Montaria.
A lameira fixo que o grupo se alongara, e cando saímos dela fixemos reunión preto dunha casa ben bonita, despois de votar algún berro ós que quedaban atrás que convocou a un rabaño de ovellas, a unha vella e a un cabalo, e finalmente a retagarda. Seguiamos a ter algún problema coa sinalización, pero a nosa guía dáballe as voltas necesarias o mapa para cadrar o camiño, e levounos por carreiros estreitos, calzadas empedradas e pistas de terra, dando dous pasos para adiante e un atrás, pero só para coller impulso, pasando a carón dun feixe de viñedos, bosques de piñeiros, campos de herba seca, e mesmo un campo de fútbol da última división, e cando algún empezaba a dubidar do seu mando saímos a unha estrada alcatreada.
Esta estrada era a que leva a San Lourenço, e saímos moi preto do Punto de Encontro, un concorrido chiringuito instalado no cruce que xa nos chamou a atención o domingo pasado, e que non nos tenta nada, non sei moi ben porqué. Dende aquí non hai perda, é segui-la lingua de piche e chegar ó pobo, pero a guía insiste en buscar o camiño, erra un par de veces e é abucheada por un par de impresentables, que nin así conseguen desanimala. Finalmente consigue dar co camiño verdadeiro para entrar como camiñantes profesionais no núcleo rural, e inda ten a ben compartir a súa cantimplora co Xacobe, un dos amotinados (o outro xa non me lembro de quen era).
E ademais é un camiño bonito, entre muros de pedra, prados salpicados de medas, casas centenarias, campos de millo ou de patacas, petos de ánimas cubertos, fontes de auga xeada, froitas exóticas e outras particularidades que motivan que o grupo de afeizoados á fotografía, ou sexa: Miguel, Xacobe, Nacho e máis eu, quedemos atrasados nun improvisado safari, buscando atrapar a imaxe máis curiosa ou máis bela. Nesas estamos cando voltamos ó asfalto, tan ensimesmados mentres vai caendo a noite que nin conta nos damos de que xa hai un bo rato que deberíamos de chegar ó coche.
Non o facemos ata que remata a estrada e chegamos a unha pista de terra cun cruceiro e un feixe de indicacións, ningunha das cales nos soa. Así que voltamos sobre os nosos pasos e preguntámoslle a un paisano pola igrexa de San Lourenço, e non hai perda: seguindo a estrada á dereita, chegamos presto. Recíbennos con música en directo, aínda que bastante desafinada, e o resto do grupo xa está a beber no bar para celebralo. Xa caeu a noite sobre a Serra d’Arga e nos iluminamos o final cun feixe de sorrisos.
Non podía ser doutra maneira, e para celebrar a xuntanza sentámonos á mesa no comedeiro de San Pedro da Torre. Pedimos arroz tamboril e de marisco para compartir, e o Nacho, para acentuar a disidencia, pediu un robalinho. Nada que obxectar, que eu xa o probara e teño que dicir que está ben bo. So faltaba o Zalo para completalo cadro, pero seica tiña magosto no Casco Vello e o home tamén ten as súas tradicións. Así que reducimos os arroces, o peixe, as tarrinas de queixos, manteigas e patés, e aínda, por se non chegaba, babas de camelo, mousses de chocolate, tartas xeadas e non sei que máis lambetadas. E falamos outra vez de camiños, de concertos, de viaxes, de traballos, de barcos, de programas infórmaticos e cámaras fotográficas. E co que se atrapallaron para anotar e traer os cafés xa parecía que non íamos saír de alí máis. Pero saímos claro, senón ¿que carallo estaría a contar agora?.
No traxecto ata o corazón do concello de Viana do Castelo tentei durmir, pero non houbo maneira. O que si botou unha sonequiña foi o Miguel, criaturiña. Así que chegamos a San Lourenço da Montaria, uns máis descansados que outros, e algúns por segunda vez en sete días, cun sol de outono que parecía de primavera, dispostos a seguir a Yuka ata onde dispuxera. Nas portas da junta da freguesía estaban os veciños asando un porco enteiro ó espeto, e recibíronnos cunha música que falaba, apropiadamente, dos camiños de Portugal. E así a nosa guía, que cando organiza fai as cousas ben feitas. E desta volta tiña aprendida a lección, así que non quedaba outra que obedecela.
Á esquerda do edificio da junta, tal e como indicaban na información que atoparamos na rede, saía un camiño empedrado entre as casas, e por alí abandonamos o pobo. Collemos unha estrada alcatreada e fomos escollendo as marcas con coidado, porque habíaas vellas e novas, e nós tiñamos que seguir polas máis recentes, chegando de seguida preto duns viveiros forestais. Alí topamos co Río Âncora, que tiña as augas douradas polos bicos do sol, e abandonamos o piche para seguir pola beira esquerda do leito fluvial, seguindo unha levada de auga que discorre entre carballos, acacias e bidueiros. O entorno é ben fermoso e no grupo desenfundan ata catro cámaras, cousa inédita nestas andainas, e máis aínda cando chegamos a un salto de auga que nos fixo pensar, erradamente, que estabamos ante a Cascata do Pincho, o que non é posible porque na sinalización din que está a máis de catro quilómetros do inicio, e nos aínda estabamos no primeiro.
Avanzamos pola levada que vai separándose da beira do río, mentres vemos baixo nosa as ruínas de algúns muíños, un deles de grandes dimensións. Ós poucos chegamos a outro treito alcatreado que, afortunadamente, é cortiño, xa que á dereita sae un camiño de terra que tomamos, iniciando un pronunciado descenso. Dende a pista, conforme baixamos, descubrimos algúns encantos do Âncora, un cento de metros máis abaixo, e algunhas pozas que paga a pena investigar de cara as estacións mías cálidas. E tamén algunha fervenza, posiblemente algunha delas sexa a do Pincho, pero parece que o noso itinerario afástanos dela, en troques de levarnos cara ela. A onde chegamos a outra estrada, esta empedrada, pola que lle damos as costas ó río, e comezamos unha boa subida, cara ó sitio de Devesas, no lugar de Espantar.
Abandonamos o firme empedrado por un camiño que nos sae pola dereita, pola que ven unha amazona cun cabaliño ben parecido ós de raza galega. O camiño vaise ancheando ata converterse nunha ampla pista forestal que discorre entre piñeiros, quizais o treito menos atractivo do trazado, pero non tardamos moito en mudala paisaxe, conforme descendemos, e avanzar entre campos de labranza compartimentados por muros de pedra solta, e distinguimos unha cantidade bastante apreciable de oliveiras e árbores frutais. Outro treito de pista forestal permítenos observar o descorrer do río Âncora, que a unha distancia importante, debuxa curiosas formas no fondo do val.
A sinalización do sendeiro non é moi abundante, e a nosa guía consulta unha e outra vez o mapa, conseguindo mante-lo grupo compacto e confiado no seu bo facer. A pesares de que, despois de cambiar outra vez de firme e despois dunha pronunciada subida por un camiño empedrado, pode ser que fora a Encosta da Breia, empezan a deixarse escoitar algunhas voces desconformes coa súa labor. Pero non recua, nin nós tampouco, e con marcas ou sen elas seguimos avanzando cara un outeiro, mentres algúns imos cubrindo a retagarda con comentarios que espertan máis comentarios e, finalmente, unha explosión de risas e que non vou a reproducir aquí para que se vexa que, ás veces, ata eu teño algo de vergoña.
Chegamos con estas e con outras ó Alto das Folgueiras, case totalmente vernizado polas herbas amarelas que lle conferían un aspecto particular, unha magnifica atalaia para facerse unha idea aproximada do camiño que levabamos recorrido e do que nos quedaba por recorrer. Camiñando por este poético escenario a algúns danos por falar das conexións entre a literatura e a informática, e das múltiples adiccións que suma o uso continuado de Internet para alguén medianamente curioso. Eu fálolles dos meus derradeiros descubrimentos, en especial de Arraianos.com, unha revista que se publica en papel e en formato pdf, con moitas historias da fronteira que estamos continuamente a cruzar.
Mentres seguimos coa parolada volvemos avanzar entre muros de pedra centenaria, por unha canicouva enlamada e con grandes sobreiras nas súas beiras. O certo é que non podemos ter queixa dos cambios paisaxísticos, porque xa tivemos un pouco de todo, e polo que parece aínda nos queda un bo anaquiño para chegar ó núcleo rural de Montaria.
A lameira fixo que o grupo se alongara, e cando saímos dela fixemos reunión preto dunha casa ben bonita, despois de votar algún berro ós que quedaban atrás que convocou a un rabaño de ovellas, a unha vella e a un cabalo, e finalmente a retagarda. Seguiamos a ter algún problema coa sinalización, pero a nosa guía dáballe as voltas necesarias o mapa para cadrar o camiño, e levounos por carreiros estreitos, calzadas empedradas e pistas de terra, dando dous pasos para adiante e un atrás, pero só para coller impulso, pasando a carón dun feixe de viñedos, bosques de piñeiros, campos de herba seca, e mesmo un campo de fútbol da última división, e cando algún empezaba a dubidar do seu mando saímos a unha estrada alcatreada.
Esta estrada era a que leva a San Lourenço, e saímos moi preto do Punto de Encontro, un concorrido chiringuito instalado no cruce que xa nos chamou a atención o domingo pasado, e que non nos tenta nada, non sei moi ben porqué. Dende aquí non hai perda, é segui-la lingua de piche e chegar ó pobo, pero a guía insiste en buscar o camiño, erra un par de veces e é abucheada por un par de impresentables, que nin así conseguen desanimala. Finalmente consigue dar co camiño verdadeiro para entrar como camiñantes profesionais no núcleo rural, e inda ten a ben compartir a súa cantimplora co Xacobe, un dos amotinados (o outro xa non me lembro de quen era).
E ademais é un camiño bonito, entre muros de pedra, prados salpicados de medas, casas centenarias, campos de millo ou de patacas, petos de ánimas cubertos, fontes de auga xeada, froitas exóticas e outras particularidades que motivan que o grupo de afeizoados á fotografía, ou sexa: Miguel, Xacobe, Nacho e máis eu, quedemos atrasados nun improvisado safari, buscando atrapar a imaxe máis curiosa ou máis bela. Nesas estamos cando voltamos ó asfalto, tan ensimesmados mentres vai caendo a noite que nin conta nos damos de que xa hai un bo rato que deberíamos de chegar ó coche.
Non o facemos ata que remata a estrada e chegamos a unha pista de terra cun cruceiro e un feixe de indicacións, ningunha das cales nos soa. Así que voltamos sobre os nosos pasos e preguntámoslle a un paisano pola igrexa de San Lourenço, e non hai perda: seguindo a estrada á dereita, chegamos presto. Recíbennos con música en directo, aínda que bastante desafinada, e o resto do grupo xa está a beber no bar para celebralo. Xa caeu a noite sobre a Serra d’Arga e nos iluminamos o final cun feixe de sorrisos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario