E0 Eu chorar chorei o domingo a tarde


Novembro de 2008

Eu chorar chorei o domingo á tarde...

Eramos poucos e pariu a vella. Como non coxeo abondo despois das pateadas con esa particular familia que é Caminhantes e dos intentos, con menos suceso do que eu desexaría, de revitalizar Congostra e das saídas en solitario ás que teño volvido nos últimos meses recuperando unha vella afección abandonada nin das esporádicas saídas con un ou con outro, agora ademais fíxenme adepto de Anxo que, eivado e todo, está nunha de consolidar un pequeno grupo para pateos de pequeno formato, con xantar incluído, no domingo á tarde.

Que veña Lorenzo...

A cousa ten mérito. Parece que lle ven salva-lo domingo a algunha xente que considera este coma un día maldito (aparentan estar a piques de ir traballar o domingo do mal que o pasan, seica) e Anxo, o seu mentor, mantén o intuito de que sexa un grupo numericamente pequeno. Que caiba en dous coches di el, veremos. Pero eu xa teño comprobado que iso mais que de Anxo vai depender de Lorenzo.

Que veña Lorenzo e que diga a verdade.

A verdade é que parece xente que se move maiormente de maneira heliotrópica, coma os xirasois. Se Lorenzo está, van e se non está, fican. Non aman as nubes e por tanto dificilmente saberán da luz que hai no fondo do mato nos curtos días do outono cando o sol é unha abstracción. Tampouco saberán o que é unha molladura.

Para alén de todo iso o saír o domingo á tarde non impide trasnoitar o sábado co cal conséguese a cadratura do círculo de combinar copas, xantaradas e pateadas. Un notable deseño!, aí é onde o Anxo estivo campión.

Que diga a verdade pero con cautela.

A cautela da verdade verdadeira é que non se sabe ben se é unha pateada con xantar previo ou un xantar con paseo posterior. Claro que ¿Quén quere saber tal cousa?

Quen o queira saber dispón ademais, e isto é marca exclusiva e orixinal de casa Padín, dun relato da xornada, especie de crónica deportiva, onde o noso pastor nos lembra e nos ilustra sobre o que fixemos no día, creo eu que con bo criterio por aquilo de que pode haber quen non saiba por onde andou, cousa mais común do que poida parecer.

Así, para alén da cadratura do círculo disfrutamos tamén do círculo perfecto: gastronomía, deporte e literatura.

Iso sen mencionar as sesións de repaso fotográfico, lecturas corais e ceas ás que eu de momento me vou resistindo que tampouco hai porqué abusar que unha cousa é unha cousa e outra cousa é outra cousa e non son a mesma cousa.

Túa nai e meiga

Pero ten a súa meiguize o choio. Mesmo sendo pouca xente e levando pouco tempo xa se van acreditando lugares míticos e xa sabemos todos que a continuidade dun colectivo ten unha relación directa coa creación de mitos nos que se recoñecer.

O Stop, onde nos poñemos coma porcos de arroz malandro e viño maduro, e Paredes de Coura, onde a cámara municipal tivo a ben nos marcar unha manchea de rutas que nos teñen moi entretidos non só a Pateadas Anxo e Cia S.L. como tamén a moitos outros, veñen sendo as mecas das peregrinaxes desta nova relixión.

A verdade e que estiveron simpáticos estes courenses e deben ter conseguido con toda certeza elevar notablemente o índice de venda de finos.

Túa nai é meiga teño medo dela

Teño medo dela daquela maneira porque estas cousas enganchan e a min danme a oportunidade de me encontrar con xentes que saen pola noite, cousa que eu non fago apenas ultimamente, e que logo son quen de ir abrazarse ás árbores, cousa que tampouco fago porque non sei como levan os bidueiros esas familiaridades, e iso sempre é un punto porque seguramente de non ser aquí nunca nos dariamos atopado no mundo xentes tan diversas o cal en según que casos tamén sería unha mágoa.

Un dos abrazadores de bidueiros mais conspicuos na asistencia é un de seu nome Xurxo a quen parece que lle proe o verme do pateo o cal é bo sinal para a continuidade do grupo. Téñolle visto esa cousa indefinible que os camiños poñen na ollada dos seus elixidos, un pouso evanescente, un querer ser que ataca a aqueles feridos pola peste dos carreiros.

Porque o que a xente non sabe é que os camiños elíxente. E convértente nun Sísifo maldito condenado a un eterno ir e vir. Por iso ás veces meten medo.

Teño medo dela i ela non me come

Tamén non son así todos descoñecidos porque, como enuncia a segunda lei da termodinámica, o universo tende ao caos e outra lei da vida di que o mundo é un pano cheo de mocos e por iso xunto aos abrazadores hai tamén elementos mais ou menos eivados procedentes de Caminahntes o cal lle da un aire familiar á esta cousa epigonal que fai que me sinta como na casa.

Nomeadamente alégrame a presenza de Nacho que aquí se transmuta de Tremendopavo en Tesorito e que malia abandonarnos ás veces pola mar océana a min préstame a súa presenza reconfortante.

Mesmo unha vez nos visitou Iolanda procedente da súa nube particular nun lugar onde o mundo se chama Vilagarcía e mesmo Panette ten paseado os seus reais con estas compañías dominicais.

Túa nai e meiga teu pai un mal home.

O único mal home censado de momento é o xefe do quiosco ao que lle entrou unha furia fotográfica fora do común que non deixa pedra nin herba sen lle rouba-la alma e que sempre se anda perdendo porque non está ao que ten que estar e logo pasa o que pasa, que se perde. Unha calamidade.

Por todo iso e por moitas outras cousas das que agora non me lembro, saúdo esta nova empresa da multinacional da pateada que xa imos sendo e pretendo seguir arrastrándome por eses carreiros que aínda van quedando.

Mentres poida seguir coxeando e cobregueando por eses innúmeros cardumes de carreiros que diría un poeta que eu sei.

Enquanto há força.

Se así non fose, sempre poderei asistir á parte gastronómica e literaria. E mesmo vé-las fotos.


Zalo de Paramos. Novembro de 2006

1 comentario:

  1. Caro Zalo: Xa pasaron tres aniños dende que deixamos de chorar o domingo a tarde, ese día ata entón maldito que semellábasenos máis mortífero cas bombas, porque nos mataba lentamente e de aburrimento. Grazas a túa fórmula máxica, combinando xantares, camiños e palabras, démoslle contido a esas horas que anticipaban o retorno as obrigas laborais, as rutinas, a loucura diaria. Moitos fomos os que fixemos bandeira das nosas eivas desde entón, desactivando fantasmas e cicatrizando feridas con cada paso que sementabamos nas congostras, corredoiras e canicouvas da Gallaecia. Algúns de nós mesmo caeron na ilusión de sanar, coitadiños, sen decatarse de que, dun o doutro xeito eivadiños somos todos. Seguimos a ser un colectivo cativo, como nos tempos primixenios, nunca aspiramos o poder de convocatoria dos nosos irmáns maiores, Camiñantes ou Congostra, dos que ti fuches, e segues sendo, como de nós mesmos, o principal alento, pero xa non temos o complexo dos pequenos, e fomos quen de escribir algunhas páxinas épicas na nosa historia, capítulos que vivimos coa intensidade do que persigue os seus soños. Mesmo conseguimos vencer a tendencia helitrópica nas nosas filas e xa temos camiñado baixo a chuvia, a sarabia e a neve, incluso nun mesmo día. No noso imaxinario colectivo xa hai un feixe de territorios máxicos que se engadiron a aquelas terras do Coura que tiveches a ben descubrirme: Oscos, Arouca, Sistelo... onde as nosas pegadas fican para sempre espalladas entre a follasca. Seguimos sendo, témolo presente, unha pequena estrela na galaxia dos grupos e grupúsculos montañeiros, pero hai ceo, e terra (e tempo), para todos, e quizais, cando nos extingamos, a nosa estela seguira titilando con forza. Máis nada que agradecerche o teu apoio decidido a nosa, que é a túa, empresa, a túa paciencia para ler varias veces a mesma crónica e corrixir os meus erros, e a tolerancia coa nosa anárquica organización, onde os plans fanse no momento, e cámbianse sobre a marcha. Unha aperta forte, compañeiro de camiños, irmán, mestre, amigo.

    ResponderEliminar

Archivo del blog

Seguidores