Domingo, 19 de xullo de 2009
Descripción do percurso e mapa
Ás veces esperto con ganas de renderme, de abandonarme ós soños, compartidos ou solitarios, ou simplemente de deixar que a preguiza me colonice, que se estenda como un cancro polas miñas veas, que me faga escravo dese mal dominical de comidas familiares, tardes de fútbol, telefims e videoxogos, descontando as horas para voltar ás rutinas laborais, a puta loucura cotidiana á que nos vemos sometidos, uns máis que outros, para pagar hipotecas, viaxes ó Caribe, drogas de deseño, consoladores de prata, coches de gran cilindrada, restaurantes elegantes, ou sinxelamente para ir sobrevivindo un día máis.
Non sei moi ben que é o que me move a erguerme cada domingo, con ganas de arrincarme a cabeza ou de saltar pola fiestra, para manter esta historia que alguén deu en bautizar, acertadamente, como Eivadiños. Quizais sexa o xeito de aferrarme a algo que non siga incidindo na miña provisionalidade, nesa sucesión de presentes na que me teño instalado, e me faga sentir que estou construíndo algo máis que un castelo na area, a pesares de que son ben poucos os que me sigan nesta tarefa estéril de sumar verbas e camiños.
Dous deses que me seguen a corrente nos derradeiros tempos, Georgia e Alex, parecen enviados polo ceo para alumear nas miñas tebras, para que estes pensamentos que me azoutan esvaezan como a néboa, ou para botar bálsamos sobre as feridas nas que insisto en fozar para que non cicatricen.
Así que saímos os tres, que sumabamos as horas de sono dunha persoa normal, pasados quince minutos dun mediodía no que o verán dera por ensinar a súa verdadeira natureza, esto é (por se non o lembrades): un sol de carallo, como o da cantiga, dese lugar onde convoco ós meus fieis para constatar o meu minguado poder de convocatoria.
Metémoslle o de rigor para combater os fantasmas, o rumor de formigas, a lembranza de abismos e naufraxios, as facturas, os paraísos perdidos. Esto é: unha boa caldeirada de arroz malandro e unha fonte de panados, previa inxestión de media ducia de tarrinas de manteiga, patés de peixe e queixo, todo elo regado cunha botella tinta de Terras d’El Rei. O tratamento máis axeitado que coñezo para que o corpo adquira a forza necesaria para volver a sementar pegadas polo territorio onde se asentou a Gallaecia.
Alí remexemos nun feixe de catálogos e como ningún deles nos convence convimos en volver á Serra Amarela, ese territorio máxico que nos descubriron os amigos do Casal de Sistelo e o León de Paramos, nun día en que o monte estaba vernizado por un arco iris que de tan bonito parecía irreal. Volvemos a aparcar a sombra da capela da aldea de montaña de Germil, tal coma fixeramos sete días atrás, e máis ou menos á hora acostumada, en torno ás tres da tarde, comezamos a andaina.
Atravesamos o núcleo rural seguindo as marcas do percurso, facendo o camiño inverso ó que finalizara a nosa aventura anterior, por un firme empedrado ben conservado que vai ascendendo ó carón dun valado que semella os muros defensivos dun poboado castrexo. Baixa a auga polo camiño carreteiro e ben que agradecemos o seu frescor, porque as temperaturas eleváronse ata acadar as propias do verano.
Cruzamos un regueiro seco por unha rústica pontella, e ó virar á esquerda, seguindo sempre polo firme empedrado, adquirimos unha boa panorámica do pobo, inzado sobre un abanico de campos dispostos en socalcos. O sendeiro vaise esvaecendo, perdendo definición, e transfórmase nun trilho pastoril aberto polo paso dos rabaños e que sube, levemente, por un monte desarborado, colonizado por carrascos, urces, carqueixas e toxos.
Menos mal que levabamos unha boa provisión de auga, porque a canícula que estaba a caer sobre nós era sobresaínte, e aumentaba o esforzo de subir ata a Costa do Eido, onde un vértice xeodésico marcaba o principio do descenso. Alí ficamos abraiados polas vistas maxestosas das paisaxes das Serras da Peneda, Amarela e do Gêres.
O sendeiro ábrese ata converterse nunha pista forestal que empeza a virar á esquerda, descontando os metros que gañamos, ata chegar a estrada que comunica Germil con San Miguel de Entre Ambos-Os-Ríos e coa Ermida. Lembrámonos que preto de aquí, cando subiamos en coche vimos a unha parella de sendeiristas, mochila ás costas e mapa topográfico na man, que ían cara o pobo de partida baixo o sol abrasador e nos rimos con malicia deles. Non se pode cuspir cara o vento.
Por fortuna o tramo asfaltado é pequeno, e de seguida atopamos un sendeiro que baixa, á dereita, cara o río Germil. Non parece que esté moi concorrido, xa que a vexetación ameaza con cubrir o camiño en moitos tramos.
Despois de atravesar unha auténtica galería ripícola, onde temos que sortear xestas e silveiras, internámonos nunha fermosa carballeira, descubrindo un camiño carreteiro que, por tramos, discorre á par dun valado de pedra. Escoitabamos xa preto do río e lembrábamos que o Zalo nos recomendara o trilho precisamente polas súas pozas, porque todos tiñamos ganas de mergullarnos un chisco para combater os rigores do calor.
Pouco tardamos en chegar ó cauce fluvial que, aínda que minguado, conservaba o caudal suficiente para encher algunhas bañeiras naturais, eso si, máis pequenas do que agardabamos. De tódolos xeitos na primeira delas, a carón dunha senlleira pontella de pedra, dimos unha boa chapuzada. A auga estaba fresquiña de máis e os tabáns estaban bravos e se cebaron con Georgia, que debe ser a que ten a sangue máis doce, pero a pesares de estes inconvenientes gozamos do baño.
Esto deunos azos para o que nos quedaba por diante, sortear os douscentos metros de desnivel que nos quedaban ata o pobo, e que discorreron por un camiño bastante evidente, no que non era posible a perda. O trilho, en liñas xerais, está ben marcado, e esta segunda parte é bastante sombreada, pero non cumpriu as miñas expectativas e me deixou un sabor agridoce na gorxa.
Para combatelo, en canto chegamos outra vez ó núcleo rural de Germil, que mantén ese ritmo peculiar das poboacións agrícolas e gandeiras, tomamos unha Super Bock no mesmo bar, quizais o único, que o domingo pasado, mentres escoitabamos as rifas dos fregueses en torno a unha partida de cartas.
Non fixeramos máis de tres horas de andaina, pero ca que estaba caendo xa lle chegaba, non era cousa de alongala. En vez desto, collemos o coche e saímos pola estrada en dirección a Ermida, onde sabiamos polos nosos amigos dunhas pozas de ensoño, baixo a ponte que sortea o río Froufe.
Había un algo de xente, pero non lles restaba encanto, tal eran as súas dimensións, emprazamento e temperatura das augas. Alí nos mergullamos por derradeira vez, coa promesa de volver cunha caixa de cervexas, uns bocadillos e pasar a tardiña sen máis preocupacións.
Tampouco ó volver á metrópole tiñamos moita, nada máis que volver a encher os estómagos famentos, e tiñamos o lugar axeitado, o Eido Vello, e a compaña perfecta, a Criatura, para contarlles a historia deste día que agora xa forma parte do noso imaxinario colectivo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario