E158 Trilho de Lages Altas (Paredes de Coura)

Domingo, 17 de xaneiro de 2010

Descripción do percurso e mapa

As veces semella que se esgotan os camiños, que este anaquiño do mundo onde os Eivadiños insistimos en sementar pegadas e palabras quédanos pequeno, máis non é outra cousa que unha escusa trapalleira para agochar a miña falta de previsión, a miña deixadez, incluso a miña falta de entusiasmo, para seguir tirando deste proxecto despois de máis dun centenar e medio de convocatorias. Por iso collo, unha vez máis, o camiño máis fácil, o de repetir as rutas que xa teño rexistradas na miña memoria, consolándome co feito de que as estacións mudan e mesmo os compañeiros adoitan a non ser os mesmos.

Nesta ocasión foron tres, Alex, Georgia e Xacobe, algo máis que amigos, dos bos e xenerosos, os que cruzaron a fronteira comigo para insistir nos encantos das terras courenses. Xantamos, como manda a tradición, no Stop, unhas boas racións de arroz malandro con panados que non fomos quen de rematar, pese ó empeño que o noso Cachorro puxo nelo, e quizais porque o de Sabarís non tiña do todo ben o estómago e só tomou unha sopiña de legumes. E unha vez comidos e bebidos descontamos a distancia que nos separaba da igrexa da Nossa Senhora de Irijó, na freguesía de Formariz, punto de partida da nosa ruta.

Tres son os protagonistas que nos acompañan dende a carballeira onde estacionamos o noso vehículo: o couselo e o brión cubrindo árbores e pedras, e a follasca alfombrando o chan húmido, fertilizando esa terra enchoupada onde insistimos en imprimir as nosas pegadas. Internámonos no monte da Costaleira, onde os carballos combaten o territorio ós eucaliptos en loita desigual, e o Cachorro, home observador e con boa memoria, lémbrase que fixo xa un anaco deste sendeiro fai un tempo. Efectivamente, xa que o trilho das garças ten algún quilómetro común.

No lugar de Maladas camiñamos a carón dunha sucesión de campos verdescentes, mentres había quen se queixaba do ritmo eivadiño, quizais porque non daba feito a dixestión da malandrina, e non tardamos en acadar a estrada que vai cara o núcleo urbano de Paredes de Coura, e por ela cruzamos o Ribeiro das Poldras na Ponte da Rabuda. Uns metros máis adiante volvíamos a internarnos no monte da Assureira, onde carballos, castiñeiras e mesmo algunha sobreira illada transformaba a paisaxe en feitizo e amabilizaba as nosas verbas.

Este é, sen dubida, o traxecto máis agradable de todo o trilho, un camiño carreteiro onde os protagonistas do inicio: couselo, brión e follasca, debuxan unha desas fragas nas que é posible crer nos contos da nosa infancia, como aqueles que o meu bisavó Henrique nos contaba sentado na banca do canastro. Georgina mostraba as súas dotes montañeiras na vangarda, motivada pola adquisición do seu novo equipamento, que mercara nas rebaixas dun gran supermercado deportivo, e Xacobe tentaba atrapar anacos de maxia nas beiras de congostras e carreiros.

Pero, sen dubida, o mellor estaba por chegar. E foi cando albiscamos o Ribeiro das Poldras, no lugar coñecido como Lajes d’Água d’Alto. Aquí o ribeiro, especialmente en época de chuvias, precipitase nun profundo pozo, formando unha espectacular cascada por entre a abrupta penedía. Xa entre a espesura da fraga podemos fitar os preto de cincuenta metros de caída dun caudal inxente de auga, tanta que me fai tremer coa posibilidade de que non poidamos vadear o río polo paso de poldras.

Confirmando os meus temores, o paso atopase mergullado, e non hai máis posibilidades que atreverse a facer equilibrios sobre as pedras e desafiar a forte corrente, ou desfacer o camiño. Como estamos afeitos a este tipo de continxencias, non dubidamos (aínda que Xacobe manifeste as súas dúbidas ó éxito da nosa empresa) en descalzarnos, arremangar os pantalóns (ou quitalos como fixo o Cachorro), e probar as xélidas caricias do ribeiro. Mal que ben logramos chegar á outra beira sen máis contratempos que o susto que levou o Xacobe cando perdeu pé e a piques estivo de facer barranquismo.

Unha vez a salvo aínda descendemos ó carón da fervenza, sentindo a impresionante forza das augas batendo contra as rochas nunha espectacular caída. Confirmábase así a miña teoría de que os sendeiros tamén mudan, xa que esta era a terceira visita ás Lages Altas, máis a primeira na que as atopaba en todo o seu esplendor. Os meus acompañantes, para quen era novidade este lugar, quedaron tamén marabillados, e un chisco mollados co orballo horizontal que emanaba o Ribeiro das Poldras.

Reiniciamos a marcha, e advertinlles ós meus amigos que a partires de aquí tiñamos que afrontar un forte ascenso, o que espertou unha restra de protestas. Aínda así o Alex marcou o “ritmo eivadiño” subindo monte arriba, e todos seguimos tralo seu rastro. Por fortuna ó remarcar o trilho a alguén, con moi criterio, decidiu amabilizar este tramo e conducirnos cara unha levada por onde fixemos un tramo fermoso, tanto que me despistei e rematei cun pe metido de cheo na auga. Dende aquí saímos a outra subida, xa máis curtiña e coas forzas renovadas despois do tramo horizontal, que nos levou directamente a igrexa de Irijó, onde tiñamos estacionado o coche.

Non deu para máis a xornada, nin para menos, e cumprimos os obxectivos, aínda que modestos, da convocatoria eivadiña.