Domingo, 4 de novembro de 2007
Ás veces semella que se esgotan os camiños, as verbas, os amigos, e non hai mellor refuxio que as paredes infestadas de libros cómplices, de vellas fotografías e cancións coas que combater a morriña. Suceden a miúdo esas veces cando sinto lonxe a patria, non esta que piso, feita de terra e tempo, senón a pequena patria, ou máis ben matria, de carne e sentimentos que abracei na véspera.
Pero volve a chamada dos amigos, das verbas e dos camiños, e debuxo un sorriso para sintonizar co ceo ausente de nubes, onde Lourenzo segue botando un bafo de primaveira.
Os meus eivadiños máis regulares, e tamén os máis entusiastas, Yuka e Ramón, veñen con ganas e mochilas novas, cos ollos cheos dos cumios dos Ancares, probando outras receitas, preparadas polo cociñeiro de Paramos. Tamén regresa ás nosas minguadas filas María, despois de dar por rematada a temporada de praia, e con renovadas forzas despois de descansar toda a noite, cousa atípica nesta criatura nocturna. Non como eu, que arrastro os efectos secundarios dunha xornada metaleira onde intentei afogar a nostalxia da miña, definitivamente, matria.
Para celebrar este reencontro xuntámonos entorno a unha mesa, sementada de mapas e fames, e mentres esperamos a nosa pota de arroz tamboril (que a nosa Chinita trocou por unha ensalada de atún), escollemos unha ruta, entre o feixe delas que nos quedan por percorrer nestas terras portuguesas, cada vez menos estranxeiras para nos. Cando damos boa conta das talladas de peixe sapo ou das follas de leituga, segundo as preferencias, collemos a autoestrada e pomos rumbo cara Ponte da Lima, baixo a dirección de Yuka, que non ten prezo interpretando as cartas xeográficas.
Chegamos así á freguesía de Refoios do Lima, e subimos por unha serpenteante estrada de montaña cara o lugar de Vacariça, onde comeza o noso percurso, e conforme gañamos altura, ata os 650 metros do inicio, vemos o Val do Lima asediado por varios focos de lume, sen dubida intencionados, que nos devolven as imaxes do verano pasado, cando ardeu unha gran superficie da masa forestal da Galicia. Tamén aquí quedarán sen castigo os culpábeis deste crime, pensamos, por falta de vontade política e xudicial.
Como temos algunhas ideas de bombeiro, pero poucos medios, decidimos seguir co noso plan inicial, e despois duns breves estiramentos (dos que María está exenta por ser a única que vai ó ximnasio), poñémonos en marcha, atravesando a pequena aldea e deixando tras de nós un feixe de cans alporizados coa nosa presenza. Xa estamos altos de carallo, pero inda podemos subir un pouquiño máis, ata os 750 que marca o vértice xeodésico de Penedo Branco.
Como non estamos moi seguros do que atoparemos polo camiño deixamos este aire para o final, e seguimos pola pista de terra que nos afasta das derradeiras casas e campos de cultivo, que dan paso a unha extensa área de matos e de bloques graníticos de caprichosas formas.
No camiño atopamos pequenos rabaños de gando autóctono, penso que de raza barrosá, que miran curiosas o noso deambular polos seus dominios, e tamén atopamos varias pozas, co seu microcosmos característico. Na segunda delas, ó seu carón, comenza unha densa fraga de coníferas e folhosas (identifico abetos, piñeiros, carballos, bidueiros) e o terreo comeza a amabilizarse, perdendo verticalidade e gañando beleza.
Internándonos neste bosque enfeitizado vou perdendo e volvendo atopar os meus amigos, pola miña manía de rexistrar cada folla, cada besta ou cada pedra que atopo ó meu paso, e aínda máis cando, avanzando por unha mancha forestal onde predominan as faias, chegamos á Lagoa de Salgueiros Gordos, onde pasta unha familia (aínda que non sei si é correcta a definición no mundo animal) de cabalos de raza Garrana.
Sexa como sexa, gozo do espectáculo dos equinos baixando ata a poza para refrescarse, mentres disparo a miña cámara co entusiasmo dun francotirador serbio. Mágoa que os meus compañeiros non desfruten deste momento máxico, porque fai rato que xa abandonaron o lugar a lume de carozo, e que non teña con quen compartilo.
Aínda tardo un bo rato en reunirmo co resto da tropa, volvendo mudar o bosque de faias por outro de pedra, mais non é cuestión de laiarse polo troco, porque as panorámicas dende aquí son marabillosas e ademais o camiño empeza a descender cara Vilar do Monte, e baixando, xa se sabe, tódolos santos axudan. Tamén axuda a sorna de Ramón, que sinala que imos moi lentos, pola miña insistencia en quitar fotografías de cabalos, lagos e pedras, será que no Club de Camiñantes no teñen costume.
Como xa teño callo, fago oídos xordos as pullas do fan do piloto asturiano, e sigo tras deles tirando fotos de gratis, para que algún día, cando lles falte a memoria, saiban por onde estiveron camiñando.
Outra vez a eterna dúbida, para que hostias vale todo esto, os camiños, as verbas, os amigos, toda esta palla mental dos eivadiños na que levo un ano a voltas, lambendo as miñas feridas, coma un can, nunca mellor dito, de palleiro.
Fáltame neste día o alento do Zalo, que sempre lle ve a utilidade a estas aventuras, aínda que sexa para cubrir os domingos de aqueles que non gustan das comidas familiares, do fútbol, das procesións ou da programación televisiva, e que, certamente, non teñen mellores ofertas.
Sempre buscando o sentido da vida, aínda que neste caso temos resoltas algunhas preguntas.
¿Quén somos? Catro amigos que saíron a xantar e a camiñar un domingo calquera, senón queres chamarlle Eivadiños, chámalle xis, ou polo seu nome, que tamén temos.
¿De onde vimos? de Vacariça, como xa dixemos, e antes diso cada un da súa casa, e se queremos ser retorcidos podemos dicir que cada quen da súa nai.
¿A onde vamos? A Vilar do Monte, que xa temos os tellados a tiro de pedra, aínda que non nos decidimos a tiralas para no alporizar a poboación aborixe.
Falando de cans, aínda atopamos algúns no noso itinerario, dando voltas ó carón de homes armados, con bigotes, escopetas e bandullos enormes, porque hoxe é día de caza e de lume en Portugal, pero nin pedra nin pao lles tiramos, porque non temos tempo de enredar e xa estamos chegando a este pobo bonito, que parece perdido no fin do mundo.
Aínda que, para darnos nos fociños os nosos aires de superioridade metropolitana, de si seríamos ou non capaces de vivir nun sitio coma este, cando chegamos ó pobo este nos recibe non cun bar aberto, senón con dous, e por riba con terraza. Todo un luxo. Eu, si ten bar xa podo apuntalo como residencia.
Botamos un chisco a parolar sobre series de televisión, como Perdidos o Heroes, que suscitan opinións a favor ou en contra, ou sobre programas de humor como Muchachada Nuit, que aínda non tiven a oportunidade de ver, así que teño que conformarme cas anécdotas que contan Ramón e Mari, que teñen a súa coña, quero dicir que teñen a súa gracia contándoo.
Así que enchemos a gorxa de cervexa (ou de zume ou café, que hai perversións para tódolos gustos), e de risas, e abandonámolo pobo pola estrada asfaltada ata que, a escasos cen metros, vemos un cartel enorme que nos anuncia a Mesa dos Quatro Abades.
Aquí trocamos de tema e, non sei moi ben porque (ou si e non me peta poñelo por escrito), mentres deixamos os campos de labranza ás nosas costas e internámonos nas canicoubas do bosque, falamos barato de parafilias e dependencias, de sexo, droga e rock & roll, que todo ten a súa relación.
Tan enfrascados estamos no tema que chegamos a unha construcción de pedra, algo máis elaborada cun alpendre, e á seu carón unha mesa de granito ladeada por catro bancos de pedra, e non somos quen de acertar que cada un deles está asentado no territorio de cada freguesía colindante: Calheiros, Cepôes, Barrio e Vilar do Monte.
Agora, despois de ler a guía do percurso, xa sabemos que os representantes de cada parroquia sentábanse alí para debater e resolver os seus asuntos, consultando ós fieis que se atopaban ó seu redor, é que a tradición foi recuperada en 1988, e celebrase no terceiro domingo de xuño, pero non moment0 dimos máis dunha volta ata caer da burra e dar por cumprido o noso obxectivo.
Volveu Yuka a facerse cargo do mapa e regresamos á estrada, e aínda dubidamos un chisco máis, antes de acometer unha forte subida por unha pista forestal, onde tiñamos que recuperar a altura, que perderamos baixando a toma-las garimbas. Xa estabamos un pouco cansos, e ademais o sol acercábase perigosamente á liña do horizonte, pero non tiñamos outra que aperta-lo cu e tirar para adiante, mentres greas de garranos e barrosás seguían con atención os nosos sufrimentos.
Aquí rematou a presa, porque o espectáculo do crepúsculo era dunha beleza eu non admitía discusión, e iso que sempre é algo relativo, máis neste caso, co Val do Lima ós nosos pés, os catro asistimos ca boca aberta á chegada da noite, moi preto xa de completar o noso círculo máxico.
Porque algo de máxico ten todo esto, quero dicir, os amigos, as verbas, os camiños... que xa por separado teñen a súa importancia, e en conxunto xa son a hostia, e perdoen vostedes polo palabro, pero é que non atopo outra mellor.
Pois así foi como chegamos a Vacariça, xa á noitiña, despois de tres horas e media dándolle voltas ós carreiros e ás ideas, cansos e ledos. E tamén con ganas de contalo, de compartilo con aqueles que non viñeron. Seguro que non tardan moito en pasar por aquí os camiñantes, congostreños e afíns...
Ás veces semella que se esgotan os camiños, as verbas, os amigos, e non hai mellor refuxio que as paredes infestadas de libros cómplices, de vellas fotografías e cancións coas que combater a morriña. Suceden a miúdo esas veces cando sinto lonxe a patria, non esta que piso, feita de terra e tempo, senón a pequena patria, ou máis ben matria, de carne e sentimentos que abracei na véspera.
Pero volve a chamada dos amigos, das verbas e dos camiños, e debuxo un sorriso para sintonizar co ceo ausente de nubes, onde Lourenzo segue botando un bafo de primaveira.
Os meus eivadiños máis regulares, e tamén os máis entusiastas, Yuka e Ramón, veñen con ganas e mochilas novas, cos ollos cheos dos cumios dos Ancares, probando outras receitas, preparadas polo cociñeiro de Paramos. Tamén regresa ás nosas minguadas filas María, despois de dar por rematada a temporada de praia, e con renovadas forzas despois de descansar toda a noite, cousa atípica nesta criatura nocturna. Non como eu, que arrastro os efectos secundarios dunha xornada metaleira onde intentei afogar a nostalxia da miña, definitivamente, matria.
Para celebrar este reencontro xuntámonos entorno a unha mesa, sementada de mapas e fames, e mentres esperamos a nosa pota de arroz tamboril (que a nosa Chinita trocou por unha ensalada de atún), escollemos unha ruta, entre o feixe delas que nos quedan por percorrer nestas terras portuguesas, cada vez menos estranxeiras para nos. Cando damos boa conta das talladas de peixe sapo ou das follas de leituga, segundo as preferencias, collemos a autoestrada e pomos rumbo cara Ponte da Lima, baixo a dirección de Yuka, que non ten prezo interpretando as cartas xeográficas.
Chegamos así á freguesía de Refoios do Lima, e subimos por unha serpenteante estrada de montaña cara o lugar de Vacariça, onde comeza o noso percurso, e conforme gañamos altura, ata os 650 metros do inicio, vemos o Val do Lima asediado por varios focos de lume, sen dubida intencionados, que nos devolven as imaxes do verano pasado, cando ardeu unha gran superficie da masa forestal da Galicia. Tamén aquí quedarán sen castigo os culpábeis deste crime, pensamos, por falta de vontade política e xudicial.
Como temos algunhas ideas de bombeiro, pero poucos medios, decidimos seguir co noso plan inicial, e despois duns breves estiramentos (dos que María está exenta por ser a única que vai ó ximnasio), poñémonos en marcha, atravesando a pequena aldea e deixando tras de nós un feixe de cans alporizados coa nosa presenza. Xa estamos altos de carallo, pero inda podemos subir un pouquiño máis, ata os 750 que marca o vértice xeodésico de Penedo Branco.
Como non estamos moi seguros do que atoparemos polo camiño deixamos este aire para o final, e seguimos pola pista de terra que nos afasta das derradeiras casas e campos de cultivo, que dan paso a unha extensa área de matos e de bloques graníticos de caprichosas formas.
No camiño atopamos pequenos rabaños de gando autóctono, penso que de raza barrosá, que miran curiosas o noso deambular polos seus dominios, e tamén atopamos varias pozas, co seu microcosmos característico. Na segunda delas, ó seu carón, comenza unha densa fraga de coníferas e folhosas (identifico abetos, piñeiros, carballos, bidueiros) e o terreo comeza a amabilizarse, perdendo verticalidade e gañando beleza.
Internándonos neste bosque enfeitizado vou perdendo e volvendo atopar os meus amigos, pola miña manía de rexistrar cada folla, cada besta ou cada pedra que atopo ó meu paso, e aínda máis cando, avanzando por unha mancha forestal onde predominan as faias, chegamos á Lagoa de Salgueiros Gordos, onde pasta unha familia (aínda que non sei si é correcta a definición no mundo animal) de cabalos de raza Garrana.
Sexa como sexa, gozo do espectáculo dos equinos baixando ata a poza para refrescarse, mentres disparo a miña cámara co entusiasmo dun francotirador serbio. Mágoa que os meus compañeiros non desfruten deste momento máxico, porque fai rato que xa abandonaron o lugar a lume de carozo, e que non teña con quen compartilo.
Aínda tardo un bo rato en reunirmo co resto da tropa, volvendo mudar o bosque de faias por outro de pedra, mais non é cuestión de laiarse polo troco, porque as panorámicas dende aquí son marabillosas e ademais o camiño empeza a descender cara Vilar do Monte, e baixando, xa se sabe, tódolos santos axudan. Tamén axuda a sorna de Ramón, que sinala que imos moi lentos, pola miña insistencia en quitar fotografías de cabalos, lagos e pedras, será que no Club de Camiñantes no teñen costume.
Como xa teño callo, fago oídos xordos as pullas do fan do piloto asturiano, e sigo tras deles tirando fotos de gratis, para que algún día, cando lles falte a memoria, saiban por onde estiveron camiñando.
Outra vez a eterna dúbida, para que hostias vale todo esto, os camiños, as verbas, os amigos, toda esta palla mental dos eivadiños na que levo un ano a voltas, lambendo as miñas feridas, coma un can, nunca mellor dito, de palleiro.
Fáltame neste día o alento do Zalo, que sempre lle ve a utilidade a estas aventuras, aínda que sexa para cubrir os domingos de aqueles que non gustan das comidas familiares, do fútbol, das procesións ou da programación televisiva, e que, certamente, non teñen mellores ofertas.
Sempre buscando o sentido da vida, aínda que neste caso temos resoltas algunhas preguntas.
¿Quén somos? Catro amigos que saíron a xantar e a camiñar un domingo calquera, senón queres chamarlle Eivadiños, chámalle xis, ou polo seu nome, que tamén temos.
¿De onde vimos? de Vacariça, como xa dixemos, e antes diso cada un da súa casa, e se queremos ser retorcidos podemos dicir que cada quen da súa nai.
¿A onde vamos? A Vilar do Monte, que xa temos os tellados a tiro de pedra, aínda que non nos decidimos a tiralas para no alporizar a poboación aborixe.
Falando de cans, aínda atopamos algúns no noso itinerario, dando voltas ó carón de homes armados, con bigotes, escopetas e bandullos enormes, porque hoxe é día de caza e de lume en Portugal, pero nin pedra nin pao lles tiramos, porque non temos tempo de enredar e xa estamos chegando a este pobo bonito, que parece perdido no fin do mundo.
Aínda que, para darnos nos fociños os nosos aires de superioridade metropolitana, de si seríamos ou non capaces de vivir nun sitio coma este, cando chegamos ó pobo este nos recibe non cun bar aberto, senón con dous, e por riba con terraza. Todo un luxo. Eu, si ten bar xa podo apuntalo como residencia.
Botamos un chisco a parolar sobre series de televisión, como Perdidos o Heroes, que suscitan opinións a favor ou en contra, ou sobre programas de humor como Muchachada Nuit, que aínda non tiven a oportunidade de ver, así que teño que conformarme cas anécdotas que contan Ramón e Mari, que teñen a súa coña, quero dicir que teñen a súa gracia contándoo.
Así que enchemos a gorxa de cervexa (ou de zume ou café, que hai perversións para tódolos gustos), e de risas, e abandonámolo pobo pola estrada asfaltada ata que, a escasos cen metros, vemos un cartel enorme que nos anuncia a Mesa dos Quatro Abades.
Aquí trocamos de tema e, non sei moi ben porque (ou si e non me peta poñelo por escrito), mentres deixamos os campos de labranza ás nosas costas e internámonos nas canicoubas do bosque, falamos barato de parafilias e dependencias, de sexo, droga e rock & roll, que todo ten a súa relación.
Tan enfrascados estamos no tema que chegamos a unha construcción de pedra, algo máis elaborada cun alpendre, e á seu carón unha mesa de granito ladeada por catro bancos de pedra, e non somos quen de acertar que cada un deles está asentado no territorio de cada freguesía colindante: Calheiros, Cepôes, Barrio e Vilar do Monte.
Agora, despois de ler a guía do percurso, xa sabemos que os representantes de cada parroquia sentábanse alí para debater e resolver os seus asuntos, consultando ós fieis que se atopaban ó seu redor, é que a tradición foi recuperada en 1988, e celebrase no terceiro domingo de xuño, pero non moment0 dimos máis dunha volta ata caer da burra e dar por cumprido o noso obxectivo.
Volveu Yuka a facerse cargo do mapa e regresamos á estrada, e aínda dubidamos un chisco máis, antes de acometer unha forte subida por unha pista forestal, onde tiñamos que recuperar a altura, que perderamos baixando a toma-las garimbas. Xa estabamos un pouco cansos, e ademais o sol acercábase perigosamente á liña do horizonte, pero non tiñamos outra que aperta-lo cu e tirar para adiante, mentres greas de garranos e barrosás seguían con atención os nosos sufrimentos.
Aquí rematou a presa, porque o espectáculo do crepúsculo era dunha beleza eu non admitía discusión, e iso que sempre é algo relativo, máis neste caso, co Val do Lima ós nosos pés, os catro asistimos ca boca aberta á chegada da noite, moi preto xa de completar o noso círculo máxico.
Porque algo de máxico ten todo esto, quero dicir, os amigos, as verbas, os camiños... que xa por separado teñen a súa importancia, e en conxunto xa son a hostia, e perdoen vostedes polo palabro, pero é que non atopo outra mellor.
Pois así foi como chegamos a Vacariça, xa á noitiña, despois de tres horas e media dándolle voltas ós carreiros e ás ideas, cansos e ledos. E tamén con ganas de contalo, de compartilo con aqueles que non viñeron. Seguro que non tardan moito en pasar por aquí os camiñantes, congostreños e afíns...
No hay comentarios:
Publicar un comentario