Domingo, 11 de novembro de 2007
Antes de escoitar os berros do espertador, lembrándome que o sol xa está alto, e que vai sendo hora de espreguizarse e chimpar da cama e buscar novos carreiros nos que enredar o día, xa está o satélite a sorrirme. Cando me deito, na véspera destes domingos sementeiros, nunca sei con quen vou a compartir eses anacos do meu imaxinario, de esa xeografía que levo debuxada na miña memoria histórica.
Conto con incombustibles, con Ramón e Yuka, que senón se suman ás miñas convocatorias é porque xa están camiñando noutras terras, máis sempre xurde algunha suma inesperada, como a de María e Miguel, que sempre é un motivo adicional para encher outra vez a mochila de mapas, roupa de abrigo e ganas de aventura. E aínda puido medrar o grupo, se Vicki e Emilio, despois de inquirir sobre cantos éramos, adonde íamos, e cales eran as previsión, decidiran un si en troque do non.
Cinco segue sendo un número caralludo para coller mesa no comedeiro de San Pedro da Torre que, por saír con algo de retardo, xa ten cuberto unha das súas estancias (a outra encheríase mentres almorzamos), para axilizar o transporte e para pórse de acordo ca ruta a seguir. Mentres Ramón e Yuka insisten na ortodoxia, e se ventilan unha ración de arroz malandro con panados, Miguel máis eu disentimos tentados polo arroz tamboril, e María ten o antollo dunha de lulas grelhadas.
Despois deste lixeiro menú, e de amenizalo cos imprescindibles cafés, poñemos punto cara o termino municipal de Barcelos, seguindo a nosa inofensiva conquista do territorio luso, que cada vez nos fai avanzar máis cara o sur. Collemos a autoestrada, Miguel guiando o carro mentres Ramón manexa os mapas para levarnos a bo porto, eso si, con coidadiño de non aparecer en Porto, non vaiamos a cagala. Inda nos leva o seu chegar a Durrâes, onde se inicia o noso percurso, o Trilho pelos Caminhos da Châ de Arefe, pero grazas ó piloto mailo guía atopámo-lo sitio sen máis novidade.
Saímos do Apeadeiro dos camiños de ferro, iniciando unha ascensión que, ós poucos, empeza a facerse fodida, porque este pobo ten unhas costas simpáticas, e o sol inda quenta, a estas alturas do ano, para arrincarnos bos suores, e para que, como cebolas, quitemos capas de roupa, ata María que viña co frío metido no corpo, sabendo que nos quedan douscentos metros que sortear ata o cumio.
Ó pouco internámonos no Monte de Arefe, asolagado case na súa totalidade polos eucaliptos, e camiñando sempre por unha pista de terra, polo que tememos que non imos ter moitos motivos para disparar a nosa memoria dixital.En compensación o sendeiro está moi ben sinalizado, e son poucas as dubidas que temos na dirección a seguir: sempre cara arriba.
Ca ganancia de altura imos divisando, os nosos pés, o Vale do Neiva, onde se atopa o pobo de Barroselas, sede do Metalfest, o festival de metal extremo onde, un bo día, ocorréuselle á Criatura bautizarme nos ritos satánicos, do que non sei se teño que estarlle agradecido ou non. Sexa como fora, o certo é que o demo debeu marcar este percurso, non porque non se atopen os sinais, senón polos camiños que discorren, terra, eucaliptos, e máis terra e máis eucaliptos.
O único interese no percorrido é o Picoto dos Mouros, un poboado castrexo, semi escavado e cuberto pola vexetación, onde nos detivemos un tempo para tirar catro fotos e facernos unha idea, polos muros que quedan ó descuberto, de como era o conxunto. Ó longo do trilho, segundo as escasas informacións que temos, atópanse tamén algunhas mámoas, monumentos megalíticos de caracter funerario, pero a falta de paneis que sinalen a súa situación fai que pasemos ó seu carón sen aprecialas.
Ata o alto de Châ de Arefe chegamos por un camiño estreito, encaixado entre centenarios muros de pedra, onde podemos atopar illados carballos e castiñeiros, quizais a parte máis amable do percurso. Polo menos non temos que seguir subindo, e aínda que seguimos avanzando entre plantacións desa especie invasora e ruín, que neste punto ten pouco tempo.
Aproveitamos o desnivel favorable para relaxarnos, tanto que Miguel máis eu, que imos diante, pasámonos de longo, e temos que volver sobre os nosos pasos para reunirnos co grupo que nos recibe con unha das características saídas de Yuka, que nos chama pringaos. A verdade, para ser de Burgos, ten un vocabulario ben bravú esta rapaza.
O descenso non tivo nada reseñable, polo menos na monótona paisaxe polo que transcorreu, agás a parte que camiñamos por outro carreiro estreito de grandes muros de pedra, onde a marca das lapas é ben visible, ou o golpe que levou Ramón na cara, un vergallazo que levantoulle un rastro de sangue no nariz.
Así chegamos á Capela de Santo Antonio, no mesmo pobo do que partimos, onde prometemos non volver face-lo sendeiro, e pasamos baixo a sombra do Ponte Seco, un enorme viaducto do camiño de ferro, anticipándonos, uns metros máis ala, ó apeadeiro.
Volvemos cara o norte, mentres o sol caía sobre Viana do Castelo, e non nos detivemos ata Caminha onde, tras dar algunha que outra volta, chegamos á súa praza para repoñer azucre, grazas a Miguel, xeneroso ata no volante. Lastima que descubriramos, cando xa estabamos merendados, a sucursal de Dosselandia, aínda que Yuka fixo boa compra. E así foi, máis ou menos, e así volo conto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario