E58 Sendeiro dos Cantís da Vela (Cangas do Morrazo)

Domingo, 18 de novembro de 2007

Hoxe erguinme con ganas de festa, sería que na véspera non saín e xa levaba unha morea de horas durmindo, ou soñando coa miña metade, e claro así como non me ía pedir leria o corpo. Sacudinme os restos do sono antes de escoitar os gritos do espertador, que xa me fode que anden a gritarme no día que non teño que a obriga dos horarios, e que o fago porque me peta.

Pois eso, erguinme, puxen a roupa dos domingos e metín na mochila os por se acaso, non fora o ceo, cuberto por unha lámina gris, a traer precisamente hoxe as anunciadas chuvias. E fiel ás tradicións, dei unha volta polo Concheiro á hora das convocatorias, por si había algún despistando, que sempre hai alguén que pensa que estou subvencionado.

Pero non, nin unha cousa nin outra, ou sexa que collín o carro (o meu, non o que lle roubaron a Manolo Escobar), e puxen rumbo á península do Morrazo, que dito así parece que queda no cu do mundo, e non, que ata ten vía rápido e todo, e hasta poñen bombas como nos sitios que saen na televisión.

Coma son un home amante das costumes, fixen unha parada para facer as cousas ben, ou sexa, que só ou acompañado, se non encho o bandullo antes non son quen de botarme ó camiño. E parei no meu comedeiro preferido desta parte da ría, ese que queda xusto na entrada da Igrexa de Coiro.

Tiven que agardar un anaco a que abriran a cociña, porque viña ca hora portuguesa, pero tanto me deu, porque mentres tiven que esperar un anaco a que abriran a cociña, porque viña ca hora portuguesa, e pro tanto me deu, tempo de lerme o Faro, mandarlle unha ración de empanada, cheíña de croques, e facela baixar cunha fecha de Godello.

O sitio estaba ben animado con seareiros de chiquiteo, e antes de que despexaran xa estaba eu enfrontándome a unha fonte chea de churrasco de porco e patacas fritas. Loitei contra aquela enchenda de colesterol e fíxena desaparecer, ó ritmo dos corenta latinos, e para celebralo pedín un anaco de torta de queixo e un café con leite.

Ata lle botei un xaroto, coma un señor, tan farto quedei que saín, despois de paga-la conta, medio peneco e cando fun coller o carro aínda, e perdoen as señoritas, botei un peido deses de punto e raia, como dicía meu avó Benito (gran peideiro por certo, ata comendo os botaba).

Nalgún momento, entre o peido e o carro, pensei en coller o camiño a casa e botarme unha sesta de campionato, pero a ver que carallo contaba agora entón, así que puxen o cinto (o do coche), e afloxei o cinto (o dos pantalóns), arranquei, e puxen rumbo cara o pobo de Donón, onde tiña previsto escomenzar a miña andaina. Menos mal que levaba un cedés dos Likin Park, que me foron dando tralla nas orellas para non quedar durmido na estrada. Bendito sexa o metal, que vale para un roto e para un descosido.

Faltáballe vinte minutos para chegar ás tres da tarde, e mentres facía os meus equilibrios intentando estirar os músculos das pernas, fixen un cálculo rápido e me dixen: vou ter tempo de tirarlle unhas fotos á posta de sol. Tería si, si as cousas fosen coma eu pensaba, pero non adiantemos acontecementos, que senón perdemos o suspense.

O tema era que deixei o carro á beira da caracola de ferro que puxeron no aparcadoiro, ben chula por certo, e fun baixando polas rúas do pobo, seguindo as marcas do defunto Sendeiro Panorámico do Morrazo, que leva anos comido polas silveiras. Tamén as silveiras invadiron algunhas casas deste lugar, que moi turístico será, pero os invernos deberon ser ben duros aquí, antes de que chegara o cambio climático.

Porque, a verdade, xa a mediados de novembro e sen chover, a temperatura é bastante agradable, e a brisa mariña é cálida, coma si estivesemos na primavera, aínda que hoxe o ceo esté, por primeira vez en moito tempo, cuberto cunha morea de nubes grises. Pero deixemos de falar do tempo, e poñámonos ó noso.

A bo ritmo deixei as últimas casas as miñas costas, e ó chegar ó Regueiro de Donón (non teño nin puta idea de como se chama, así que se alguén quere ilustrarme...) abandonei os sinais do GR e seguín o curso fluvial, por un estreito camiño, entre canavais, veigas e viñas, as máis das cales estaban abandonadas. Aproveitando que o terreo está ben seco, boto a cámara a terra, para facerme algún autorretrato, que despois a miña moza dime que só lle mando fotos dos meus amigos, que ademais teñen o feo costume de posar en coiros.

Tan seco está que o río desaparece, e cando digo desaparece é que so queda a súa conca chea de follas amarelas e de carrizos, canabazas, xuncos e outra plantas acuáticas case deshidratadas.

É a primeira vez que vexo tal cousa, e camiño como Indiana Jones por o leito fluvial, e si, tiro tódalas fotos que me peta, xa que non está ninguén para rosmar, ata que chego á xunqueira, que por mor da marea baixa está tamén coma o deserto dos tártaros (perdón pola licencia literaria).

Saio, finalmente, a Praia de Barra, quizais a praia máis bonita do mundo, e de parte do estranxeiro, máis bonita se cabe así, sen máis alma ca miña. Detéñome un intre para deixar que voen, como as gaivotas que teño sobre a miña cabeza, as miñas lembranzas, porque un anaquiño da miña vida está sementada neste areal, e os fantasmas de aqueles que me quixeron noutros tempos, e que xa non forman parte da miña cobertura emocional, rodéanme, e teño que fuxir cara os cantís, para que non me fagan botar unha bágoa. O que boto e outro peido e berro ¡Castañeta!, como facía o avó, e os fantasmas desaparecen, non vaia se-lo demo.

E xa que cheguei ás rochas, e aproveitando a marea baixa, decido continuar un anaco por elas, e retoma-lo camiño que rodea a Costa da Vela máis tarde. Como dixen ó principio, teño ganas de festa. Póñome a chimpar polos penedos coma cando era rapaz, para terror dos cativos mexillóns que van demasiado preto das miñas botas de sete leguas, tan ben o paso que non me decato que os cantís van gañando altura, e que a posibilidade de enlazar co camiño está cada vez máis lonxe, porque máis ala dos muros de pedra hai unha barreira de toxos que me fan desistir da miña primeira intención.

Pois cara atrás nin un paso, nin para tomar impulso, como din os revolucionarios, e xa postos que mellor aventura que face-lo itinerario previsto por unha ruta imprevista. Así que decido continuar cos meus chimpos, tirándolles fotos ás estrañas formas con que as olas esculpen estas pedras, agora redondeadas, máis adiante afiada como coitelos, e un pouco máis alá con un feixe de buracos como un queixo de Gruyere. Ademais da miña obsesión por meter no meu arquivo dixital canta rocha chama a miña atención (bérrame: a min, a min, quítame unha a min), teño que estar atento onde poño os pes, e ás veces tamén as mans, cando o terreo se pon máis vertical.

Esto acontece maiormente cando me achego ás furnas, na primeira delas incluso fumo un xaruto, satisfeito polas miñas acrobacias, pensando que xa teño a metade do camiño feito. Son ben confiado, si.

Ó chegar a antiga Fabrica de Salgado, que lembro de sempre en ruínas, doume conta de que inda me falta un bo anaco para chegar á punta da Enseada de Barra, e aínda sigo enredando, subíndome ó ben conservado muro do pequeno porto, facendo cabriolas como si estivese nun rocódromo ¡será por pedra!, e despois sigo facendo equilibrios por unha pequena ponte de madeira, coa que sorteo a segunda furna.

Cando chego á terceira, a máis ampla do percorrido, que con esta marea ten incluso unha pequena cala, decátome que estame a levar máis tempo do que pensaba, a luz do sol está baixa de máis e teño un bo anaco de cantís ata a punta, e despois xa veremos. Teño sorte de que non suba a marea, e tamén de que a miña cámara me diga que ten a batería baixa, así que tiro catro fotos á Praia da Furna, e a gardo na súa funda, disposto a gaña-lo tempo perdido.

Home, perdido tampouco, porque ata aquí a ruta non tivo tantos problemas. Despois si, porque as seguintes furnas, ata media ducia máis, e o camiño entre elas, non é tan doado, e nunha destas metín un pé onde non debía, ou sexa na auga, e detrás do pé a perna. Mollado e mallado, porque xa levaba un bo tute entre os saltos entre penedos e as improvisadas escaladas, pero sempre que dicía: ¡Ó carallo, vou ó camiño!, era imposible, porque o muro de toxos era cada vez máis infranqueable.

Pasei baixo a silueta branca do faro de Punta Subrido, e despois de sortear a derradeira furna, atopei un estreito sendeiro que sube ata o sinal luminoso, que xa está funcionando. Pois nada, non quedaba outra que aperta-lo cu e tirar para arriba, que xa facía un bo rato que o sol desaparecera tralas Illas Cíes.

Coa desaparición do sol, e tamén por acadar a cara máis exposta de Cabo Home, empezou a soprar un vento frío, e con el empezaron a mollarse as miñas meixelas, aínda que non sabía ben si a auga viña do mar, das nubes ou eran bágoas que me arrincaba o vento cabrón. En contra, ou máis ben a favor, o terreo que pisaba era máis horizontal e tamén menos irregular, polo que aumentou considerablemente a miña velocidade, e ben que me viña, porque xa non contaba con chegar ca luz do día ó meu vehículo.

Crucei a Praia de Melide coma un raio, espantando ducias de gaivotas que buscaban acubillo do temporal que chegaba. Fronte a min, abrigados polas illas, un feixe de mercantes fondeados, confirmándome que o que estaba a chegar non traía nada bo, ou si, depende da horta que teñas.

O certo é que cando cheguei, xa camiñando pola pista forestal transformada en estrada para turistas, a Punta Roncudo, onde se erixe un pequeno faro vermello, xa caía unha poalla persistente, pero non quixen parar a pórme o chuvasqueiro, para non tentar máis á sorte. Fixen unha visita de cortesía ó terceiro faro, o de Punta Vixía, onde lle botei unha mirada de lobo famento ós cantís desta parte da Costa da Vela, por si outro día volvía con ganas de festa.

Nese proxecto fun pensando mentres continuaba pola pista de terra, cada vez máis mollada, e ala abaixo as liñas da costa esfumábanse, confundíndose coas sombras. Xa non tiña máis iluminación que os coches que pasaban en dirección contraria, amantes furtivos que buscaban agocharse nas tebras, para dar renda solta as súas paixóns, ¡que envexa!. Eles quentiño, co ánimo de quentarse máis aínda, i eu mollado coma un pitiño, só coma un can e cego coma unha toupa.

Menos mal que Deus aperta pero non afoga, ou sexa que afoga ós poucos, e xa puiden ver as primeiras luces de Donón, onde me esperaba o meu carriño co asento mulidiño e a calefacción, aínda que sen mimos. Así son as cousas dos montañeiros, ¡no monte non hai mimos que valan! Xa mo dicían nos tempos da OJE, e por iso cando chego ó coche, xa co diluvio caendo sobre min, poño ós Guano Apes, para que polo menos me acompañe unha voz feminina, aínda que sexa berrando.

En fin, que quería festa e festa tiven. Catro horiñas de festa rachada que me deixaron o corpo con ganas de acougar por unha tempada, aínda que ganas tiña de meterme outra ración de churrasco entre o lombo e o peito. Non foi así, pero un bo prato de pasta con vexetais si que me metín, como mandan os libros italianos. Faltaría máis.