Domingo, 6 de abril do 2008
Teas de araña nos ollos, area na gorxa, rumor de pantasmas nas sabanas, ruxido de galletas nos xeonllos, formigas pastando nos miolos... si claro, tódolos síntomas o confirman: outra resaca para a colección, para non perder as vellas tradicións.
E si queredes pódovos dar a lista dos meus verdugos: Basiliades, Vermis Antecessor, Sorgeth e, para rematar o bo roio, Holocausto Caníbal. ¿Que non estades ó día do panorama do Brutal Death? Pois nada, a próxima Night of. Brutality (eu xa levo dúas na chepa) lévovos ó Anoeta, que é o velódromo da cidade, onde corren estes simpáticos ciclistas, e así compartimos o diagnostico.
Pois si, como non teño remedio, e a estas alturas do campionato xa é tarde para cambiar de adestrador, escoitei outra vez os cantos de serea da Criatura, e volvín recuncar no metal, que sempre ten un convenio difícil. Máis o difícil de verdade é levantarme sen que as agullas que teño penduradas na cabeza me fagan botar un ai, e para sumar calamidades cando abro as fiestras entra na habitación a primavera, que digo a primavera, entra o verán, cunha bafarada de aire quente que leva unha invitación expresa a visitar as praias.
Hai si, que bonito pasar o domingo tirado na area, torrándose cun sol que trae o látego de sete colas, e tomar unha cervexa fresquiña (din que man de santo para as resacas) no chiringuito, despois de pegarse un chapuzón bárbaro salpicando ós parroquianos.
Pero non, porque con teas de area nos ollos, arañas na gorxa, rumor de galletas nas sabanas, ruxido de formigas nos xeonllos e pantasmas pastando nos miolos, son quen de impoñer a miña disciplina. Esa disciplina que, un domingo si e outro tamén, faime encher a mochila de “por si acaso”, e fuxir ás terras de Portugal, como si fixera unha promesa sagrada.
Con tódolos síntomas ó lombo, so tardei un cuarto de hora en pasar polo Concheiro, por se había algún despistado, que non, pero que nunca se sabe. Ou sexa, que tocábame facer penitencia soiño, e vagar polos camiños facendo reconto dos meus pecados, aínda que na véspera só pecara contra min mesmo, por ese gusto que teño pola cebada fermentada mesturada con unha boa dose de metal.
Aínda tiña vicio, e de camiño fun escoitando a recompilación que me fixera o meu amigo satánico, cas fiestras do coche abertas e a un volume excesivo, como ten que ser (tampouco molestaba a ninguén pola estrada de Tui ¿non si?). E con eses vicios, e o dor de testa estabilizado, cheguei a San Pedro da Torre, si, amiguiños, outra vez seguindo as tradicións, que para eso están, e recalando no Stop, que vese que é parada obrigatoria. E se hai que parar se para, e se hai que xantar se xanta, ¿estamos ou non?...
E para seguir ca tradición mandeille unha media ración de arroz malandro con panados (que só era unha pero facía por dúas), mentres no televexo andaban os coches ás carreiras, e imaxinei os meus amigos palentinos animando ó asturiano, que parece que desta non vai ser campión (e non me da pena ningunha). Mentres enchía o bandullo ca poción máxica, botaba olladas furtivas ás catro nubes que salpicaban ó ceo, coa esperanza de que medraran e trouxeran algo de fresquiño para pasar a tarde, porque a ruta que escollera, a do Monte Faro, era de morrer se apertaba a canícula.
Non me atrevín a empuxar os graos de arroz cunha cervexa, non fora o demo, e baixeime unha garrafa de auga que non me fixo mal, aínda que saber non sabía a outra cousa que a auga, que como sabedes non sabe a nada. Pois así, cun americano no corpo, saín á estrada, mentres os do Valenciano botaban un xaroto antes do partido (esta vez entrei antes que eles e o Stop parecía deserto, e con todo rematamos ó mesmo tempo).
Atravesei o centro de Valença, e as freguesías de Ganfei e Ganda, mentres as nubes nas que tiña depositada a miña esperanza ían esmorecendo, e era toda unha beizón internarse no bosque de coníferas pola sinuosa estrada saboreado a sombriña coma fan os cativos cas lambetadas.
A unha destas sombras arrimei o meu carrinho cando din chegado a Capela da Senhora do Faro, onde comezaba o meu percurso pedestre, e xa que estaba alí acerqueime ó recinto sagrado, máis por curiosidade que por devoción, e volvín constatar o feito de que o realmente valiosos do lugar era a súa masa forestal, composta por plátanos, tilias, australias, castiñeiros, carballos e piñeiros.
Botei catro disparos a cegas, que total sonche gratis, e fixen que estiraba, por se alguén miraba, a pesares de saber que a esas horas o que non estaba xantando estaba estomballado na sombra, facendo a dixestión.
A malandrina conseguira arrincar as teas de pantasmas dos ollos, as formigas na gorxa, o ruxido de areas nos xeonllos e as arañas pastando nos miolos, e aproveitando os seus efectos botei a andar, sen mochila nin hostias, eso si, ben chuliño, coas gafas de sol e a pañoleta vermella, que o Lourenzo seica quería facerme chorar o domingo a tarde.
Chorar non, pero si que tiven o momento de lembranza, cando ó comezar a subida polo camiño empedrado fixen memoria das outras veces que pisara este monte, sempre co meu carísimo Zalo, que debía andar pastoreando ás masas nas terras de Entrimo.
Só ou en compaña de outros, o caso é que estaba aquí e que había que move-las pernas, así que tirei millas ata que atopei un pequeno desvío que ía cara unhas antenas, e no medio un vértice xeodésico.
Tiña tempo de sobra, e fíxenlle un aire ó sendeiro, máis que nada por ver que panorámica se divisaba dende alí. Á miña esquerda a Serra d’Arga, á miña dereita o Monte Aloia, e no centro a fenda azul da fronteira unindo e separando nacións.
Un balcón privilexiado dende onde botar unha mexada con vistas, que sempre presta máis, sentíndome como un deus que derrama ouro líquido sobre os vales, montañas e ríos que están ó redor, en fin, outra vez cos efectos secundarios das noites metaleiras.
Metín outra vez o paxaro na súa gaiola, non lle fora facer mal este sol de primavera, e volvín sobre os meus pasos para acadar o sendeiro sinalizado, xusto no lugar onde se atopa un pequeno curro da Associaçao de criadores de gárranos, que é a raza dos cabalos minhotos (se estou trabucado xa me corrixirá ó de Paramos).
O lugar estaba deserto, pero uns metros despois atopei dous exemplares, unha egua e o seu potriño, pacendo en liberdade, e ó decatarse da miña presencia o pequeno tamén botou un pisiño, eso si, máis clariño co meu que aínda era xoven para troulas.
¿E que pasou despois? Ah si, que as marcas botáronme do firme empedrado e fixéronme pisar unha pista de terra, sen máis sombra ca miña, dándolle as costas á raia, e enfrontándome ós montes nos que visitamos o Castelo da Furna, que crin localizar o lonxe.
O Lourenzo seguía a lostregar o seu látego nos meus ollos de area, na miña gorxa de formiga, nos meus xeonllos de pantasma e nos meus miolos de araña, e inda así sorría como un parvo, un pouco por non chorar e outro porque me imaxinaba cen sitios peores para pasar unha tarde de domingo, podía facer unha lista, pero cada un ten a súa.
Cheguei así a divisar a ducia de antenas que coroan o Monte Faro, e a pesares de que os sinais do trilho non me conducían cara alí, decidín facer unha visita a este enclave peculiar. A pesares do despregue tecnolóxico non atopei a ninguén que me prohibise o acceso ó entorno das antenas, cada unha de tamaño e forma diferente, e non puiden evitar ter malos pensamentos: que fácil sería por un feixe de petardos aquí e facer un pouco de terrorismo dominical, só por amolar.
Ás veces son así, dáseme por pensar maldades, pero, que carallo, a maioría dos dirixentes do mundo tamén, e ademais as fan.
Tamén visitei unha torre de vixilancia forestal, idéntica á que coroa Corno de Bico, e tamén como aquela totalmente arruinada. Agora xa están de máis as garitas e os reténs, cun bo satélite xa está todo controlado. De feito pode ser que mentres andaba cheirando entre o feixe de antenas, a miles de quilómetros de distancia, un deses trebellos andaba pescudando que hostias facía eu alí, mentres a boa xente andaba tombada na praia ou debaixo dunha árbore.
Por non tentar abandonei o lugar, non sen antes retratar o complexo dende tódolos ángulos posible, e lembreime do Habibi, que de subir ata aquí seguramente teríamos que quitalo a rastras... teño que facer a proba. E probar probaba un groliño de auga, se levara, ó final tanto encher a mochila cos “por se acaso” e deixo todo no coche. Sonche así, que lle vamos facer, xa non teño solución.
Disparei a derradeira foto, e saíume o tiro polo cu, porque puxen o automático e no momento de posar caéuseme un peido (que eu tirar non tiro nada) e saín con cara de chiripitifláutico. Volvín á pista de terra, e ó cabo duns metros esta empezou a descender abruptamente e transformouse nun barranco no que me fixen a promesa de mercar uns bastóns nas próximas rebaixas do Décathlon, á vez que pensaba en que todo o que baixaba tería que subilo en algún momento.
Por sorte ou por desgraza, aínda non o sabía moi ben, atopei unha aspa vermella e amarela, sinal inequívoca de camiño errado, aínda que lembraba completalo descenso por alí a derradeira vez que vin do Monte faro, e enlacei con outra pista de terra que rodeaba o cumio das antenas. Camiñei un cuarto de hora, máis ou menos, ata chegar a unha mina de auga, na que me refresquei, e botei contas de que en todo ese tempo non atopara máis marcas do percurso, e ademais non me soaba pasar por alí, e o perfil que marcaba a guía indicaba que tiña que baixar, e non o estaba facendo.
Así que volvín sobre as miñas pegadas, ata chegar ó lugar onde a aspa me fixera recuar. Merda, un pouco máis adiante había un poste indicando a dirección correcta, así que tiña que seguir baixando por alí, a aspa indicaba que non me internara na fraga, cara onde ía un pequeno carreiro. Vaiche boa, menos mal que non estaba ninguén alí para rirse de mín. Agora xa podedes facelo, que xa está feito.
E baixei a escacha pexegueiros polo barranco do demo ata chegar a unha chaira valada, ou máis ben alambrada, que tiven que rodear, e que me levou a un parque de merendas cunha pequena fraga baixo a que, dentro dun coche, a sombriña, un par de lugareños dedicábase a, parafraseando a miña amiga de Burgos, actividades socio culturais. Interrompinlles o tema, non a propósito, senón porque non me quedaba máis remedio que pasar polo camiño empedrado, que era por onde me mandaban os sinais, e mentres incorporaban os asentos e asubiaban apertei o paso, para que non me crecera a envexa, e os calores, que fixeron que, por solidariedade, quitara tamén a miña camiseta.
A rudimentaria estrada levoume cara un outeiro de granito esnaquizado, que remataba, a 386 metros de altitude, na Capela do Santo Ovideo, patrón do VHS. Á sombriña do pequeno templo descansei un pouco, pescudando no pequeno folleto da rede municipal de percurso a pouca información que me daba sobre o que levaba percorrido, intentei lembrarme dalgunha oración, pero como da miña infancia so me viña a cabeza o “Cara al sol” púxenme en pé e volvín ó camiño.
No parque de merendas xa remataran e ó pasar, outra vez obrigado, por alí só quedaba un rastro de lenzos de papel. Sorrín, porque quen non tivo a súa ración de amor nas mesmas condicións, aínda que, eso si, podían levar os klenex de recordo. Con estas interneime nunha fraga...
Dos animais que atopei na Fraga do Faro e das conversas que mantiven con eles
Interneime na fraga con ollos de araña, gorxa de arena, pantasmas rumorosos, xeonllos de galleta e miolos de formiga, síntomas que fan innecesario calquera diagnostico, e o Lourenzo seguía dicindo a verdade o domingo a tarde, o mundo esquecerase de min e ben contento que estaba con facerme invisible, e nestas andaba, descontando quilómetros como si puidera trocalos por puntos para a compra do Eroski, cando cruzou o camiño un coello, rápido como un lostrego e agochouse baixo o paraugas amaralero dunha toxeira.
-Carallo, señor coello, xa quixera eu ter nas miñas pernas a forza que teñen as súas.- Berreille.
Dende o seu agocho, o coello, amolado, asomou uns bigotes longos e, para a miña sorpresa, contestoume:
-Non é por gusto que ando ás carreiras, senón por medo. Cada bicho que pasa por esta fraga tenta de facerme o seu almorzo, xa quixera eu ter a súa tranquilidade, e vagar pola fraga sen que me ameazara ninguén. Non é unha vida doada a miña, fuxindo de todo aquel con quen me cruzo, teña dúas patas ou catro, voe ou camiñe, teña pluma ou pelo.-
Calei, porque boas razóns tiña para ter medo, especialmente dos da miña especie, e pensei nos millóns de coellos que están repartidos polo mundo, para os que a súa maior preocupación e chegar ó final do día con vida.
Ninguén ía a trabarme o pescozo, a darme un pao no lombo, a pegarme un tiro na caluga, só porque nacín home, e non coello. Aínda que tamén pódese nacer home e coello, sinxelamente nacendo no sitio e no tempo trabucado.
Con estes pensamentos seguín camiñando á sombra dos piñeiros, sen saber moi ben si o que me acontecera fai uns momentos fora certo ou outro efecto secundario da miña noite metaleira, cando sobre min pasou voando un aguia, tan baixiño que as nosas miradas cruzáronse, e pareceume de mala educación non saudala, así que berreille:
-Carallo, señora aguia, xa quixera eu ter nos meus ollos a visión que teñen os seus.-
A aguia deu unhas voltas ó redor miña, aproveitando as correntes de aire cálido que baixaban dende o cumio, sen necesidade de bater as ás nin un chisco, e abriu o pico como si tivese intención de falarme, pero non o fixo, claro , porque os animais non che son faladeiros como as persoas, agás nos contos. Aínda que si falara ben podía dicir algo parecido a esto:
-¿Que andaras a facer un domingo a tarde neste monte, ca calor que está facendo?.-
Seguín a miña andaina polos camiños que se internan na Fraga do Monte Faro, nas terras arraianas de Valença, e ademais de atopar un coello e un aguia, atopeime cun esquío, dúas vacas (barrosâs ou cachenas, eu que sei), e o esqueleto dunha ovella (que non sei se contar como animal), e con todos eles mantiven conversa, a un envexáballe a cola, a outro os cornos, a lingua, as costelas, o nariz, o lombo, e todos, agás a ovella (ovella que bala, bocado que perde), contestáronme en idénticos termos.
Ou imaxineime nalgún momento que falaba con estes habitantes da fraga, e que me respondían cada un a súa maneira, pero dicindo todos o mesmo. Son estas cousas de saír só a pasear as teas de araña, as areas, as pantasmas, as formigas, todo este feixe de efectos secundarios dunha noite metaleira.
Así cheguei a completalo meu círculo ó redor do monte das antenas, mentres os parroquians espertaran e tomaban finos no chiringuito a carón da Capela da Nosa Senhora, ou xogaban á petanca, ou estiraban as pernas ata o miradoiro de Santa Ana, ata onde tamén fun eu, para volver a encher os ollos cas panorámicas do Alto Minho, antes de regresar á cidade. Nesa cidade na que estou agora, outra vez contra corrente, facendo memoria mentres todos dormen, combatendo a nostalxia, a soedade, a loucura...
Teas de araña nos ollos, area na gorxa, rumor de pantasmas nas sabanas, ruxido de galletas nos xeonllos, formigas pastando nos miolos... si claro, tódolos síntomas o confirman: outra resaca para a colección, para non perder as vellas tradicións.
E si queredes pódovos dar a lista dos meus verdugos: Basiliades, Vermis Antecessor, Sorgeth e, para rematar o bo roio, Holocausto Caníbal. ¿Que non estades ó día do panorama do Brutal Death? Pois nada, a próxima Night of. Brutality (eu xa levo dúas na chepa) lévovos ó Anoeta, que é o velódromo da cidade, onde corren estes simpáticos ciclistas, e así compartimos o diagnostico.
Pois si, como non teño remedio, e a estas alturas do campionato xa é tarde para cambiar de adestrador, escoitei outra vez os cantos de serea da Criatura, e volvín recuncar no metal, que sempre ten un convenio difícil. Máis o difícil de verdade é levantarme sen que as agullas que teño penduradas na cabeza me fagan botar un ai, e para sumar calamidades cando abro as fiestras entra na habitación a primavera, que digo a primavera, entra o verán, cunha bafarada de aire quente que leva unha invitación expresa a visitar as praias.
Hai si, que bonito pasar o domingo tirado na area, torrándose cun sol que trae o látego de sete colas, e tomar unha cervexa fresquiña (din que man de santo para as resacas) no chiringuito, despois de pegarse un chapuzón bárbaro salpicando ós parroquianos.
Pero non, porque con teas de area nos ollos, arañas na gorxa, rumor de galletas nas sabanas, ruxido de formigas nos xeonllos e pantasmas pastando nos miolos, son quen de impoñer a miña disciplina. Esa disciplina que, un domingo si e outro tamén, faime encher a mochila de “por si acaso”, e fuxir ás terras de Portugal, como si fixera unha promesa sagrada.
Con tódolos síntomas ó lombo, so tardei un cuarto de hora en pasar polo Concheiro, por se había algún despistado, que non, pero que nunca se sabe. Ou sexa, que tocábame facer penitencia soiño, e vagar polos camiños facendo reconto dos meus pecados, aínda que na véspera só pecara contra min mesmo, por ese gusto que teño pola cebada fermentada mesturada con unha boa dose de metal.
Aínda tiña vicio, e de camiño fun escoitando a recompilación que me fixera o meu amigo satánico, cas fiestras do coche abertas e a un volume excesivo, como ten que ser (tampouco molestaba a ninguén pola estrada de Tui ¿non si?). E con eses vicios, e o dor de testa estabilizado, cheguei a San Pedro da Torre, si, amiguiños, outra vez seguindo as tradicións, que para eso están, e recalando no Stop, que vese que é parada obrigatoria. E se hai que parar se para, e se hai que xantar se xanta, ¿estamos ou non?...
E para seguir ca tradición mandeille unha media ración de arroz malandro con panados (que só era unha pero facía por dúas), mentres no televexo andaban os coches ás carreiras, e imaxinei os meus amigos palentinos animando ó asturiano, que parece que desta non vai ser campión (e non me da pena ningunha). Mentres enchía o bandullo ca poción máxica, botaba olladas furtivas ás catro nubes que salpicaban ó ceo, coa esperanza de que medraran e trouxeran algo de fresquiño para pasar a tarde, porque a ruta que escollera, a do Monte Faro, era de morrer se apertaba a canícula.
Non me atrevín a empuxar os graos de arroz cunha cervexa, non fora o demo, e baixeime unha garrafa de auga que non me fixo mal, aínda que saber non sabía a outra cousa que a auga, que como sabedes non sabe a nada. Pois así, cun americano no corpo, saín á estrada, mentres os do Valenciano botaban un xaroto antes do partido (esta vez entrei antes que eles e o Stop parecía deserto, e con todo rematamos ó mesmo tempo).
Atravesei o centro de Valença, e as freguesías de Ganfei e Ganda, mentres as nubes nas que tiña depositada a miña esperanza ían esmorecendo, e era toda unha beizón internarse no bosque de coníferas pola sinuosa estrada saboreado a sombriña coma fan os cativos cas lambetadas.
A unha destas sombras arrimei o meu carrinho cando din chegado a Capela da Senhora do Faro, onde comezaba o meu percurso pedestre, e xa que estaba alí acerqueime ó recinto sagrado, máis por curiosidade que por devoción, e volvín constatar o feito de que o realmente valiosos do lugar era a súa masa forestal, composta por plátanos, tilias, australias, castiñeiros, carballos e piñeiros.
Botei catro disparos a cegas, que total sonche gratis, e fixen que estiraba, por se alguén miraba, a pesares de saber que a esas horas o que non estaba xantando estaba estomballado na sombra, facendo a dixestión.
A malandrina conseguira arrincar as teas de pantasmas dos ollos, as formigas na gorxa, o ruxido de areas nos xeonllos e as arañas pastando nos miolos, e aproveitando os seus efectos botei a andar, sen mochila nin hostias, eso si, ben chuliño, coas gafas de sol e a pañoleta vermella, que o Lourenzo seica quería facerme chorar o domingo a tarde.
Chorar non, pero si que tiven o momento de lembranza, cando ó comezar a subida polo camiño empedrado fixen memoria das outras veces que pisara este monte, sempre co meu carísimo Zalo, que debía andar pastoreando ás masas nas terras de Entrimo.
Só ou en compaña de outros, o caso é que estaba aquí e que había que move-las pernas, así que tirei millas ata que atopei un pequeno desvío que ía cara unhas antenas, e no medio un vértice xeodésico.
Tiña tempo de sobra, e fíxenlle un aire ó sendeiro, máis que nada por ver que panorámica se divisaba dende alí. Á miña esquerda a Serra d’Arga, á miña dereita o Monte Aloia, e no centro a fenda azul da fronteira unindo e separando nacións.
Un balcón privilexiado dende onde botar unha mexada con vistas, que sempre presta máis, sentíndome como un deus que derrama ouro líquido sobre os vales, montañas e ríos que están ó redor, en fin, outra vez cos efectos secundarios das noites metaleiras.
Metín outra vez o paxaro na súa gaiola, non lle fora facer mal este sol de primavera, e volvín sobre os meus pasos para acadar o sendeiro sinalizado, xusto no lugar onde se atopa un pequeno curro da Associaçao de criadores de gárranos, que é a raza dos cabalos minhotos (se estou trabucado xa me corrixirá ó de Paramos).
O lugar estaba deserto, pero uns metros despois atopei dous exemplares, unha egua e o seu potriño, pacendo en liberdade, e ó decatarse da miña presencia o pequeno tamén botou un pisiño, eso si, máis clariño co meu que aínda era xoven para troulas.
¿E que pasou despois? Ah si, que as marcas botáronme do firme empedrado e fixéronme pisar unha pista de terra, sen máis sombra ca miña, dándolle as costas á raia, e enfrontándome ós montes nos que visitamos o Castelo da Furna, que crin localizar o lonxe.
O Lourenzo seguía a lostregar o seu látego nos meus ollos de area, na miña gorxa de formiga, nos meus xeonllos de pantasma e nos meus miolos de araña, e inda así sorría como un parvo, un pouco por non chorar e outro porque me imaxinaba cen sitios peores para pasar unha tarde de domingo, podía facer unha lista, pero cada un ten a súa.
Cheguei así a divisar a ducia de antenas que coroan o Monte Faro, e a pesares de que os sinais do trilho non me conducían cara alí, decidín facer unha visita a este enclave peculiar. A pesares do despregue tecnolóxico non atopei a ninguén que me prohibise o acceso ó entorno das antenas, cada unha de tamaño e forma diferente, e non puiden evitar ter malos pensamentos: que fácil sería por un feixe de petardos aquí e facer un pouco de terrorismo dominical, só por amolar.
Ás veces son así, dáseme por pensar maldades, pero, que carallo, a maioría dos dirixentes do mundo tamén, e ademais as fan.
Tamén visitei unha torre de vixilancia forestal, idéntica á que coroa Corno de Bico, e tamén como aquela totalmente arruinada. Agora xa están de máis as garitas e os reténs, cun bo satélite xa está todo controlado. De feito pode ser que mentres andaba cheirando entre o feixe de antenas, a miles de quilómetros de distancia, un deses trebellos andaba pescudando que hostias facía eu alí, mentres a boa xente andaba tombada na praia ou debaixo dunha árbore.
Por non tentar abandonei o lugar, non sen antes retratar o complexo dende tódolos ángulos posible, e lembreime do Habibi, que de subir ata aquí seguramente teríamos que quitalo a rastras... teño que facer a proba. E probar probaba un groliño de auga, se levara, ó final tanto encher a mochila cos “por se acaso” e deixo todo no coche. Sonche así, que lle vamos facer, xa non teño solución.
Disparei a derradeira foto, e saíume o tiro polo cu, porque puxen o automático e no momento de posar caéuseme un peido (que eu tirar non tiro nada) e saín con cara de chiripitifláutico. Volvín á pista de terra, e ó cabo duns metros esta empezou a descender abruptamente e transformouse nun barranco no que me fixen a promesa de mercar uns bastóns nas próximas rebaixas do Décathlon, á vez que pensaba en que todo o que baixaba tería que subilo en algún momento.
Por sorte ou por desgraza, aínda non o sabía moi ben, atopei unha aspa vermella e amarela, sinal inequívoca de camiño errado, aínda que lembraba completalo descenso por alí a derradeira vez que vin do Monte faro, e enlacei con outra pista de terra que rodeaba o cumio das antenas. Camiñei un cuarto de hora, máis ou menos, ata chegar a unha mina de auga, na que me refresquei, e botei contas de que en todo ese tempo non atopara máis marcas do percurso, e ademais non me soaba pasar por alí, e o perfil que marcaba a guía indicaba que tiña que baixar, e non o estaba facendo.
Así que volvín sobre as miñas pegadas, ata chegar ó lugar onde a aspa me fixera recuar. Merda, un pouco máis adiante había un poste indicando a dirección correcta, así que tiña que seguir baixando por alí, a aspa indicaba que non me internara na fraga, cara onde ía un pequeno carreiro. Vaiche boa, menos mal que non estaba ninguén alí para rirse de mín. Agora xa podedes facelo, que xa está feito.
E baixei a escacha pexegueiros polo barranco do demo ata chegar a unha chaira valada, ou máis ben alambrada, que tiven que rodear, e que me levou a un parque de merendas cunha pequena fraga baixo a que, dentro dun coche, a sombriña, un par de lugareños dedicábase a, parafraseando a miña amiga de Burgos, actividades socio culturais. Interrompinlles o tema, non a propósito, senón porque non me quedaba máis remedio que pasar polo camiño empedrado, que era por onde me mandaban os sinais, e mentres incorporaban os asentos e asubiaban apertei o paso, para que non me crecera a envexa, e os calores, que fixeron que, por solidariedade, quitara tamén a miña camiseta.
A rudimentaria estrada levoume cara un outeiro de granito esnaquizado, que remataba, a 386 metros de altitude, na Capela do Santo Ovideo, patrón do VHS. Á sombriña do pequeno templo descansei un pouco, pescudando no pequeno folleto da rede municipal de percurso a pouca información que me daba sobre o que levaba percorrido, intentei lembrarme dalgunha oración, pero como da miña infancia so me viña a cabeza o “Cara al sol” púxenme en pé e volvín ó camiño.
No parque de merendas xa remataran e ó pasar, outra vez obrigado, por alí só quedaba un rastro de lenzos de papel. Sorrín, porque quen non tivo a súa ración de amor nas mesmas condicións, aínda que, eso si, podían levar os klenex de recordo. Con estas interneime nunha fraga...
Dos animais que atopei na Fraga do Faro e das conversas que mantiven con eles
Interneime na fraga con ollos de araña, gorxa de arena, pantasmas rumorosos, xeonllos de galleta e miolos de formiga, síntomas que fan innecesario calquera diagnostico, e o Lourenzo seguía dicindo a verdade o domingo a tarde, o mundo esquecerase de min e ben contento que estaba con facerme invisible, e nestas andaba, descontando quilómetros como si puidera trocalos por puntos para a compra do Eroski, cando cruzou o camiño un coello, rápido como un lostrego e agochouse baixo o paraugas amaralero dunha toxeira.
-Carallo, señor coello, xa quixera eu ter nas miñas pernas a forza que teñen as súas.- Berreille.
Dende o seu agocho, o coello, amolado, asomou uns bigotes longos e, para a miña sorpresa, contestoume:
-Non é por gusto que ando ás carreiras, senón por medo. Cada bicho que pasa por esta fraga tenta de facerme o seu almorzo, xa quixera eu ter a súa tranquilidade, e vagar pola fraga sen que me ameazara ninguén. Non é unha vida doada a miña, fuxindo de todo aquel con quen me cruzo, teña dúas patas ou catro, voe ou camiñe, teña pluma ou pelo.-
Calei, porque boas razóns tiña para ter medo, especialmente dos da miña especie, e pensei nos millóns de coellos que están repartidos polo mundo, para os que a súa maior preocupación e chegar ó final do día con vida.
Ninguén ía a trabarme o pescozo, a darme un pao no lombo, a pegarme un tiro na caluga, só porque nacín home, e non coello. Aínda que tamén pódese nacer home e coello, sinxelamente nacendo no sitio e no tempo trabucado.
Con estes pensamentos seguín camiñando á sombra dos piñeiros, sen saber moi ben si o que me acontecera fai uns momentos fora certo ou outro efecto secundario da miña noite metaleira, cando sobre min pasou voando un aguia, tan baixiño que as nosas miradas cruzáronse, e pareceume de mala educación non saudala, así que berreille:
-Carallo, señora aguia, xa quixera eu ter nos meus ollos a visión que teñen os seus.-
A aguia deu unhas voltas ó redor miña, aproveitando as correntes de aire cálido que baixaban dende o cumio, sen necesidade de bater as ás nin un chisco, e abriu o pico como si tivese intención de falarme, pero non o fixo, claro , porque os animais non che son faladeiros como as persoas, agás nos contos. Aínda que si falara ben podía dicir algo parecido a esto:
-¿Que andaras a facer un domingo a tarde neste monte, ca calor que está facendo?.-
Seguín a miña andaina polos camiños que se internan na Fraga do Monte Faro, nas terras arraianas de Valença, e ademais de atopar un coello e un aguia, atopeime cun esquío, dúas vacas (barrosâs ou cachenas, eu que sei), e o esqueleto dunha ovella (que non sei se contar como animal), e con todos eles mantiven conversa, a un envexáballe a cola, a outro os cornos, a lingua, as costelas, o nariz, o lombo, e todos, agás a ovella (ovella que bala, bocado que perde), contestáronme en idénticos termos.
Ou imaxineime nalgún momento que falaba con estes habitantes da fraga, e que me respondían cada un a súa maneira, pero dicindo todos o mesmo. Son estas cousas de saír só a pasear as teas de araña, as areas, as pantasmas, as formigas, todo este feixe de efectos secundarios dunha noite metaleira.
Así cheguei a completalo meu círculo ó redor do monte das antenas, mentres os parroquians espertaran e tomaban finos no chiringuito a carón da Capela da Nosa Senhora, ou xogaban á petanca, ou estiraban as pernas ata o miradoiro de Santa Ana, ata onde tamén fun eu, para volver a encher os ollos cas panorámicas do Alto Minho, antes de regresar á cidade. Nesa cidade na que estou agora, outra vez contra corrente, facendo memoria mentres todos dormen, combatendo a nostalxia, a soedade, a loucura...
No hay comentarios:
Publicar un comentario