Mércores, 16 de abril de 2008
Mastigando os derradeiros soños, co sabor das cereixas colonizando o ceo da miña boca, cunha enredadeira de tenrura unindo as metades do meu corpo, completando un arma de destrucción masiva de nostalxias. Abro as fiestras do corazón e en elas entre o vento fresco das montañas lucanas, os bicos diminutos da miña fábrica de motivos e as láminas douradas da primavera. Así me levanto con ganas de ser conquistado, con que esta xeografía siga tatuando os seus releves nos surcos da miña carne, e me faga sentir terra, para abrigar as raíces deses soños que aínda reteño entre os meus dentes.
Equipado para un desafío dun maior alcance, sen dubida esaxerado nas miñas previsións, acompaño á que xera os meus sorrisos ata o centro loxístico das súas xornadas obrigadas, e descendo o outeiro sobre o que se asenta a poboación marsicana, aínda refuxiada nas paredes vernizadas con invasións e terremotos.
Ó meu paso levanto unha algarabía de ocas, corvos e cans, sorprendidos da miña irrupción nos seus pequenos reinos, dando as costas ó pobo como un bandido, de madrugada e pola porta traseira, a que conduce ó estreito cauce do río Agri, en dirección á enorme parede da Diga, unha enorme cubeta hidrolóxica que, sen embargo, non teño intención de visitar.
Sobre a miña cachola, na que aínda son visibles as edras dun feixe de caricias, navega unha flota desordenada de nubes que miro con desconfianza, porque non me tomei a molestia de consultar o parte meteorolóxico, e non sei se veñen en son de paz ou en pe de guerra. Non debería ser tan desconfiado, non neste territorio amable no que me interno, por un dos seus pulmóns, porque na cúpula celeste desenrolase un mural de matices infinitos, e teño a sorte de atrapar algúns coa miña memoria dixital.
Os primeiros metros de desnivel conseguen arrancarme un manancial de gotas perladas e, como consecuencia, tamén a pel de laranxa que me cubre remata engulida pola mochila. É a terceira vez que me interno nesta fraga enfeitizada e xa a sinto parte do meu imaxinario particular, desa xeografía emocional que non está composta só de persoas, senón tamén de bosques, ríos, vales, montañas.
Recoñezo os camiños como se aínda as miñas pegadas fosen visibles, e mentres me alonxo do encoro as miñas pupilas espertan as alertas ó incógnito, a esa franxa na que aínda non me aventurei e que me conduce ata o derradeiro núcleo habitado, ós pes dunha formación rochosa cun topónimo con certo misterio. Nas fontes que consultei antes de iniciar a viaxe atopei referencias ó Monte San Donato, que me propuxen como obxectivo, aínda que non será ata o meu regreso que comprobarei que non é este cara o que camiño.
A pesares de non poder aseguralo cos poboadores da outra beira da Diga, para os que o nome da montaña non ten demasiado interese, o satélite permitiume localizada e atopar o seu nome, Calvelluzo, e a súa altitude, 1699 metros sobre o nivel do mar. Pero estes detalles non teñen importancia cando chego ó pequeno enclave de Camporeale, que semella un pobo fantasma, xa que nin tan sequera atopo cans que me ladren, aínda que para non tentar a miña sorte decido desestimar a estreita estrada que o atravesa e internarme nun camiño que se dirixe cara os xendarmes de caliza, paralelo a un mosaico de prados e campos de cultivo.
É imposible resistirse ó feitizo que exercen estas paisaxes sobre min, e teño que determe cen veces, máis que para recuperar o alento co desnivel acumulado, para seguir rexistrando postais coas que combater a saudade. Volvo desembocar no asfalto, aínda que deixando atrás o enclave, xunto a unha enorme extensión sen cultivar, na que impera un árbore co tronco tronzado, fulminado quizais por un raio, e que decido bautizar como Campo dell’Albero Trombato, e dende onde teño unha magnifica panorámica do val e da distancia recorrida.
Non teño máis opción que continuar pola estrada, que ten unha forte inclinación, onde espero atopar algún camiño que me conduza ó cumio. Apuro o paso, desexoso de acurtar no posible este tramo inhóspito, ata chegar a unha pequena canteira, preto da cal sube un camiño. Este é o meu, me digo, e sen pensalo dúas veces intérnome nel, pero este sae a un campo tralo cal non hai mais que unha espesa masa forestal que cubre a aba da montaña, por onde non parece fácil a progresión, así que volvo sobre as miñas pegadas, e retorno ó asfalto.
A pesares do penoso que é camiñar sobre esta superficie faime gañar altura rapidamente, aínda que siga sen atopar algunha posible vía de acceso ó meu obxectivo. Case por sorpresa sobresaen dous cumios detrás do Calvelluzo, os dous coroados por un manto níveo, a máis lonxana é sen dubida o Volturino, xa que distingo os remonte do telesilla que forman parte da súa estación invernal. Valoro as miñas posibilidades e estimo que quizais poda internarme no monte central, que alberga un gran bosque branco, e dende alí acceder ó que erroneamente pensei que se trataba do Monte San Donato.
Por sorte a estrada morre nun depósito de auga, e despexa as miñas dubidas, xa que dende ese punto parte un sendeiro na dirección que máis me convén. Para animarme, a miña metade, que está repartindo cartas no Valle de Pérgola, anímame dende o teléfono e me fai sentir como si estivese inmerso nunha perigosa aventura. Quizais véñame ben ter presente a súa cordura para internarme neste territorio ignoto, así que agradezo os seus consellos e acometo os primeiros desniveis que me introducen no bosque.
Espertei mastigando soños, co sabor das cereixas vernizando o ceo da miña boca, e agora estou atesourando materiais para seguir construíndoos, internado no seo dun barranco que se abre entre dous outeiros, por onde a progresión se amabiliza, a pesar do forte desnivel. Se amabiliza pola alfombra de follasca que lame as miñas botas, un océano de laminas pardas que se desgaxaron das enormes faias que me asombran, en tódolos sensos da palabra. Esta superficie mulida está salpicada nos primeiros metros de un cardúmen de brotes tenros dunha planta moi similar á que atopei nas fragas do Valle de Ansó, nos Pirineos.
Conforme avanzo, gañando metros a ese ceo onde sigue a batalla entre o sol e as nubes, estas pinceladas verdes vanse esvaecendo entre manchas níveas, que pouco a pouco van facéndose máis grandes ata que a follasca e os brotes de primaveira van sendo cubertos por unha capa compacta de algo que xa pode chamarse, con propiedade, neve. É tal o manto de neve que cubre as zonas máis altas do barranco que os troncos das faias, dun brillo case metálico, teñen unha franxa branca que os atravesa dende a copa ata as raíces.
O silencio que reina na fraga é arrepiante, só roto por algunhas ráfagas de vento xeado e polos meus propios pasos que, nalgúns casos imprimen as miñas pegadas xunto ás de outros mamíferos, neste caso de catro patas. Inquedo por este último descubrimento, xa que non me gustaría facer o resto do camiño cara o cumio en compaña de algunha besta das que moran por aquí, intérnome con decisión na espesura do faial, a pesar de non atopar ningún camiño, e de ter só como referencia a cima do monte que antecede ó Volturino, e ó pouco chego ó alto dun outeiro, dende onde se define un pouco máis o meu obxectivo, e dende onde podo observar un pouco mellor ó xigante que domina o Valle dell’Agri, ó que intentarei cotexar dentro duns días, si o tempo e as forzas me acompañan.
Outra vez mergullado na fraga, coa visión limitada pola densidade de algúns bancos illados de néboa, teño a sorte de atopar un camiño que vai na dirección que desexo, e que sigue ascendendo, co que calculo que non tardarei moito en coroar. Como sempre, as cousas non son o que parecen, e o camiño da un xiro inesperado, polo que teño que abandonalo e continuar guiándome polo meu instinto. Teño momentos de desanimo e temo que non funcione a miña brúxula mental, así que busco unha saída, un balcón que me permita adquirir novas referencias, e cando o atopo teño que tomar unha decisión urxente.
A miña hora de seguridade, a que me fixei para o descanso, acercase, e sigo sen atopar o camiño cara o cumio do Calvelluzo, e sen embargo o val está ós meus pes, xa diviso as casas de Marsico, como se foxen de monecas, así que creo que é convinte buscar unha ruta para o regreso, pero ¿que é eso que diviso entre a néboa? Si, estou moi preto do meu obxectivo, só me resta correr cara el, e non perdo tempo en facelo.
No cumio do xendarme que custodia a vida marsicana, que cos seus 1699 metros xa forman dende este momento parte do meu imaxinario, detéñome a contemplar o val e as montañas que o circundan, extasiado pola beleza da paisaxe e do momento. Por esto e polo que me espera alí abaixo paga a pena vivir. Que grande e que pequeno me sinto, aquí e agora, disfrutando de algo que podería calificarse de felicidade, o de unha das formas de atopala.
Despois de disfrutar estas intensas fracciones de espacio e de tempo volvo buscar unha vía pola que acurtar os metros que me separan da miña metade, que a estas horas xa debe estar inqueda polas miñas andanzas, e enfrontado á diga distingo un dos farallóns de caliza, ata o que discorre unha pendente abrupta, pero accesible, así que me digo ¡un descenso ó sherpa, como poda e por onde poda!.
O certo é que non me custa demasiado chegar ata o pico da formación pétrea, que dende o pobo se asemella a unha V invertida, das catro que compoñen o macizo, pero dende aquí en adiante a cousa xa se pon un pouco máis seria. O desnivel é importante, e si ben non ten demasiada dificultade técnica ó destrepar pola parede de caliza, a pesar de que nalgúns casos está descomposta, máis abaixo adquire unha verticalidade perigosa e afrontar a travesía pola pedreira que se forma entre as uves non ten demasiadas garantías.
Entre os males a elexir quédome co último, e sorteo con coidado a zona de pedra fragmentada, que me lembra a que me tocou salvar no Espigüete. Un pouco de respecto si que impón, así que ando con pes de chumbo, ata que acado o seguinte cantil polo que avanzo como as cabuxas, ata conectar ca fraga que sube dende a aba da montaña.
Se cría que os meus problemas remataran estaba errado. A pendente do terreo sigue sendo considerable, e a espesura da masa forestal me dificulta tamén o avance, así que non podo ignorar as precaucións. Loxicamente aquí non hai camiños e teño sorte atopando un barranco polo que continuar, sempre en liña recta, coa esperanza de conectar coa pista que circunvala a diga ¡pero eso está lonxísimo!.
Media hora despois desemboco nun campo que me resulta coñecido, si, claro, é ó que cheguei polo camiño da mina, cara onde me dirixo para conectar pola estrada. O descenso foi máis esixente do que cría, e as miñas pernas acusan o esforzo, aínda así aperto o paso para chegar á oficina de correos antes de que a miña nena remate a súa quenda.
Camporeale segue parecéndome un lugar deserto, pero agora que o sol venceu definitivamente as nubes, que se baten en retirada, está moito máis bonito, rodeado dunha primavera que explota en forma de flores de tódalas formas e tamaños. Rexistrando esta natureza insólita, que non deixa de entenrecer os meus sentidos, regreso sobre as miñas pegadas para reintegrarme á miña metade, á que asombro cas miñas fazañas, e que non deixa de recriminarme, eso si, entre bicos, a miña temeridade. Mastigando os derradeiros soños, co sabor das cereixas no ceo da miña boca.
No hay comentarios:
Publicar un comentario