E179 Polas crestas do Galiñeiro (Gondomar)

Domingo, 22 de agosto de 2010

As veces non acado atopar o sentido de todos estes sucesos repetidos, noites nas que as verbas voan estériles mais incontinentes, nunha espiral de pensamentos que pertencen a un discurso alleo, inducido por sustancias nocivas nas que, nun ritual de pequenos apocalipses, insisto en mergullarme, avanzando un chisco máis por este abismo cego dos meus días. Quizais a tentación do silencio, de desaparecer do mundo un domingo calquera, de agocharme nas sombras dos montes calcinados, para que so as miñas pegadas sexan quen de interromper os meus soños, se por algunha estraña alquimia aparecesen.

Quizais nin así esvaecese a melancolía, a nostalxia de non sei moi ben o que, esas tebras que non desaparecen cando abro os ollos a un novo día. Quizais non sexa outra cousa que un inventario de circunstancias, dos efectos secundarios da resaca, e só precise dun café ben cargado, negro como os meus pecados, e unha pílula que desencadee un ataque termonuclear na miña cachola, para desfacerse da orquestra de mariachis que anda a desafinar con insistencia.

Hoxe non me apetece camiñar, non máis alá do baño para desfacer as durezas que se me acumulan entre as pernas, non me apetece falar con ninguén, e moito menos insistir nos argumentos estúpidos da véspera, e nin tan sequera teño ganas de abandonar ese revoltallo de sábenas onde naufraguei nas derradeiras horas. Pero nos pregues desas sábenas habitan un feixe de fantasmas, ofrecéndome unha nova remesa de pesadelos, e postos a sufrir prefiro escoller os meus escenarios, así que, tarde, mal e, certamente, arrastro, chimpo da cama e prendo o teléfono móbil para me conectar co mundo.

Outra vez é a miña cobertura emocional a que me rescata, aínda que persista a tentación de renderse, de deixar esmorecer o camiño cara outro luns, cara outra suma de sucesos repetidos. Quedamos sen outra intención que xantar, para recompoñer os nosos corpos doutras privacións, e algo máis tarde do que aconsella a prudencia estamos as portas do Eido Vello algúns dos, máis ou menos (dependendo da temporada), incondicionais: Alex, o noso cachorro, Miguel, o home libre, e este cronista abocado a xestionar os seus tsunamis. E como grande sorpresa un dos fundadores, o Nacho, aquel tremendo pavo que algún día dimos en alcumar como Tesorito, que ven acompañado pola súa moza Tania, a que xa tiñamos algo de ganas en coñecer.

A comida é do agrado dos meus padais, e vai directa a esa formigoneira onde se mesturan xugos gástricos, rumor de bolboretas e rancores titilantes, e a conversa dos meus queridiños faime brotar os sorrisos, salpicados ca uva mencía ben fermentada. De tal xeito que despois da sobremesa xa son quen de argallar un plan alternativo para que as nosas pernas sexan outra vez terra e vento, para formar parte desa xeografía amable que, ós poucos, anda a estragar esa trama terrorista que segue insistindo en reducir as cinzas o noso país.

Despedímonos da parella e recollemos á Criatura na súa cova, sen máis pretensión que as de subir cara o macizo do Galiñeiro e tentar aproveitar o que resta do día. Guíanos o tontón do Miguel, un aparello que aínda non aprendeu moi ben os camiños e máis que tontón semella un chisco parvo, (e nós semella que tamén estamos algo tolos por facerlle caso). De tódolos xeitos, chegamos preto do refuxio dos Montañeiros Celtas, pola estrada que ven dende A Pasaxe e que vai cara o Aloia, e deixamos o coche no inicio da pista que sube ó Lombo da Raposa.

O ceo está totalmente cuberto por unha pátina gris e case é de agradecer, pois de outro xeito, en pleno agosto e a estas horas, sería case suicida aventurarse por esta pista na que, ós poucos desaparecen os piñeiros, e as rochas, os toxos e os carrascos van colonizando o terreo. Seguimos durante algún tempo o rastro do PRG-2 que transcorre entre o Galiñeiro e o Aloia, baixo a visión impoñente do cresterío do primeiro, disfrutando da visión da Ensinada de Baiona, franqueada polo Monteferro e polas Illas Estelas, e máis aló, gardando a ría, as Illas Cíes.

O ascenso ó Lombo da Raposa arríncanos os primeiros suores, especialmente ós que maltratamos o corpiño na véspera, que fomos maioría, e eu lembro outras sales que liberou o meu corpiño cando era outro, fai algo menos de dúas décadas, cando aínda cría noutro mundo posible. Quizais o mundo mudou dende entón, pero para mal, e xa non quero acadar utopías nin outros horizontes que os que están na miña man.

No cumio atopamos a dous vixías na súa torre, esperando un novo ataque dos bárbaros. A tarde non parece proclive para novos lumes, pero aínda así bótannos unha ollada de desconfianza, como se fosemos unha vangarda irmandiña a prol da destrución da súa torre. Nós miramos ó lonxe, e entre a néboa divisamos o Val do Louriña a un lado, ó outro o Val Miñor, e ós nosos pés o Chan de Prado e os montes de Víncios.

Baixamos fuxindo da néboa, e cando chegamos á pista que rodea o Galiñeiro, deunos por buscar unha subida dende a súa cara sur, a máis accesible, e demos con ela entre un océano de fentos que medra baixo un pequeno bosque de piñeiros. Un estreito carreiro de pedras soltas que vai cara o cresterío, e por onde descendín fai cinco anos, máis ou menos, co Zalo e máis con Samuel, cando este aínda era un cativo de dez. ¡Que feixe de lembranzas se agochan entre estas rochas, e case todas boas!. Tamén este día se grava na miña memoria, con Alex e Miguel subindo a bo ritmo, con sede de outro cumio, espallando un rastro de pegadas e de sorrisos.

Non tardamos en divisar un vértice xeodésico e mentres a Criatura máis eu íamos ben a modo, recuperando os folgos que nos restara a noite, os dous mozos que nos acompañan xa estaban a facer sinais e a botar berros dende o alto do monólito de cemento. Cando chegamos ó seu carón quitamos outro feixe de fotos, como se ascenderamos a un pico, poño por caso, dos Pirineos. Tanto foi así que tiven que insistirlle para que non se demoraran neste punto, pois aínda quedaba camiño por facer.

Fomos sorteando penedos, entre toxos queimados pola escaseza de chuvias, e ás veces semellaba que eramos unha troupe de equilibristas, tentando manter a cota de altitude, ata acadar o Cumio Sur, onde interrompemos os aloumiños dunha parella que non contaba que, nun día gris e neboento como este, aparecera ninguén por alí. O Alex mandou unha foto por vía satélite, para que os que quixeran souberan da nosa fazaña.

¿Cantas veces estaría pendurado nestas pedras? ¿Con cantas xentes que esvaeceron como fume? Sexa como fora alédome de vivir este momento, con estas xentes da miña primeira división, dos que agora son xeradores de lembranzas, de eses anacos da miña biografía que, grazas a eles adquire algún sentido. Pero outra vez, si ou si, teño que insistir para que os meus bulan, para que non se demoren no descenso cara o refuxio.

Boto contas e non me da o tempo para darme unha ducha e encher o estómago con calquera cousa, antes de iniciar a miña xornada laboral nocturna, pero aínda así detéñome cando paso por algunhas desas pedras nas que, dalgún xeito, tentaba buscar escaleiras ó ceo. Douradulla, Flores, Cornus... zonas dunha escola na que aprendín tantas cousas sobre min mesmo.

Ao pe da placa dos Cornos do Demo facemos unha derradeira parada, algúns fuman un xaroto para espesar á néboa que cubría a cidade, ós nosos pés, e outros aínda tentan subir uns metros pola parede, como se fosen lagartos, desafiando á lei da gravidade e a gravidade do paso do tempo. Parecía deterse, quizais baixo os efectos do tabaco, ou o que levara mesturado, pero deseguida caín na conta de que non me daban as contas, e tivemos que baixar a escacha pexegueiros polo sendeiro, entre penedos e a pouca vexetación que quedou despois dos últimos incendios.

Dende o refuxio enlazamos outra vez co PRG 2, que comunica o Galiñeiro e o Aloia, e non tardamos nin un chisco en chegar ó coche do Cachorro, que aínda nos botou unha boa bronca por mancharlle o maleteiro coas botas. Gustaríame ter tido o tempo para facerme perdoar diante dunha xerra de cervexa, pero o día rematara, e eu tiña quenda de noite, así que so nos restou baixar cara a cidade e darnos as catro palmadiñas na chepa de despedida.