Andaina contra os eólicos no Galiñeiro

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS

Domingo, 20 de febreiro de 2011

O monte Galiñeiro forma parte indiscutible do meu imaxinario particular, un territorio que vai máis alá do que abarcan os mapas, transcende o xeográfico e instálase no emocional, pois alí pasei os mellores anos da miña existencia, naqueles tempos nos que me sentín inmortal, nos que os sorrisos contaxiaban a pedra, e nela debuxabamos escaleiras ó ceo, co mesmo material co que artellábamos os nosos soños.

E non hai na nosa comarca montañeiro que non tivera aquí unha das pedras angulares da súa formación, xa foxe escalador, sendeirista ou ciclista todoterreo, nas pistas, camiños e penedos deste macizo que, xunto cos cantís de Budiño, conforman un bo escenario para desenrolar a comunión coa natureza, e para sentirnos parte desta terra e deste tempo que nos tocou vivir.

Por iso aledeime de madrugar nesta xornada, a pesares de que non eran moitas as horas que me afastaban da troula da véspera, para xuntarme cun feixe de bos e xenerosos cos que marchar polos camiños do Galiñeiro, e denunciar a terrible ameaza que, xunto ás plantacións de especies foráneas e proliferación de canteiras, supón o proxecto da construcción dun parque eólico que modifique, de xeito irreparable, a paisaxe, flora e fauna deste entorno singular.

Ás nove e media xa estaba na Pasaxe para sumarme a ese anaco da miña cobertura emocional que din en chamar Eivadiños, pois xa estaban alí, ás portas do café onde remataron tantas xornadas de escalada, os meus queridos amigos do Casal de Sistelo, os señores Botas, a nómade e sempre amable Salomé, o compañeiro do metal Alex Alén, e o meu caro Nacho, anteriormente coñecido como Tesorito.

Non paraban de pasar continxentes de aguerridos montanbikeros, como os dun curioso clube chamado “Bici Osos”, e sendeiristas que collían a ruta do PRG-1, cara ó parque forestal, mentres nós espertabamos a golpe de café. Chegou tamén Xacobe, que mostraba con orgullo a publicación dunha das súas mellores fotos, titulada “Risas e loito”, na revista Magazine. Grazas ó seu acerto para retratar ás vellas de Sistelo gañou impresora e cámara no concurso o noso Eivadiño ¡noraboa!!!.

Mentres almorzabamos chegou tamén Cari, outra eivadiña ocasional, que sufrira con nós polos carreiros xeados da Peneda e polos toxais agrestes de Gargamala, acompañada dunha amiga; Miguel, peza indispensable das nosas andainas, viña tamén acompañado por Josafá, e puña á nosa disposición o transporte de tropas: a Vivaracha. Nela levounos Panette ós máis folgazáns, mentres o resto do grupo subía polo sendeiro, uníndose a unha morea de xente destemida ó desnivel.

Moita xente se amoreaba nas inmediacións do parque forestal, e había un mundo de coches que os voluntarios da Plataforma pola defensa do Galiñeiro distribuía ó longo da pista. Moita xente coñecida a que facía tempo que non apertaba, como o meu antigo veciño Lito, polo que semellaba que non pasaban os anos e que, pola contra, facíame pensar no que miraban ós seus ollos, aquel neno que fun convertido nun Peter Pan agochado no corpo de Peter Griffin.

Atopei tamén, entre a multitude, a vellos compañeiros de cordada, como Quique “o moro”, xa peiteando canas, e a outros daquela xeración que se abrían paso para firmar contra a instalación dos muíños de vento.

Tamén había unha nutrida representación de aqueles cos que compartín camiños en diferentes etapas da miña vida. O meu querido mestre Zalo, que me abriu as portas do Club de Camiñantes, a carón de quen descubrín o canón do Tera, as escarpas do Vez e da Mizarela, o cordal dos Ancares e as terras do Coura. Víctor, bo amigo do Casco Vello, co que compartín un breve treito en Congostra, acompañado ca súa filla Nerea, e a súa neta. E tamén coa súa filla estaba Flores, eivadiña e camiñante, disposta a inzarse ó cumio do Galiñeiro para berrar contra a ameaza dos eólicos.

O tempo tamén ameazaba, comezaba a poallar e facía un algo de frío, a néboa cubrindo a escola de escalada, pero isto non desanimou ó milleiro e medio longo de xente de boa fe que comezou a ascender cara o refuxio de Montañeiros Celtas, que eran a parte máis visible da organización. Máis ou menos agrupados partimos os Eivadiños, no medio dun mar de homes e mulleres que ateigaban a ruta reivindicando, unha vez máis, que Galiza non se vende (ou, polo menos, que non queremos ser cómplices, co noso silencio, desa venda).

Conforme avanzabamos pola pista forestal seguín descubrindo caras coñecidas, algún vello compañeiro do Club de Camiñantes, coma Antonio Bahamonde. Atopei a Eva e Araceli, veciñas de Bembrive, que botaban en falta a algún veciño de Castrelos co que adoito a percorrer camiños sonoros e ás veces (pero menos) tamén algunha xeografía cércana. Pasaban canda nós xentes dacabalo ou en bicicleta, aínda que estes non o tiñan do todo fácil para circular entre a marea humana de camiñantes, e menos cando deixamos a pista e acometemos o desnivel de pedras soltas que vai cara o vértice xeodexico.

Preto de chegar á nosa meta, onde se faría lectura do comunicado, atopei a Mariano, que chegou un día da miña man o Club de Camiñantes para quedarse e ser un dos seus principais activos, aínda que leve un tempo afastado polos efectos secundarios da paternidade. Coincidiu esto cunha chamada de Anxo Rial, outro dos que me ensinaron anacos do paraíso agochados, e lembramos as tardes en que partillabamos ó carón do granito, nun tempo inesquecible.

Vin máis xente do meu afecto, e repartín bicos e apertas a Martola, a Dani Santamaría, a Eva, a Beiras... e a outros coñecidos de Celtas, Trevinca, Congostra, Nómadas, Camiñantes e de máis familia montañeira. Nin me decatei de que terminara o acto, en medio dunha espesa néboa, ata que o vento a esvaeceu e comezou a chover arreo.

Fillemos xuntanza de eivadiños, e xunto con Anxo e Mariano comezamos o descenso polo camiño que vai cara o Lombo do Raposo, por onde non fai moito subira coa Criatura, Miguel e Alex, nunha desas saídas improvisadas as que estamos afeitos. Seguía marabillado do feixe de xente que acudira a convocatoria, e aínda que baixando semellaba un exército en retirada, pensaba que algunha batalla tiñamos que gañar. Así llo dixen a García Crego, co que compartín un pequeno treito, que tan ben sabe que a loita que se perde e a que non se da.

Tamén fixen un pequeno traxecto con Iolanda e Zalo, que camiñaban o carón dunha boa representación do seu clube, que sigo sentindo como unha parte importante da miña vida montañeira. Non esquezo que foi Zalo o que me levou outra vez ós camiños, despois dunha boa tempada no inferno. ¡Grazas, mestre!.

O derradeiro traxecto fixémolo por un anaco do PRG-2, que vai cara ó Aloia, e lembrei a vez que fixemos unha andaina nocturna por ese sendeiro cos compañeiros de Congostra. Cantas lembranzas, e todas boas. Como as deste día na que o monte amoreou pegadas solidarias do sentir cidadán en contra das políticas agresivas co medio ambiente, so polo afán dun lucro que puxa por afianzar a noxenta economía neoliberal.

Antes de despedirnos do Galiñeiro puiden darlle unha aperta a Marcos, que andaba moi ocupado na organización do evento e que nos confirmou que eramos a lo menos mil cincocentas almas. E tamén a Conchi e a Candela, que me deron moi boas noticias e as que desexo o mellor.

So restaba organizar o xantar, cousa importante para os Eivadiños, así que mandei o Miguel para que fixera vangarda coa Vivaracha e fora reservar en Peinador, mentres eu baixaba co Anxo no seu tanque a recoller á Capitana e mailo Morris, que so se sumaran a protesta de corazón. Aínda tivemos que facer algo de conducción todo terreo para esquivar o tráfico incesante de vehículos e persoas, e revivín os tempos nos que andabamos os dous Anxos na procura dunha rocha seca a que inzarnos.

Rematamos comendo no “Cuevas”, na estrada de Peinador a Redondela, case unha ducia de Eivadiños e achegados: os señores Botas e a comandante Nómade, Tesorito, Anxo Rial e Xesús, a miña Capitana (ou o que restaba dela), Miguel Panette e Josafá, e este apóstol do Apocalipse que subscribe. Penso que non comemos mal, unha fritada de peixes, polbo á feira e xamón asado, e que bebemos mellor, xa que foron varias as botellas de Pingádelo que baixamos, e mesmo houbo variado de sobremesa, café e chupitos.

O día non deu para máis, ou non deu para menos. Xornada reivindicativa e festiva, que houbo tempo para todo, aínda que non sei se como para contabilizala como convocatoria propia (a pesares de que tampouco sei que carallo importa se conta ou non conta). En fin, creo que a crónica era pertinente, aínda que se me apurades tamén me podo por impertinente...

PD.- A foto premiada de Xacobe podedes vela aquí:

http://concurso2010.magazinedigital.com/accesits/jacobo-casal/