Domingo, 6 de febreiro do 2011
No medio das tebras soaron una sucesión de detonacións, quizais disparos de distintos calibres que estaban buscando o meu peito ou a miña cabeza, onde fixeron estragos inmediatos a pesares de que o impacto, a lo menos físico, era fácil de reducir: bastaba con neutralizar ó francotirador. Este agochábase baixo un diminuto trebello mecánico, un deses teléfonos móbiles dos tempos da última guerra, que adoito empregar como espertador cando me sorrí a sorte e non teño que durmir no meu refuxio.
Aperteime contra a tenrura que tentaba alongar o soño ó meu carón. Eran poucas, non chegaban a catro, as horas que transcorreran dende que deramos por rematada a troula da noite, e os efectos secundarios eran ben coñecidos, aínda que non por eso menos contundentes. A piques estiven de mandar o mundo ó carallo e confundir o meu corpo co da miña compañeira, e mergullarme outra vez nas augas tranquilas da inconsciencia, e dinme outros trinta minutos de tregua ata que, non sei por que estraño mecanismo, o meu corpo abandonou a preguiza e ergueuse, e non tiven outra que acompañalo.
O teléfono xa adquirira vida propia e andaba a facer conexións coa metade do planeta, mentres eu tentaba atopa-la roupa que xogaba comigo ás agochadas mentres as explosións que me espertaran atoparan unha boa caixa de resonancia dentro dos meus miolos e se reproducían nun milleiro de agullas. Conseguín, nun tempo record, vestirme, desfacerme dos abrazos tentadores, saltar pola fiestra, conducir ata o meu refuxio, espirme, volverme vestir, encher a mochila, baleirala e volvela encher, facer outra demostración de conducción temeraria e recoller á Criatura, que non estaba en mellores condicións que eu, no seu acubillo.
No Concheiro xa estaban as tropas reunidas, os Señores Botas e Cachoriño From Hell, Vicki, que quería darnos outra oportunidade a pesares das malas experiencias, e Mili, que aínda non daba crédito á nosa fórmula, aínda que lle resultara simpática. O Miguel, coma case sempre, chegou pasada a hora da convocatoria, pero compensou co transporte de tropas, xa que puña á nosa disposición á Vivaracha.
Agradecín que nos puxeramos dacordo na próxima etapa nun tempo record, e que non tivera que guiar a ninguén ata alí, xa que se hai algún sitio de sobra coñecido entre as nosas tropas ese é o Stop. Tentei durmir ata San Pedro da Torre, mentres Panette nos agasallaba coas melodías amables de Anneke, a ex-vocalista do grupo holandés The Gathering, que nos deleitara coa súa voz unha semana antes en Braga. E botei unha desas sestas por fascículos, nas que non fun quen de sustraerme do eco dos disparos que aínda soaban na miña cabeza, na lembranza das moitas guerras nas que combatín, sempre seguro de perder.
Na mesa rompeuse o consenso, pero só no menú, e non fomos quen de rematar con todo o que se dispuxo en riba dela: arroz tamboril, malandro con panados, e máis cabrito. No que non houbo queixa foi en pornos en mans dos Señores Botas para que nos guiaran polos montes máis pretos, pertencentes ó concello de Valença, co aliciente de visitar o mosteiro de San Fins. Eu só pedín que tiveran en conta as poucas horas que durmira e que, para engadirlle dramatismo, tiña quenda de noite e non podía estirar moito a xornada (aínda sabendo que, ó final, a culpa era miña por andar de can ata horas pouco aconsellables).
Así que os nosos amigos do Casal de Sistelo propuxeron dar unha volta polo Monte Faro, que non estaba moi afastado de alí, e despois de mandarlle uns cafés ben cumpridos, puxémonos en marcha cara alí. Eu tentei botar outra sonequiña, e cando me decatei xa estabamos aparcando, ainda que non no lugar que eu pensaba, na Capela da Nosa Senhora do Faro, senón pola parte “traseira” do monte, no lugar de Melim, moi preto dunha granxa.
Aínda así quedábamos un bo cacho ata chegar ás antenas, e ademais costa arriba, pero o grupo arrancou con forza, tanto foi así que ós poucos metros xa me levaban unha boa vantaxe. Eu tamén puxen da miña parte, caín ó chan como se me metesen chumbo no bandullo, erguinme para alixeirar a vexiga dun líquido que semellaba unha das tostadas da véspera, botei un peido campión para que me axudara co desnivel, e a piques de renderme a pendente se suavizou e sorprendeume a unha grea de cabalos que miraba para min con compaixón. Chisqueilles un ollo, e despois os dous, e cando xa os tiña atrapados dentro da miña caixiña máxica apurei o paso e busquei os meus.
No medio das súas mofas chegamos ó cumio do Monte Faro, sementado por unha ducia de grandes antenas, e aledeime de que a metade do grupo nunca chegara ata alí e que se demoraran en curiosear entre aquela paisaxe de ciencia ficción, porque me permitiu tomar folgos para afrontar todo o que viña despois, que algo me daba no nariz que era moito. As miñas pernas foran espertando na subida, e agora tiñan que demostrar que eran quen de sosterme na baixada.
Aquí saltaron algunhas alarmas, cando nos vimos diante dun cortalumes cunha inclinación considerable, un barranco estragado polas riadas que era unha sucesión de pedra solta, fochancos enlamados, e lousas esvaradías. Vicki laiouse da súa mala sorte, xa que non houbo ocasión que se sumara as nosas expedicións e non rematara no medio dun mar de toxos, cruzando ríos con moito perigo ou camiñando, como nesta ocasión, por algo que non entraba nas distintas acepcións de “camiño”. Ser coma fora, seguimos á nosa comandante e superámo-lo desnivel, aínda que a min o que máis me preocupaba e que todo o que baixaramos, que xa era moito, tiñámo-lo que subir nalgún momento.
Ó chegar á fraga, unha vez que saímos do barranco, din outra vez cos meus osos no chan, por se me concedían unha tregua ou, a lo menos, a nosa guía replantexaba as súas intencións, pero pasaron todos diante miña con grandes risas, e so pararon un chisco a Criatura e Mili que, cámara en ristre, deron en disparar sobre a miña triste persoa, coma si fose unha alimaña abatida ou unha besta esgotada de tan vella. ¡Que bonito o de facer leña do árbore caído, malandríns!.
Erguinme, máis que porque me volveran as forzas por non rematar no feisbuc dalgún, e uninme os señores Botas e o Miguel, que foron a vangarda da expedición as máis das veces, para chegar xuntos á Capela de Santo Ovidio, o patrón do VHS. Aquí si, dixenme, haberá parada e fonda, xa que o día era o apropiado para gozar das panorámicas que ofrece esta atalaia de preto de catrocentos metros, pero nin con esas. Non botamos nin cinco minutos ó carón da pequena capela e a nosa guía xa estaba tanguendo en nós para coller o camiño de San Fins.
Decatámonos neste treito de todo o que ardera o monte Faro nos derradeiros anos, e os estragos que o lume e as riadas posteriores fixera no camiño, que estaba espallado de grandes fendas onde a terra se fundira e deixara un feixe de pedras que nos dificultaba a progresión. Aínda que estremamos o coidado, houbo quen, como o noso Cachorro, que deu cos seus reais no chan, aínda que como é un rapaz novo e non saíra de troula coma outros, caeu con elegancia e erguese como un raio sen queixarse nin un chío.
Seica fai uns anos que, no mesmo día, Vicki e Xaime descubriran o antigo mosteiro benedictino de San Fins, ou máis ben o que queda del, e aínda así un algo de emoción tiveron que ter ó volver traspasar os seus muros. Os que nunca viran tal cousa, coma Miguel, Alex e Mili, non eran quen de conter o seu asombro ó contemplar estas pedras centenarias, marabillados con este enclave onde a máxia semella posible. Eu mesmo, que xa estiven un feixe de veces neste lugar, non deixei de volver a enfeitizarme co entorno, onde se mesturan as pegadas dos meus seres queridos, os do pasado e os do presente.
Os que semellaba que non estaban para tantas emocións, e aínda así tiveron que aturar que remataramos a modo a nosa exploración do mosteiro, eran os señores Botas, a quen non lle daban as horas para completar a ruta proxectada, así que cargamos a mochila ás costas e seguimos camiño tras eles. Unha pequena paradiña no camposanto que se atopa moi preto dalí, dende onde tivemos a derradeira visión de San Fins, e démoslle as costas para encarar un curto tramo de asfalto.
Deseguida deixamos o piche e tomamos un camiño ¡en costa, coma non! que nos levou a seguir pola ruta dun GR moi ben sinalizado. Non deixaba de sorprenderme a capacidade de Yuka para ir deseñando novos itinerarios en base ós xa existentes, pois xa fixeramos parte dun par de trilhos e este, o de gran recorrido, era o terceiro, e aínda nos quedaba moito por diante.
Ós poucos chegamos a Quebrada, onde a boa fe que espertamos algún comentario entre os rapaces que atopamos ó noso paso ¡sao malucos estes galegos!. Máis foi visto e non visto, porque así como entramos saímos, sen levantar nin un balbordo de cans. Máis rápidos que Speddy Gónzalez.
Eu andaba, ademais de escarallado polos meus moitos pecados, algo amolado cas intencións da señora Botas, cando me decatei de que estabamos a darlle as costas ó Monte Faro, onde estaban os nosos vehículos, ademais de que semellaba que tiñamos que salvar un desnivel considerable.
Para resolver as miñas dúbidas a nosa guía abandonou o camiño empedrado por onde sairamos do pobo, e preto da Ribeira do Fojo deu por seguir o cauce a montante, cara unha portela que, si ou si, estaba alta de máis para as miñas forzas. Pasamos o carón dos restos dun muíño que nos deu a importancia das crecidas en este río, e mesmo moi preto dalgún salto de auga fermoso, que remataba nunha poza apta para mergullarse nela, aínda que non estabamos tan destemidos como para que nos tentara.
A subida resultoume un chisco máis dura do que pensara, pero os amigos do Casal de Sistelo non estaban para compadecerme, e comandaron o ascenso sen darnos tregua. Tiñan boas razóns para facelo, xa que o sol esmorecía tralas montañas e éranos preciso o tempo. Doutra volta terra e tempo e máis nada, como nos tempos primixenios, un fato de homes e mulleres na procura do lume, que estaba a esvaecer tralo horizonte.
Para atrapar o seu derradeiro alento empregámo-lo noso, e inzámonos, nun esforzo case sobrehumano, ó Alto de Teares, no medio dunha fraga queimada por onde divisamos varios focos de destrucción. Era aquel un aviso do Apocalipse, e deunos certo respecto erguernos por aquel caos de pedras soltas e con inclinación máis que severa, e mesmo a nosa guía, predecindo unha insurrección, tivo que xurar que aquela era a derradeira, e que non tiñamos máis que deixarnos caer para chegar ós nosos vehículos.
Non caemos, aínda que estivemos a piques, e a poucos foron esmorecendo as protestas, especialmente do Cachorro, que viña sufrindo na baixada aqueixado dun xeonllo, e de Vicki, que non consideraba que o noso fora unha simple saída de domingueiros.
E así foi como rematamos, e así remato o meu relato.
No medio das tebras soaron una sucesión de detonacións, quizais disparos de distintos calibres que estaban buscando o meu peito ou a miña cabeza, onde fixeron estragos inmediatos a pesares de que o impacto, a lo menos físico, era fácil de reducir: bastaba con neutralizar ó francotirador. Este agochábase baixo un diminuto trebello mecánico, un deses teléfonos móbiles dos tempos da última guerra, que adoito empregar como espertador cando me sorrí a sorte e non teño que durmir no meu refuxio.
Aperteime contra a tenrura que tentaba alongar o soño ó meu carón. Eran poucas, non chegaban a catro, as horas que transcorreran dende que deramos por rematada a troula da noite, e os efectos secundarios eran ben coñecidos, aínda que non por eso menos contundentes. A piques estiven de mandar o mundo ó carallo e confundir o meu corpo co da miña compañeira, e mergullarme outra vez nas augas tranquilas da inconsciencia, e dinme outros trinta minutos de tregua ata que, non sei por que estraño mecanismo, o meu corpo abandonou a preguiza e ergueuse, e non tiven outra que acompañalo.
O teléfono xa adquirira vida propia e andaba a facer conexións coa metade do planeta, mentres eu tentaba atopa-la roupa que xogaba comigo ás agochadas mentres as explosións que me espertaran atoparan unha boa caixa de resonancia dentro dos meus miolos e se reproducían nun milleiro de agullas. Conseguín, nun tempo record, vestirme, desfacerme dos abrazos tentadores, saltar pola fiestra, conducir ata o meu refuxio, espirme, volverme vestir, encher a mochila, baleirala e volvela encher, facer outra demostración de conducción temeraria e recoller á Criatura, que non estaba en mellores condicións que eu, no seu acubillo.
No Concheiro xa estaban as tropas reunidas, os Señores Botas e Cachoriño From Hell, Vicki, que quería darnos outra oportunidade a pesares das malas experiencias, e Mili, que aínda non daba crédito á nosa fórmula, aínda que lle resultara simpática. O Miguel, coma case sempre, chegou pasada a hora da convocatoria, pero compensou co transporte de tropas, xa que puña á nosa disposición á Vivaracha.
Agradecín que nos puxeramos dacordo na próxima etapa nun tempo record, e que non tivera que guiar a ninguén ata alí, xa que se hai algún sitio de sobra coñecido entre as nosas tropas ese é o Stop. Tentei durmir ata San Pedro da Torre, mentres Panette nos agasallaba coas melodías amables de Anneke, a ex-vocalista do grupo holandés The Gathering, que nos deleitara coa súa voz unha semana antes en Braga. E botei unha desas sestas por fascículos, nas que non fun quen de sustraerme do eco dos disparos que aínda soaban na miña cabeza, na lembranza das moitas guerras nas que combatín, sempre seguro de perder.
Na mesa rompeuse o consenso, pero só no menú, e non fomos quen de rematar con todo o que se dispuxo en riba dela: arroz tamboril, malandro con panados, e máis cabrito. No que non houbo queixa foi en pornos en mans dos Señores Botas para que nos guiaran polos montes máis pretos, pertencentes ó concello de Valença, co aliciente de visitar o mosteiro de San Fins. Eu só pedín que tiveran en conta as poucas horas que durmira e que, para engadirlle dramatismo, tiña quenda de noite e non podía estirar moito a xornada (aínda sabendo que, ó final, a culpa era miña por andar de can ata horas pouco aconsellables).
Así que os nosos amigos do Casal de Sistelo propuxeron dar unha volta polo Monte Faro, que non estaba moi afastado de alí, e despois de mandarlle uns cafés ben cumpridos, puxémonos en marcha cara alí. Eu tentei botar outra sonequiña, e cando me decatei xa estabamos aparcando, ainda que non no lugar que eu pensaba, na Capela da Nosa Senhora do Faro, senón pola parte “traseira” do monte, no lugar de Melim, moi preto dunha granxa.
Aínda así quedábamos un bo cacho ata chegar ás antenas, e ademais costa arriba, pero o grupo arrancou con forza, tanto foi así que ós poucos metros xa me levaban unha boa vantaxe. Eu tamén puxen da miña parte, caín ó chan como se me metesen chumbo no bandullo, erguinme para alixeirar a vexiga dun líquido que semellaba unha das tostadas da véspera, botei un peido campión para que me axudara co desnivel, e a piques de renderme a pendente se suavizou e sorprendeume a unha grea de cabalos que miraba para min con compaixón. Chisqueilles un ollo, e despois os dous, e cando xa os tiña atrapados dentro da miña caixiña máxica apurei o paso e busquei os meus.
No medio das súas mofas chegamos ó cumio do Monte Faro, sementado por unha ducia de grandes antenas, e aledeime de que a metade do grupo nunca chegara ata alí e que se demoraran en curiosear entre aquela paisaxe de ciencia ficción, porque me permitiu tomar folgos para afrontar todo o que viña despois, que algo me daba no nariz que era moito. As miñas pernas foran espertando na subida, e agora tiñan que demostrar que eran quen de sosterme na baixada.
Aquí saltaron algunhas alarmas, cando nos vimos diante dun cortalumes cunha inclinación considerable, un barranco estragado polas riadas que era unha sucesión de pedra solta, fochancos enlamados, e lousas esvaradías. Vicki laiouse da súa mala sorte, xa que non houbo ocasión que se sumara as nosas expedicións e non rematara no medio dun mar de toxos, cruzando ríos con moito perigo ou camiñando, como nesta ocasión, por algo que non entraba nas distintas acepcións de “camiño”. Ser coma fora, seguimos á nosa comandante e superámo-lo desnivel, aínda que a min o que máis me preocupaba e que todo o que baixaramos, que xa era moito, tiñámo-lo que subir nalgún momento.
Ó chegar á fraga, unha vez que saímos do barranco, din outra vez cos meus osos no chan, por se me concedían unha tregua ou, a lo menos, a nosa guía replantexaba as súas intencións, pero pasaron todos diante miña con grandes risas, e so pararon un chisco a Criatura e Mili que, cámara en ristre, deron en disparar sobre a miña triste persoa, coma si fose unha alimaña abatida ou unha besta esgotada de tan vella. ¡Que bonito o de facer leña do árbore caído, malandríns!.
Erguinme, máis que porque me volveran as forzas por non rematar no feisbuc dalgún, e uninme os señores Botas e o Miguel, que foron a vangarda da expedición as máis das veces, para chegar xuntos á Capela de Santo Ovidio, o patrón do VHS. Aquí si, dixenme, haberá parada e fonda, xa que o día era o apropiado para gozar das panorámicas que ofrece esta atalaia de preto de catrocentos metros, pero nin con esas. Non botamos nin cinco minutos ó carón da pequena capela e a nosa guía xa estaba tanguendo en nós para coller o camiño de San Fins.
Decatámonos neste treito de todo o que ardera o monte Faro nos derradeiros anos, e os estragos que o lume e as riadas posteriores fixera no camiño, que estaba espallado de grandes fendas onde a terra se fundira e deixara un feixe de pedras que nos dificultaba a progresión. Aínda que estremamos o coidado, houbo quen, como o noso Cachorro, que deu cos seus reais no chan, aínda que como é un rapaz novo e non saíra de troula coma outros, caeu con elegancia e erguese como un raio sen queixarse nin un chío.
Seica fai uns anos que, no mesmo día, Vicki e Xaime descubriran o antigo mosteiro benedictino de San Fins, ou máis ben o que queda del, e aínda así un algo de emoción tiveron que ter ó volver traspasar os seus muros. Os que nunca viran tal cousa, coma Miguel, Alex e Mili, non eran quen de conter o seu asombro ó contemplar estas pedras centenarias, marabillados con este enclave onde a máxia semella posible. Eu mesmo, que xa estiven un feixe de veces neste lugar, non deixei de volver a enfeitizarme co entorno, onde se mesturan as pegadas dos meus seres queridos, os do pasado e os do presente.
Os que semellaba que non estaban para tantas emocións, e aínda así tiveron que aturar que remataramos a modo a nosa exploración do mosteiro, eran os señores Botas, a quen non lle daban as horas para completar a ruta proxectada, así que cargamos a mochila ás costas e seguimos camiño tras eles. Unha pequena paradiña no camposanto que se atopa moi preto dalí, dende onde tivemos a derradeira visión de San Fins, e démoslle as costas para encarar un curto tramo de asfalto.
Deseguida deixamos o piche e tomamos un camiño ¡en costa, coma non! que nos levou a seguir pola ruta dun GR moi ben sinalizado. Non deixaba de sorprenderme a capacidade de Yuka para ir deseñando novos itinerarios en base ós xa existentes, pois xa fixeramos parte dun par de trilhos e este, o de gran recorrido, era o terceiro, e aínda nos quedaba moito por diante.
Ós poucos chegamos a Quebrada, onde a boa fe que espertamos algún comentario entre os rapaces que atopamos ó noso paso ¡sao malucos estes galegos!. Máis foi visto e non visto, porque así como entramos saímos, sen levantar nin un balbordo de cans. Máis rápidos que Speddy Gónzalez.
Eu andaba, ademais de escarallado polos meus moitos pecados, algo amolado cas intencións da señora Botas, cando me decatei de que estabamos a darlle as costas ó Monte Faro, onde estaban os nosos vehículos, ademais de que semellaba que tiñamos que salvar un desnivel considerable.
Para resolver as miñas dúbidas a nosa guía abandonou o camiño empedrado por onde sairamos do pobo, e preto da Ribeira do Fojo deu por seguir o cauce a montante, cara unha portela que, si ou si, estaba alta de máis para as miñas forzas. Pasamos o carón dos restos dun muíño que nos deu a importancia das crecidas en este río, e mesmo moi preto dalgún salto de auga fermoso, que remataba nunha poza apta para mergullarse nela, aínda que non estabamos tan destemidos como para que nos tentara.
A subida resultoume un chisco máis dura do que pensara, pero os amigos do Casal de Sistelo non estaban para compadecerme, e comandaron o ascenso sen darnos tregua. Tiñan boas razóns para facelo, xa que o sol esmorecía tralas montañas e éranos preciso o tempo. Doutra volta terra e tempo e máis nada, como nos tempos primixenios, un fato de homes e mulleres na procura do lume, que estaba a esvaecer tralo horizonte.
Para atrapar o seu derradeiro alento empregámo-lo noso, e inzámonos, nun esforzo case sobrehumano, ó Alto de Teares, no medio dunha fraga queimada por onde divisamos varios focos de destrucción. Era aquel un aviso do Apocalipse, e deunos certo respecto erguernos por aquel caos de pedras soltas e con inclinación máis que severa, e mesmo a nosa guía, predecindo unha insurrección, tivo que xurar que aquela era a derradeira, e que non tiñamos máis que deixarnos caer para chegar ós nosos vehículos.
Non caemos, aínda que estivemos a piques, e a poucos foron esmorecendo as protestas, especialmente do Cachorro, que viña sufrindo na baixada aqueixado dun xeonllo, e de Vicki, que non consideraba que o noso fora unha simple saída de domingueiros.
E así foi como rematamos, e así remato o meu relato.
No hay comentarios:
Publicar un comentario