E267 Sendeiro do Eifonso (Vigo)

Sol, 4 de novembro de 2012

“Abrimos os ollos a outra madrugada no día que endexamais chamaremos domingo, xa que non hai liturxia relixiosa, nin compromisos familiares, nin campionato de fútbol, nin campaña electoral, nin, afortunadamente, espantosa resaca que nos afaste das nosas afeccións, adicións ou  devocións (táchese o que non proceda) polos grandes espazos, polos grandes amigos e polas grandes paparotas.

E ó mediodía, sumando máis dun cento de aventuras similares e disimiles, apostámonos a saída da metrópole esperando a orde de partida, que dende as nosas cinco gorxas soan máis como unha invitación, como un desexo, como a unión de cinco vontades. A primeira, a do Alex, entusiasta ata os confíns do imaxinable, que a noite anterior foi quen de darlles unha boa ración de metal ós jodechinchos cos seus Aphonnic.”

Moito mudou o mundo, meu querido Alex, dende aquel febreiro do 2009, no que subimos polos carreiros do Eifonso, e non sempre para mellor, xa que dende entón agravouse esa agonía do capitalismo que tanto sufrimento está traendo ás nosas clases proletarias, e ata aqueles que, na súa inocencia, sentíronse burgueses, e polo tanto intocables.

Aínda algúns crían no Estado do Benestar, e como aquel presidente que tiña ata a ousadía de proclamarse “socialista”, dicían que viviamos no “mellor dos mundos posibles”.

Tal vez nós non estamos demasiado afastados de aqueles que fomos, e dende as nosas diferenzas sigamos apostando polas utopías, e nos deixemos acariñar pola idea de que “outro mundo é posible”, e cada un ó seu xeito tenta loitar dende as súas trincheiras, aínda que penso que ti, dende o teu proxecto, é o que máis firmemente aposta para que a realidade se encaixe nos soños, e non ó revés.

A corrente de solidariedade que ergueu nestas últimas semanas o patrocinio do voso último disco (que non derradeiro) ven a subliñar o importante que é crer nunha idea para que os demais a compartan.

Moito falamos dende entón deste cativo proxecto, o dos Eivadiños, que parín entre os ecos dunha doenza que tamén che é familiar, un moito ó meu xeito, e que tentei facer como unha extensión da miña cobertura, da cal está de máis (pero o digo igualmente) formas parte indispensable, a pesares das tempadas que, por avatares varios que non veñen a  conto, non estivemos tan preto.

Cando comecei a escribir esta crónica, tentando recuperar esa fórmula orixinal que abandonei nos tempos desa reviravolta dos zetas, non sabía moi ben por onde tirar, xa que o Eifonso é un camiño de sobra coñecido, e o traxecto non foi moi arriscado, nin tivemos que afrontar demasiados desniveis (aínda que para min lle chegou), e busquei nos meus arquivos buscando o relato daquela outra vez que partillaramos este camiño, atopando curiosos parágrafos coma este:

Dende os primeiros metros parece que simpatizan o Cachorro e a Mosca, intercambiando impresións sobre grupos e tendencias musicais, e alédome que o meu sobriño tarde tan pouco en integrarse na nosa indisciplina, neste grupo heteroxéneo, nesta suma de vontades que ían descubrindo o trazado que, fai un bo feixe de anos, marcara o desaparecido club de montaña Serra do Suido, ó que pertencían, entre outros, os pais do Samu.

Quen nos diría que case tres anos despois estarías dándolle clases ó Samu, tentando facer del un bo batería, e que na véspera o veríamos darlle ás baquetas co seu propio grupo, tentando seguir os teus pasos, e os seus propios soños…

Gustei de compartir este último concerto dos Brainwave contigo, meu amigo, e máis aínda de que o día seguinte, cumprindo o prometido, quedaramos os dous para recuperar esa teima nosa polos camiños, da que ámbolos dous, ti algo máis que eu, estabamos afastados.

Máis aínda que se sumaran os senhores Botas, eses grandes dos camiños, que dende a xéneses foron animadores y entusiastas partes do proxecto, máis aínda nos últimos tempos onde, practicamente, eran eles os que simultaneando as tarefas do seu proxecto particular con ese novo que naceu das cinzas dos Eivadiños, deron en abrazar a causa do Antisenderismo.

E bo traballiño que lles deu, especialmente á senhora Botas, que non daba abasto para manter as dúas bitácoras, e a quen aproveito dende aquí para darlle as máis sinceras grazas pola súa anegada e desinteresada laboura.

O certo é que, unha vez máis, non acompañaban as predicións meteorolóxicas, e aínda así, teimudos que somos, acercámonos a Bembrive, pretiño coas súas lindes con Beade, para subir a montante polo Eifonso, onde o outono xa estaba espallando a follasca polos camiños para confundir, unha vez máis, as nosas pegadas, que dende aquel outubro de 2008, nas terras do Vez, sumaban xa uns centos de quilómetros.

Volvémonos deter nos muíños coa curiosidade da primeira vez, mentres ti falabas de cousas técnicas co senhor Botas, e eu de outras mais terreais coa nosa Comandante, que moi ben me describiu as sensacións que traían da véspera da Ribeira Sacra, ala onde o outono racha nunha sinfonía de cores impresionante. Aínda que tamén saboreamos os silencios, onde a auga, o vento e as criaturas da fraga debuxaban a súa propia melodía.

Detivemos, non podía ser menos, nos muíños da Ferrolana e ó seu carón, na Fervenza da Bouza Fría, onde fixemos unha sesión de fotos na que ti, meu caro Alex, levaches as mellores imaxes, grazas a ese sorriso que che sae do corazón, aínda que queiras poñer cara de león. Tiveron que ter paciencia os Botas comigo, unha vez máis, pois non me chegou coas que tomei na base da fervenza que tamén quixen tomar algunhas dende a cima, xogando un algo o tipo, que para iso mesmo me soporta.

O desnivel acentuábase, as nosas forzas minguaban, e preto da capela de San Cibrán pensamos en dar conta das nosas provisións, que xa había quen tiña un algo de fame ¿quizais ti, Cachorriño?, pero impúxose un pouco a cordura, xa que había que aproveitar a tregua que nos daba o tempo para tentar chegar ó Parque Forestal de Beade sequiños. Ti xa ías provocando, en camiseta, mentres que os Botas ían ben equipados, i eu de máis, suando coma un becerro, e todos apañabamos, de cando en vez, algunha castaña entre un feixe de ourizos.

Houbo algunha dúbida máis alá do viaduto da autoestrada, un cambio de trazado do sendeiro, e algo máis arriba, onde os sinais escaseaban e eu tiven que tirar da memoria, que nos levaron ás Casas da Fraga, un poboado abandonado que se atopa nunha encrucillada de camiños, que ten a súa historia:

Existen citas sobre a existencia do poboado que se remontan ó século XVI, cando no ano 1528 o bispado de Tui acede a aforar a Gregorio Vázquez o casal da Fraga de San Cibrán, que chegou a contar cun aserradeiro, fornos independentes das casas e varios muíños. A auga rezouma pola calzada de pedra que da aceso á aldea, procedentes das Minas de Champintiel, encouzadas en 1898. O misterio rodea este lugar xa que se descoñece cales foron os seus últimos habitantes e porque o abandonaron, xa que no principio do século XIX había censados trinta veciños. Tamén consta que foi refuxio dos fuxidos republicanos perseguidos polo réxime franquista, e que formou parte do Camiño Portugués, e que mesmo as tropas francesas pasaron por aquí na invasión da cidade olivica fai agora douscentos anos.

Tamén nós temos a nosa historia, ¿non si? a que partillamos en tantos camiños, non tantos como quixeramos, e certamente aínda máis nun bo feixe de concertos, e tamén comidas, merendas e cenas, e moitas noites de troula pois, aínda que semella mentira, unha cousa leva a outra, e esta levounos a facer o último tramo por unha fenda de terra, aberta polos adictos á bicicleta de montaña, que eu ben sabía que nos levaría ó parque forestal.

Ti festexáche-la chegada bailando uns ritmos caribeños que, a un volume brutal, viñan dende o campo de fútbol, aínda que non houbera ninguén xogando. E o resto do noso grupo tamén o fixo, pero sacando das mochilas cadanseu bocadillo e dando conta del no primeiro sitio que nos semellou axeitado, aproveitando un sol que aínda nos acariñaba.

Dende alí contactamos co noso compañeiro do metal, a Criatura, que xa estaba ó corrente das nosas andanzas dende o principio, para que se animara a partillar o camiño de baixada, e despois de varios intentos infrutuosos conseguímo-lo, e dispuxémonos a tomar o café sen presa.

Semella que cando faltamos un dos tres, que tantas temos pasado xuntos, coxeamos de máis, e por iso as apertas e apertóns de mans saben sempre a que volve a casa, despois dunha viaxe, sexa esta máis ou menos longa. E ata semella que o camiño custa menos á volta, aínda que tamén axuda que sexa costa abaixo, ca animada charla do Xaime, que durmira as horas que nos faltaban a nós, e viña coa teima dos saltos, estratosféricos ou non, que lle lembraban o seu pasado máis temerario.

Arrefriaba, e o ceo tentaba con cumprir as ameazas que viñan nos xornais, e mesmo así non apurámo-lo paso, e aínda nos permitimos perdernos para volvernos atopar, entre conversas de camiños e concertos, de folgas e anécdotas laborais, ata chegar a fonte de San Cibrán, onde outra vez a Criatura nos anotou que trocaran o demo e o anxo polos que manaba a auga polas cabezas de dous leóns xemelgos.

A luz tamén esmorecía, pero non deixamos de deternos outra vez na Fervenza da Bouza Fría, para outra sesión fotográfica, xa que sumabamos unha cámara no grupo, e ti xa tiñas un feixe de comentarios e megusta no teu feisbuc, que neso lévanos vantaxe ós conversos, que ata fai dous telediarios renegabamos do trebello e trocamos caendo, por partida dobre, no mesmo asunto.

No resto do camiño xa apuramos un chisco o paso, pois as posibilidades de aproveitar a luz para disparar a algún cogomelo ou recuncho do río xa non eran moitas, e ben que fixemos, pois o chegar os coches caeu o diluvio universal, tal como predixeran os émulos de Pemán. E caeu tan arreo que nin tempo nos deu de estirar nin de planear mellor o desenlace, o que nos levou a dar máis dunha volta para recuperar o coche do Xaime.

Rematámo-la faena en Bouzas, despois de que os Botas desistiran de nós, e non quedou mal o día despois de todo, non si, meu amigo, así que será cousa de repetir, por se podemos melloralo. Apúntaste, Cachorriño?