E268 Ruta AQA (Covelo)

Sol, 11 de novembro de 2012

Quizais soñei de máis ou quizais durmín de menos, pero cando espertei non tiña demasiado claro cara onde camiñar, a non ser cara a ducha, para abandonarme ós agarimos da auga e coa pel renovada sacarme do peito outro anaquiño do paraíso perdido onde confundir cos meus pegadas e verbas.

Quedara con dous dos meus incombustibles, deses que si ou si se manteñen na miña cobertura, ás veces dende un silencio e unha distancia respectuosa ou levados polas súas circunstancias, pero sempre dos que me alentaron nesta teima que se deu en chamar Eivadiños dende os primeiros tempos. Xacobe e Miguel estaban pois convocados en Amaquía, para café matinal e o que se prestara, e iso dábame folgos para saltar pola fiestra.

Atopeime alí con varias sorpresas. A primeira que tamén os Botas nos favorecían coa súa presenza, e boa sinal era esa, xa que contar con eles nas nosas filas sempre lle da pedrigri á saída, e con eles traían a Montse, histórica da nosa historia e da nosa prehistoria, pois tamén coincidiramos con ela no Club de Camiñantes. E para completar o círculo perfecto, xa cando tomabamos ó café, apareceu Tucho, uniformado para saír, cando menos, na portada do Grandes Espacios, outro dos bos e xenerosos que fichamos na última temporada e que lle deu un pulo importante ó noso empeño polos camiños.

Non houbo discusións ós meus plans iniciais de ir cara as terras do Paradanta, onde o mundo se chama Covelo, aínda que non lles convencía do todo nin o Pelo do Lobo nin os Carranos, e quedamos na praia fluvial de Maceira para tentar buscar outra ruta, chamada AQA, da que o único que sabíamos era que transcorría a carón do río Tea.

Conversa amigable con Miguel e Xacobe mediante, e algún microsono tamén, chegamos a Maceira, onde nos reunimos co resto da tropa, e buscamos infrutuosamente información da ruta, aínda que cando xa partíamos en dirección a Fofe tivemos que recuar, xa que os Botas deran coa sinal do inicio da ruta.

Apertrechámonos contra o frío que arrecía polo alento do Tea, e algún tamén contra a chuvia, pois a pesares de que non semellaba inminente estaba anunciada, e saímos na procura de novos camiños por un que debuxaba a liña do río, aínda que afastado uns metros del.

Ós nosos pés un balbordo de augas rebeldes erguía un tapiz de escumas brancas por onde Miguel e máis eu soñabamos pasos imposibles para unha navegación que, nin no mellor dos meus tempos, non estaba ó noso alcance, e conformámonos coa sabedoría do meu amigo en materia micolóxica, xa que dende o comezo do sendeiro atopamos unha auténtica mostra de cogomelos e fungos de tódolos tipos.

Outra das constantes do camiño, que na primeira parte non tiña apenas desnivel, foi a de atoparnos con tramos ben enlamados, onde tivemos que facer equilibrios para non enterra-las botas, aínda que a sección fotográfica do grupo, especialmente Xacobe, soubo quitarlle bo proveito para acadar algunha imaxe curiosa do momento.

Montse e os Botas estaban en outro xogo, e cedo tomaron a vangarda, e confabuláronse cun ceo primaveral para arrancarnos os primeiros suores. Eu laiábame de non camiñar máis preto do río, pois a pesar de ter algunha panorámica privilexiada dende a altura, eran máis os tramos nos que so escoitabamos o seu ruxido.

En canto a vexetación tamén tiña desvantaxe  camiñar polo sendeiro, xa que este transcorría entre unha mancha extensa de eucaliptos, e máis preto do río se a masa forestal era a do típico bosque de ribeira: salgueiros, ameneiros e freixos.

Pola contra a conversa, coma sempre, era de calidade, aínda que non era o día que máis estaba eu pola labor, e aínda así falei con Tucho dos concertos do verán e do outono, con Montse de pobos oprimidos e da carteleira de cine, e coa señora Botas…

Ca señora Botas si que houbo polémica, co galo da resurreción (a segunda) dos Eivadiños, pois non estaba moi de acordo co actuar de este que  subscribe, máis cada quen expuxo as súas razóns ou os seus sentires, e o que calou (que foron lexión) semella que foi porque non estaba demasiado interesado nestas rifas, que ó fin e ó cabo, nun colectivo tan reducido coma este, sonche ben estériles.

O sangue non chegou o río, penso máis que nada que porque estaba algo afastado, ou porque o señor Botas aínda lle quitou ferro ó asunto e nos fixo rir a todos, ou porque o Xacobe, o noso Kofi Anam, estaba polo medio, ou tal vez porque uns metros máis adiante internámonos nunha carballeira fermosa desas que fan mellorar os ánimos.

E máis aínda cando chegamos á desviación da Poza do Anguieiro, onde os Botas nos guiaron a través dunha espesa vexetación, para agasallarnos cunha das visións máis fermosas deste río (que ten moitas), onde as augas esmeraldas se encoran dun xeito natural despois dunha pequena fervenza.

Demoramos un bo rato neste anaquiño do paraíso perdido, uns quitando fotos, outros examinando cogomelos, e todos regalando a vista co entorno, e custounos afastarnos del, aínda que continuamos coa promesa de novas  aventuras. Non tardaron en chegar, pois uns metros máis aló tivemos que cruzar, a carón dunha vella pontella vencida polo tempo, o regato do Anguiero, tributario do Tea, onde houbo conato de rebeldía.

Uns porque querían comer xa, sobre as pedras desgastadas da pontella, onde daba o sol, e outros porque non tiñan certo o xeito de cruza-lo regato, aínda que despois de rosmar un pouco, e de facer non poucos equilibrios, deron en seguirme no meu empeño en completa-la ruta.

O que seguía non era mellor, e ben lamentei non facerlle caso ós que querían xantar na pontella, porque seguimos a nosa andaina por unha pista de terra, entre eucaliptos e tumbas. Si, tumbas, pois foron dúas as que atopamos no camiño, e que en outros tempos non tan distantes farían que quitaramos as máscaras da mochila e tivésemos un momento zombi. Pero iso xa é historia…

A tropa impacientábase por non atopar un lugar axeitado para xantar, pero conseguín convencelos para facer algún quilómetro máis, aproveitando un novo tramo de bosque autóctono, ata que dimos en cruzar o río Alén, nunha zona de pradarías, que rematou nunca estrada onde, si ou si, había que tomar unha decisión importante, ou varias.

A primeira foi a de dar conta das nosas provisións sentados na pedra dunha ponte pola que pasaba a estrada, aproveitando que aínda había catro raios de sol que daban algo de alegría, e mentres batíamos a mandíbula con ganas houbo consultas cos jipieses, pois o Miguel lle facía competencia á señora Botas, aínda que non con moito acerto, pois non se puñan de acordo co camiño de volta.

Isto, e as poucas horas que quedaban de luz, motivou que decidira dar volta polo mesmo camiño que viñeramos, non foramos dar co barco nas pedras, pois a experiencia me dicía que cando no está claro o mellor e non meterse, máis que nada porque tiña quenda de noite e non tiña ganas, como xa me pasou algunha vez, de chegar a trote cochinero, sen cear e sen ducharme, ó traballo.

Así que rematamos a comida, e debeunos coller algo o frío, pois puxemos en marcha a bo ritmo, co grupo ben compactado, tentando atrapar os derradeiros alentos do Lourenzo, que aínda acompañou un bo rato, e nos deu motivo para insistir na nosa teima de atrapar nas nosas memorias dixitais un feixe de imaxes fermosas e tamén algunha divertida, como no cruzamento do regato do Angueiro, onde algún estivo a piques de molla-los pes.

O día non deu para máis anécdotas, e rematámolo cunhas cuncas de café con leite na Reitoral de Fofe, onde nos fixemos cos folletos da ruta que, contra o que pensabamos, era circular, polo que, máis pronto que tarde, faremos por volver a este anaquiño do Tea, onde confundimos, unha vez máis, sorrisos, palabras e pegadas.