E274 Trilho do Castelo das Furnas (Monçao)

Sol, 23 de decembro de 2012

Despois de días de choiva, hoxe… ¡¡¡Fai un sol de carallo!!!

Todo está preparado para unha pequena aventura con algúns “eivados”.

Fronte ao Gallardo, a cita do domingo comeza con café, bolos, etc. Algún avituallamento, e imos aló.

Saímos cara o noso veciño Portugal, eu moi ben acompañada e segura, por mor da garda pretoriana de catro mozos de moi boa presenza, que fixeron as delicias de este fermoso día.

Comezamos o camiño en Taião, aparcadoiro fronte ó cemiterio, ao lado da Casa da Cultura.

A miña garda pretoriana “persoal”, equipada co seu “manual para xoves castores”, guíame polo sendeiro, de monte baixo e pedregal, cun vento forte e frío que non conseguiu desanimar o bo ambiente do camiño.

Xurdiu algunha dúbida cos sinais dos sendeiros e isto ás veces leva a aventurarsesen seguridade (isto é unha das cousas que máis me gusta dos camiños, “Perderme”). Son unha perdida e gústame.

Unha pequena charca, coa auga moi límpida, e unha grea de cabalos salvaxes, foron as nosas primeiras paradas, onde tamén atopamos pegadas, pensamos que de lobos. A man de Alex eran tan grande coma as das pegadas.

Anxo chamounos para ver de cerca unha das formacións graníticas que fannos voar a outros tempos  xurásicos.

¡Grandes pegadas de dinosauros! Parecen os ocos nas rochas. Levounos un tempo analizar que serán, e o resultado é: os collóns dun magnifico Diplodocos (porque as pegadas son grandes e redondeadas).

O vento zoa que dá gusto, pero monte arriba, moi arriba, chegamos ao monumento natural do Castelo de  Boivão, onde paramos para repoñer as forzas, comer e beber, e logo a explorar as rochas (flipantes), covas e outros recunchos que volven facer voar as mentes a outros mundos.

A volta foi mais lixeira e seguimos atopando pegadas de lobos.

Cando xa mirabamos o fin do camiño e co solpor enriba, metémonos, como din en Portugal, “no meio do mato”.

O cabecilla da pretoriana, neste intre, foi Alex, que coas mans e un pau foi abrindo paso entre os toxos.

Pero non atopamos saída, así que dimos a volta e volvemos ate a pista de terra, onde case escapo con dous homes portugueses moi amables ¡¡¡e cun todoterreo!!!.

Pero son unha persoa fiel e leal cos meus compañeiros e fun con eles ate o final do camiño onde estaba o carro.

Creo que en resumo foi un día, sobre todo, no que rin moito e gocei do camiño e da garda Pretoriana que me acompañaba  ou  que eu os acompañaba a eles.

Moitas grazas por deixarnos compartir outro día con vós.

Ate a Próxima. 

Bicos de Nai.

Bego.