E275 Senda da Fraga do río Barragán (Pazos de Borbén - Fornelos de Montes)

Sol, 27 de decembro de 2012

Evadinhos for ever!!. Comeza así a miña crónica dunha nova andaina deste grupo de eivados e teimudos camiñantes que disfrutamos dos carreiros e sendeiros dun xeito pleno, onde compartimos e intentamos afastar as nosas teimas, preocupacións, pantasmas e outros habitantes internos.

Un día creo que imos ter que facer unha homenaxe o noso punto de encontro habitual, “A Maquía”, onde collemos forzas contorno a un café e unhas tostadas e planificamos as nosas improvisadas rutas, ademais de mercar as viandas en forma de bocadillos e sorrisos da nosa dependenta que nos inunda de enerxía positiva.

Coma sempre, eu chego un pouco tarde a nosa cita as 12 da mañá, onde xa están a espera o comandante Anxo, Xacobe e nesta ocasión a parte feminina representada por Sonia.

Tras dúbidas entre o Xabriña e o Barragán, decantámonos por este derradeiro lugar xa que queríamos comprobar as melloras feitas nesta ruta polas Comunidades de montes de Traspielas, Calvos, Moscoso e Xunqueiras. Por certo, moi bo traballo.

A ruta a iniciamos descubrindo un máxico lugar, de súpeto preséntase ante nós un antigo e impoñente acueduto de pedra que aparenta unha fortaleza, onde un arco oxival nos permite a entrada aos restos dun antigo poboado que se agocha entre carballos e musgo. 

Este lugar coñécese como A Cidade, un antigo castro no que posiblemente un pobo agrogandeiro aproveitou o foxo e as pedras para construír un curioso poboado formado por pequenas casiñas semisoterradas.

Eu xa estivera aquí mais o menos facía un mes, apañando setas e xa quedara marabillado co contorno, igual cuns rapaces que ollaban embelesados o cartel da ruta, pero mais ven porque non tiña nada claro por onde continuar. Despois das indicacións pertinentes baixamos cara ó río chegando a unha zona que se inunda na época estival por mor do peche das comportas do encoro de Eiras. Hoxe o río transcorría polo seu couce, xa que con tanta choiva que levamos enriba, as comportas están abertas para que nos desborde o encoro e non se leve por diante á poboación de Soutomaior. 

Penetramos na fraga e o encanto dun conto de fadas enche as nas nosas mentes. O lugar é espectacular, as cores, a vexetación as augas transparentes… , semella que o tempo quedou parado neste lugar. O couce estreito anímanos a argallar unha aventura que temos entre mans coas piraguas e vamos analizando os lugares e xeito de evadir os obstáculos mais perigosos do noso posible futuro descenso deste río. Xa veremos en que queda a cousa. Aínda teño moito que practicar coa “topolino”, para aventurarme neste novo desafío, pero non o descarto para nada.

Polo estreito sendeiro do río, imos cruzándonos con outras xentes camiñantes  que veñen en sentido contrario e intercambiamos unas verbas amigables e consellos mutuos para continuar a ruta. Ó pouco atópamos co  muíño de Barragan coa súa porta aberta e escudriñamos no seu interior levando unha agradable sorpresa. Dúas persoas estaban a moer en vivo e en directo, (porque precisamente estaba a gravar o momento). O muíño realmente é fermoso e dos poucos da zona que ten dúas moas.

A cada paso do río atopámonos levadas e encoros que fan que os obxectivos fotográficos dos meus compañeiros boten fume. 

Aproveitando as ruínas dun muíño, facemos a parada para comer e repoñer forzas. Imos retrasados, polo tanto non adicamos moito tempo a tal menester. 

Os carreiros enchoupados lévanos a un espazo mais aberto, onde hai mesas de pedra e onde imaxinamos que en verán estase de vicio para celebrar unha boa papatoria e un chapuzón, ademais de poder empaparse de como funciona un muíño e estudar todos os seu compoñentes por medio dun panel informativo (buxa, pe, biqueira, touze, rodicio, canle cruceira….) nomes descoñecidos por nos que algún día investigaremos mais polo miúdo.

O camiño complicase pola enchenta que leva o río e nos lugar dos “Pasos dos campos” a familia eivadiña divídese en dous grupos. Eu, cos meus gancheto bastóns voo por riba da auga coma si de “Moises” se tratara e cruzo o río, pero os meus amigos deciden seguir as indicacións dun cartel que reza “en caso de enchenta cruzade mais enriba”, pero as condicións doutro paso son semellantes e teño que lanzar os meus gancheto bastóns para que o Xacobe no acabe coa súa preciada máquina fotográfica na auga. Ainda así, a cousa tivo a súa coña que poderedes ollar na reportaxe fotográfica que de seguro acompaña esta crónica.

Neste punto, decidimos acurtar o camiño e enlazar co da volta para que non rematáramos a pateada de noite. O camiño empínase e nosa querida Sonia reséntese da su eiva nunha perna, polo tanto, chegados a Xunqueira decidimos que o comandante e a eivada, esperen no lugar e Xacobe e mais eu bulamos cara o remate da ruta para recollelos á volta co coche.

O camiño que nos quedaba hasta o coche aínda era longo, polo tanto o famoso ritmo eivadiño de Panette saíu a relucir e non os podo contar moito dos paraxes que vimos porque non daba tempo. Aínda así tivemos tempo de ollar un corzo que tamén bulía escapando duns cans dos cazadores que merodeaban pola zona e que o Xacobe dispersou a pedradas (polo menos a uns dos cans). Sigo sen entender o disfrute desto que se chama caza. 

En verdade o camiño que nos quedaba non era nada espectacular (pistas forestais e poboacións sen moito interese salvo un lavadoiro con cinco plataformas de lavado moi curiosas e un lugareño que estaba a “barrer” a súa leira de follas cun ramallo de xestas. Así o Xacobe e mais eu, chegamos o coche enchoupados polos lameiros do derradeiro tramo e logo de acicalarnos un pouco fomos en busca dos eivadiños que deixáramos atrás. 

Os atopamos tomando un café que trouxera Sonia nun termo, palicando con membros dunha das asociación que están a procurar a mellora do sendeiro. Tras uns estiramentos e despedidas dirixímonos, por petición miña, a tomar unhas viandas para rematar como é debido a pateada. 

No lugar de Reboreda degustamos tortilla, calamares, croquetas e uns saquiños recheos moi curiosos. A historia foi que ninguén, salvo eu, quería comer moito, pero as viandas esvaecéronse como alma que leva o demo. (Ja, ja sen non os coñecera….) e parecían tímidos.

E así foi como un domingo mais percorremos os camiños, oxixenamos mentes, limpamos o espírito e imos deixando atrás pantasmas, medos e afianzamos mais este proxecto chamado Eivadiños que xa quixeran moitos e moitas desfrutar del. Pois eiquí estamos amijiños e AMIJIÑAS.

Foi un verdadeiro pracer facer a derradeira crónica da etapa Eivadiña do 2012 e contarvos este día. Noutra ocasión contarei mais profundidades do que eu sinto cada vez que acometo unha nova aventura eivadiña.

Grazas comandante Anxo!!

Panette, Moscoso (Río Barragán) 29 de nadal de 2012