Domingo, 27 de maio de 2007
Os límites da dor confúndense, e esas punzadas de veleno que me recorren o corpo, deténdose con insistencia nas zoas máis incógnitas, fan innecesarios os gritos monótonos do espertador. A semana de madrugóns obrigados chega ó seu fin, arrastrando os efectos dos soños atropelados, onde as marionetas do pobo dos viaductos loitaban por reducir as miñas pantasmas habituais.
Catro días consecutivos de festival, aínda que os tres primeiros foran de butaca, minaron as miñas poucas defensas, e nin tan sequera a terapia das sestas aceleradas conseguiu deter a dexeneración dos meus músculos, e a xerminación de novos padecementos.
Como colofón a todo isto, o vértigo que imprime a chegada do sábado, coa comida en Coiro despois da xornada laboral, pechando o paso á posibilidade do descanso horizontal, e as derradeiras sesións superpostas dos títeres, me machicaron os osos, que foron finalmente triturados no concerto de Spina Fecunda, do que saín directamente para talleres.Con todos estes antecedentes aínda me queda un resto para plantarlle cara ó domingo, para que non poida comigo ese día de comidas familiares e programas de televisión para imbéciles. E como lle resto unha hora ó avisador dixital, teño tempo de sorrirlle ás miñas venas cun líquido negro e amargo, encher o depósito seco do meu carro i exercer os deberes poéticos coa patria que me tocou amar e sufrir.
Así que volvo plantarme no lugar habitual das nosas reducidas convocatorias, con quince minutos de anticipación que me saben a eternidade, xa que na espera me sorprende o ataque da Sra. Faloporsete que, froito da súa incontinencia verbal e do seu descoñecemento dos horarios do transporte público, e sobretodo da miña imposibilidade de improvisar algún punto de fuga, ponme ó corrente da vida e obra do escultor Silverio Ribas, que resulta ser (para a súa desgracia) o seu irmán.
Para aumentar os meus infortunios, abandónanme os meus fieis, enfeitizados polos espectáculos de Redondela, e o único que me secunda no afán de continuar o sementado de pegadas, o entusiasta Xurxo, chega con certo atraso e con problemas de arranque no coche.
Para non perder máis tempo volvo a coller o meu, e logramos desfacernos coa Sra. Faloporsete nas inmediacións do Meixoeiro, onde ten previsto tortura a unha nonaxenaria, para que perda as poucas ganas de vivir que lle queda, e así recuperar as nosas.
Nada mellor para recuperarse das adversidades que nos envían os ceos, onde o sol ten moi poucas oportunidades de abrirse paso, que inxectarse unha dose de malandrina, nese templo gastronómico que ten nome de sinal de tráfico. Alí departimos Xurxo i eu sobre os pecados e as debilidades da carne, que nos obriga a penitencias como as que o meu amigo está a punto de iniciar, grazas ás indicacións do anteriormente coñecido como Tesorito. Mentres esto sucede imos recuperando os niveis aceptables no sangue, e recuperámonos dunha malandremia que estaba durando demasiado tempo, co que parte dos meus dores se mitigan.
Con estes beneficios no noso estómago volvemos descontar os quilómetros cara a nosa terra prometida, da que estivemos ausentes debido a sendas excursións nos camiños abertos polos pescadores dos ríos Miño, Avia e Tea, seguindo a dinámica de buscar a cercanía dos cauces fluviais para calmar os rigores da canícula primaveral. Neste día que nos ocupa non temos este problema, senón a posibilidade de que as nubes sufran incontinencia, polo que nos pertrechamos de roupas hidrófugas e impermeables antes de iniciar o Trilho das Garças, que é o que eliximos para celebrar este esperado regreso.
Partimos da Igreja do Livramento, no lugar do Burgo, que supoñemos é o templo parroquial da freguesía de Formariz, e circunvalamos o terreo sagrado buscando o inicio do sendeiro, aínda que temos que deternos atónitos ante o encontro dunha enorme ave de longuísimo pescozo. Si, unha solitaria avestruz pastando nos campos tranquilos do Vale de Coura, que nos mira como se os que se equivocaran de continente foramos nós. Disparo a miña cámara fotográfica como un cazador nun safari na sabana africana, mentres Xurxo se afana en buscar a dirección na que debemos iniciar a marcha.
Como non os atopa, optamos por camiñar cara onde vimos os sinais que nos conduciron ata a igrexa. Estas conducen, por unha pequena e enfeitizada carballeira, que nos devolve o encanto destas terras, a unha zoa de pastos onde un alazán anacarado require as nosas atencións, ou máis concretamente as miñas, que non podo subtraerme a súa beleza.
Para contemplar esta imaxe bucólica e pastoril, un rabaño de ovellas pacendo nun océano esmeralda salpicado por flores amarelas, brancas e violetas, formando unha sinfonía de cores, como diría o Emperador de Paramos. Por este tramo prometedor chegamos á Igrexa de Formariz, cun gran cimenterio adosado, onde se inicia realmente o Trilho das Garças.
Camiñando polo firme asfaltado que atravesa campos de cultivo e viñedos, chegamos ó pouco tempo ó lugar de Outeiro, onde se atopa unha pequena ermida, a Capela de San Sebastiâo, e os sinais característicos destes sendeiros nos dirixen, por un estreito corredor entre casas de graciosa arquitectura, ata a estrada nacional 303 que vai cara o núcleo urbano de Paredes de Coura, mentres levantamos un regueiro de ladridos dos enormes cans que as defenden. Estamos agora, deixando atrás o asfalto, en Boavista, onde nos asombran os campos sementados coas rosadas dedaleiras, esas plantas belas e letais, das que xa falei no meu derradeiro informe, grazas ós meus recentes coñecementos de etnobotánica.
Internámonos nunha frondosa fraga de carballos, onde se nos presenta a incógnita de que dirección tomar, xa que o camiño se bifurca, así que nos dividimos para buscar as marcas brancas e amarelas que, finalmente, localizo, tendo que chamar ó bo de Xurxo como si lle tivera preparada a merenda, porque os meus berros son afogados pola proximidade do Río Coura, co ruxido das súas augas esmeraldas.
Aínda que, despois de reagruparnos e de chegar ó Ponte Novo, un sinxelo arco de pedras centenarias que as atravesa, teñamos as nosas dubidas sobre a orixe das sustancias que as tingue. Agora caio na conta que neste lugar, chamado Penices, obviamos o aire ou ramal onde o río desaparece, durante unha distancia de douscentos metros, discurrindo mergullado baixo un leito de pedras, tal e como nos indicaba o folleto do trilho.
En cambio si tomamos outra desviación, despois de avistar un pequeno encoro onde se estancan as augas do Coura, que nos conduce á Azenha Velha, unha sucesión de saltos de auga nas que, ó seu carón, hai dous muíños, onde o río conforma un entorno de especial encanto. Aquí, ocultos por fentos reais e musgos que vernizan tódolos rincóns, ben poderían existir esas criaturas mitolóxicas que poboan insistentemente os nosos soños, a pesares de que persistan en manterse ocultas ós nosos ollos.
Volvemos retomar o itinerario circular, ó abrigo das frondosas do Monte de Couro, onde o meu acompañante non é capaz de resistirse ós feitizos da natureza e imita as enredadeiras no seu afán por confundirse coas especies arbóreas. Cando reemprendemos a marcha pasamos repaso a outras fórmulas sendeiristas e, nunha nova practica onanista, resolvemos que a nosa é a mellor, aínda que as nosas convocatorias non sexan, ou precisamente por eso, as máis populares.
No hay comentarios:
Publicar un comentario