Seguindo aquel dito popular que di que no país dos cegos o torto é o rei, nesta data tócame reinar como soberano dun daqueles planetas solitarios que describiu, tan acertadamente, Saint-Exupery no seu célebre Principiño. Non é que non me afecten as secuelas da noite do sábado, ou sexa, as consecuencias do concerto improvisado dos guadalaxareños Rei Lagarto, e dos litros de cervexa que engulín antes, durante e despois, noutra desas xornadas nas que intento compartir a miña soidade confundíndome coa xente. Non, máis ou menos levanteime coma sempre: coa resaca combinada da inxesta de alcohol e nicotina, sumada ás poucas horas nas que lle dou descanso ó corpo, pero nesta ocasión os meus fieis, aqueles cos que teño a sorte de ir sementando pegadas polos camiños, estaban en peores condicións que eu.
Zalo aínda convalecente desa molesta lesión que aínda non ten diagnostico nin tratamento seguro; Yuka e Ramón baixo os efectos secundarios da marcha das Greas, que provocou diversas doenzas en ambos (o máis visible o andar como parrulo de Yuka); e Xurxo con molestias intestinais, non sabemos se causadas polos baños de Lobios ou pola cociña de Casa Concha.
Esto, unido á competencia da vela e o mergullo, e as celebracións familiares, déixame sen máis compaña ca miña sombra, polo menos para facer camiño, que en cuestións gastronómicas xa é outra cuestión. Eivadiños si, pero para comer aínda se suman Zalo, Yuka e Ramón, con quen comparto mesa no Cabalo Furado, xustamente no mesmo sitio onde ceamos a derradeira vez que houbo motivo para un destes informes.
Para ser rigorosos me gustaría citar o exquisito tinto co que combatín a cefalea dominical, e como a memoria non me da para máis, haberá que preguntarlle a Zalo, que foi quen o elixiu, así que tentarei conformarme con dicir que a empanada de zamburiñas estaba deliciosa, a tortilla no seu punto (nin moi pasada nin moi crúa), a ensalada tiña demasiada cebola para o meu gusto, pero estaba fresquiña, as croquetas (que soen ser moi ricas neste comedeiro) estaban un chisco queimadas, e os choquiños á prancha eran moi dignos. Non contentos con esto metémonos, antes dos cafés de rigor, unhas racións de torta de queixo e de iogur, co que quedou cumprida a nosa gula, mentres repasabamos, como é común nestas reunións, as nosas respectivas doenzas.
Despois de renovar os nosos afectos pantagruélicos, abandonando o meu vehículo na vila fronteiriza, dirixímonos a Caldelas do Miño, e reeditamos a cerimonia do café que foi testemuña de tantas tardes dos venres, cando tiña vinte anos menos, e bastantes más gañas de falar e de convencer que agora.
Neste lugar, ás beiras do gran azul que ondea na nosa bandeira, despídome dos meus amigos, co líquido negro bailándome as veas, camiñando por unha pradería onde acampou a primaveira, para acercarme ás augas e, buscando a súa sombra, seguir o curso fluvial ata Tui, no intento de completar o PRG 19, se a sinalización mo permite.
Declino visitar a lagoa onde se supón que habita unha rarísima especie, e a graveira coas grandes tolvas de area que visitamos a semana pasada, e me interno nun sendeiro que se vai cubrindo de vexetación, ata o punto que, aínda que non me separen máis que unha ducia de metros do río, un espesor esmeralda o oculta.
A ámbolos lados da delgada liña de terra que recorro, se dispoñen desordenadamente as árbores típicas da ribeira, polos que trepan enredadeiras e madreselvas que tamén tapizan o chan. A exuberancia é tal que semella que esté explorando unha selva tropical, aínda que non hai xeito de perderse, tal é a continuidade dos sinais brancos e amarelos que, aínda que acusan o paso do tempo, son ben visibles.
No é este un territorio monótono, pois en cada recuncho do sendeiro atopo novos alicientes: un dos tramos está sementado do branco do dente de león, e semella camiñar entre algodóns, en outro as plantas trepadoras forman, ó secarse, curiosas camisolas nos troncos das árbores. E cando se abre o camiño e me sorprende o lóstrego de lume do sol, muda o escenario e me atopo atravesando viñedos alfombrados por millóns de pétalos amarelos, brancos e violetas.
Cos campos preñados pola primavera que mostra as súas mellores galas, chego a un pequeno pantano, que atraveso por unha sucesión de grandes bloques de granito, pero como non vexo más sinais que confirmen a miña dirección, volvo sobre os meus pasos e continuo por un carreiro, aínda que se afaste do río e semelle non ser pisado en moito tempo. Tras recorrelo durante quince minutos salgo a unha gravera, ¡non pode ser!, é a mesma que visitei con Xurxo cando intentamos debuxar un sendeiro circular en Baldráns, co que confirmo o meu erro: camiñei cara atrás, polo que non me queda outra que volver sobre as miñas pegadas. Grazas a esto me deteño nun punto onde podo observar con tranquilidade o pantano: é realmente grande, e como premio dúas grandes garzas voan sobre a miña cabeza.
Cruzo por terceira vez esta fochanca pola sucesión de bloques de granito, acompañado polos cantos dun centenar de batracios, ocultos entre as augas chocolateadas e as agullas verdes das plantas acuáticas, e por unha pasarela de madeira acedo a un campo tralo que diviso unha pista de servicio, pola que seguramente sigue o sendeiro sinalizado. Declino a invitación do sol, e sigo por unha estreita liña entre a abrupta vexetación que me afasta, á miña esquerda, da desembocadura do regato que crucei, e a miña dereita dun complexo de viveiros que semellan abandonados. Na búsquea por unir o seu fluxo turbio á corrente do Miño, debuxa tenebrosas paisaxes, con grandes árbores vencidas sobre o seu leito, e aínda así teño que recoñecerlle unha certa beleza.
Outra vez vólvese espesar a masa forestal e deixo de ter a referencia da auga, aínda que despois de camiñar un bo treito atopo unha serie de tobogáns, como anunciaba a pequena guía de peto que levo, e me permite constatar a distancia recorrida, uns tres quilómetros, así como confirmar que volvo a transitar polo PRG 19.
A pequena senda desemboca nunha pista máis ampla, entre campos de labranza e viñedos onde volven tecerse as alfombras florais propias desta estación cálida, aínda que afortunadamente non me falta a boa sombra das especies autóctonas.
Nos escasos claros nos que podo observar a mancha azul que nos separa dos nosos irmáns lusos, podo situarme, grazas a que recoñezo o paso onde cruzamos a nado, en homenaxe ós tempos en que Zalo tivo que facelo obrigado por causa maior. Con esta referencia podo constatar que estou atravesando as terras de Paramos, onde naceron moitas das crónicas coas que o noso amigo soe amenizar os atrapacontos.
Cun sorriso debuxándome o rostro, lembrando aquel mestre sádico da súa infancia, chego ó club náutico Penedo, co embarcadoiro destruído, como por efecto dun bombardeo inimigo, pero prefiro determe algo máis adiante, para retratar uns curuchos, que é como denominan aquí ás medas, eses feixes de herba que deixan secar ó sol.
Un quilómetro e medio máis adiante atopo unha praia fluvial, creada artificialmente pola actividade dunha explotación areeira que agora está abandonada. De boa gana me quitaría as roupas tinguidas polos suores que me arrincou Lorenzo, e me mergullaría nas augas celestes que disfrutan un grupo de adolescentes, pero creo que non verían con bos ollos os meus coiros sen unha censura téxtil.
Abandono o lugar e tamén os sinais do sendeiro homologado, xa que estas se afastan do río por unha sucesión de campos onde non hai xeito de protexerse do lume celeste, e ademais a miña cantimplora está cheíña de teas de araña, como adoita pasar, así que continuo pegado o máis posible ó Miño, disfrutando da sombra que me acompaña as pegadas, ata que, inevitablemente, teño que determe, ó atoparme coa desembocadura do Louro. Non lamento ter desbotado a ruta marcada, xa que seguindo a montante o afluente, para buscar o punto por onde poda vadealo, atraveso un campo totalmente tapizado de margaridas que me fan soportable o encontro cos rigores do sol.
Cando finalmente acedo a unha pista forestal todo se me antolla feo, e o é, o tramo máis árido do recorrido descorre entre unha estación de bombeo de gas e unha depuradora, e ademais a vella ponte de pedra pola que tería que cruzar o río está afectada pola construción de outra máis moderna e o lugar é un enorme caos de maquinaria, terra removida e sinais con múltiples prohibicións. Unha destas é a de atravesar a ponte pero, como non teño outra opción, salto a valla que me impide a entrada e camiño polas súas gastadas pedras para sortear a conca escura do Louro.
Unha vez salvado este obstáculo volvo ó asfalto, polo que chego á parroquia de Rebordáns, onde observo a bela igrexa de San Bertolameu, que está na ruta do Camiño Portugués, de feito un dos seareiros confúndeme cun peregrino e o verme consultar o mapa me quere indicar a dirección de Compostela, cando eu o que quero é ir en sentido contrario.
Por sorte neste núcleo rural, que ten un certo encanto coas rúas estreitas e as casas de pedra, atopo unha fonte que sorte un lavadoiro público e, despois de asegurarme que é potable, calmo a miña sede, que leva máis de tres horas de retraso.
O derradeiro tramo discorre tamén por unha pequena fraga, pola que chego ó paseo fluvial de Tui, que non coñecía, onde a multitude de domingueiros me observa desconfiada polo meu aspecto, que desentoa entre as elegantes prendas dos habitantes da vila monumental. Entre a selva pétrea dos seus nobres edificios culmino a ascensión que me leva á catedral, onde vénseme todo o cansanzo do mundo enriba. Nin tempo para unha oración me queda, despois de catro horas de solitaria penitencia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario