Domingo, 12 de agosto de 2007
Son as seis da mañá e xa amenceu en Rivello. A Casa Armanda espertase.
Pietro é o primeiro en aparecer polo pasillo. O observo dende a miña cama ubicada no salón. Dende este lugar estratéxico controlo tódolos movementos da planta baixa. Xurxo non tarda en aparecer, me da os bos días no seu perfecto italiano.
-Buongiorno, Nacho-
Cun cálido sorriso se dirixe á cociña contigua ó salón, para preparar un café ben cargado para a prole galega. Leva unha camiseta de Nunca Máis e Non á Guerra, con un buraco á altura do peito que deixa ó descuberto o seu petón esquerdo. Bromea e me sirve un café para rematar de espertar.
Aparecen Yuka e Ramón, practicamente recuperado da gripe que lle obrigou a gardar cama o día anterior, aconsellado sabiamente polo noso anfitrión Pietro, quen temía que a cousa puidera empeorar e converterse en bronquite.
Máis vale perderse un día de excursión que arriscar a saúde, non vaia ser o demo.
Así os caldos quentes de María e os coidados de Yuka aceleraron a recuperación do noso amigo.
Ramón e Yuka teñen que pasar diante da miña cama en plena noite, e o fan con todo o coidado e sixilo para non espertarme, pero nunca o conseguen. En parte porque o vello chan de madeira ou a cuberta de baldosas se move e ruxe un pouco o camiñar sobre el.
Finalmente chega Xacobe, esforzándose en manter os ollos ben abertos para afastarse definitivamente dos brazos de Morfeo.
Fáltanos o noso querido Anxo, pero a súa cita de hoxe non é con a montaña.
Tralos contundentes cafés á italiana, o grupo galiciano xa está ó completo, e listo para a partida cara o Parque Nacionale de Pollino, situado nos Apeninos Meridionais, no empeine da bota italiana.
O grupo italiano está formado polo xefe da casa, Pietro, o noso coidador e mestre aborixe, sempre pendente de facernos descubrir tódolos detalles das marabillas, para que non pasen desapercibidos.
-Nacho, mira o marabilloso ceo de estrelas que nos ilumina esta noite.-
María é a xefa da cociña. As súas mans elaboran exquisitos pratos de pasta que non probaramos nunca, en onde pon todo o seu amor e agarimo. Pero tampouco dubida en gritarche:
-Fuori!!!
Cando lle incomodas o mais mínimo, intentando facer algo para axudar, e so consigue desconcertarnos.
Santos, o irmán maior de Pietro e marido de María, é o noso conductor no amplo senso da palabra. Dirixe a expedición a bordo do seu todo terreo e nos marca o camiño. O seguinos no noso Ford Fusión, alugado en Nápoles, e el asegurase co walkie-talkie de que todo vai ben.
-Giorgio! Me senti? Paso.-
Giorgio le senti e cántalle unha cantiga napolitana.
Chegamos a Rotande, tras unha hora e media de viaxe, onde tomamos a nosa prima colacione nun bar do pobo, consistente en capuccinos e doces.
O dono do bar danos a dirección para que lle enviemos unha postal dende Galicia e a anota nun papeliño que Xurxo me confía, e acabo perdendo, pola miña manifesta falta de celo. Quizá podamos conseguila novamente de algún xeito.
Damos un pequeno paseo pola vila, para admirar as súas igrexas e monumentos, antes de proseguir a viaxe cara o Pollino.
Teño que presentaros a dous formidables rapaces. Nirco é o fillo de Santos e de María, e Alexandro é o seu primo. Nirco é simpático e mordaz como el só, a súa moza chamase Rosa e é unha bela napolitana cunha fermosa voz.
A primeira mañan en Rivello a escoitamos no móbil de Nirco, cantándonos unha cantiga, aínda que seguramente ela non se decataría ata que todos aplaudimos, porque exclamou sorprendida, algo en italiano, que tal vez quería dicir:
-Que vergoña!
Alexandro é un rapaz moreno e delgado, coa fisionomía do italiano do sur, típico dunha película de Visconti. Algo máis tímido que Nirco, aínda que a comparación é inxusta, este é o Vesubio en erupción cando se pon a facer das súas.
Así e todo Alexandro sería protagonista destacado da camiñata do Pítao de Pollino.
Recompilando, por se hai algún despistado, o grupo estaba formado por Xurxo, Yuka, Ramón, Xacobe e Nacho, pola parte galega, e Pietro, María, Santo, Nirco e Alexandro, pola parte italiana.
Son as seis da mañá e xa amenceu en Rivello. A Casa Armanda espertase.
Pietro é o primeiro en aparecer polo pasillo. O observo dende a miña cama ubicada no salón. Dende este lugar estratéxico controlo tódolos movementos da planta baixa. Xurxo non tarda en aparecer, me da os bos días no seu perfecto italiano.
-Buongiorno, Nacho-
Cun cálido sorriso se dirixe á cociña contigua ó salón, para preparar un café ben cargado para a prole galega. Leva unha camiseta de Nunca Máis e Non á Guerra, con un buraco á altura do peito que deixa ó descuberto o seu petón esquerdo. Bromea e me sirve un café para rematar de espertar.
Aparecen Yuka e Ramón, practicamente recuperado da gripe que lle obrigou a gardar cama o día anterior, aconsellado sabiamente polo noso anfitrión Pietro, quen temía que a cousa puidera empeorar e converterse en bronquite.
Máis vale perderse un día de excursión que arriscar a saúde, non vaia ser o demo.
Así os caldos quentes de María e os coidados de Yuka aceleraron a recuperación do noso amigo.
Ramón e Yuka teñen que pasar diante da miña cama en plena noite, e o fan con todo o coidado e sixilo para non espertarme, pero nunca o conseguen. En parte porque o vello chan de madeira ou a cuberta de baldosas se move e ruxe un pouco o camiñar sobre el.
Finalmente chega Xacobe, esforzándose en manter os ollos ben abertos para afastarse definitivamente dos brazos de Morfeo.
Fáltanos o noso querido Anxo, pero a súa cita de hoxe non é con a montaña.
Tralos contundentes cafés á italiana, o grupo galiciano xa está ó completo, e listo para a partida cara o Parque Nacionale de Pollino, situado nos Apeninos Meridionais, no empeine da bota italiana.
O grupo italiano está formado polo xefe da casa, Pietro, o noso coidador e mestre aborixe, sempre pendente de facernos descubrir tódolos detalles das marabillas, para que non pasen desapercibidos.
-Nacho, mira o marabilloso ceo de estrelas que nos ilumina esta noite.-
María é a xefa da cociña. As súas mans elaboran exquisitos pratos de pasta que non probaramos nunca, en onde pon todo o seu amor e agarimo. Pero tampouco dubida en gritarche:
-Fuori!!!
Cando lle incomodas o mais mínimo, intentando facer algo para axudar, e so consigue desconcertarnos.
Santos, o irmán maior de Pietro e marido de María, é o noso conductor no amplo senso da palabra. Dirixe a expedición a bordo do seu todo terreo e nos marca o camiño. O seguinos no noso Ford Fusión, alugado en Nápoles, e el asegurase co walkie-talkie de que todo vai ben.
-Giorgio! Me senti? Paso.-
Giorgio le senti e cántalle unha cantiga napolitana.
Chegamos a Rotande, tras unha hora e media de viaxe, onde tomamos a nosa prima colacione nun bar do pobo, consistente en capuccinos e doces.
O dono do bar danos a dirección para que lle enviemos unha postal dende Galicia e a anota nun papeliño que Xurxo me confía, e acabo perdendo, pola miña manifesta falta de celo. Quizá podamos conseguila novamente de algún xeito.
Damos un pequeno paseo pola vila, para admirar as súas igrexas e monumentos, antes de proseguir a viaxe cara o Pollino.
Teño que presentaros a dous formidables rapaces. Nirco é o fillo de Santos e de María, e Alexandro é o seu primo. Nirco é simpático e mordaz como el só, a súa moza chamase Rosa e é unha bela napolitana cunha fermosa voz.
A primeira mañan en Rivello a escoitamos no móbil de Nirco, cantándonos unha cantiga, aínda que seguramente ela non se decataría ata que todos aplaudimos, porque exclamou sorprendida, algo en italiano, que tal vez quería dicir:
-Que vergoña!
Alexandro é un rapaz moreno e delgado, coa fisionomía do italiano do sur, típico dunha película de Visconti. Algo máis tímido que Nirco, aínda que a comparación é inxusta, este é o Vesubio en erupción cando se pon a facer das súas.
Así e todo Alexandro sería protagonista destacado da camiñata do Pítao de Pollino.
Recompilando, por se hai algún despistado, o grupo estaba formado por Xurxo, Yuka, Ramón, Xacobe e Nacho, pola parte galega, e Pietro, María, Santo, Nirco e Alexandro, pola parte italiana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario