Xoves, 9 de agosto de 2007
Améncemos máis cedo que de costume, aínda que habitemos un lugar onde o amencer se nos semelle insólito. O lugar é o pequeno palazzo que Pietro puxo a nosa disposición, no pobo de Rivello, cunhas casas que se precipitan nun outeiro enclavado en medio de verdes montañas, como se quixeran desaparecer no angosto leito do Fiume Noce.
No piso de arriba érguese a familia do noso anfitrión: Santo, o seu irmán (cara de bonachón e ciumento defensor da gastronomía e a paisaxe patria); María, muller de Santo (infatigable preparando deliciosos menús para tódolos habitantes da casa, e para as inesperadas visitas); e tamén o noso Giorgio, grazas ó que estamos aquí, baixa presto as escaleiras, para preparar riquísimas tostadas e café.
Na planta baixa nos espreguizamos o resto dos Eivadiños: Ramoncello, que está incubando algún virus maligno e aínda así insiste en acompañarnos; Yuka, que está aprendendo o idioma local con gran soltura; Iacomo, a quen o anteface lle deixa unha leve marca, como ós ladróns dos comics; Ignasio, algo resacoso polos vasos de viños cos que tivo que apagar o lume dos fusilli da véspera; e Ángelo, ou sexa, un servidor, coas retinas agarimosas por coñecer a unha bela rivelense no mitin sindical da piazza Umberto I.
Si, améncemos máis cedo que de costume, bastante máis, son as seis e media da mañán, e xa saíu o sol, a pesares de que estea soterrado baixo un espeso manto de nubes. Renunciamos pois, á nosa fórmula de xantar primeiro e camiñar despois, pois o sol que barre as rúas e os camiños do sur de Italia non é tan benigno como o que resplandece nos vales do Coura, e se impón erguerse coa fresca e facer o itinerario antes da comida. Ademais, no é cuestión de discutirlles o criterio ós guías locais, que tantas molestias toman por nós.
Con música de opereta van aparecendo os actores desta obra, como os helicópteros artillados da xenial película de Copolla, pero con mellores intencións, aínda tropezando cos soños, como nesas mañans nas que sumo outra resaca á miña nómina, que para facer máis diferente esta convocatoria, tampouco é o caso.
Non sei porque sempre asocio a música clásica con escenas bélicas, quizais debido ás bandas sonoras do cine de Hollywood, e imaxino outra vez que somos un pequeno exercito disposto a conquistar algún territorio en disputa.
Almorzamos frugalmente, como se fosemos a entrar na fábrica ou na oficina, algúns sen sentarnos á mesa, vencendo as reticencias dalgúns ante as ameazas do ceo, e enchemos as mochilas algo máis do normal, para acometer con ben o noso primeiro “sentiero” nas terras da Basilicata: botellas de viño, embutidos e pan para o camiño.
Somos nove os integrantes desta expedición galaico-italiana, aínda que debera dicir dez, porque tamén sumásenos Charly, o pequeno e intrépido can montañeiro de Pietro, e temos que distribuírnos en dous coches, no que alugamos en Nápoles e no todoterreo de Santo, un Nissan Terrano II, que me fai lembrar os meus días de cuatreiro.
Como esta é unha expedición de altura estamos comunicados por walkie-talkie, e dende un vehículo a outro chegan cantigas típicas do país, entoadas polos nosos barítonos Pietro e Giorgio, mentres vamos acercándonos a San Constantino, pequeno pobo situado nas abas do noso obxectivo: o monte Coccovello, que se alza maxestoso sobre o Val di Noce, e que é o primeiro que chamou a nosa atención o primeiro día que espertamos en casa dos nosos anfitrións.
Unha vez que chegamos á bifurcación para acadar este pobo, comezamos a ascender por unha estreita estrada asfaltada, onde o GPS do coche de Santo solo é útil para unha cousa, para sinalar a altitude, chegando os 1.100 metros, co que nos restan case 600 para acadar o cumio, que xa lle chega ó desnivel. Na ascensión motorizada temos unha panorámica espectacular da costa de Sapri, e da curiosa forma do Golfo de Policatro.
Facemos os estiramentos de rigor, aínda que os nosos guías non están moito pola laboura de tensar os músculos antes de subir, e facemos unha fotografía de grupo, para sinalar este momento histórico no que os Eivadiños mudamos de península, e decidimos metas máis ambiciosas.
Hai unha densa néboa agochándonos o cumio da montaña, pero lonxe de desanimarnos nos alenta, xa que así o temido sol italiano non dificultará os nosos pasos. E con este bo ánimo comezamos a descontar metros cara o ceo, por un sendeiro pedregoso no que escasea a vexetación, aínda así un rabaño con vacas se refuxia nun oasis verde, arrancando as herbas e xestas que o sementan.
Non temos que avanzar demasiado para chegar a unha magnifica atalaia dende a que divisamos novamente o mar Tirreno e as escarpadas siluetas das montañas que descenden cara el.
Unha sucesión de montañas nas que se alternan varias tonalidades, a amarela da herba queimada polo sol, e a da terra salpicada de cardos, belísimas estrelas azuis, e a verde das amplas manchas forestais, que inundan o horizonte. Camiñamos un chan pedregoso, onde a caliza vai formando illas pétreas que conforme gañamos altura van aumentando de tamaño, ata configurar pequenos xendarmes ós que subimos para mellorar a visión deste entorno que, certamente, me costa describir.
Pouco a pouco a pendente suavizase entrando nunha espesa fraga onde predominan as faias. Os bancos de néboa, polo de agora dispersos, contribúen a crear unha atmosfera máxica, como a dos contos infantís ou como as lendas de cabaleiros e princesas, e non podo deixar de pensar na mirada esmeralda que me atrapou onte na praza de Rivello.
Uns sinxelos carteis de madeira sinalan varias direccións: Acquafredda e San Constantino, no sentido contrario ó que avanzamos, e na nosa dirección Coccovello, cara onde avanzamos extasiados pola marabillosa conxunción de bosque, pedra e néboa.
O estreito sendeiro vai gañando altura dun xeito amable, como os xestos e as verbas deste pequeno continxente de rivellenses que nos guían, e sentimos que no noso corazón vaise debuxando a súa orografía, confundíndose con outros territorios que xa forman parte do noso ser. Por momentos parece que estiveramos na Selva do Irati, ou nas Montañas Palentinas, en definitiva semella que as montañas non tiveran nacionalidade, e que nos pereceran ós que as pisamos como, dalgún xeito, desde este mesmo momento lles pertencemos tamén a elas.
Atrásome un chisco, enfrascado como sempre en atrapar pequenos poemas dixitais cos que amortiguar as miñas noites de inverno, e non podo resistir a tentación de inzarme a un compacto bloque de caliza, para lembrar aqueles tempos nos que habitaba outro corpo. As miñas pegadas sorrín co contacto coa pedra, e volvo sentir a xuventude perdida, cando os meus pes eran felinos.
Recupero o alento dos meus amigos, cos de sempre e cos novos, que me esperan para que o manto de néboa, que se espesou, non me faga desaparecer nestas terras incógnitas. Altérnanse pequenos claros, onde a pendente é máis abrupta e o terreo máis pedregoso, con espesas formacións de faias, entre as que se difuminan as nubes.
Nunha destas transicións perdemos a Nacho, e temos que formar un pequeno grupo de rescate, para que non o coman os lobos, aínda que ó pouco aparece cun sorriso inequívoco: parouse a meditar, sen dubida baixo o efecto dos fussili picantes da véspera.
A pericia dos nosos guías locais e a abundancia das marcas (unhas grandes frechas vermellas), nos levan cara o máis alto, onde atopamos outro panel que nos marca a dirección de Patricello. Aquí xorden as dubidas entre Pietro e Santo, sobre si estamos xa camiñando o cumio, onde abundan as formacións kársticas, ou si aínda temos que avanzar un pouco máis.
Para meditar sobre o asunto, nos pomos ó abrigo dunha muralla rochosa, e das nosas mochilas sae o viño e o embutido da zona, exquisitos, todo hai que dicilo, que María, que nos coida como unha nai, distribúe entre as tropas equitativamente.
Fai frío, estamos cansos, e Ramón, que está a incubar algún virus maligno, sente que lle faltan as forzas para continuar. A néboa ofrécenos unha tregua, a xusta para ver o que Santo asegura que é o cráter dun antigo volcán, pero non podemos ver as marabillosas vistas que nos prometían, polo que decidimos volver sobre os nosos pasos. Satisfeitos, eso si, con chegar ata aquí, a 1573 metros sobre o mar Mediterráneo e, pese a todo, tampouco nos custou gañar o desnivel que nos separa do coche.
No descenso volvo atopar a compacta formación de caliza onde non podo evitar subirme de novo, como se os meus tempos de escalador non remataran, síntome posuído por unha estraña forza, con ganas de volver a desafiar abismos, con ganas de que as miñas pegadas recorran novos e insólitos continentes. Non sei, será a atmosfera de Rivello, que me fai sentir diferente, a que me impulsa a estas temeridades. Por fortuna, salgo con ben da aventura, e podemos desfacer o camiño andando sen maiores contratempos.
Agárdanos outra comida excesiva no curioso palazzo dos noso amigos, ós que debemos o agradecemento por conducirnos por este territorio máxico de Coccovello que, dende agora, cada quen levara engadido ó seu imaxinario particular, xunto a outros nomes que conforman unha historia colectiva da que, moi cedo, se cumprirá un ano.
Améncemos máis cedo que de costume, aínda que habitemos un lugar onde o amencer se nos semelle insólito. O lugar é o pequeno palazzo que Pietro puxo a nosa disposición, no pobo de Rivello, cunhas casas que se precipitan nun outeiro enclavado en medio de verdes montañas, como se quixeran desaparecer no angosto leito do Fiume Noce.
No piso de arriba érguese a familia do noso anfitrión: Santo, o seu irmán (cara de bonachón e ciumento defensor da gastronomía e a paisaxe patria); María, muller de Santo (infatigable preparando deliciosos menús para tódolos habitantes da casa, e para as inesperadas visitas); e tamén o noso Giorgio, grazas ó que estamos aquí, baixa presto as escaleiras, para preparar riquísimas tostadas e café.
Na planta baixa nos espreguizamos o resto dos Eivadiños: Ramoncello, que está incubando algún virus maligno e aínda así insiste en acompañarnos; Yuka, que está aprendendo o idioma local con gran soltura; Iacomo, a quen o anteface lle deixa unha leve marca, como ós ladróns dos comics; Ignasio, algo resacoso polos vasos de viños cos que tivo que apagar o lume dos fusilli da véspera; e Ángelo, ou sexa, un servidor, coas retinas agarimosas por coñecer a unha bela rivelense no mitin sindical da piazza Umberto I.
Si, améncemos máis cedo que de costume, bastante máis, son as seis e media da mañán, e xa saíu o sol, a pesares de que estea soterrado baixo un espeso manto de nubes. Renunciamos pois, á nosa fórmula de xantar primeiro e camiñar despois, pois o sol que barre as rúas e os camiños do sur de Italia non é tan benigno como o que resplandece nos vales do Coura, e se impón erguerse coa fresca e facer o itinerario antes da comida. Ademais, no é cuestión de discutirlles o criterio ós guías locais, que tantas molestias toman por nós.
Con música de opereta van aparecendo os actores desta obra, como os helicópteros artillados da xenial película de Copolla, pero con mellores intencións, aínda tropezando cos soños, como nesas mañans nas que sumo outra resaca á miña nómina, que para facer máis diferente esta convocatoria, tampouco é o caso.
Non sei porque sempre asocio a música clásica con escenas bélicas, quizais debido ás bandas sonoras do cine de Hollywood, e imaxino outra vez que somos un pequeno exercito disposto a conquistar algún territorio en disputa.
Almorzamos frugalmente, como se fosemos a entrar na fábrica ou na oficina, algúns sen sentarnos á mesa, vencendo as reticencias dalgúns ante as ameazas do ceo, e enchemos as mochilas algo máis do normal, para acometer con ben o noso primeiro “sentiero” nas terras da Basilicata: botellas de viño, embutidos e pan para o camiño.
Somos nove os integrantes desta expedición galaico-italiana, aínda que debera dicir dez, porque tamén sumásenos Charly, o pequeno e intrépido can montañeiro de Pietro, e temos que distribuírnos en dous coches, no que alugamos en Nápoles e no todoterreo de Santo, un Nissan Terrano II, que me fai lembrar os meus días de cuatreiro.
Como esta é unha expedición de altura estamos comunicados por walkie-talkie, e dende un vehículo a outro chegan cantigas típicas do país, entoadas polos nosos barítonos Pietro e Giorgio, mentres vamos acercándonos a San Constantino, pequeno pobo situado nas abas do noso obxectivo: o monte Coccovello, que se alza maxestoso sobre o Val di Noce, e que é o primeiro que chamou a nosa atención o primeiro día que espertamos en casa dos nosos anfitrións.
Unha vez que chegamos á bifurcación para acadar este pobo, comezamos a ascender por unha estreita estrada asfaltada, onde o GPS do coche de Santo solo é útil para unha cousa, para sinalar a altitude, chegando os 1.100 metros, co que nos restan case 600 para acadar o cumio, que xa lle chega ó desnivel. Na ascensión motorizada temos unha panorámica espectacular da costa de Sapri, e da curiosa forma do Golfo de Policatro.
Facemos os estiramentos de rigor, aínda que os nosos guías non están moito pola laboura de tensar os músculos antes de subir, e facemos unha fotografía de grupo, para sinalar este momento histórico no que os Eivadiños mudamos de península, e decidimos metas máis ambiciosas.
Hai unha densa néboa agochándonos o cumio da montaña, pero lonxe de desanimarnos nos alenta, xa que así o temido sol italiano non dificultará os nosos pasos. E con este bo ánimo comezamos a descontar metros cara o ceo, por un sendeiro pedregoso no que escasea a vexetación, aínda así un rabaño con vacas se refuxia nun oasis verde, arrancando as herbas e xestas que o sementan.
Non temos que avanzar demasiado para chegar a unha magnifica atalaia dende a que divisamos novamente o mar Tirreno e as escarpadas siluetas das montañas que descenden cara el.
Unha sucesión de montañas nas que se alternan varias tonalidades, a amarela da herba queimada polo sol, e a da terra salpicada de cardos, belísimas estrelas azuis, e a verde das amplas manchas forestais, que inundan o horizonte. Camiñamos un chan pedregoso, onde a caliza vai formando illas pétreas que conforme gañamos altura van aumentando de tamaño, ata configurar pequenos xendarmes ós que subimos para mellorar a visión deste entorno que, certamente, me costa describir.
Pouco a pouco a pendente suavizase entrando nunha espesa fraga onde predominan as faias. Os bancos de néboa, polo de agora dispersos, contribúen a crear unha atmosfera máxica, como a dos contos infantís ou como as lendas de cabaleiros e princesas, e non podo deixar de pensar na mirada esmeralda que me atrapou onte na praza de Rivello.
Uns sinxelos carteis de madeira sinalan varias direccións: Acquafredda e San Constantino, no sentido contrario ó que avanzamos, e na nosa dirección Coccovello, cara onde avanzamos extasiados pola marabillosa conxunción de bosque, pedra e néboa.
O estreito sendeiro vai gañando altura dun xeito amable, como os xestos e as verbas deste pequeno continxente de rivellenses que nos guían, e sentimos que no noso corazón vaise debuxando a súa orografía, confundíndose con outros territorios que xa forman parte do noso ser. Por momentos parece que estiveramos na Selva do Irati, ou nas Montañas Palentinas, en definitiva semella que as montañas non tiveran nacionalidade, e que nos pereceran ós que as pisamos como, dalgún xeito, desde este mesmo momento lles pertencemos tamén a elas.
Atrásome un chisco, enfrascado como sempre en atrapar pequenos poemas dixitais cos que amortiguar as miñas noites de inverno, e non podo resistir a tentación de inzarme a un compacto bloque de caliza, para lembrar aqueles tempos nos que habitaba outro corpo. As miñas pegadas sorrín co contacto coa pedra, e volvo sentir a xuventude perdida, cando os meus pes eran felinos.
Recupero o alento dos meus amigos, cos de sempre e cos novos, que me esperan para que o manto de néboa, que se espesou, non me faga desaparecer nestas terras incógnitas. Altérnanse pequenos claros, onde a pendente é máis abrupta e o terreo máis pedregoso, con espesas formacións de faias, entre as que se difuminan as nubes.
Nunha destas transicións perdemos a Nacho, e temos que formar un pequeno grupo de rescate, para que non o coman os lobos, aínda que ó pouco aparece cun sorriso inequívoco: parouse a meditar, sen dubida baixo o efecto dos fussili picantes da véspera.
A pericia dos nosos guías locais e a abundancia das marcas (unhas grandes frechas vermellas), nos levan cara o máis alto, onde atopamos outro panel que nos marca a dirección de Patricello. Aquí xorden as dubidas entre Pietro e Santo, sobre si estamos xa camiñando o cumio, onde abundan as formacións kársticas, ou si aínda temos que avanzar un pouco máis.
Para meditar sobre o asunto, nos pomos ó abrigo dunha muralla rochosa, e das nosas mochilas sae o viño e o embutido da zona, exquisitos, todo hai que dicilo, que María, que nos coida como unha nai, distribúe entre as tropas equitativamente.
Fai frío, estamos cansos, e Ramón, que está a incubar algún virus maligno, sente que lle faltan as forzas para continuar. A néboa ofrécenos unha tregua, a xusta para ver o que Santo asegura que é o cráter dun antigo volcán, pero non podemos ver as marabillosas vistas que nos prometían, polo que decidimos volver sobre os nosos pasos. Satisfeitos, eso si, con chegar ata aquí, a 1573 metros sobre o mar Mediterráneo e, pese a todo, tampouco nos custou gañar o desnivel que nos separa do coche.
No descenso volvo atopar a compacta formación de caliza onde non podo evitar subirme de novo, como se os meus tempos de escalador non remataran, síntome posuído por unha estraña forza, con ganas de volver a desafiar abismos, con ganas de que as miñas pegadas recorran novos e insólitos continentes. Non sei, será a atmosfera de Rivello, que me fai sentir diferente, a que me impulsa a estas temeridades. Por fortuna, salgo con ben da aventura, e podemos desfacer o camiño andando sen maiores contratempos.
Agárdanos outra comida excesiva no curioso palazzo dos noso amigos, ós que debemos o agradecemento por conducirnos por este territorio máxico de Coccovello que, dende agora, cada quen levara engadido ó seu imaxinario particular, xunto a outros nomes que conforman unha historia colectiva da que, moi cedo, se cumprirá un ano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario