Domingo, 2 de marzo do 2008
Xa facía ben tempo que non espertaba con area do deserto na gorxa, coas pernas de madeira carcomida e cun feixe de teas de araña cubríndome os ollos, ou sexa, cunha monumental resaca, froito das horas pretéritas na compaña dos meus satánicos amigos.
Na miña cabeza aínda segue Alex aporreando contundentemente a batería, e Ozzy segue berrándome as súas verbas crípticas e provocadoras, mentres Mariscal empeñase en arrancar das cordas da súa guitarra unha treboada do carallo.
Non botarei a culpa do meu pobre estado ó concerto de Spina Fecunda, nin tan sequera ás nostalxias da miña metade, senón á miña asertividade, ou sexa, á miña inclinación a dicir que si, cando tería que dicir que non. Aínda con estes prolegómenos sorríolle ó espertador, ou polo menos o intento, coas ganas de volver ás terras portuguesas para seguir sementando as miñas pegadas, confundidas se teño sorte, cas dos meus afíns.
E sorte teño, porque anímanse Ramón e Yuka, pulando sempre por seren os máis simpáticos, e Miguel, que coma sempre ven con ollos mariñeiros, e para completar o comando, e mesmo para comandalo se fai falla, o centenario Zalo, que non é que sexa tan vello, senón que na véspera acadou o numero cen das súas saídas do Club de Camiñantes.
Damos un pequeno rodeo polo Val de Louriña, xa que hai quen sitúa, erradamente, a parroquia de Mosende no concello fronteirizo de Tui, cando é ben sabido que está no de Porriño, e deixamos alí a unha eivadiña que entre unha churrascada e nós elixe, con bo acerto, o churrasco, e de camiño temos a ocasión de ver a mansión do Barros, antigo cacique local, ó que lle falta en gusto o que lle sobra en quilos, e tamén somos testemuñas do protocolo da Guarda Civil para desbrozar estradas rurais, polo que confirmamos que SOS que suspenden o exame entran no benemérito corpo.
Cando chegamos ó noso templo gastronómico, o Stop, xa temos a vangarda co primeiro prato, un caldiño de verzas, e so temos que sentarnos a encher o bandullo cunha boa dose de arroz malandro, mentres eles rillan de segundo unha fonte de lulas grelhadas.
Que cousa boa insistir nos praceres da carne, penso, mentres o meu corpo se recompón do exceso de troula e do déficit de sono, e sentir como a malandrina te recorre as veas mentres os colegas fan un inventario de sendeiros, recorridos ou por recorrer. Xa co corpo un pouco, so un pouquiño, máis composto, internámonos no interior do concello de Valença, para facer uso da súa rede municipal de percursos pedestres, xa que eliximos o Trilho do Castelo da Furna para encher o domingo de motivos, e agochar as pantasmas das guerras nas que sempre saímos vencidos.
Ó Zalo, para quen a xeografía lusa non ten xa demasiados segredos que gardar, condúcenos ata a freguesía de Taiâo, aínda que temos que dar unha voltiña para atopar a súa Igrexa Parroquial, de onde sae o sendeiro, xa que son dous os núcleos rurais que teñen ese nome: Taiâo de Baixo e Taiâo de Cima, nese último lugar deixamos os vehículos, pertiño do Museu Rural, e da estatua de Santa Marinha baixo o que está gravado o lema: Deus, Patria e Familia, que ven podería ser o slogan da democracia cristián portuguesa.
Nós non temos moita fe na santiña, así que facemos os nosos estiramentos dándolle as costas, cos ollos soñadores cara as montañas que rodean o lugar, e que intuímos entre unha néboa que os meteorólogos de internet non detectaron, e que vai a ser a nosa compañeira de viaxe.
Deseguida votamos a andar polo firme alcatreado, e ós poucos metros os sinais indícanos un desvío polo que nos internamos nun camiño que discorre por unha densa masa forestal onde o eucalipto e a especie dominante. Para que a visión desta praga non incida no noso ánimo Miguel proponnos unha sorte de adiviñanza matemático, que Zalo deseguida resolve e contraataca con outra un pouco máis complicada.
Desátase así o interese polos números en toda a tropa, agás en min que non teño a cabeza para cálculos, e van enlazando un problema con outro mentres o camiño avanza pola aba dun outeiro no que desaparecen os árbores, maiormente por efecto do lume, e déixanos unha panorámica do pobo para constatar que, entre números e sorrisos fomos gañando algúns metros de altitude. E máis que nos quedan, porque despois dun bo treito no que o desnivel é case imperceptible, e avanzando polo monte pelado, e sen embargo ben bonito pola floración dos toxos, as marcas do trilho diríxennos ata unha forte pendente, unha especie de cortalumes que, loxicamente, está en desuso.
Por esta costa de cachotes de pedra vou abrindo a billa para que dos meus poros saía o exceso de alcohol da noite anterior, mentres no bandullo van queimándose os feixóns do malandro, como nas mesmísimas caldeiras do inferno.
Menos mal que os meus compañeiros teñen máis folgos que eu e déixanme atrás, xa que na combustión, necesariamente, sempre sae algo de gas, e non quero que saian feridos polo amigo. Agrupámonos ó final do barranco, enlazando con outra pista onde se volve a suavizar o desnivel, e onde atopamos algunhas vacas pacendo en liberdade, e para non metela pata ca raza pregúntolle a Zalo ¿Cachenas ou Barrosâs? o que, para foder, contéstame que nin unha nin doutra, e que máis ben serán rubias galegas, aínda con matricula portuguesa. Será... si o di o meu amigo que entende máis de gando que eu non llo vou a discutir.
Tamén volvemos atopar pequenas agrupacións de piñeiros, entre unha néboa cada vez máis espesa, e nun cruce de camiños, gravado a coitelo en tres troncos Yuka distingue o número de besta: 666, e lembrase da Criatura, que a esas horas debe estar erguéndose do seu ataúde.
Esto dálle pé ó grupo para polemizar sobre os programas televisivos sobre enigmas e misterios sen resolver, xa que agora un tal Iker Jiménez parece que colleulle o revelo o Jiménez del Oso ¿será o seu fillo? ¿estarán outra vez de moda os platillos volantes, o triangulo das Bermudas, e as aparicións marianas?.
Con estes temas chegamos a un punto onde, xa era tempo, o camiño comeza a descender, xusto onde hai un sinal de Punto de Auga para aprovisionamento dos helicópteros e carros de bombeiros, pero non podemos admira-las vistas que, intuímos, hai dende o alto, xa que a néboa que nos acompañou ata aquí impídenos ver máis ala das nosas narices.
Quizais esaxero, xa que mentres descendemos podemos albiscar entre o manto grisaceo un muro baixo de pedra, que Zalo identifica deseguida como unha coutada, esto é, unha parcela pechada. Agradecendo que o noso caudillo sume unha verba máis ó noso vocabulario, chegamos a unha planicie onde vemos un vehículo, e non un todoterreo precisamente, que segundo Yuka viu ata aquí para que os seus ocupantes se dedicasen a actividades socioculturais.
A verdade é que teño escoitado unha chea de termos para referirse ó que se estaba referindo a miña amiga, pero nunca escoitara tal, polo que teño que revalidarlle o titulo de “a muller máis simpática do mundo”, aínda que Ramón teña o seu punto graciosillo, como di ela.
Pero non, aquí equivocouse, porque aquí atopase o Castelo da Furna, un estraño bosque de pedra onde xigantescos bloques de granito, moitos encastrados entre eles, constrúen curiosas formacións xeolóxicas das que, a pesares de que nin tan sequera o Zalo, gran coñecedor destes territorios arraianos, tiña coñecemento.
Camiñamos entre estes ciclopes inmóbiles que a néboa tenta agocharnos, e todos temos no pensamento a idea de retornar cando as condicións meteorolóxicas sexan máis favorables. A zona incluso ten unha fonte de auga potable, e unhas mesas rústicas ó abrigo de dúas grandes rochas, ideais para un almorzo montañeiro.
Saíndo do recinto o de Paramos relátanos unha anécdota acontecida no seu país, cando unha vintena de rapaces decidiron tirar a rodar unha pedra de gran tamaño por un outeiro para abaixo, con gran de risco para os parroquians que, ignorantes desta fazaña, estivesen nas súas leiras, e que deron cos seus osos no cuartelillo para escarmento, e para que se vese que o de mover as pedras de sitio so podían face-lo os donos das canteiras.
Descendendo dende os 662 metros de altitude do Castelo vaise disipando a néboa e déixanos ollar unha paisaxe singular, no que abundan os enormes bolos de granito en precario equilibrio, ou ben agrupados formando fortalezas de seres mitolóxicos, mentres Ramón cóntanos un conto dos seus, con ese humor particular que, seguramente, foi quen de conquistar os primeiros sorrisos da súa dona.
O certo é que a xente nesta xornada estaba especialmente inxeniosa, e tanto lle daban as adiviñas matemáticas, como os chistes picantes ou as leccións de gramática, polo que deducín que durmiran as súas horas e que lles prestara, non coma un que eu sei. Mesmo deunos por deternos a contemplar a marcha da procesionaria, e a romper varias veces a súa formación ca única intención de comprobar como volven, en pouco tempo, a restituíla.
Ó continuar a marcha adquirimos unha ampla panorámica do territorio polo que camiñamos, outeiros desarborados, onde o toxo é a especie predominante, e un universo de pedra que é explotado por dúas grandes canteiras, ó lonxe divísanse algúns pobos, dos que ignoramos o nome, o que causa desazón no Zalo, que está pisando terras incógnitas.
Botase de menos, eso si, unha boa cartografía do lugar, xa que o folleto do concello de Valença sinala so catro puntos de referencia, e no medio deles, ou sexa onde estamos agora, nada. Nin tan sequera está sinalado o Ribeiro da Felgueira que, internándonos nunha pequena fraga, cruza o camiño, e onde nos detemos a contemplar como cae a auga sobre a pedra, e os restos dun par de muíños invadidos polas silveiras, cubertos de esquecemento.
Deixando atrás os enxenios hidráulicos, ou o que queda deles, chegamos ó lugar de Quebrada, 310 metros sobre o nivel do mar, un deses pobos onde o tempo parece que se detivo, mesmo podemos observar algunha casa señorial que correu a mesma sorte que os muíños, onde se nos detiveramos o tempo necesario poderíamos escoitar os pantasmas daqueles que a habitaron, aínda que é mellor non tentar a sorte.
Dende aquí saímos a unha estrada, que comunica este núcleo co de Melim, e nese tramo de asfalto, que para máis toca de subida, volven a pesarme tódolos excesos da noite anterior. Menos mal que outra vez nos internamos no monte, aínda que sexa de eucaliptos, e que dende alí temos unha fermosa visión do Miño que, por mor do reflexo do sol, semella de ouro líquido.
Dende aquí a Taiâo de Cima, onde temos os nosos coches, xa non queda moito que andar, e as catro horas e media que marcaba o folleto quedaron ben cumpridas, e nós, cansos pero contentos, pensando nos chocolates e galdrumadas que nos esperaban en Valença. E así foi, e así volo conto, para que sigamos xuntando memorias.
Xa facía ben tempo que non espertaba con area do deserto na gorxa, coas pernas de madeira carcomida e cun feixe de teas de araña cubríndome os ollos, ou sexa, cunha monumental resaca, froito das horas pretéritas na compaña dos meus satánicos amigos.
Na miña cabeza aínda segue Alex aporreando contundentemente a batería, e Ozzy segue berrándome as súas verbas crípticas e provocadoras, mentres Mariscal empeñase en arrancar das cordas da súa guitarra unha treboada do carallo.
Non botarei a culpa do meu pobre estado ó concerto de Spina Fecunda, nin tan sequera ás nostalxias da miña metade, senón á miña asertividade, ou sexa, á miña inclinación a dicir que si, cando tería que dicir que non. Aínda con estes prolegómenos sorríolle ó espertador, ou polo menos o intento, coas ganas de volver ás terras portuguesas para seguir sementando as miñas pegadas, confundidas se teño sorte, cas dos meus afíns.
E sorte teño, porque anímanse Ramón e Yuka, pulando sempre por seren os máis simpáticos, e Miguel, que coma sempre ven con ollos mariñeiros, e para completar o comando, e mesmo para comandalo se fai falla, o centenario Zalo, que non é que sexa tan vello, senón que na véspera acadou o numero cen das súas saídas do Club de Camiñantes.
Damos un pequeno rodeo polo Val de Louriña, xa que hai quen sitúa, erradamente, a parroquia de Mosende no concello fronteirizo de Tui, cando é ben sabido que está no de Porriño, e deixamos alí a unha eivadiña que entre unha churrascada e nós elixe, con bo acerto, o churrasco, e de camiño temos a ocasión de ver a mansión do Barros, antigo cacique local, ó que lle falta en gusto o que lle sobra en quilos, e tamén somos testemuñas do protocolo da Guarda Civil para desbrozar estradas rurais, polo que confirmamos que SOS que suspenden o exame entran no benemérito corpo.
Cando chegamos ó noso templo gastronómico, o Stop, xa temos a vangarda co primeiro prato, un caldiño de verzas, e so temos que sentarnos a encher o bandullo cunha boa dose de arroz malandro, mentres eles rillan de segundo unha fonte de lulas grelhadas.
Que cousa boa insistir nos praceres da carne, penso, mentres o meu corpo se recompón do exceso de troula e do déficit de sono, e sentir como a malandrina te recorre as veas mentres os colegas fan un inventario de sendeiros, recorridos ou por recorrer. Xa co corpo un pouco, so un pouquiño, máis composto, internámonos no interior do concello de Valença, para facer uso da súa rede municipal de percursos pedestres, xa que eliximos o Trilho do Castelo da Furna para encher o domingo de motivos, e agochar as pantasmas das guerras nas que sempre saímos vencidos.
Ó Zalo, para quen a xeografía lusa non ten xa demasiados segredos que gardar, condúcenos ata a freguesía de Taiâo, aínda que temos que dar unha voltiña para atopar a súa Igrexa Parroquial, de onde sae o sendeiro, xa que son dous os núcleos rurais que teñen ese nome: Taiâo de Baixo e Taiâo de Cima, nese último lugar deixamos os vehículos, pertiño do Museu Rural, e da estatua de Santa Marinha baixo o que está gravado o lema: Deus, Patria e Familia, que ven podería ser o slogan da democracia cristián portuguesa.
Nós non temos moita fe na santiña, así que facemos os nosos estiramentos dándolle as costas, cos ollos soñadores cara as montañas que rodean o lugar, e que intuímos entre unha néboa que os meteorólogos de internet non detectaron, e que vai a ser a nosa compañeira de viaxe.
Deseguida votamos a andar polo firme alcatreado, e ós poucos metros os sinais indícanos un desvío polo que nos internamos nun camiño que discorre por unha densa masa forestal onde o eucalipto e a especie dominante. Para que a visión desta praga non incida no noso ánimo Miguel proponnos unha sorte de adiviñanza matemático, que Zalo deseguida resolve e contraataca con outra un pouco máis complicada.
Desátase así o interese polos números en toda a tropa, agás en min que non teño a cabeza para cálculos, e van enlazando un problema con outro mentres o camiño avanza pola aba dun outeiro no que desaparecen os árbores, maiormente por efecto do lume, e déixanos unha panorámica do pobo para constatar que, entre números e sorrisos fomos gañando algúns metros de altitude. E máis que nos quedan, porque despois dun bo treito no que o desnivel é case imperceptible, e avanzando polo monte pelado, e sen embargo ben bonito pola floración dos toxos, as marcas do trilho diríxennos ata unha forte pendente, unha especie de cortalumes que, loxicamente, está en desuso.
Por esta costa de cachotes de pedra vou abrindo a billa para que dos meus poros saía o exceso de alcohol da noite anterior, mentres no bandullo van queimándose os feixóns do malandro, como nas mesmísimas caldeiras do inferno.
Menos mal que os meus compañeiros teñen máis folgos que eu e déixanme atrás, xa que na combustión, necesariamente, sempre sae algo de gas, e non quero que saian feridos polo amigo. Agrupámonos ó final do barranco, enlazando con outra pista onde se volve a suavizar o desnivel, e onde atopamos algunhas vacas pacendo en liberdade, e para non metela pata ca raza pregúntolle a Zalo ¿Cachenas ou Barrosâs? o que, para foder, contéstame que nin unha nin doutra, e que máis ben serán rubias galegas, aínda con matricula portuguesa. Será... si o di o meu amigo que entende máis de gando que eu non llo vou a discutir.
Tamén volvemos atopar pequenas agrupacións de piñeiros, entre unha néboa cada vez máis espesa, e nun cruce de camiños, gravado a coitelo en tres troncos Yuka distingue o número de besta: 666, e lembrase da Criatura, que a esas horas debe estar erguéndose do seu ataúde.
Esto dálle pé ó grupo para polemizar sobre os programas televisivos sobre enigmas e misterios sen resolver, xa que agora un tal Iker Jiménez parece que colleulle o revelo o Jiménez del Oso ¿será o seu fillo? ¿estarán outra vez de moda os platillos volantes, o triangulo das Bermudas, e as aparicións marianas?.
Con estes temas chegamos a un punto onde, xa era tempo, o camiño comeza a descender, xusto onde hai un sinal de Punto de Auga para aprovisionamento dos helicópteros e carros de bombeiros, pero non podemos admira-las vistas que, intuímos, hai dende o alto, xa que a néboa que nos acompañou ata aquí impídenos ver máis ala das nosas narices.
Quizais esaxero, xa que mentres descendemos podemos albiscar entre o manto grisaceo un muro baixo de pedra, que Zalo identifica deseguida como unha coutada, esto é, unha parcela pechada. Agradecendo que o noso caudillo sume unha verba máis ó noso vocabulario, chegamos a unha planicie onde vemos un vehículo, e non un todoterreo precisamente, que segundo Yuka viu ata aquí para que os seus ocupantes se dedicasen a actividades socioculturais.
A verdade é que teño escoitado unha chea de termos para referirse ó que se estaba referindo a miña amiga, pero nunca escoitara tal, polo que teño que revalidarlle o titulo de “a muller máis simpática do mundo”, aínda que Ramón teña o seu punto graciosillo, como di ela.
Pero non, aquí equivocouse, porque aquí atopase o Castelo da Furna, un estraño bosque de pedra onde xigantescos bloques de granito, moitos encastrados entre eles, constrúen curiosas formacións xeolóxicas das que, a pesares de que nin tan sequera o Zalo, gran coñecedor destes territorios arraianos, tiña coñecemento.
Camiñamos entre estes ciclopes inmóbiles que a néboa tenta agocharnos, e todos temos no pensamento a idea de retornar cando as condicións meteorolóxicas sexan máis favorables. A zona incluso ten unha fonte de auga potable, e unhas mesas rústicas ó abrigo de dúas grandes rochas, ideais para un almorzo montañeiro.
Saíndo do recinto o de Paramos relátanos unha anécdota acontecida no seu país, cando unha vintena de rapaces decidiron tirar a rodar unha pedra de gran tamaño por un outeiro para abaixo, con gran de risco para os parroquians que, ignorantes desta fazaña, estivesen nas súas leiras, e que deron cos seus osos no cuartelillo para escarmento, e para que se vese que o de mover as pedras de sitio so podían face-lo os donos das canteiras.
Descendendo dende os 662 metros de altitude do Castelo vaise disipando a néboa e déixanos ollar unha paisaxe singular, no que abundan os enormes bolos de granito en precario equilibrio, ou ben agrupados formando fortalezas de seres mitolóxicos, mentres Ramón cóntanos un conto dos seus, con ese humor particular que, seguramente, foi quen de conquistar os primeiros sorrisos da súa dona.
O certo é que a xente nesta xornada estaba especialmente inxeniosa, e tanto lle daban as adiviñas matemáticas, como os chistes picantes ou as leccións de gramática, polo que deducín que durmiran as súas horas e que lles prestara, non coma un que eu sei. Mesmo deunos por deternos a contemplar a marcha da procesionaria, e a romper varias veces a súa formación ca única intención de comprobar como volven, en pouco tempo, a restituíla.
Ó continuar a marcha adquirimos unha ampla panorámica do territorio polo que camiñamos, outeiros desarborados, onde o toxo é a especie predominante, e un universo de pedra que é explotado por dúas grandes canteiras, ó lonxe divísanse algúns pobos, dos que ignoramos o nome, o que causa desazón no Zalo, que está pisando terras incógnitas.
Botase de menos, eso si, unha boa cartografía do lugar, xa que o folleto do concello de Valença sinala so catro puntos de referencia, e no medio deles, ou sexa onde estamos agora, nada. Nin tan sequera está sinalado o Ribeiro da Felgueira que, internándonos nunha pequena fraga, cruza o camiño, e onde nos detemos a contemplar como cae a auga sobre a pedra, e os restos dun par de muíños invadidos polas silveiras, cubertos de esquecemento.
Deixando atrás os enxenios hidráulicos, ou o que queda deles, chegamos ó lugar de Quebrada, 310 metros sobre o nivel do mar, un deses pobos onde o tempo parece que se detivo, mesmo podemos observar algunha casa señorial que correu a mesma sorte que os muíños, onde se nos detiveramos o tempo necesario poderíamos escoitar os pantasmas daqueles que a habitaron, aínda que é mellor non tentar a sorte.
Dende aquí saímos a unha estrada, que comunica este núcleo co de Melim, e nese tramo de asfalto, que para máis toca de subida, volven a pesarme tódolos excesos da noite anterior. Menos mal que outra vez nos internamos no monte, aínda que sexa de eucaliptos, e que dende alí temos unha fermosa visión do Miño que, por mor do reflexo do sol, semella de ouro líquido.
Dende aquí a Taiâo de Cima, onde temos os nosos coches, xa non queda moito que andar, e as catro horas e media que marcaba o folleto quedaron ben cumpridas, e nós, cansos pero contentos, pensando nos chocolates e galdrumadas que nos esperaban en Valença. E así foi, e así volo conto, para que sigamos xuntando memorias.
No hay comentarios:
Publicar un comentario