E72 Trilho da Cova da Moura (Monçao)



6 de marzo de 2008

Descripción do percurso e mapa.

Con esta pequena crónica experimento, de novo, unha sensación que tiña perdida fai moito tempo, como era a de expremir a cachola noutra cousa que non sexa o que me leva atormentando dende fai dous anos e que moi pouco a pouco vou deixando atrás.

De novo outro pateo, outra descarga de enerxía negativa, outra razón para sorrir e recuperar o disfrute que cústame atopar en tódalas cousas que antes me enchían. De novo, coma non, Anxo, fonte de enerxía inagotabel que me lembra inconscientemente que queda moito por disfrutar e que hai que vivir o día a día intensamente.

Coma si dun domingo se tratara, pero hoxe e xoves, día de laboura para a maioría dos mortais, saímos de Vigo as 9.30 cara a nosa veciña, pero cada vez mais integrada nas nosas vidas, rexión norte de Portugal coa intención de aproveitar este, en principio frío pero radiante, 6 de marzo de 2008. Mentres que as xentes de a pe lidian cos seus traballos, nos imos patear, ou esa era a idea, polo Trilho da Cova da Moura na rexión de Monçao.

Tras un par de voltas para atopar o inicio da ruta na Hermida da Boa Morte pertencente ó lugar de Milagres, comezamos a andar cara a zona do Castelo e da Cova da Moura, un ramal que aínda que está integrado nesta ruta, desvíase parcialmente da mesma. Este lugar caracterízase polos enormes cachotes graníticos que mesmo forman unha especie de fortaleza insalvable, polo tanto, supoño que o nome de Castelo ven de aí. Ó chegar ó pé destes molotes as marcas do rueiro esvaécense facéndonos dubidar por onde continúa a ruta para adentarnos na Cova da Moura.

Tras unha intensa busca decidimos voltar polo camiño andado para enlazar de novo na desviación tomada e poder rematar o percorrido que tíñamos prefixado. Nas nosas cabezas imaxinabamos como sería esa Cova da Moura e facíanos andar con dificultade pensando que estábamos marchando de aquel lugar que estaba tecido de algo máxico, e a bo fe que así foi. Ó pouco atopamos a un lugareño que estaba agochado tras dun muro que limitaba a súa leira facendo algo na terra ou nas viñas que non logrei ollar ben.
Anxo preguntoulle onde se atopaba a famosa Cova da Moura e o noso convidado indicounos con bastante claridade por onde tiñamos que ir. Sen pensalo dúas veces iniciamos raudos a ascensión do monte cara ó noso obxectivo atraídos por unha estraña obsesión que non era outra que non marchar de aquel fermoso lugar sen adentarnos nas fauces da nosa Moura.

Comezamos a busca da nosa ventá ó descoñecido e buscamos, buscamos, as xestas e as silvas impedíanos a busca pero nos, seguíamos buscando, parecíamos mais dous cans de caza que lles cheira a coello intensamente e que ansiosos anda na súa procura, que dous camiñantes que ían facer unha ruta. (A frase “andas perdido coma un can”, éche ben certa). En fin, que a moura estábanos a esquivar coma si non fora o momento oportuno para recibirnos.

Sen saber ben onde iamos, a nosa ascensión, con algunha dificultade levounos á conquista da fortaleza e así tamén por si houbera sorte atacar a Moura pola retagarda. No cumio erguíase unha cruz cunha inscrición que non chegamos a descifrar por completo. Dende alí dominábase a paisaxe nos seu 360ª e podíase adiviñar o rueiro que xa non nos daría tempo cubrir polo que vos conto da Moura.

Calculando o tempo que tíñamos para voltar, xa que Anxo traballaba ás 15:00 na súa alfándega de Frioya, decidimos descender e deixar para outro día a procura da Moura.

Cando voltábamos e pasamos perto do lugar indicado polo lugareño, fixemos outra parada e os nosos corpos convertéronse en cans de novo para rastrexar sen éxito o lugar.

Penso que estivemos unha hora e media dando voltas polo mesmo sitio atrapados polo feitizo da Moura, pero cando chegamos ó coche para volver a casa parecía que os nosos corpos andiveran mesmo ás carreiras durante tres horas.

Facendo a promesa firme de que esta aventura soio fixo que comezar e quedando para outro día, quen sabe si con mais tropas, a conquista da Cova da Moura, o noso carro lévanos dereitiño e sen dubidalo, coma o cabalo que ten gravado o camiño do abrebadeiro, a recargar as pilas coa malandrina do Stop.

Por certo, temos despistadísimo ó noso vello camareiro preferido deste restaurante, xa que nada mais sentarnos á mesa o tipo miraba para nos e para o calendario. ¿Hoxe e xoves e estes por aquí.?. Segue a negarse a atendernos.

Xa remato a miña pequena, pero chea de emocións, crónica deste día atípico de pateada.

Gracias Anxo.

Panette, 6 de marzo de 2008

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Archivo del blog

Seguidores