“Tu sabes lo que es dolor,
Mucho dolor, no sufras, no te rindas, no sueltes el timón.
Tu sabes lo que te hace crecer,
Mantiene tus pies pisando el suelo que ves”.
Domingo, 15 de marzo de 2009
Seméllame que as verbas de Woyza non podían ser máis axeitadas, aínda que na véspera, cando as escoitei nunha nave de Bouzas, fronte a eses esqueletos varados como cetáceos nos asteleiros, non era quen de entendelas, sufrindo os síntomas dunha posesión infernal que me levou a deitarme nun inferno de pesadelos simultáneos, e que me fixo amencer cunha colección de síndromes que non lembraba dende os séculos escuros.
Non vou entrar en máis detalles, para non ter que remexer nas lagoas que creceron na miña memoria, e porque van pensar vostedes que o meu ten visos de ser unha enfermidade, así que contarei que no día indicado, este, e a hora convida, aquela, estabamos no Concheiro media ducia de individuos, con mellor ou peor cara, asegundo as horas de sono de cada quen: Samu, Alex, Esther, Ozzy, Xurxo e máis eu, ca incorporación, como novidade, de Carla, muller destemida que aínda non sabía con quen andaba a xoga-los cartos.
Como non tiña a cachola para improvisar outros destinos sinalei cara a fronteira, e puxémonos en marcha con piloto automático, baixo un sol de carallo que nos perseguiu ata o aparcamento do Stop, onde tampouco houbo nin sombra de disidencia: arroz malandro para todos, e todos comemos ben a gusto, mesmo recuncamos unha e dúas veces.
Alí mesmo, puxen sobre a mesa tres ou catro rutas da rede pedestre de Paredes de Coura, e o grupo decidiuse pola de maior envergadura. Así esvaecíase a posibilidade de reclamación. Xantaron con nós Zalo e máis Salomé, quen a pesares de vir perfectamente uniformados para acompañarnos no pateo decidiron non facelo. E marchamos sen máis demora cós cafés por esas estradas serpenteantes que xa nos sufriron unha enchenta de veces, ata chegar a freguesía de Formariz, onde comenza o noso trilho, o das garças, xunto ó carón da súa igrexa.
Neste lugar, chamado o Burgo, deixamos os coches e facemos uns breves estiramentos na base dun cruceiro de pedra, visitamos o templo e o cemiterio, e en fila india (como bos descendentes da tribo dos pés negros) avanzamos os primeiros metros entre campos verdescentes, onde pacen ducias de ovellas cun bear peculiar, que pola súa afonía parece que tamén estiveron de troula pola noite. Pasamos fronte á Capela de San Sebastiâo, no lugar do Outeiro, e entre casais defendidos por feros mastíns, e uns metros máis ala cruzamos a estrada 303 na que asistimos a unha procesión de chimpíns que me lembra o Festival de Cans.
Comandados polo Xurxo, que xa fixo esta ruta varias veces, collemos una aire que sae de Boavista, entre campos de cultivo separados por valados de pedra e viñedos, adentrándonos nunha carballeira que nos acariña coas súas sombras, e unindo congostras e canicouvas, chegamos ó lugar de Penices, onde o río Coura desaparece, continuando o seu leito por debaixo dun caos de pedras ciclópeas durante un tramo de douscentos metros. No mesmo sitio onde brota con forza a auga fórmase unha grande poza que invita ó baño, e o Xurxiño e máis eu non ó pensamos dúas veces, competindo por quen é o primeiro en mergullarse.
Despois deste espectáculo gratuíto, que lle sigue dando razóns ó Samuel para pensar que o seu tío non ten remedio, volvemos sobre as nosas pegadas, e tentamos darlle outro ritmo á marcha, xa que temos as horas xustas para chegar antes da caída do sol. Cruzamos outra vez a carballeira, e saímos a outro enclave rural, chamado Ponte Nova, onde constatamos tamén a dinámica actividade agraria que se estableceu nas marxes do río, adaptando culturas e técnicas que contribuíron considerablemente a que este concello foxe coñecido como o graneiro do Alto Minho.
A Ponte Nova debe o seu nome a unha ponte medieval, un sinxelo arco de pedras que sortea o Coura, por onde avanza unha lingua de asfalto que facemos resoar coas nosas botas, pasamos ó carón dun pequeno encoro, e despois dunha pequena costa internámonos no Monte de Couro. Aquí decidimos non coller o aire que leva a Azenha Velha, onde se atopan varios muíños, xa que as forzas, nalgúns, van algo xustas, e non quero que se me vaian escarallar antes de tempo.
Entre carballos, salgueiros e algún illado aciveiro, facemos o derradeiro tramo preto do río, que pouco a pouco vaise agochando, transformándose en marmullo, e finalmente desaparecendo por completo ó chegar ó lugar de Couro, onde temos que cruzar, novamente, a estrada 303. Aquí tivemos que facer reunión para decidir se facíamos unha parada técnica nunha terraciña e refrescarnos con finos, panachés ou colas, ou se sería máis axeitado aproveitar o tirón e acometer o desnivel que tiñamos por diante. Saíu o segundo e comezamos a subir por unha costa alcatreada, entre o casais que forman a aldea de Balsa, e aquí o Lourenzo estivo campión lostregándonos sen compaixón co seu látego de lume.
Ó chegar á metade da forte ascensión tivemos que facer unha paradiña para que Carla recuperara folgos, xa que ía sufrindo os males da primeiriza: non levaba o calzado axeitado, non botara crema solar para protexer a súa pel branquiña, e non protexera a cachola da máis que probable insolación. Aínda así é brava esta muller e despois de botar catro grolos de auga animounos a seguir cara Pereiras, xa que non quería retrasar ó grupo, a pesares de que nos dixémoslle que non íamos deixala atrás. O Ozzy axudou cunha cantiga págana a que nos fose máis doado o que nos quedaba de costa, e case sen decatarnos chegamos á igrexa de Nosa Senhora de Irijó, onde se impuxo un merecido descanso.
Á sombra dunha magnifica carballeira refrescámonos na súa fonte e deitámonos nos seus bancos de pedra, porque todos imos un pouco tocados polos lóstregos do sol, pero non temos moito tempo para botarnos á bartola, e dez minutos despois xa estamos facendo o tramo común co Trilho de Lages Altas, e despois dunha pequena ascensión comezamos a baixar cara o núcleo rural de Cotaleira. Dende aquí o tramo é integramente urbán, unha estrada alcatreada entre construccións de todo tipo que vai bordeando o centro de Paredes de Coura.
Nestas cóntame a Carla do seu traballo, que medio en serio medio en broma estiven a piques de probar eu, e falamos dalgúns personaxes que por alí deambulan, como certa escritora que, fai séculos, foi algo parecido a unha amiga. Mentres, Esther regálanos algunhas anécdotas da infancia do Cachorro, desas que non son para transcribir, senón para escoitar.
Por terceira vez cruzamos a estrada 303, e pasamos a carón do campo de fútbol, que comparte muros co cemiterio municipal, onde Ozzy nos conta da súa frustrada carreira de futbolista, e tamén fronte a Quinta do Padín, onde quizais moren as pantasmas de algún dos meus antergos (e dos de Samuel, a pesares de que é moi xoven para pensar en pantasmas). Chegamos así á Praia Fluvial do Taboâo, nas marxes do río Coura, onde tiñamos previsto botar un grolo no restaurante que alí se atopa, pero se atopa... pechado. O Samu déitase no chan e tardamos pouco en imitalo aproveitando que os aloumiños do Lourenzo son agora menos rabiosos.
Dáme magoa ser sempre eu o que teña que cortar o bo rollo, pero dez minutos despois xa teño que empezar a berrar para que se ergan, xa que aínda nos queda un bo anaco para completar o sendeiro. E fano, aínda que sexa regañando os dentes, non lles queda outra, xa sei que a fraga de ribeira que se espalla polas ribeiras é unha invitación a abandonarse, a pecha-los ollos e escoitar o rosmar dos salgueiros, pero xa estabamos subindo outra vez, derramando suores cara o núcleo rural de Afe. E si, houbo máis queixas no ascenso pero eu xa tiña cera dabondo nos oídos, e se esvaeceron cando Xurxo tivo a ben alixeirar de peso un laranxeiro, e repartiu a súa colleita entre todos.
O tramo final fixémolo por un monte sen encanto ningún, onde os carballos eran remprazados polos eucaliptos, e ás veces por grandes extensións sementadas de penedos, camiñando por unha pista de terra que se nos facía interminable, onde o único que xogaba ó noso favor era a súa horizontalidade.
Aproveitamos estes derradeiros quilómetros o Xurxo e máis eu para unha desas paroladas que tiñamos pendentes, quizais non demasiado diferente á que tivemos dous anos atrás, cando percorremos este mesmo sendeiro en formato de dúo. Moitas cousas cambiaron dende entón, pero quizais nós non tanto, as nosas inquietudes, os nosos desexos, os nosos soños, seguen intactos, e seguimos tentando atrapalos, quizais para soñar ou desexar outros. Quen sabe se o resto do grupo non pasará por aquí dentro dun tempo, tendo a mesma sensación ca nós.
Deixamos atrás o Monte do Alem, sen que o Alex nos ilustrara sobre a orixe do alcume, e a pista forestal levounos dereitiño cara o lugar de Burgo, onde comezaba novamente o asfalto, e dende onde se alcanzaba a ver o campanario da igrexa de Formariz, o final do nosa aventura.
Non vou entrar en máis detalles, para non ter que remexer nas lagoas que creceron na miña memoria, e porque van pensar vostedes que o meu ten visos de ser unha enfermidade, así que contarei que no día indicado, este, e a hora convida, aquela, estabamos no Concheiro media ducia de individuos, con mellor ou peor cara, asegundo as horas de sono de cada quen: Samu, Alex, Esther, Ozzy, Xurxo e máis eu, ca incorporación, como novidade, de Carla, muller destemida que aínda non sabía con quen andaba a xoga-los cartos.
Como non tiña a cachola para improvisar outros destinos sinalei cara a fronteira, e puxémonos en marcha con piloto automático, baixo un sol de carallo que nos perseguiu ata o aparcamento do Stop, onde tampouco houbo nin sombra de disidencia: arroz malandro para todos, e todos comemos ben a gusto, mesmo recuncamos unha e dúas veces.
Alí mesmo, puxen sobre a mesa tres ou catro rutas da rede pedestre de Paredes de Coura, e o grupo decidiuse pola de maior envergadura. Así esvaecíase a posibilidade de reclamación. Xantaron con nós Zalo e máis Salomé, quen a pesares de vir perfectamente uniformados para acompañarnos no pateo decidiron non facelo. E marchamos sen máis demora cós cafés por esas estradas serpenteantes que xa nos sufriron unha enchenta de veces, ata chegar a freguesía de Formariz, onde comenza o noso trilho, o das garças, xunto ó carón da súa igrexa.
Neste lugar, chamado o Burgo, deixamos os coches e facemos uns breves estiramentos na base dun cruceiro de pedra, visitamos o templo e o cemiterio, e en fila india (como bos descendentes da tribo dos pés negros) avanzamos os primeiros metros entre campos verdescentes, onde pacen ducias de ovellas cun bear peculiar, que pola súa afonía parece que tamén estiveron de troula pola noite. Pasamos fronte á Capela de San Sebastiâo, no lugar do Outeiro, e entre casais defendidos por feros mastíns, e uns metros máis ala cruzamos a estrada 303 na que asistimos a unha procesión de chimpíns que me lembra o Festival de Cans.
Comandados polo Xurxo, que xa fixo esta ruta varias veces, collemos una aire que sae de Boavista, entre campos de cultivo separados por valados de pedra e viñedos, adentrándonos nunha carballeira que nos acariña coas súas sombras, e unindo congostras e canicouvas, chegamos ó lugar de Penices, onde o río Coura desaparece, continuando o seu leito por debaixo dun caos de pedras ciclópeas durante un tramo de douscentos metros. No mesmo sitio onde brota con forza a auga fórmase unha grande poza que invita ó baño, e o Xurxiño e máis eu non ó pensamos dúas veces, competindo por quen é o primeiro en mergullarse.
Despois deste espectáculo gratuíto, que lle sigue dando razóns ó Samuel para pensar que o seu tío non ten remedio, volvemos sobre as nosas pegadas, e tentamos darlle outro ritmo á marcha, xa que temos as horas xustas para chegar antes da caída do sol. Cruzamos outra vez a carballeira, e saímos a outro enclave rural, chamado Ponte Nova, onde constatamos tamén a dinámica actividade agraria que se estableceu nas marxes do río, adaptando culturas e técnicas que contribuíron considerablemente a que este concello foxe coñecido como o graneiro do Alto Minho.
A Ponte Nova debe o seu nome a unha ponte medieval, un sinxelo arco de pedras que sortea o Coura, por onde avanza unha lingua de asfalto que facemos resoar coas nosas botas, pasamos ó carón dun pequeno encoro, e despois dunha pequena costa internámonos no Monte de Couro. Aquí decidimos non coller o aire que leva a Azenha Velha, onde se atopan varios muíños, xa que as forzas, nalgúns, van algo xustas, e non quero que se me vaian escarallar antes de tempo.
Entre carballos, salgueiros e algún illado aciveiro, facemos o derradeiro tramo preto do río, que pouco a pouco vaise agochando, transformándose en marmullo, e finalmente desaparecendo por completo ó chegar ó lugar de Couro, onde temos que cruzar, novamente, a estrada 303. Aquí tivemos que facer reunión para decidir se facíamos unha parada técnica nunha terraciña e refrescarnos con finos, panachés ou colas, ou se sería máis axeitado aproveitar o tirón e acometer o desnivel que tiñamos por diante. Saíu o segundo e comezamos a subir por unha costa alcatreada, entre o casais que forman a aldea de Balsa, e aquí o Lourenzo estivo campión lostregándonos sen compaixón co seu látego de lume.
Ó chegar á metade da forte ascensión tivemos que facer unha paradiña para que Carla recuperara folgos, xa que ía sufrindo os males da primeiriza: non levaba o calzado axeitado, non botara crema solar para protexer a súa pel branquiña, e non protexera a cachola da máis que probable insolación. Aínda así é brava esta muller e despois de botar catro grolos de auga animounos a seguir cara Pereiras, xa que non quería retrasar ó grupo, a pesares de que nos dixémoslle que non íamos deixala atrás. O Ozzy axudou cunha cantiga págana a que nos fose máis doado o que nos quedaba de costa, e case sen decatarnos chegamos á igrexa de Nosa Senhora de Irijó, onde se impuxo un merecido descanso.
Á sombra dunha magnifica carballeira refrescámonos na súa fonte e deitámonos nos seus bancos de pedra, porque todos imos un pouco tocados polos lóstregos do sol, pero non temos moito tempo para botarnos á bartola, e dez minutos despois xa estamos facendo o tramo común co Trilho de Lages Altas, e despois dunha pequena ascensión comezamos a baixar cara o núcleo rural de Cotaleira. Dende aquí o tramo é integramente urbán, unha estrada alcatreada entre construccións de todo tipo que vai bordeando o centro de Paredes de Coura.
Nestas cóntame a Carla do seu traballo, que medio en serio medio en broma estiven a piques de probar eu, e falamos dalgúns personaxes que por alí deambulan, como certa escritora que, fai séculos, foi algo parecido a unha amiga. Mentres, Esther regálanos algunhas anécdotas da infancia do Cachorro, desas que non son para transcribir, senón para escoitar.
Por terceira vez cruzamos a estrada 303, e pasamos a carón do campo de fútbol, que comparte muros co cemiterio municipal, onde Ozzy nos conta da súa frustrada carreira de futbolista, e tamén fronte a Quinta do Padín, onde quizais moren as pantasmas de algún dos meus antergos (e dos de Samuel, a pesares de que é moi xoven para pensar en pantasmas). Chegamos así á Praia Fluvial do Taboâo, nas marxes do río Coura, onde tiñamos previsto botar un grolo no restaurante que alí se atopa, pero se atopa... pechado. O Samu déitase no chan e tardamos pouco en imitalo aproveitando que os aloumiños do Lourenzo son agora menos rabiosos.
Dáme magoa ser sempre eu o que teña que cortar o bo rollo, pero dez minutos despois xa teño que empezar a berrar para que se ergan, xa que aínda nos queda un bo anaco para completar o sendeiro. E fano, aínda que sexa regañando os dentes, non lles queda outra, xa sei que a fraga de ribeira que se espalla polas ribeiras é unha invitación a abandonarse, a pecha-los ollos e escoitar o rosmar dos salgueiros, pero xa estabamos subindo outra vez, derramando suores cara o núcleo rural de Afe. E si, houbo máis queixas no ascenso pero eu xa tiña cera dabondo nos oídos, e se esvaeceron cando Xurxo tivo a ben alixeirar de peso un laranxeiro, e repartiu a súa colleita entre todos.
O tramo final fixémolo por un monte sen encanto ningún, onde os carballos eran remprazados polos eucaliptos, e ás veces por grandes extensións sementadas de penedos, camiñando por unha pista de terra que se nos facía interminable, onde o único que xogaba ó noso favor era a súa horizontalidade.
Aproveitamos estes derradeiros quilómetros o Xurxo e máis eu para unha desas paroladas que tiñamos pendentes, quizais non demasiado diferente á que tivemos dous anos atrás, cando percorremos este mesmo sendeiro en formato de dúo. Moitas cousas cambiaron dende entón, pero quizais nós non tanto, as nosas inquietudes, os nosos desexos, os nosos soños, seguen intactos, e seguimos tentando atrapalos, quizais para soñar ou desexar outros. Quen sabe se o resto do grupo non pasará por aquí dentro dun tempo, tendo a mesma sensación ca nós.
Deixamos atrás o Monte do Alem, sen que o Alex nos ilustrara sobre a orixe do alcume, e a pista forestal levounos dereitiño cara o lugar de Burgo, onde comezaba novamente o asfalto, e dende onde se alcanzaba a ver o campanario da igrexa de Formariz, o final do nosa aventura.
No hay comentarios:
Publicar un comentario