E133 Percurso do Sol Nascente (Arouca)

Mércores, 5 de agosto de 2009

Bos días compañeiros, son as 8:00 da mañá do terceiro día nestas paraxes portuguesas da Serra da Freita (Arouca, Portugal), mais concretamente no cámping de Merujal.

Estamos en agosto e aínda que a esta altitude, perto dos 1000 metros, as noites e amenceres son frescos, a medida que avanza o día o sol cae a cachón e hai que andar á procura de regatos e pozas para que as pateadas sexan mais levadeiras.

Na nosa cabana de madeira, todo un luxo en canto a relación calidade e prezo, preparamos unha nova ruta – Os Caminhos do Sol Nascente-.

A saída é puntual xa que Zalo non se anda con chiquitas neste aspecto. As 9.30 recollemos os boliños de pan que nos acompañarán na comida e os catro galegos magníficos, Anxo, Zalo, Xacobe e o Panette nos diriximos cara a Igrexa de Moldes. De estilo tradicional e de liñas austeras con múltiples cantarías, cinceladas en sucesivas reconstruccións. Posúe un conxunto de catro augas e unha decoración na torre do campá de tipo concheado (século XVIII).

Eiquí deixamos o coche e mentres estirábamos un pouco os nosos corpos. Antes do esforzo da pateada, puidemos ollar como un nativo collía a tres cabras polos cornos e as precipitaba nun depósito de auga enverdecida polo musgo, dende unha altura considerable. As cabras mergullábanse de súpeto unha a unha e saían a flote coma lóstregos pola impresión da caída. Curiosa forma de dar de beber ás cabras ou de refrescalas, non sei ben o propósito deste sacrificio.

Encomezamos a nosa andaina polo val de Moldes cara o alto de Santa María de Mó. A espesa néboa do inicio axúdanos a que Lorenzo non nos castigue en demasía, xa que nos espera outro día de agosto sufocante. Pouco a pouco, coma a denominación do noso percurso nos indica “O Sol Nascente”, vai disipando a néboa e despois de atravesar unhas canicouvas e de comezar unha ascensión atopámonos cun pequeno regato, “O Ribeiro das Rochas” que agacha tras uns penedos unha pequena poza, pero suficiente para nos refrescar, xunto cunha serpe de río que debeu levar un susto de morte ó ollar catro corpos suorentos e espidos sumerxerse nun sitio tan pequeno. Este baño deunos folgos, xa que despois de dous días cumpridos de pateadas, as forzas van minando os nosos músculos.

Pasando Espinheiro e chegando á serra entre piñeiros, castiñeiros e carballos, érguese tamén eiquí un parque eólico que semella fantasmagórico entre a néboa que xa vai quedando en cotas mais altas (770 m). Dende eiquí se divisa o val de Moldes. Descendendo rapidamente cara a aldea de Fuste temos a oportunidade de ollar un aguia de asa redonda que habita neste lares. Na aldea de Fuste observamos unha curiosa viña emparrada aproveitando unha gran rocha e case saíndo da aldea tivemos que enfrontarnos a un pequeno can pero teimudo que acosounos durante un bo intre e mesmo case que foi de trabarlle nunha perna ó Anxo (hai fotos que o demostran).

Coma xa non éramos quen de atopar ningún regato para sufocar a calor, aproveitamos unha mangueira que atravesaba polo alto un camiño e que xusto estaba picada polo medio, asemellándose a unha ducha de auga.
Por esta zona abundan os espigueiros cunha forma curiosa xa que son estreitos abaixo e mais anchos enriba e teñen unha pequena portiña nun lado para coller as espigas sen ter que acceder pola porta principal.

En Vila Cova a arquitectura e mais que estraña con casonas abandonadas que a min parecíanme as casa dos alemáns despois da guerra. Unha arquitectura sen decoracións, esvelta e con moitas ventás. Un peto de ánimas espectacular en canto o gravado desvíanos a mirada do noso camiño e a inmensidade dunha antiga casa de labranza cunha entrada que nos leva a un lavadoiro e pola parte de atrás a carros, trebellos de labranza, etc. Obríganos a pensar que o Val de Moldes foi moi rico en canto a variedades de productos hortícolas.
Pola contra, a arquitectura moderna do lugar é a típica deste días, chegando a ser estrafalaria e incluso friqui polos adornos e acompañamentos ornamentais. Para exemplo o seguinte que vos vou contar “nunha mesma casa, no seu xardín atopamos una escultura dun cristo parecido o de Bahía en Río de Xaneiro, o seu carón un dragón azul símbolo do Benfica Clube de Fútbol, ananiños ou gnomos espallados polo xardín e un cabaleiro medieval de madeira e folla de lata encostado á porta da entrada da casa”. Sen comentarios.

A partires de eiqui o camiño xa vai asfaltado e non hai moito que comentar, soamente destacar que como reza un cartel debaixo do palco da música do atrio da igrexa, os Jovens aproveitan as súas horas de lecer no “JOVENS BAR”.

A pateada remata eiqui pero o día aínda ía ser moi intenso, xa que decidimos facer turismo arqueolóxico e cultural dirixíndonos cara o Centro de Interpretación Xeolóxica de Canelas. Cando en 1820 explótanse en Canelas as primeiras minas de lousa, non se tiña nin idea de que se estaba a escavar un verdadeiro tesouro, xa que dous séculos despois na explotación do Sr. Valerio podemos contemplar un extraordinario patrimonio xeolóxico recoñecido internacionalmente constituído principalmente po TRILOBITES, especies de fai 520 millóns de anos.

O día está quente de mais e nos refuxiamos no salón de espera do centro de interpretación a que viñera o guía que nos ía mostrar os achádegos das numerosas escavacións. Mesmo Zalo permitiuse botar unha cabezada no sillón que alí había (o día estaba espeso de mais). A nosa sorpresa foi cando chegou a GUIA, unha meniña portuguesa fermosa cunha voz doce e á vez cantarina que envolvía de misterio todas as súas explicacións. A verdade que chegou un intre en que os trilobites do carallo esquecíanse mesmamente no pasado e eu quedábame absorto pola faciana e corpo desta menina. O suor esvaraba polo meu corpo sen saber se era provocado pola calor do exterior o polos calores internos. A visita foi corta pero intensa e quedamos satisfeitos con “ela” (sen comentarios). Nunha hora remontámonos a séculos pasados e puidemos ollar fósiles de moita beleza plasmados nas lascas de lousa.

Ó saír do centro notamos de novo a calor abafante do día e sen dubidalo nun intre fomos en busca do río Paiva onde aplacar os nosos sofocos. Ó chegar á fermosa ponte do río que divide este nun fronte aberto e outro fronte encañonado, fixemos varios intentos de aproximación a beira para non ter que irnos bañar á praia fluvial, xa que alí non son respectados os nosos corpos espidos, ata que atopamos unha cancela cun candado aberto por onde baixamos ata a beira por un camiño empinado e tortuoso que remataba nun aparello constituído por un cable de aceiro que sobrevoaba o río de beira a beira e que estaba suxeito a un mecanismo de manivela e carraca que servía para transportar mercancía dun lugar ó outro do río.. O baño foi pracenteiro e longo de mais, aínda que a auga incluso estaba un pouco mais quente do normal. Xacobe mais eu bañámonos nunha zona aberta e Zalo e Anxo procuraron o refuxio nunha poza debaixo da ponte.
Unha vez rematado o baño seguimos na nosa visita cultural da tarde cara o o lugar de Alvarenga onde visitamos a súa freguesía e refrixeramos os nosos corpos cunhas canecas e refrescos. Curiosa a tenda de miles de aparellos e cousa inútiles que había na praza de este pobo e a súa antiga barbería digna do museo arqueolóxico dos trilobites.
De eiquí puxemos a Arouca para facer aprovisionamento de víveres cara o día seguinte e de novo os nosos corpos pedíannos mais refresco e así esvararon polas nosas gorxas uns xeados. A derradeira parada a fixemos pola estrada que nos levaba ó cámping de Merujal, xa que unha manchea de paisanas tiña montado un mercadillo de riquísima froita a uns prezos de risa.

No cámping esperábanos para cear a nosa anfitriona cun caldo de pedras e un segundo prato que sempre era sorpresa, pero sempre agradable.

E así foi o día, bonita pateada, bonitos lugares, visitas culturais, baños..... deste terceiro día polas terras Portuguesas de Arouca.

Menos mal que nos vai quedando PORTUGAL.

Bicos e abrazos dun eivadiño

Panette (Agosto 2009, Arouca)