E131 Nas Escarpas da Mizarela - Caminhada Exótica

Luns, 3 de agosto do 2009

Nas escarpas da Mizarela

Convencidos de que 4 eivadiños, mochilas e tendas precisaban de dous coches, a expedición partiu para terras de Arouca no domingo 2 de agosto, día de operación saída pra uns, ou retorno pra outros malpocados que non eramos nós. O Stop sempre marca un alto nas cruzadas eivadiñas, porque o arroz malandro é o sustento da vida, e do camiño. Chegamos a terras de Arouca alá pola tardiña, un coche tras outro, aínda que os de diante non souberan que o Panete mais Xacobe lles iamos á zaga. Anxo mais Zalo, saíron prestos e dispostos a asaltar a oficina de información turística, e nós tras eles, pero ata días despois non puidemos franquea-la porta e saír co mais prezado botín que anhela un eivado, trípticos de sendeiros. A serra da Freita nos agardaba, e trala primeira ollada á Frecha da Mizarela, fomos montalas tendas no campo de campismo do Merujal. Con ou sen martelo de goma (...), cravamos ben espichadas as piquetas, pois aguantaron os bufares da noite (por dicir de alguén).

Ás 9 estabamos en pé, e a ritmo eivadiño conséguemos en hora e media, e pra desesperación de Zalo, arrincar cara o miradouro da Mizarela. Realmente é temerario saír correndo cara o trilho mais duro de Portugal (continental), lagañoso e sen almorzar. Iniciamos así o camiño que nos ía levar polas “escarpas da Mizarela” onde se despena maxestuosamente o río Caima na cascada mais alta de Europa. Sentindo o bater do auga nas rochas, baixamos por entre unha carballeira cara a aldeia de Ribeira, recóndito lugar que nos ofrecería o primeiro dos incontables baños que gozaríamos na serra da Freita.

Renovados pola frescura do líquido elemento, comezamos o ascenso pola ladeira dereita, notable desnivel por onde se esbarroan as augas que a Ribeira da Castanheira tributa ó Caima. Tras cruzar unha pontella sobre o torrente, acompañámolo un treito, e seguímo-lo ascenso a pé. Anxo seguiría subindo, agora polas paredes da escola de escalada dos Cabaços, pero pasamos ó seu pé mentres a morriña lle arrinca algún ollar cara as penas. Seguímo-lo noso andar, e escoitamos dúas badaladas cando nos achegamos ó campo de campismo. Só quedaba recuperar folgos, e que mellor manxar que un Caldo das Pedras Parideiras, emuladas por delicias de porco e vitela arouçana.

Caminhada Exótica

Con espírito renovado iniciamos a Caminhada Exótica, sen certeza algunha do que podiamos atopar, pero expectantes ante a singularidade do nome. Xa de volta na casa, e dende a distancia, só podemos desexar que Miguel portase nos seu alivios algunha semente arbórea, que colonice os 9 Km de pista forestal polos que camiñamos abatidos pola calor, que nin a piedade fixo os eucaliptos ofrecernos unha sombra. Terrible ascenso no último terzo, no que se Anxo sacase a lingua, seguro que chegaba con ela o chan, pois nunca camiñaramos coa faciana tan preto do po. Nembargantes fronte á nosa debilidade, Miguel empurrado polos seus bastón, bulía lixeiro coma se levase un tabán no cu; e non é moito figurar porque nos días que pasamos na serra, ben que se cebaron co coitado.

Xa chegando ó cámping, un piñeiral e un pequeno regato, presentouse coma o espellismo de un oasis, pero malamente podemos lavar as nosas suores nunha fonte.

Guapiños e aseados, fomos cear ó restaurante rexentado pola señora Dina. Nada mais que churrasco, chourizas e bifes ó xeito do pais para alimentar a uns esfameados dos camiños, todo ben seco pero con moita salsa, que non había onde botala, pois esvaraba polas mencionadas solas. Con canecas, auga e algún ata con Tang, intentamos amalgamar aquilo e meterlle algo de proteína ós nosos corpos.

Por si non foran suficientes pra dixeri-lo inxerido, aínda buscamos mais canecas en Arouca,. E así finalizamos o día, iniciando a tradición de retratarnos cada noite nas escaleiras da cabana que nos refuxiou dende a segunda noite.