Domingo, 20 de setembro de 2009
Entendo moi ben o que é sentirse eivado, de sentir as túas forzas limitadas, ou que de xeito circunstancial ou permanente te vexas privado dalgún dos teus recursos, xa que foi esto o que nos levou ata aquí, a este taller de montañeiros doentes, tanto física como emocionalmente. Durante os derradeiros tres anos probaron da nosa fórmula algún a quen o Club de Camiñantes, o noso irmán maior, resultáballe demasiado esixente nun momento no que estaban a se recuperar de esguinces, tendinites ou dalgunha relación atormentada, que de todo houbo. E viñeron outros que tiveron entre nós as primeiras experiencias na montaña, traendo tamén cadansúa eiva, porque no fondo eivados estamos todos.
Así que cando a Yoli, aínda sufrindo as consecuencias daquela terrible caída no Kilimanjaro, me dixo que quería medir as súas forzas, e ver se era quen de facer algún sendeiro con nós, aledeime. Ninguén máis que ela para elixir o momento, para probarse, e a min so me restaba elixir algo axeitado, sen demasiado desnivel nin lonxitude, para facilitarlle a tentativa. Viu acompañada de Flores, esa rapaza simpática e faladeira (xa eran dúas), e entre os tres sumábamos unha resaca considerable, desas que veñen acompañadas dos síntomas de manual: formigas pastando na cabeza, cruxir de galletas nos xeonllos e demais. A culpa foi dos Alfeizar que tentaron durante a noite en levarnos a guarida do amor.
Pedimos unha e media de arroz tamboril e trouxéronos dúas de arroz de marisco, pero comémolas sen chistar. Aínda que Yoli, nerviosa pola proba ou convalecente do concerto, picoteou catro graos de arroz, disque para que a dixestión non lle restara forzas. Quizais facía un algo de calor de máis, pensaba eu mentres íamos cara Monçao, e buscaba mentalmente algunha poza no camiño, sen atopala. Flores non chegou esperta ó monumento a Lindbergh, e cando chegamos á freguesía de Abedim, íamos os tres caladiños de máis, cada quen mascando os seus pensamentos.
Yolanda estreaba botas, e tiña ganas de darlles uso, así que case non nos deu tempo de facer uns estiramentos, mentres un vello, seguramente membro da junta da freguesía, nos indicaba que se levara o rotulo do inicio do trilho para pintalo, e da localización dunha fonte de auga potable. Comezamos ascendendo por unha estrada asfaltada, e xa nos primeiros metros a cousa pintaba regular, Yoli quedaba atrás e tiñamos que baixar o ritmo para que nos collera, máis cando non levabamos completado o primeiro quilómetro, xusto cando remataba a costa, reclamounos unha parada, descalzouse e tentou amañar o apaño que levaba adosado o pe. Pero o tornelo seguía a molestarlle e tivo que recoñecer que non lle era posible continuar.
Consideramos abandonar a andaina, e ir os tres dar unha volta por Monçao, pero a brava montañeira animounos a completalo sendeiro mentres ela botaba unha sesta no coche. Así que nos despedimos dela e atravesamos a bo paso as rúas de Abedim para internarnos na fraga. Unha fermosa calzada de pedra atravesaba as terras fértiles do pobo, onde se alternaban os campos de millo, as vides e os prados utilizados para pasto, arrendados por valados de pedras centenarias.
Ca nosa compañeira malograda presente, no pensamento e na conversa, imprimímoslle o ritmo eivadiño na subida ó monte, aínda que Flores se queixaba da noite de troula que, todo hai que dicilo, sufriramos todos. O chan xa está colonizado polos cogomelos, anunciando un outono que está a volta da esquina, e o orballo aínda persiste na herba, que nos molla o baixo dos pantalóns. Cando remata o ascenso xa estamos inmersos na Carvalheira de Abedim, un deses paraxes que ben merecen un pequeno esforzo para coñecelos. A humidade é grande neste recuncho do paraíso, e as edras trepan polos troncos destas nobres especies, que conviven con sobreiras, acevos e castiñeiras. Danos coraxe que a nosa amiga non nos acompañe no disfrute, pero sabemos que máis pronto que tarde ha de facelo.
É un recorrido máis corto do que quixeramos, xa que ó pouco desembocamos en Grandachâo, un núcleo rural afastado do mundo, onde temos a recompensa de atopar unha maceira enchida de mazás máis vermellas cas dos contos, que metemos no saco co sorriso cómplice dos cativos que fomos ¡que ben sabe a froita roubada!. Co botín ben agochado nas nosas mochilas para non espertar as suspicacias dos veciños, atravesamos a aldea serrana, onde non atopamos máis que un par de vellas que levan gravadas nas súas frontes toda unha vida de duro traballo no campo. Polo camiño que nos leva a darlles as costas ás derradeiras casas temos unha boa panorámica da Carvalheira de Abedim que resalta entre unha mancha forestal bastante máis ampla onde reinan os piñeiros, baixo ela os campos dispostos en socalcos que se precipitan cara o Val do Gadanha, cara onde nos diriximos.
O camiño carreteiro intérnase noutra fraga, onde conviven especies autóctonas e foráneas, e desemboca nunha pista forestal que seguimos ata o cruzamento do Río Gadanha. Este discorre paralelo a unha estrada dende onde observamos, na distancia, o Castelo da Penha da Rainha, aínda que do castelo non se vexa nin os restos no medio dos xendarmes de granito que coroan o monte. Por sorte o tramo asfaltado é curto, e non tardamos en enlazar cunha congostra escavada na terra, aínda que antes de avanzar por ela facemos unha pequena parada debaixo dunha viña onde a Flores se lle antollou coller un acio de uvas.
Non tardamos en divisar, dende o alto, o pobo de Abedim, e démonos presa para reunirnos coa nosa amiga Eivadiña (si, con maiúsculas), aínda que a tarefa estaba xa case rematada, porque só nos restaba descender cara a estrada, e dende alí á junta da freguesía, onde tiñamos aparcado o carro. Pero, cen metros antes de chegar ó final da nosa andaina, pasamos ó carón dunha finca cun feixe de árbores frutais, e algún deles era sinxelo acceder as súas polas dende a mesma estrada. Así que abrimos outra vez o saco e alixeiramos o peso de maceiras e pereiras ¡aínda lle estabamos facendo un favor, de tan cargadas que estaban!. Non lle debeu parecer tal ó dono da finca, que saíu na nosa procura con cara de poucos amigos. Apuramos o paso e chegamos ó coche xusto a tempo para fuxir antes de saber pola intención do paisano. Aínda botamos unhas risas.
A que non estaba para moitas risas era a nosa Yoli, que vira frustrada a súa saída montañeira, así que decidimos ir a dar unha voltiña a Monçao, a tomar un café e aproveitar o que quedaba de tarde. Estaba especialmente bonito o pobo miñoto, e cunha grande afluencia de paisanos nas súas terrazas, tanto que non puidemos sentarnos nas do Escondidinho, como é a tradición, e tivemos que conformarnos con facelo nun pequeno café ó carón da igreja. Tamén a visitamos despois dos cafés e das natas (que de todo houbo), e levamos unha boa sorpresa coas mostras de arte sacro que alí se atopan. O día non deu para máis, pero tampouco foi para menos, así que regresamos á metrópole a facer balance: este é o meu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario