Domingo, 1 de novembro de 2009
Pasados tres anos dende o comenzo desta aventura que se deu en chamar Eivadiños, sego preguntándome polo seu sentido, porqué tentar converter parte do meu imaxinario particular en colectivo, porqué insistir en erguerme o único día da semana que non estou obrigado, para espallar as miñas pegadas por un feixe de carreiros enlamados, subindo outeiros onde o vento alenta ás fantasmas, baixando vales que serven de acubillo ás lembranzas.
Segue sendo unha ferramenta útil para satisfacer a miña vaidade, máis penso que fracasei na tentativa de crear a ilusión no cardume de seres queridos que me acompañaron nos meus andares e sentires. Invádeme a certeza de que esta é unha practica onanista, e de que ademais fago publicidade das miñas pallas mentais, e dáme a tentación de botalo peche por defunción e dedicarme a outra cousa.
Pero o carallo é que aínda non atopei mellor alternativa para encher os meus domingos de contido, que botarme a mochila ás costas e volver sementar as miñas pegadas en canicouvas, congostras e corredoiras, aínda que sexa baixo a chuvia e máis so que un can de palleiro, coma hoxe.
E coma un can famento chego a Paredes de Coura, a miña terra prometida, baixo unha cortiña de auga que, aínda así, non lle resta beleza á vila miñota. Ignoro o letreiro pendurado na porta da Albergueria, onde prohiben a entrada ós da miña especie, e fágome entender, ouveando, para que me traian un caldiño e unha truta o jeito do Coura. Non entenderon porque saltáronse o primeiro, e tiven que conformarme co peixe, que viña moi ben acompañado.
Segue chovendo nas rúas, pero esta inclemencia atmosférica, lonxe de desanimarme, empúxame a buscar o punto de partida. Para elo volvo pola estrada que vai cara San Bento da Porta Aberta e, para non perder tempo, busco no mapa o lugar máis próximo onde o sendeiro a cruza, no núcleo rural de Entre o Eido. Aínda que teño que dar un bo rodeo xa que no cruzamento do Coura a estrada está bloqueada por un accidente, e seguir pola beira esquerda, a montante, ata dar coa Ponte Nova, baixo a cal ruxe un torrente de chocolate.
Deixo o coche a carón dun lavadoiro no lugar escollido, e póñome a camiñar en dirección contraria á indicada, un pouco por levar a contraria ou pola atracción magnética que ten o río sobre mín. Chove miudiño, pero sen pausa, e lémbrome do Zalo, que gusta moito destas andainas pasadas por auga.
A paisaxe vai mudando nada máis darlle as costas ó pobo, e despois de cruzar unha pequena carballeira comezo a baixar entre eucaliptos e piñeiros. Cando a proporción e favorable ós segundos tamén comezo a atopar unha grande variedade do cogomelos e fungos.
Por un camiño cada vez máis enchoupado vou achegándome ó Coura por unha pista que vai paralela a súa conca, escoito os seus feros ruxidos, máis non logro chegar as súas beiras, e pouco a pouco volvo afastarme del. Teño que anotar, antes de esquecerme, que en ningún momento teño posibilidade de errar no camiño, xa que o trilho atopase remarcado, penso que recentemente, e os sinais están ben visibles.
Cando remata a pista, sen que a choiva me de unha tregua, chego as primeiras casas de Arestim, e podo retratar espigueiros inchados de millo, campos verdescentes e vides douradas, casas solarengas vernizadas polas edras e nin un so seareiro asomando as fiestras curioso. Nin tan sequera sae un can a saudar o seu igual.
Con estas chego ó comezo do trilho, situado ó carón da capela da Quinta da Cruz, unha construción senlleira máis fermosa, e fronte a ela un campo no que me chaman poderosamente a atención un feixe de lepiotas, grandes como mundos. Podería collelas a mancheas, pero non levo nin unha bolsiña e ademais penso que as estragaría no traxecto, así que conténtome con fotografalas. Tamén lle fago unha sesión a un espantallo inzado no medio dun campo de millo, que garda un certo parecido con este que subscribe.
Entre campos dun verdor obsceno, recortados por salgueiros e por viñedos, abandono o lugar por unha estrada estreita, onde esperto a curiosidade dos escasos seareiros cos que me cruzo, eles motorizados e secos, eu a pé e mollado, e por onde enlazo cun tramo da Vía Antonina, unha calzada romana que está recuperada e convintemente sinalizada. Este tramo tamén coincide con outro trilho, o dos Miliarios, polo que pasamos non fai moito, e ademais por aquí tamén pasa o camiño portugués a Santiago.
Por esta vía milenaria, seguindo as pegadas de invasores e peregrinos, e cruzando a Chá das Fijoerias, chego o pobo de Pecene, na freguesía de Cossourado, e onde o máis salientable é a ermida da Nossa Senhora do Alivio. Xa estou ata o carallo da chuvia, que non cae a caldeiros pero que molla igual, e non me deteño nin tan sequera a disparar un par de fotos, porque aínda me resta camiño e xa vou algo canso.
Cruzo a estrada, xa preto de San Bento, e subo polo lugar do Descampado, certamente o máis desarborado de todo o traxecto, onde o vento e a chuvia arrean con máis forza. Apuro o paso e imprimo o ritmo eivadiño para sortear o desnivel, e non tardo en recortar a distancia que me separa da aldea serrana de Linhares de Cima.
Atraveso o pobo por un pequeno tramo asfaltado, onde o máis salientable, ademais dos campos salpicados por unha cantidade importante de lepiotas, son os restos dun forno comunal que se atopa na mesma beira do camiño.
Un chisco máis adiante hai unha congostra pola que me obrigan a internarme as marcas do trilho, a pesares de que se atopa bastante pechado pola vexetación. Aínda así chego sen demasiados contratempos o lugar onde, seméllame fai un século, morreu e resucitou a única, ata o de agora, cadela eivadiña, de nome Tea, que tivo a mala sorte de acompañarnos.
Chego con esas lembranzas o lugar da Madorra, un feixe de casoupas nas que sigo sen albiscar un alma, e antóllame ser eu unha alma en pena, vagando por estes camiños desertos baixo sen máis compaña que a chuvia, que xa está a calarme os osos. E sigo descendendo atrapando, de cando en vez, algunha castaña, pequena pero saborosa, para ter entretidos os dentes, a falta de mellor cousa.
Cruzando de novo a estrada atópome un cabazo baleiro con fendeduras a xeito de ollos e boca, e dentro del os restos dunha vela. Imaxino que os seareiros que a viron onte, na noite de defuntos, aínda levaron un bo susto, a pesares de saber da tradición do samaín (que non sei como se chama en Portugal). Unha vez ó carón do meu coche, completado o sendeiro, no que invertín pouco máis de tres horas, múdome no lavadoiro, xa que teño mollados ata os calzóns.
E ata aquí podo contar, porque non pasou máis nada...
No hay comentarios:
Publicar un comentario