E171 Trilho das Brandas de Sistelo (Arcos de Valdevez)

Domingo, 30 de maio de 2010

Unha Eivadiña, sen máis.

Non sabendo moi ben como comezar esta crónica de domingo, imos deixar que o sentido se vaia pousando a modiño, e deixando tamén que as presas acouguen, as presas por non esquecerme de todo o que me gustaría dicir aquí.

Empezarei dicindo que a pateada de hoxe ía ser con Eivadiños, pero ó longo do día moitas veces acudiu ao meu pensamento a maneira de poder transmitir as diferentes sensacións que ían xurdindo en diferentes momentos do día. Podería concluír que hoxe saín a patear cuns amigos, con once amigos, contando comigo, doce camiñantes por terras de Sistelo.

E é que o tema non é tan doado de dixerir, porque me atopo con que hoxe saín con Eivadiños, con Sudando Botas, e se seguimos nesta liña, con Nómadas, representado por mín. Me atopo tamén considerando que quen é quen aquí, pois eu son Nómada, pero tamén son Eivadiña, e tamén Sudando Botas. Pero aí non queda a cousa!!, Sudando Botas tamén son Eivadiños, e Nómadas!!...., e Eivadiños tamén ten saído con Nómadas, e con Sudando Botas tamén..... Isto é unha liada ou imos deixalo simplemente en que son saídas entre amigos??. Eu prefiro esto último, e coma lle dixen aos meus amigos no xantar que compartimos, eu hoxe, era unha Eivadiña, coa fórmula Eivadiños, xantar e patear. E o sábado pasado era Sudando Botas, coa fórmula Sudando Botas, e ningunha destas dúas saídas contan para min coma dúas saídas Nómadas, pois Nómadas sae cando sae, cando hai convocatoria formal, se establece o día e acabamos compartindo camiños ata a seguinte vez.

Así que aclarado que hoxe saín con Eivadiños, sentíndome deste grupo, vou tentar plasmar a vivencia cos meus amiguiños o máis fidedignamente posible. Isto o digo cómo Salo, a que gusta de patear, a que prefire unha saída ao camiño antes que outros plans, a que adora compartir con alguén máis que ten a mesma afición, e aínda que Yuka e Ramón consideren que a saída de hoxe tamén foi de Sudando Botas, e ben que foi así pois eles foron hoxe os guías!!!, que me desculpen por favor se sigo a pensar que para min, hoxe, saín con Eivadiños, e que Yuka e Ramón, como membros de Eivadiños, guiaron esta rota polas marabillosas terras de Arcos de Valdevez.

Cooooomenzamos!!!!.

Punto de encontro : O Concheiro. Hora : 12,15. Aí estaba eu máis que puntual, coma sempre, se podo, un chisquiño antes da hora. Cinco minutos máis tarde chegaba Nacho na súa flamante e novísima moto. Falamos un rato mentres esperabamos e foron chegando Xacobe, Yuka, Ramón, Montse, Alex, Fani..... De Anxo, o noso capitán Eivadiño..., nin rastro!!!. Alex chamouno para vacilalo e preguntarlle por onde andaba...., cerca!!!, lle respostou o trasnoitador. Asomou un chisco máis tarde e fomos partindo ata o Stop para o noso xantar. Xurxo e Maca chamaron para dicir que nos sairían alí mesmo, e para cando chegou o coche de Anxo, traían a un Eivadiño retrasado, Panete. O bo de Anxo non tiña queixa hoxe da asistencia, nada menos que doce camiñantes dispostos a trocar un día de praia por unha pateada, aínda que polo ademán que fixo cando chegou ao Concheiro ao ver a tanta xente aí, medio amedrentado estaba, jajajaja!!!.... Iolanda quedou atrás, pois chamou ás doce do mediodía e aínda estaba en Vilagarcía, co cal xa non contabamos con ela.

Comemos as nosas doses de arroz malandro, agás os menos, que optaron por un menú máis lixeiro. E bebemos viño a tutiplen, Alex e máis eu, man a man, iamos deixando a copa baleira e xa nos ía saíndo a risa floxa, eu, nalgún intre, fixen o comentario de que nesa pateada acabaría bailando muiñeiras, cousa que fixo que a Alex tamén lle saíse a risa floxa, iso me contentou, xa non era eu a única que se estaba a tomar ese día con relax pateador. Anxo deixou en mans de Yuka e Ramón a decisión do destino. Non sei se lle acabou pesando, e non sei tamén se lles acabou pesando aos amigos de Sudando Botas, o caso é que a decisión foi ir a facer o roteiro das " Brandas de Sistelo ", e alí nos encamiñamos.

Cun Lorenzo de rigor, agasallando raios e calores a pracer, empezamos unha subida interminable, non levabamos nin dez minutos de pateada e todos estabamos a cagar masilla, suando coma porquiños e preguntándonos que por qué non comeríamos un prato máis lixeiro co arroz malandro. Yuka experimentou por primeira vez nas súas carnes o que significa levar a once impresentables polo camiño adiante, e non estou moi segura de que disfrutara do asunto. Todos protestamos canto quixemos, e aí cada quen pedía pola súa boquiña as preferencias propias. Ata eu, que son exploradora e guía, ese día non era máis que unha máis, e coma unha boa camiñante que se deixa levar, protestei polo calor, quería zona de baño, e en xeral, e agora que xa estou na casa, en frío e co corpo aseado e ceado, teño que admitir que os pobres de Yuka e Ramón, hoxe, teñen que estar a facer unha reflexión bastante completiña deste día, jajajaja...., queridos!!!, benvidos ao club que guía a unha cantidade considerable de xentiña. E os meus parabéns, porque a paciencia é unha virtude e vós fixéstedes bo uso dela hoxe.

Anxo estaba inmellorable, con forzas, subía esas costas de Sistelo co mesmo cansazo cos demais, iso significa sen impedimentos físicos máis que os naturais. Miguel levaba un coxo monte arriba imparable, aí amiguiño!!...., marcando un ritmo Eivadiño digno!!!, non imos meternos co feito de que cando lle preguntei que qué tal ía me respostou : esfurricado!!!, jajajaja; xunto con Nacho, que se resarcía da derradeira camiñada por esas terras, noutras condicións moi diferentes nesa travesía que fixeramos na ponte de San Xosé. Maca subía con decisión tamén, nada que ver ca dor de xeonllo que tiña na derradeira pateada Eivadiña no roteiro de Pía das Quatro Abades, co seu namorado Xurxo ao lado, compartindo co día o esplendor do seu amor. Fani...., Fani é un mundo aparte, la alegría de la huerta, sempre áxil aínda que hoxe, coma lle dixo Anxo, viña máis preparada para un día de praia que para un ascenso ós vales de Sistelo, houbo que equipala con calcetíns e emprestarlle un pano para protexer a cabeza, pero polo demais ela subía esas costas coma perico pola súa casiña. Alex, sobradísimo, o seu xeonllo non lle deu a lata ata ben pasada a tarde, e así, un por un, fomos quen de ascender as famosas costas de Sistelo, coa promesa de que ao chegar arriba nos esperaba un baño, nunhas pozas pequenas, si, pero para eses momentos xa a case ninguén lle importaba, aí o que realmente importaba era que tivesemos opción a refrescarnos.

Antes de chegar, paradiña xeral a carón dunha máis que xenerosa sombra. A verdade é que subiramos a un bo ritmo, sen paradas innecesarias, os que se adicaron a facer fotos o fixeron sen paradas demoradas e conseguimos ascender levando un ritmo constante. A menos de un quilómetro tiñamos as augas prometidas. E de verdade que as disfrutamos coma poucas veces. Según iamos chegando, non dando tempo para pensalo, de se as augas estaban frías ou quentes, aí o que importaba era mergullarse na frescura dunhas augas apaciguadoras das calores ferventes que cada quen levaba dentro de si, e un por un nos fomos espindo ata recoller esas bendicións en forma de líquido fresquiño. Coma dixo Anxo, ninfas e elfos no medio de natura, confundidos coas risas e os xogos, o agradecemento ao apaciguamento dun día excesivamente caloroso a carón de doces e benévolas augas. Aínda estivemos un bo rato disfrutando dese momento antes de converternos en camiñantes de novo. Tiñamos a promesa doutro baño, desta vez en pozas máis grandes, ao remate da pateada. Para cando chegamos a onde estaban esperando Yuka e Montse mentres disfrutabamos do baño, xa estabamos anegados de suor outra vez!!, que nos quiten lo bailao!!.

Momento de face-lo regreso, xa eran as seis da tarde. Un por un e todos xuntos fomos facendo descenso. No camiño, un encontro con outros camiñantes que subían facendo o mesmo percorrido que nós ao revés. Parada en Padrao para enche-las cantimploras na súa fonte deliciosa, eu aproveitei para darlle lustre a unhas cereixas que xa estaban recocidas na miña mochila e compartilas cos meus amigos. E seguimos descenso.

Houbo un momento na baixada na que nos perdemos, trabucámonos de cruce, e Yuka viu correndo a buscarnos para ter que volver a subir. Nacho se encargou de amolarme un pouco porque a culpa foi miña, que optei por esa baixada. Foi nese momento cando Ramón e Xacobe, que non se trabucaron, seguiron cara adiante pensando que os demais iamos na cabeceira do pelotón, pero non!!. Para ese tempo xa eran case as oito da tarde, e Anxo empezaba a amosarse nervioso pois tiña que entrar a traballar ás once, ducharse, cear..... Empezamos a apura-lo paso, máis lixeiriños, e chegados a estrada, Anxo e os que viñeran con el no coche decidiron ir hasta onde estaba aparcado pola estrada e non face-lo derradeiro tramo. Seguimos Yuka, Montse, Nacho e máis eu polo roteiro regulamentario. Ao chegar, Anxo e compañía xa marcharan, deixando a Xacobe en terra e perdido con Ramón. Pero como dixen, os perdidos eramos os outros e Ramón e Xacobe xa estaban a esperar por nós a carón dos coches. Tarde e sen o baño guai, alí se quedaban Ramón, Yuka, Nacho e Montse, mentres eu e Xacobe nos marchabamos de regreso con Maca e con Xurxo.

Inevitablemente....., tantos momentos que se quedan no tinteiro!!, momento carracho no pantalón de Miguel Panete, conversas xerais e particulares, silencios compartidos, chanzas do camiño, fotos de grupo pedindo baño cun sorriso, tropezóns varios, os invisibles lazos de unión que se van facendo pateada tras pateada, confianzas crecentes, proxectos de uns e de outros......, non chegarían as palabras nin os dedos veloces que puidesen captalo todo, todo e todo.......

Día singular o de hoxe, día para tódolos gustos e para toda-las cores e visións, tantas como xente eramos. É que claro, eramos doce!!, nin máis nin menos. Para Eivadiños e para Sudando Botas isto non é o máis habitual, tan afeitos ao petit comité. A min o día fíxome gracia, era coma se se sentisen estraños con tanto mogollón, dende logo non foi un día típico de saída Eivadiña nin tampouco de saída Sudando Botas. Pero encantada de haber compartido, unha vez máis, camiños bonitos, desta vez calorosos de máis, con amigos amantes do mesmo.

Unha máis no noso arquivo de vivencias conxuntas amiguiños. Que non nos falten!!.

Salo. Sol, 30-05-010.