E285 Sendeiro dos ríos da Fraga e do Beque (Moaña)

Sol, 31 de marzo de 2013

Non tiñamos claro se ir camiñar ou non: Domingo de Pascua, xente de vacacións... pero Anxo propuxo un lugar que facía anos queeu visitara, so nunha parte, e parecíame boa idea ollar a Fraga de Moaña e a auga que seguro corría polo río abaixo.

Puxemos rumbo ata Moaña sen falar nin de onde iamos comer, tamén sen bebida, algo que eu lamentaría logo porque a ruta complicouse mais do que pensábamos, e nalgunha vez no nosos camiño dixemos que parecía que estabamos en plena selva Amazónica. Comezamos o sendeiro dende as cercanías do Cuartel da Garda Civil cara ó monte por uns camiños encharcados de auga, lama, cheíños de silvas e todo tipo de herbas, incluídas as ortigas. 

Entre patos e pavo-patos, como lles chamei eu, esquecemos os coches, as casas, os domingueiros, a civilización e os problemas do famoso estres, tan teimados por esta cabeciña tola. Anxo, “o cameraman”, tirou levando a avanzadiña fotografando ó que se puña no seu camiño. O verde do campo, a auga máis azul, as árbores seguras, altas e a primavera que non quere chegar mostrouse en forma dun pequeno “Val do Jerte” que atopamos no camiño e que o fotógrafo non dubidou en captar co seu obxectivo. 

Non nos cruzamos con ninguén no noso camiño cara “o cumio”, algo que nos sorprendeu porque non chovía, pero nese bosque no que o rumor da auga non nos deixaba escoitar as verbas do outro, agradecemos a soidade deses intres. No medio, mais ou menos do camiño, cando xa chegamos preto dos moliños restaurados, Anxo pensou que non pagaba a pena subir ata a fervenza e que era mellor subir pola marxe do Beque. 

Un pouco antes eu collera os mandos da fotografía e xa fixera os meus “estragos” polo camiño: flores, río, fervenzas e Anxo coa súa mochila para soportar a chuvia, o vento, o sol... o que fixera falla. Tiramos camiño arriba pensando na cervexa e algo de comer no Camping e levamos un bo chasco cando, despois de trepar polos penedos e o barro esvaradizo, o camping ¡estaba pechado na semana santa! Fixemos unha pequena parada alí, bebemos algo, e collemos un atallo que Anxo coñecía. 

Ó pasar por unha aldea rural con boas vistas á ría e cabanas de madeira para aluguer, pensei que sería boa idea coller unha nuns días de verán, de seguro que viríame moi ben, pero esa idea esquecina cando vimos  o mal xestionado que estaba o restaurante responsable tamén do aluguer das cabanas. En todos os anos que levo viaxando e camiñando non vin que me trataran tan mal coma naquel lugar. Chegamos secos de gaznate e cansos ó “A de Lino” e os donos dixeron que xa pechaban (as 16:30h) negándonos ata a bebida para continuar o camiño. Aínda que pouco nos durou o noso enfado, porque case na súa porta había un potriño que deleitounos coa súa compaña e ansias de caricias, pena que non tiñamos nada para darlle de comer. 

Atallando, atallando, atopámonos no medio do camiño real que estaba totalmente inundado de auga, como se o curso do río pasase por alí. E alí rin e non parei, ollando a Anxo trepar coma Tarzán, cheíño de lianas e auga ata os nocellos. E así, pouco a pouco, chegamos ó camiño polo que subiramos e retomamos a mesma a baixada serpenteante do río Fraga. Chegamos xa até ós nosos patiños de novo, a civilización, ós domingueiros coas panzas cheas do xantar do Domingo de Pascua. E alí, onde aparcamos o coche, en pleno paseo da praia de Moaña, trocamos as roupas molladas por prendas sequiñas para ir a comer algo e sobre todo, beber. 

Tivemos sorte, pois un pouco máis adiante nunha cafetería-panadería, fixéronnos uns bocadillos que nin a mellor mariscada soubera mellor. Aínda tivemos folgos, humor e tempo para facer o “paiaso” un ratiño cunha rapariga que alí estaba e a que, pensei eu que lle alegramos a tarde.