E284 As lecións do mestre Chapela nos cumios do Morrazo

Saturno, 30 de marzo de 2013

“A memoria xurde con a exacta luz

do sol de medio día, cando se reflexa no mar

axitado polo vento fresco que trae o norte.

As palabras derrotan ó vento, sempre

como a area que vai levando a marea.

Sobrevivirei para escribir poemas

do mais profundo do corazón atormentado,

para que alimente ás almas confusas e extraviadas.

O cuarto se anima á sentir as caricias do sol,

no amplo véntano onde vexo moita neve

e rosas vermellas,

ese home con tímido sorriso, deixou atrás algo.”

“Rosas Vermellas”, LUÍS CHAPELA

O meu mestre, cronista e poeta das xentes e lugares do Morrazo, adoita alimentar a miña alma confusa e extraviada cun feixe de versos agarimosos e/ou combativos (deses que eu chamo “de motoserra”), nas mañas que partillamos no Cubillón, cos olliños cheos dese océano que busca acubillo na nosa ría, e despois do seu recitado maxistral dime:

-¿Qué, aprendiches algo?-

É moito o que se aprende con este home de rostro curtido polos ventos de afastados mares, por el escoto a voz dos últimos mohicanos, carpinteiros de ribeira, cesteiros e canteiros, e outros oficios que se van perdendo na memoria do pobo, e a memoria tamén dos fuxidos, e dos que desgraciadamente non conseguiron fuxir das gadoupas do fascismo, e escoito tamén as voces dos lugares, dos paxaros e das árbores, a sabedoría desta terra na que firmemente ten este home ancoradas as súas raíces, e que tanto lle doe ó sentir que este pobo de ananos non ten a vocación de berrar coma xigante.

Outro conto sería se a xente que rexe os destinos da nosa nación levara cosidos no seu peito unha parte dos sentimentos que o mestre Luís Chapela leva no seu, e que alimenta cos seus versos a diario, e tan xenerosamente partilla on este que deixa vagar (ou vogar) os ollos errantes pola ría, mentres no seu faro resoa a súa voz cantareira, con arume a salitre e a herba.

Moito tempo falamos de subir á Cruz de Ermelo, seguindo as congostras e corredoiras que levan a lembranza das súas pegadas dende cativo, e desta cumprímo-la promesa, aproveitando (que non sempre é doado) a coincidencia das nosas axendas, e de tal xeito quedamos citados no miradoiro da Fraga.

Eu levaba o corpo doce, aínda que non tivera tempo de almorzar, e o seu sorriso recibiume iluminando a ría dende esta atalaia natural, e despois de nos despedir do seu irmán, que o acompañara ata aló, comezamos a ascender cara os cumios de Moaña.

Moitos foron os nomes dos lugares, pois cada lugar ten o seu nome e a memoria dos bos e xenerosos está para que non se perdan, así coma costumes e lendas, recollidas durante anos por este home, a pe de horta e de canastro, falando con eses vellos que constitúen a nosa rica tradición oral.

Moitos foron as verbas, mentres camiñabamos cara onde o mundo se chama Ermelo, el lixeiro coma un rapaz, i eu suando coma un condenado, sempre dous pasos detrás del, tentando atrapar en imaxes as esencias dos seus relatos, ou cando menos os escenarios de moitas das súas aventuras, que aledan as miñas xornadas de horarios obrigados e loucura cotiá.