Domingo, 11 de xaneiro de 2007
Quizais teñan razón aqueles que afirman que só os que non temos suficientes motivos para quedarnos entre as sabas, confundindo suores mentres nos cristais da fiestra se deteñen os ventos furiosos e os xugos xeados das nubes, sexamos capaces de sorrirlle un domingo máis ó espertador e desafiar a incontinencia do inverno. Pero si abandonamos o leito, onde non apertamos máis que fantasmas, para derramar outro feixe de pegadas entre os charcos, é para que estes pequenos e improvisados lagos, formando infinitos reflexos, nos afirmen que non estamos solos, que non estamos solos en absoluto, que tamén somos xente, e que este compartir camiños é outra forma de tenrura.
Tamén esta nómina dos que abandonamos os territorios dos soños para camiñalos, ignorando as previsións meteorolóxicas máis hostís e adversas, fomos atrapados pola molicie das mañás dominicais, e sen dubida antóllasenos repetir o milagre de espertarnos acariciando unha pel allea, pero non por elo entendemos estas convocatorias, insisto, alleas ó estado dos ceos, como sucedáneos de outros praceres.
E en esta nómina, para dar exemplo de que nos é indiferente que non chova a gusto de todas, estamos os membros fundadores desta historia, que aínda non alcanzamos a definir moi ben que é e que nin sequera ten nome, que comezou, porque toda historia ten un principio e un fin, un primeiro de outubro, na carballeira de San Xurxo. Dende o momento en que aqueles tres mosqueteiros decidimos xuntarnos para coleccionar sendeiros, e con este xa van dezaoito, sabíamos que, como na novela de Alejandro Dumas, non eran tres, senón catro, e así sumamos a Zalo que, cando non o demandan maiores empresas, ciñese ó noso formato, aínda sen saber moi ben se queda para unha comida con pateo posterior, o para un pateo con comida previa.
Ademais os prognósticos, nestas aventuras coas que despedimos a semana, non están demasiado acertados, e para elo súmansenos Isabel e Cristina, contradicindo esa teoría de que só os incondicionais somos quen de saltar da cama cando se confirma as chuvias, e ademais, co mérito engadido de que o seu primeiro contacto con estas convocatorias, fai un par de semanas foi cando menos accidentado: nin atopamos o sendeiro que elixiramos, nin fomos quen de completar o que improvisadamente eliximos despois.
A maneira de compensación con estas aguerridas mulleres, despois dun breve debate sobre os posibles destinos, que se produce no lugar habitual de encontro, decidimos acometer a tarefa pendente do Trilho do Vale Oscuro, desbotando as opcións da Fraga de Coruxo e a Costa da Vela, que deixamos para outra ocasión. E volvemos devorar os quilómetros de asfalto que nos separan dese territorio máxico do Coura, no que insistimos porque existen tan boas razóns para voltar que non somos quen de sustraernos ó seu encanto.
Pero antes de confundir as nosas pegadas polas congostras, corredoiras e canicoubas destas terras miñotas, e a pesares de que os niveis de malandremia de Xurxo estean ben altos, decidimos facer acopio de forzas no Miquelina, no mesmo entorno urbano de Paredes de Coura, rendéndonos a publicidade que dende fai tempo vennos facendo Zalo. Así que cinguímonos a especialidade do lugar: a feijoada, que ven sendo como o noso arroz malandro, pero coa fabas o feixóns por un lado, coa carne, e o arroz en branco polo outro.
Nin punto de comparación co Stop, ó meu humilde criterio. A espera desespéranos, e aquí non temos o pan branco ó que estamos abonados, nin o paté de atún e sardiñas, nin a manteiga, e cando chega o condumio boto tamén de menos os panados, que aquí son sustituidos por costela e orella de porco. Aínda que o persoal, ou sexa, o resto dos integrantes da expedición, queden contentos co resultado. Insisto, pérdense as tradicións, a disciplina, e todo trae consecuencias, neste caso que salgamos á chuvia sen tomarnos o café.
Mentres xantábamos non remitiu esa incontinencia das nubes, nin tampouco mentres recorremos os escasos quilómetros que nos separan de Parada (esta vez, con Zalo non hai perigo de perderse e acabar en Arcos de Valdevez), e cando temos que abandonar os nosos vehículos, no lugar de Cenoi, aínda cae con máis forza, e os que non tivemos a precaución de traer roupas de auga xa nos vemos calados ata as cellas. Menos mal que a sección feminina ven armada de sendos paraugas, e ata Tesorito saca un modelo campión, que leva acoplado unha capuchinha de Venus.
Non está o tempo para purismos, así que pómonos a camiñar baixo a protección de estes artefactos de tela, aínda que ós poucos metros algún pantalón, como o meu, este completamente enchoupado. Tanto é así que nin nos detemos a visitar a Igreja Velha de Parada, un dos escasos valores arquitectónicos que atopamos no camiño.
Avanzando pola carreteira que discorre por este pequeno núcleo rural chegamos, ós poucos metros de iniciar o noso itinerario a un conxunto de enormes bolos de granito, vernizados por unha densa capa de musgo. Esta curiosa formación pétrea está furada na súa base, formando amplas cavidades, e os do lugar chámana A Cova do Lobo, e unha delas está pechada por unha rústica porta, imaxinamos que para utilizalo como alpendre.
Dende este lugar tomamos un camiño de terra que se abre a sombra dunha agrupación de carballos, a pesares de que a fraga máis que vela a cheiramos, tal é a incesante cortina de auga que cae sobre nós, ó que temos que engadir outra cortina máis, neste casa de espesa néboa. Por sorte o sendeiro, como é habitual nas benditas terras do Coura, está ben marcado, e déixanos un certo marxe para concentrarnos en onde imprimimos os nosos pasos, xa que o chan está composto por unha sucesión de fochancos que comunican entre si ameazando a impermeabilidade das nosas botas.
Aínda así esta parte do camiño é unha sorte de bosque enfeitizado, coas beiras do camiño delimitadas por pedras centenarias nas que os diversos liques tinguiron de esmeralda e, onde non se embalsou a auga tendese unha alfombra de follas, desgaxadas das especies nobres que axitan as súas ramas espidas entre a brétema.
Estas estreitas sendas adéntannos no Monte de San Tiago, que discorre polas freguesías de Parada e Padornelo, e por elas chegamos a unha zoa de grandes carballos, de eses que Xurxo insiste en abrazar, e no centro deles alzase a Ermida de San Tiago. Segundo a nosa guía dende aquí pódese apreciar unha ampla panorámica sobre gran parte do territorio do Val de Coura, pero a espesa neboeira cubre todo o entorno con unha pátina leitosa, que nos fai imaxinar que camiñamos sobre nubes.
Despois dun pequeno alto ó abrigo do recinto sagrado, retornamos o camiño que, pouco a pouco, vai gañando metros ó ceo, atravesando máis fragas onde podemos constatar a elevada e rica biodiversidade deste itinerario, xa que tamén atopamos zoas onde abundan as castiñeiras. Non moi lonxe do pequeno santuario álzase un cruceiro, e dende aquí o ascenso vai gañando en dureza, e incluso vémonos obrigados a cruzar un regueiro que, engordado pola xenerosidade das precipitacións, pon a proba o noso sentido do equilibrio, xa que temos que sortealo por un improvisado paso de pedras.
As condicións meteorolóxicas son tan adversas como ó principio, porque cando parece que remite un pouco a chuvia increméntase o vento, e na subida abandonamos o terreo alfombrado polas follas de carballa e os ourizos das castañas, ca que discorremos ó carón de amplas manchas de piñeiros que se alternan con pastizais e terras ermas. Ás veces a pista transfórmase nun negro lameiro, por onde temos que ter coidado de non esvarar, e seguindo por ela accedemos ata o punto mías alto do sendeiro, marcado por un marco xeodésico a 767 metros de altitude.
Como este modesto cumio néganos o atractivo mosaico rural que promete o folleto turístico, e non distinguimos os bosques autóctonos dos campos de cultivo e das áreas de pasto, non demoramos máis que o tempo suficiente para subirnos ó sinal que indica que finalizou o noso ascenso, tirar catro fotos e emprender sen máis o descenso. Este transcorre polo lugar de Armadas, onde vanse sucedendo pistas forestais que seccionan en varias parcelas as plantacións de piñeiros e que, na medida que avanzamos, altérnanse con zoas descampadas destinadas ó alimento do gando bovino de raza cachena, que aquí recibe o nome de pisca.
Descendemos á presa, porque o tempo segue sen darnos tregua e a visibilidade que temos segue sendo bastante reducida, case non vemos as descarnadas copas dos carballos, espidas ante a estación do frío. Para aumentar a dificultade, as rachas de vento fanse máis insistentes, e nunha destas atacan o paraugas de Tesorito, o que non lle serviu de nada protexelo cun condón. Cruzamos Pedras Bolidas, pasando o abrigo das grandes formacións graníticas que dan nome á zoa, e comezamos a ver as primeiras casas, anunciándonos o inminente fin do noso traxecto.
Desembocamos nunha zoa asfaltada, que nos leva á Fonte de Candeiro, na que calmamos a sede que nos deixou a feijoada que inxerimos fai un par de horas, e para completar a dieta asaltamos un laranxeiro para surtirnos dos seus froitos. Os coches xa están á vista, e ben que me aledo, porque alí nos espera a roupa seca, para os que tivemos a previsión de traela.
Como remate final, e non podía ser doutra maneira, ímonos a Docelandia, unha tarde de domingo máis, a recuperar todo o azucre que perdemos na última semana. Non hai que se resista a merenda, para cumprir as tradicións, mentres imaxinamos novos camiños, quizais neste territorio con alma
No hay comentarios:
Publicar un comentario