Domingo, 15 de xullo de 2007
Amañezo unha vez máis cando agoniza a semana, e para sumar despropósitos se esgotan os días que conforman a miña semana de descanso, nas que, como soe ser máis que habitual, non descansei nada. Para ilustrar a tónica destas xornadas festivas podo facer a crónica da véspera, onde acudín, na boa compaña de María Chinita, á décima edición do Festival Cultura Quente, que se celebra na localidade de Caldas de Reis.
A pesares do desfavorable dos prognósticos meteorolóxicos, que auspiciaban precipitacións illadas, e da espantada xeral dos nosos amigos, decidimos rumbo ás terras bañadas polo río Umia que, pouco antes de entrar no pobo festivaleiro, se atopan embalsadas nun polémico encoro, construído baixo a protección das forzas do orden público, pese á sentencia desfavorable dos tribunais, que decretaran a súa ilegalidade.
Chegamos a un pobo ocupado por cardumes de xóvenes ávidos, como dende a noite dos tempos, de sexo, droga e rock & roll, aínda que nós, moitísimo máis modestos nas nosas aspiracións, nos conformamos cunha boa ración do último. Así que, unha vez enchido o bandullo de boas razóns, entramos na carballeira de Caldas, ás beiras do castigado río, onde se celebra o evento, e onde nos esperaban xa unha boa cantidade de persoal.
Debido a un cambio no programa a última hora, vímonos na obriga de soportar as soporíferas cantigas de El odio y los seres queridos, a banda do incombustible Elio dos Santos, a quen a súa inminente paternidade non lle resta saudade. Máis patético, se cabe, é o espectáculo de Ectoplasma, co eterno Nicolás Pastoriza á fronte, que cos seus penosos temas de pop reseso invocou, finalmente, a incontinencia das nubes. Menos mal que atopamos a Patri e May, e fixemos pandilla con elas, para combater o hastío producido por estes dinosauros da escena viguesa.
Coa chuvia, miúda pero persistente, comezou o concerto dunha lenda: o batería Marky Ramone, o único supervivente dunha das bandas máis influentes na historia do rock, a que tiven a sorte de escoitar fai vinte anos, cando aínda non existía a telefonía móbil, nin internet, nin os compac disc, e aínda non coñecíamos os resgos do buraco na capa de ozono, nin os efectos do puto cambio climático que estamos a sufrir agora. Foi como retroceder no tempo, escoitando en directo unha réplica bastante boa do mítico repertorio dos Ramones.
Outro grupo que leva vinte anos sobre os escenarios, e que mantén as forzas intactas, e coa mesma vitalidade en directo, son os madrileños Sex Museum, que conseguiron seguir a estela do intenso concerto de Marky, disipando a chuvia que se precipitaba sobre o numeroso público, e facéndonos bailar cos ritmos das súas guitarras poderosas e coa súa vertixinosa posta en escena.
A pesares de miralos fai uns meses na fábrica de chocolate, volver a velos no Cultura Quente, onde estiveron tamén fai catro anos (hostia, catro anos xa), foi máis que gratificante.
A sorte de ter dous escenarios, onde se alternan os grupos, ten tamén algúns inconvintes: non hai tregua, remata Sex Museum e comeza Kula Shaker, unha banda británica dos noventa que, tras sete anos de separación, volven cargados de influencias psicodélicas dos sesenta e inspiracións hindús. Unha autentica revelación, xa que para min eran practicamente descoñecidos, e gocei, como as miñas xóvenes acompañantes, do seu directo contundente.
Eso si, cando rematou este recital xa tiña o corpo medio avariado, sobre todo o pe que tiña vendado dende o venres, por un esguince mal curado, e que despois de máis de catro horas sen descanso estaba pedindo unha tregua a gritos, así que fixen un pacto coa Chinita: aguantaría unha hora máis, e despois me retiraba os meus cuarteis de inverno. Por sorte, o derradeiro concerto, que non estaba no programa o dos White Rose Movement, me devolveu as forzas que ameazaban con abandonarme. Un power pop con aires escuros, e unha presencia no escenario impecable, que me fixo bota-los restos, e bailar como se acabara de chegar.
Pois todo isto aconteceu antes de que volvera o espertador a gritarme os compromisos que tiña cos meus seres queridos, para volver á nosa incesante sementada de pegadas, e nin tan sequera o cansanzo acumulado nos meus vellos osos, nin as poucas horas nas que lles din repouso, puideron impedir que amencese cun sorriso, medicina infalible contra as teas de araña.
E volvín cargar a mochila coas mesmas ganas que si durmira toda a noite, para reunirme con Nacho, Montse, Yuka, Ramón, Xurxo e Isabel, que de xeito inaudito se puxeran de acordo para acudir á convocatoria dominical. Está visto que non ten que ver que salga o sol ou que chova, aquí cada quen ten os seus motivos para vir e para ausentarse.
Regresamos, como unha estraña familia, a eses territorios que forman parte do noso imaxinario colectivo, onde se fraguou a xénese de todo este aluvión de pegadas e verbas, eso si, non sen antes facer unha parada obrigatoria en San Pedro da Torre, sendo respectuoso coas sinais octogonais, para repoñer os niveles de malandrina. De todos nós, o máis necesitado é Xurxo, xa que non volvera a probar esta ambrosía ata o seu retorno de Italia, a principios de setembro, cando teñamos que apagar unha veliña a beiras do Lérez.
Unha vez que calamos os coleópteros que aniñan no noso ventre, uns durmidos en estado larvario, outro axitando as súas alas poderosas, descontamos os quilómetros que nos separan da nosa terra prometida, baixo un mando de nubes de algodón por onde, cando consegue abrirse paso, búscanos coa súa lingua cálida o sol.
Para protexernos das súas caricias utilizamos pinturas de guerra, con diferentes factores segundo a pigmentación de cada quen, cando chegamos ó pequeno enclave de Tumio, onde comezan os trillos de Corno de Bico e do Alto dos Morroês.
Eliximos o primeiro deles, que nos levará ó corazón forestal da área protexida, e despois duns breves estiramentos, e de desestimar das mochilas o innecesario, atravesamos o pobo polas súas rúas empedradas, non sen antes facer bo acopio de auga na fonte que sorte un rústico lavadoiro, onde aínda, imaxino, as vellas enloitadas do lugar lavan as súas roupas negras.
Conforme damos as costas ás últimas casas, comezamos a ascender, primeiro lixeiramente entre estreitas corredoiras baixo os pastizais e os cultivos de millo, e despois dun xeito máis contundente entre xestas e carvalhos, non en van esta zona denominase Carvalhal, que van adiviñando a exuberancia vexetal que nos agarda un pouco máis arriba, cando saímos a unha ampla pista forestal, onde se dulcifica o desnivel, e dende onde temos as primeiras vistas aéreas do entorno deste parque natural, cos tellados vermellos de Tumio e Bico, salpicadas nun puzzle de cadros esmeraldas, formados polas terras fértiles do Coura.
Da actuación dos servicios forestais do Estado Novo, que transformaron un lugar ata entonces hermo pola excesiva actividade pastoril nunha sucesión de fragas de bidueiros, castiñeiras, faias, acevos e un sinfín de especies singulares, moitas delas descoñecidas ata entonces no norte lusitano, tomamos conciencia mentres nos internamos no corazón deste enorme xardín.
Aínda que, como soe suceder, son as agrupacións de carballos as que espertan maior interese no noso grupo, e Xurxo e Isabel non dubidan en abrazarse a algún destes nobres exemplares, sen importarlles demasiado se este afecto espontáneo lles agrada ou non os seus húmidos troncos.
Abandonamos a pista forestal que circunvala a fraga, internándonos nela por outra senda máis estreita, onde as ramas máis frondosas trepan ata o ceo, ocultándonos a plantación de algodón que salpica a súa cúpula. Rezagados, Nacho e eu horadamos noutros bosques máis escuros, os do corazón, e como sempre, non acertamos con ningunha conclusión que bote algo de luz ó eterno tema sobre o que, como din algúns, xira o mundo.
Agrupámonos no miradoiro de Corno do Bico, e dende a súa atalaia privilexiada observamos os vales formados polos ríos Vez, Coura e Miño, todo ese territorio coia toponimia leva, dende fai un ano, recorréndonos como un cardume de cicatrices a xeografía das nosas emocións. Síntome máis vivo, máis forte, cando volvo a estes lugares, e por iso teño presa por acariñar as fisuras dos grandes bloques graníticos que forman o seu entorno, emulando aqueles tempos nos que soñaba escaleiras cara o ceo.
A pesar da súa modesta altura, case novecentos metros sobre o nivel do mar, sinalados por un sinxelo vértice xeodésico situado xunto a unha abandonada torre de vixilancia forestal, non deixa de exercer certa satisfacción en min o subir o seu cumio, aprender a gozar das cousas pequenas, como dicía algún filosofo. Aínda que non nos detemos demasiado, pois a Yuka lle prometemos unha boa merenda en Dosselandia, e non queremos dilatar máis a súa espera.
Empezamos a descontar metros abandonando, aínda que sexa por pouco tempo, o sendeiro sinalizado, para introducirnos nun deses territorios de conto dos que empezan a escasear, neste pequeno país que nos tocou en sorte ou en desgracia, segundo se mire.
Unha densa poboación de carballos que estimamos, polas súas dimensións, centenarios, con grandes bloques de pedra vernizados con diversas clases de musgo, e no chan alfombrados con capas de follasca que resistiron o paso das estacións, confiren a este lugar unha atmosfera especial, e non dubidamos, en honra da feiticeira que nos acompaña en bautizala como a Fraga das Meighas.
O percorrido que facemos pola carballeira enfeitizada, fora dos limites do trillo, é un deses motivos polos que insistimos en volver unha e outra vez a estas terras de Paredes de Coura, e non é difícil imaxinar alí o escenario dunha vella película de capa e espada, como “O falcón e a frecha” ou “Robín dos bosques”, ou incluso a hilarante “Os cabaleiros da táboa cadrada”. E nos costa abandonar o seu interior, aínda que sexa para chegar ás magníficas vistas do Alto do Espinheiro, a onde chegamos por unha pista de terra.
Facemos outro alto no noso periplo para inzarnos a unha formación rochosa e dende alí admirar as cércanas siluetas da Serra da Peneda, en Portugal e da Serra do Paradanta, en Galiza, e baixo os nosos pes, soterrado baixo as montañas, o pequeno pobo de Travasso, formando unha bela estampa que tentamos reter nas nosas retinas, aínda que, por se acaso, tamén o facemos nas nosas memorias dixitais.
Descendemos, agora máis abruptamente, seguindo a beira dun océano de coníferas, ata confluír cunha pista máis ampla por onde poderíamos tomar o camiño de regreso a Tumio pero, xa que a temperatura é agradable e que non levamos máis de dúas horas camiñando, decidimos enlazar co Trilho do Alto dos Morroês, abandonando a pista forestal, que están ampliando aínda máis, non sabemos con que escuro propósito, para chegar á antiga casa forestal de Atalaia, en proceso de reconstrucción.
No derradeiro tramo, outra vez internándonos na espesa masa forestal do paisagem protegido, discorre por unha sucesión de bloques de granito, cubertos por un espeso manto de, musgos e embrigos de Venus, e por estreitos sendeiros onde aínda atopamos unha considerable variedade de fungos e cogomelos que testemuñan as chuvias de días pretéritos.
Esta é a cuarta ocasión na que os nosos pasos comezan e rematan no lugar de Tumio, e polos sorrisos que debuxan os nosos rostros, con seguridade non será a derradeira. Claro que algúns tamén sorrín pensando no regreso a Paredes de Coura, onde nos espera unha boa selección de doces autóctonos. Así que, cumprindo coas tradicións, volvemos a Dosselandia, esperando compracer especialmente a Yuka, que tanto escoitou falar das famosas especialidades courenses.
Somos animais excesivos, eu o primeiro, nunca temos demasiados concertos nos que abandonarnos ás melodías que nos invaden, nunca son demasiados os amigos cos que compartir sorrisos ou sementar pegadas, nunca demasiados os sendeiros cos que combater a loucura cotidian ou os laios do corazón, e nunca os manxares cos que manter entretido o estómago, con bolboretas mortas ou facendo memoria dos motivos polos que paga a pena seguir coleccionando amenceres. Así que alí mesmo, na colosal merenda, decidimos que se vai acercando a hora da cea, e poñemos sobre a mesa algunhas propostas.
Así que o final decidimos volver ó Eido Vello, en Peinador, e cara alí diriximos o noso rumbo, momento esperado onde un servidor recupera parte do sono por fascículos, mentres Ramón fai gala da súa hábil conducción (e sen facer tanto ruído como Alonso). E unha vez sentados, novamente á mesa, devoramos os calamares, a empanada de zamburiñas, as costelas de churrascos, as patacas fritas e os pementos de Padrón, e como aínda quedamos con oco pedimos unha ración de polbo á feira como sobremesa. O certo é que ninguén tiña fame, ou polo menos eso dicían ollando a carta, pero se nos poñen outro tanto de cada seguro que non deixamos nin a mostra.
Volvemos cada quen ós seus cuarteis de inverno, agora que se confundiron as estacións, facendo plans para a semana que comeza, e eu me refuxio na habitación vermella facendo balance da miña semana de descanso: o Festival de Teatro de Cangas, cos monólogos da vaxina e o Combo Roxo; os sendeiros da Serra d’Arga, coa aventura do río e o baño na poza final; a inquedante película de Jindabyne, o concencerto dos Killer Barbies; a acampada en Aldán, coa delirante búsquea dos dentes dunha descoñecida, e o día de praia nos areais de Barra; a noite metaleira con Minim e NOT, que estiveron a punto de rebentarme os tímpanos; os dous días do Cultura Quente en Caldas de Reis, dando un repaso á historia do rock das últimas décadas; e para poñer, non punto e final, senón punto e aparte, o retorno a Corno de Bico.
Así que me vou ledo á cama, a tecer teas de araña cunha boa porción dos soños vividos, cos olliños cheos de sorrisos, tantos que as fantasmas desaparecen dos pregues das miñas sabas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario