Domingo, 8 de abril de 2007
Para combater a nostalxia das sábenas tibias, confundíndose as peles e os suores, para intentar que os sucesos insólitos non chamen a imaxinar o imposible e se esvaezan os horizontes, para continuar co inventario de pegadas que comecei a imprimir nun setembro cada vez máis afastado, ¿porqué sempre todo comeza e remata en setembro?, para que as respostas non agarden a que se produzan as preguntas, me calzo as alladas botas, compañeiras da miña segunda xuventude, e aproveito os beneficios penitenciarios que me ofreceu o demo, que sempre sabe máis por vello.
E ademais de todo esto, contra tódolos prognósticos desfavorables, cos fundadores destas convocatorias dominicais ausentes, uns debedores do pracer e outros da dor, volvo atopar quen acompaña a miña sombra: esa criatura págana á que prometín na véspera unha fraga na que poderían habitar os seus iguais, practicando ritos antigos que se perden na noite dos tempos. Despois de indagar nos tesouros agochados nos muíños do Folón e Gargamala, Xaime é seducido coas propagandas desta oficina de turismo courense que humildemente dirixo, e na hora e no lugar convido polas tradicións me recolle, para cabalgar cos ritmos de dark ambient cara á terra prometida.
Nin tan sequera nos desanima o feito de atopar pechado o templo onde, nos últimos días da seman das estacións pretéritas, comulgamos coa poción máxica que calma a malandremia que nos recorre as veas nas xornadas laborais. No ceo se multiplican as nubes para alimentar improvisados refuxios ós dragóns, e nós chegamos á vila de Paredes de Coura admirados polos xogos de luces que fabricou o sol mentres percorría coa lingua os campos esmeraldas e as mansións solarengas que atopamos as beiras do camiño.
Non, non podemos desanimarnos nin atopando deserto e sen servicio o mesón que tiñamos como reserva, o Miquelina, porque na praza máis bela do poboado, moi preto de onde non negan alimentos, ábrennos as portas do Conselleiro, onde intentan disimular o desconcerto que lles causa o noso aspecto e danos unha mesa con vista para que estudiemos a carta de comidas e viños da casa. En base ó pouco coñecemento das especialidades da súa cociña, decidímonos por partillar un prato de presunto com broas fritas e outro de arroz de parrulo, que resulta bastante satisfactorio, aínda sen servirnos a cantidade do noso comedeiro habitual.
Con esta provisión nos nosos bandullos descontamos os quilómetros que nos separan do pobo de Tumio, punto de partida do Trilho de Corno de Bico, atravesando outros que xa me resultan familiares, cunha toponimia que, pouco a pouco, foise tatuando entre as enrugas do meu corpo. Acedemos, tal e como indica a nosa guía, onde a estrada troca nun camiño empedrado ata o centro deste senlleiro lugar que aínda conserva algúns aspectos interesantes da arquitectura tradicional do Alto Minho.
Abandonando a montura que nos trouxo ata aquí, cruzamos a aldea, non sen antes encher de auga fresca a cantimplora, pois o astro rei segue sendo un monarca despótico, e as continuas formacións nubosas non son quen de deter os seus lóstregos de lume.
Por centenarios camiños de terra damos as costas ós mosaicos de herba onde pacen ovellas vestidas nas rebaixas, iniciando a ascensión polo Carvalhal, onde fan honra ó seu nome nos esperan as primeiras especies de Quercus robur, unha das moitas que forman a basta e densa masa forestal do Espacio Protexido que forma o entorno de Corno de Bico.
Mentres restamos metros á distancia que nos afasta do ceo, cóntolle ó meu compañeiro das peculiaridades do Estado Novo que, na década dos anos corenta, desencadeou un proceso de arborización e valorización forestal deste espacio, ata entón ermo pola excesiva actividade pastoril. Desta actuación dos servicios agrarios de Salazar, o sátrapa lusitano, resultou esto que agora atopamos, así despois de desembocar nunha ampla pista, apta para a circulación de vehículos a motor, atopámonos cunha agrupación bastante compacta de bidueiros e de castiñeiras.
Tanto mudan as especias ó noso paso como a evolución das nubes, que tan pronto ameazan coa súa incontinencia como deixan grandes fiestras abertas ó sol, mentres nós repasamos afectos e defectos, nese continuo e errado intento de atopar o verdadeiro sentido da vida.
Mentres camiñamos, e polo tanto vivimos, e deixamos constancia do noso paso polo camiño, como os distintos excrementos de outros mamíferos que a Criatura, biólogo afeizoado, se esforza por identificar. Non vou ser eu quen o desanime desta investigación, aínda que preferiría atopar a estes vertebrados e non só os seus vestixios, porque o certo é que só atopamos paxaros no noso periplo, aínda que na maior parte dos casos só de oídas: debemos facer demasiado ruído coas nosas disputas...
Non deixa de asombrarnos a variedade arbórea que atopamos no noso ascenso e ás especies que atopamos no inicio se lle suman outras como faias e acevos, que engaden novas cores á paleta cromática que se estende por esta suma de fragas enfeitizadas. Por eso non é de estrañar que un dos temas de conversa que animan o noso paso sexa o das nosas relacións coas fadas, eses seres que enchen de motivos os nosos amenceres coa súa poderosa maxia. Todo o noso entorno é un regalo dos deuses: a fraga salpicada de formas e cheiros, o ceo transformado nunha desigual plantación de algodóns, pero botamos de menos unha voz de veludo que nos amabilice aínda máis esta tarde que temos a sorte de vivir.
Con estas e outras disertacións, deténdonos o xusto para incrementar o arquivo dixital co que intentamos atrapar a memoria, chegamos ó noso modesto cumio: Corno de Bico, de 883 metros, que da nome a toda a área protexida que se estende ós seus pes. Dende a plataforma metálica que exerce de miradoiro observamos en todo o seu esplendor a masa forestal que atravesamos, e os pobos que salpican de vermello e branco os mosaicos esmeraldas dos vales do Coura, Vez e Lima, atrapados entre montañas azuis que se confunden co horizonte, incluso podemos ver un pequeno anaco de océano, máis ala da desembocadura dos ríos.
Antes de abandonar esta atalaia privilexiada contaxiamos cada quen o seu cumio: eu unha fisura de granito pola que intento corretear como lagarto das silveiras, e a Criatura o vértice xeodésico onde improvisa unha homenaxe ó seu señor Satán, facéndolle sombra á caseta forestal onde ninguén vixía. Tan entusiasmados estamos con estas fazañas que non tomamos as precaucións pertinentes e rematamos descendendo por unha carballeira, onde os ciclopes diseminaron enormes bloques pétreos vestidos con densas capas de brión e couselos. Podería ser este o escenario dos ritos pagáns ós que sempre alude o meu amigo, pero a min preocúpame máis atopar novos sinais que nos leven na dirección correcta.
Desembocamos nun camiño e nos afastamos, para probar fortuna cada quen nun sentido, e despois de continuar por unha senda fraqueada por esveltos bidueiros atopo as marcas vermellas e amarelas que confirman o itinerario, reunímonos e saímos ó Alto do Espinheiro, por onde xa están impresas as miñas pegadas de días pretéritos.
Agora podemos admirar a paisaxe das serras da Penda e do Paradanta, e na aba do monte que atravesamos, a aldea de Travassos, coas súas casiñas minúsculas como un oasis de humanidade entre os grandes espacios naturais. E fronte a nós unha densa extensión de coníferas, onde xa non diferencio entre piñeiros, cedros ou abetos, porque a estas alturas con tanta lección de botánica case non podo distinguir máis que distintos matices de verde, aínda que o meu acompañante se empeñe en incrementar as miñas poucas nocións forestais.
Tras un abrupto descenso cruzamos unha pista por onde discorre tamén, en outra dirección, o trillo dos miradouros, onde atopamos a primeira presencia humana en toda a nosa travesía: dúas matronas courenses de idade indefinida, entre os trinta e os cen anos, que nos miran con desconfianza. Así que internámonos na espesura da fraga para acadar a casa forestal da Atalaia, que para a miña sorpresa se atopa en fase de reconstrucción, e digo para a miña sorpresa porque non fai nin un mes que pasei por este mesmo punto e fotografei as súas ruínas.
Neste tramo atopamos pequenos ribeiros, cantando no seu encontro cás pedras, e toda esta humidade favorece, máis aínda, a explosión das especies nobres, que nos acompañan ata acadar o Châ de Mouro, onde aparecen os primeiros pastos que, pouco a pouco recuperan terreo ós bosques. Esto anúncianos que chegamos ó pobo de Tumio, de onde partimos e, en efecto, así é, aínda que tardaramos unha hora menos do previsto no pequeno mapa polo que nos guiamos.
Abandonamos así este espacio que desde tempos remotos xogou un papel fundamental, servindo de territorio de culto, de defensa, de pasto e de abrigo, satisfeitos con aproveitar o derradeiro día da semana que, para min, tamén é o ultimo de vacacións. E para celebralo facemos unha parada ás beiras do río Coura, xusto onde se celebra o festival. O lugar elixido é perfecto para por un broche final a nosa aventura, cunha terraza que mira cara a liña azul que se abre entre o prado e o bosque, e nin tan sequera a chuvia, que apetece finalmente, impídenos brindar por esta tarde perfeita.
Para combater a nostalxia das sábenas tibias, confundíndose as peles e os suores, para intentar que os sucesos insólitos non chamen a imaxinar o imposible e se esvaezan os horizontes, para continuar co inventario de pegadas que comecei a imprimir nun setembro cada vez máis afastado, ¿porqué sempre todo comeza e remata en setembro?, para que as respostas non agarden a que se produzan as preguntas, me calzo as alladas botas, compañeiras da miña segunda xuventude, e aproveito os beneficios penitenciarios que me ofreceu o demo, que sempre sabe máis por vello.
E ademais de todo esto, contra tódolos prognósticos desfavorables, cos fundadores destas convocatorias dominicais ausentes, uns debedores do pracer e outros da dor, volvo atopar quen acompaña a miña sombra: esa criatura págana á que prometín na véspera unha fraga na que poderían habitar os seus iguais, practicando ritos antigos que se perden na noite dos tempos. Despois de indagar nos tesouros agochados nos muíños do Folón e Gargamala, Xaime é seducido coas propagandas desta oficina de turismo courense que humildemente dirixo, e na hora e no lugar convido polas tradicións me recolle, para cabalgar cos ritmos de dark ambient cara á terra prometida.
Nin tan sequera nos desanima o feito de atopar pechado o templo onde, nos últimos días da seman das estacións pretéritas, comulgamos coa poción máxica que calma a malandremia que nos recorre as veas nas xornadas laborais. No ceo se multiplican as nubes para alimentar improvisados refuxios ós dragóns, e nós chegamos á vila de Paredes de Coura admirados polos xogos de luces que fabricou o sol mentres percorría coa lingua os campos esmeraldas e as mansións solarengas que atopamos as beiras do camiño.
Non, non podemos desanimarnos nin atopando deserto e sen servicio o mesón que tiñamos como reserva, o Miquelina, porque na praza máis bela do poboado, moi preto de onde non negan alimentos, ábrennos as portas do Conselleiro, onde intentan disimular o desconcerto que lles causa o noso aspecto e danos unha mesa con vista para que estudiemos a carta de comidas e viños da casa. En base ó pouco coñecemento das especialidades da súa cociña, decidímonos por partillar un prato de presunto com broas fritas e outro de arroz de parrulo, que resulta bastante satisfactorio, aínda sen servirnos a cantidade do noso comedeiro habitual.
Con esta provisión nos nosos bandullos descontamos os quilómetros que nos separan do pobo de Tumio, punto de partida do Trilho de Corno de Bico, atravesando outros que xa me resultan familiares, cunha toponimia que, pouco a pouco, foise tatuando entre as enrugas do meu corpo. Acedemos, tal e como indica a nosa guía, onde a estrada troca nun camiño empedrado ata o centro deste senlleiro lugar que aínda conserva algúns aspectos interesantes da arquitectura tradicional do Alto Minho.
Abandonando a montura que nos trouxo ata aquí, cruzamos a aldea, non sen antes encher de auga fresca a cantimplora, pois o astro rei segue sendo un monarca despótico, e as continuas formacións nubosas non son quen de deter os seus lóstregos de lume.
Por centenarios camiños de terra damos as costas ós mosaicos de herba onde pacen ovellas vestidas nas rebaixas, iniciando a ascensión polo Carvalhal, onde fan honra ó seu nome nos esperan as primeiras especies de Quercus robur, unha das moitas que forman a basta e densa masa forestal do Espacio Protexido que forma o entorno de Corno de Bico.
Mentres restamos metros á distancia que nos afasta do ceo, cóntolle ó meu compañeiro das peculiaridades do Estado Novo que, na década dos anos corenta, desencadeou un proceso de arborización e valorización forestal deste espacio, ata entón ermo pola excesiva actividade pastoril. Desta actuación dos servicios agrarios de Salazar, o sátrapa lusitano, resultou esto que agora atopamos, así despois de desembocar nunha ampla pista, apta para a circulación de vehículos a motor, atopámonos cunha agrupación bastante compacta de bidueiros e de castiñeiras.
Tanto mudan as especias ó noso paso como a evolución das nubes, que tan pronto ameazan coa súa incontinencia como deixan grandes fiestras abertas ó sol, mentres nós repasamos afectos e defectos, nese continuo e errado intento de atopar o verdadeiro sentido da vida.
Mentres camiñamos, e polo tanto vivimos, e deixamos constancia do noso paso polo camiño, como os distintos excrementos de outros mamíferos que a Criatura, biólogo afeizoado, se esforza por identificar. Non vou ser eu quen o desanime desta investigación, aínda que preferiría atopar a estes vertebrados e non só os seus vestixios, porque o certo é que só atopamos paxaros no noso periplo, aínda que na maior parte dos casos só de oídas: debemos facer demasiado ruído coas nosas disputas...
Non deixa de asombrarnos a variedade arbórea que atopamos no noso ascenso e ás especies que atopamos no inicio se lle suman outras como faias e acevos, que engaden novas cores á paleta cromática que se estende por esta suma de fragas enfeitizadas. Por eso non é de estrañar que un dos temas de conversa que animan o noso paso sexa o das nosas relacións coas fadas, eses seres que enchen de motivos os nosos amenceres coa súa poderosa maxia. Todo o noso entorno é un regalo dos deuses: a fraga salpicada de formas e cheiros, o ceo transformado nunha desigual plantación de algodóns, pero botamos de menos unha voz de veludo que nos amabilice aínda máis esta tarde que temos a sorte de vivir.
Con estas e outras disertacións, deténdonos o xusto para incrementar o arquivo dixital co que intentamos atrapar a memoria, chegamos ó noso modesto cumio: Corno de Bico, de 883 metros, que da nome a toda a área protexida que se estende ós seus pes. Dende a plataforma metálica que exerce de miradoiro observamos en todo o seu esplendor a masa forestal que atravesamos, e os pobos que salpican de vermello e branco os mosaicos esmeraldas dos vales do Coura, Vez e Lima, atrapados entre montañas azuis que se confunden co horizonte, incluso podemos ver un pequeno anaco de océano, máis ala da desembocadura dos ríos.
Antes de abandonar esta atalaia privilexiada contaxiamos cada quen o seu cumio: eu unha fisura de granito pola que intento corretear como lagarto das silveiras, e a Criatura o vértice xeodésico onde improvisa unha homenaxe ó seu señor Satán, facéndolle sombra á caseta forestal onde ninguén vixía. Tan entusiasmados estamos con estas fazañas que non tomamos as precaucións pertinentes e rematamos descendendo por unha carballeira, onde os ciclopes diseminaron enormes bloques pétreos vestidos con densas capas de brión e couselos. Podería ser este o escenario dos ritos pagáns ós que sempre alude o meu amigo, pero a min preocúpame máis atopar novos sinais que nos leven na dirección correcta.
Desembocamos nun camiño e nos afastamos, para probar fortuna cada quen nun sentido, e despois de continuar por unha senda fraqueada por esveltos bidueiros atopo as marcas vermellas e amarelas que confirman o itinerario, reunímonos e saímos ó Alto do Espinheiro, por onde xa están impresas as miñas pegadas de días pretéritos.
Agora podemos admirar a paisaxe das serras da Penda e do Paradanta, e na aba do monte que atravesamos, a aldea de Travassos, coas súas casiñas minúsculas como un oasis de humanidade entre os grandes espacios naturais. E fronte a nós unha densa extensión de coníferas, onde xa non diferencio entre piñeiros, cedros ou abetos, porque a estas alturas con tanta lección de botánica case non podo distinguir máis que distintos matices de verde, aínda que o meu acompañante se empeñe en incrementar as miñas poucas nocións forestais.
Tras un abrupto descenso cruzamos unha pista por onde discorre tamén, en outra dirección, o trillo dos miradouros, onde atopamos a primeira presencia humana en toda a nosa travesía: dúas matronas courenses de idade indefinida, entre os trinta e os cen anos, que nos miran con desconfianza. Así que internámonos na espesura da fraga para acadar a casa forestal da Atalaia, que para a miña sorpresa se atopa en fase de reconstrucción, e digo para a miña sorpresa porque non fai nin un mes que pasei por este mesmo punto e fotografei as súas ruínas.
Neste tramo atopamos pequenos ribeiros, cantando no seu encontro cás pedras, e toda esta humidade favorece, máis aínda, a explosión das especies nobres, que nos acompañan ata acadar o Châ de Mouro, onde aparecen os primeiros pastos que, pouco a pouco recuperan terreo ós bosques. Esto anúncianos que chegamos ó pobo de Tumio, de onde partimos e, en efecto, así é, aínda que tardaramos unha hora menos do previsto no pequeno mapa polo que nos guiamos.
Abandonamos así este espacio que desde tempos remotos xogou un papel fundamental, servindo de territorio de culto, de defensa, de pasto e de abrigo, satisfeitos con aproveitar o derradeiro día da semana que, para min, tamén é o ultimo de vacacións. E para celebralo facemos unha parada ás beiras do río Coura, xusto onde se celebra o festival. O lugar elixido é perfecto para por un broche final a nosa aventura, cunha terraza que mira cara a liña azul que se abre entre o prado e o bosque, e nin tan sequera a chuvia, que apetece finalmente, impídenos brindar por esta tarde perfeita.
No hay comentarios:
Publicar un comentario