Son estes montes, parte da creación,
lonxe e cerca ó mesmo tempo,
coma unha pomba latexante no ceo
azul das primaveras fuxidas.
Ouro vella das últimas follas dos carballos.
Nove primaveras camiñando por estes montes queridos e humedecidos polo orballo. En todo este tempo as pisadas foron acariciando os camiños e corredoiras, que por momentos nos transportan a outros tempos aínda non esquecidos. Camiños preñados de historias, nos que aínda resoa o eco lastimeiro do eixo do carro cargado de toxo ata as canizas acompañado do can de palleiro. Polos montes, aínda retumban nas súas pedras as conversas das mulleres rozando o toxo, o canto asustadizo do moucho, e o son das gaitas camiño da romaría de Hermelo.
Ó chegar a Cruz do Monte Xestoso, a inmensidade faise beleza, Moaña, Hermelo, as illas dos deuses, Vigo, e un mundo de auga que se perde no horizonte, unha repichoca de cores. Entre as xestas voan bolboretas brancas e cantan os grilos. Xa no Pouso das Cruces, e no Camiño Real a Hermelo, o murmurio da auga volvese aliado, amansando o cansanzo acumulado. O chegar á aldea, somos recibidos con música que xorda das silveiras, pimpíns, carrizas e paparrubios que nos dan a benvida un ano máis, tamén os cans se alegran de mirarnos e ladran ao noso paso.
Canear ata aquí para os Amigos dos Carballiños, é gozar do contacto da natureza, das conversas entre todos, é por suposto un acto de irmandade con esta aldea tan entrañable.
Somos amigos dos montes, das arbores, do natural, estamos ligados en intima amizade co medio, e as veces, poñémonos tristes cando sofren agresións. Neste días tamén volvemos a saborear un bo cocido, co correspondente viño na taberna de señora María, que tan ben nos atende. Como diría Celso Emilio, estamos aquí porque somos fillos deste tempo e desta terra.
Agardamos que para o ano nos volvamos a xuntar, e como será a X Andaina, intentaremos a cabo levar algo especial.
O coordinador: Luis Chapela Bermudez
lonxe e cerca ó mesmo tempo,
coma unha pomba latexante no ceo
azul das primaveras fuxidas.
Ouro vella das últimas follas dos carballos.
Nove primaveras camiñando por estes montes queridos e humedecidos polo orballo. En todo este tempo as pisadas foron acariciando os camiños e corredoiras, que por momentos nos transportan a outros tempos aínda non esquecidos. Camiños preñados de historias, nos que aínda resoa o eco lastimeiro do eixo do carro cargado de toxo ata as canizas acompañado do can de palleiro. Polos montes, aínda retumban nas súas pedras as conversas das mulleres rozando o toxo, o canto asustadizo do moucho, e o son das gaitas camiño da romaría de Hermelo.
Ó chegar a Cruz do Monte Xestoso, a inmensidade faise beleza, Moaña, Hermelo, as illas dos deuses, Vigo, e un mundo de auga que se perde no horizonte, unha repichoca de cores. Entre as xestas voan bolboretas brancas e cantan os grilos. Xa no Pouso das Cruces, e no Camiño Real a Hermelo, o murmurio da auga volvese aliado, amansando o cansanzo acumulado. O chegar á aldea, somos recibidos con música que xorda das silveiras, pimpíns, carrizas e paparrubios que nos dan a benvida un ano máis, tamén os cans se alegran de mirarnos e ladran ao noso paso.
Canear ata aquí para os Amigos dos Carballiños, é gozar do contacto da natureza, das conversas entre todos, é por suposto un acto de irmandade con esta aldea tan entrañable.
Somos amigos dos montes, das arbores, do natural, estamos ligados en intima amizade co medio, e as veces, poñémonos tristes cando sofren agresións. Neste días tamén volvemos a saborear un bo cocido, co correspondente viño na taberna de señora María, que tan ben nos atende. Como diría Celso Emilio, estamos aquí porque somos fillos deste tempo e desta terra.
Agardamos que para o ano nos volvamos a xuntar, e como será a X Andaina, intentaremos a cabo levar algo especial.
O coordinador: Luis Chapela Bermudez
Chicos, me motivais para aprender vuestro idioma. Crónicas siempre especiales, visualizo esa tierra desde lejos y os acompaño en algún paseo.
ResponderEliminarOs dejo un poema de vuestro Celso Emilio:
Lingoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa nan saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruis e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
Biquiños,