“Non pecha-los ollos. Sobre todo, non pechalos. Aguantar insomne máis ala do que o corpo esixa. Evitar que as pálpebras, xa de cemento, caían irremersiblemente sumindo a mente na máis completa das escuridades. Non pecha-los ollos. Sobre todo –por favor, meu Deus- non pecha-los”...
Abrín os ollos e tamén as pálpebras semellábanme de cemento, lembrei a noite anterior e sorrín, os dedos invadidos de tenrura, as ganas de abandonarse, de seguir soñando, como lle sucedera quizais a Charles Lindbergh, que cun aparato fráxil e artesanal, lonxe das avionetas que hoxe en día rabuñan as nubes, cruzou por primeira vez, e sen escalas, o océano Atlántico na primavera de 1925.
A xeografía que estaba ó meu carón, con máis matices que os 5.800 quilómetros que separan Roosevelt Field e Le Bourget, tamén espertou, e por momentos estiven a piques de mandar a tomar polo cu a disciplina e entregarme outra vez ós soños, pero lembrei esas 33 horas e 27 minutos de soidade, de loita e de tebras, e erguinme, disposto a seguir outros soños, eses que me levan a xuntar sendeiros e amigos.
Xa non son un aguia solitaria, como na película protagonizada por James Stewart, nin o meu vehículo é o Espírito de Sant Luís, pero chégame para enchelo de seres queridos, os meus eivadiños: Alex, Ozzy, Georgia, Esther, e tirar millas, aínda que non mariñas, cara a fronteira, para reencóntrame co Sr. Kai, o meu compañeiro de cordada, de troulas e conversas, de ocios e traballos, o meu caro Carliños, decidido a probar o arroz malandro e máis o tamboril, e a compartir tamén amigos e sendeiros.
Lindbergh era un tipo alto, rubio, un tipo atractivo, e traballou arreo durante varios meses xunto con varios veciños de Saint Louis para construír o seu soño, tiña vintetrés anos cando conseguiu equilibrar o peso e a potencia do seu aparato. Eu teño case vinte anos máis, non son moi espigado, moreno, máis ben tirando a feuchiño, aínda que co meu público, e aínda non conseguín equilibrar nada na miña vida, aínda que non deixo de perseguir os meus soños.
Así que, despois da paparota pertinente, para facerlle unha homenaxe ó aviador, deixamos os coches moi preto da estatua que o lembra, no concello de Valença, fronte ó Portal da Quinta do Crasto, construído na segunda metade do século XVIII, a súa principal curiosidade está na súa composición heráldica, considerada libre e pintoresca polas súas dúas figuras con plumas, nunha suxestión de exotismo que remite as composicións barrocas de América Latina.
Comezamos a nosa andaina pola Ecopista que, aproveitando os camiños de ferro, conecta as poboacións de Valença e Monçao, lixeiros de equipaxe, xa que o sol arrea con ganas, tanto que o Cachorro decide ir a peito descuberto, para escándalo das raparigas que aproveitan o firme regular da pista para pedalear ou patinar, e das numerosas especies voadoras que enchen o ceo de berros: corvos mariños, gaivotas, tordos e estorniños, grallas, pegas rabudas e piscos de peito rubio, papa mouras.
Ós poucos cruzamos a Ponte Ferroviaria, que salva un pequeno regato pero un desnivel apreciable, e o Sr. Kai e máis eu comezamos unha competición fotográfica na que os dous saímos gañando. Tan entretidos estamos no tema que pasámonos unha desviación que nos afasta da Ecopista e seguimos ata a antiga estación de Fiestras que, con todo, paga a pena visitar para facernos unha idea da importancia que tivo o ferrocarril no desenrolo da economía da zona. Aínda así non me libro das chanzas e escarnios sobre a miña capacidade para guía-lo grupo, ou máis ben para perdelo.
Tamén Lindbergh tivo os seus detractores, no 1932 abandonou o seu país, despois de que o seu fillo Charles, de vinte meses de idade, fose secuestrado e asasinado, preto da súa casa, e seis anos máis tarde foi condecorado polo mariscal Goering, polas súas axudas á aviación alemá. Ó comezo da guerra mundial militou na organización aislacionista América First, e foi acusado de filonazi.
Corrixido o rumbo, entramos no casco urbano de Friestras, primeiro por un camiño de terra e despois por unha estrada asfaltada, ata chegar á súa igrexa matriz e a sede da junta da freguesía, e visitamos o seu cemiterio para que o Ozzy nos bote unha cantiga fúnebre, con esa voz poderosa que caga por todas as dos trunfiños. Con estas atravesamos diversos núcleos da freguesía, onde vai explotando a primavera nos campos, e nun destes facemos unha foto de grupo arrodeados de pampullos.
Quizais os sorrisos dos meus me rehabiliten, como fixeron co intrépido piloto do “Espírito de Sant Louis”, grazas ós seus sistemas de mellora nos bombardeiros que atacaban o territorio nipón, e me nomeen xeneral, como fixeron con el ó final da guerra. Aínda que non aspiro a tanto, nin tan sequera o Pulitzer, como conqueriu Lindbergh narrando as súas aventuras, pero non desisto de conta-las miñas e as dos que me acompañan polos camiños.
Nestes camiños, pasando as derradeiras casas de Friestras, conflúen o Trilho da Insua do Crasto co Trilho Entre Mosteiros, e temos que botar man do mapa, da memoria, e da lóxica para non errar a nosa dirección. Esta lévanos á freguesía de Verdoejo, onde se atopa un dos principais puntos de interese da ruta: a carón do Cruceiro do Adro Velho se atopan un par de sarcófagos de pedra, vestixios dun vello cemiterio, e a Criatura, o Ozzy e máis eu, posamos coma se estivesemos no máis ala.
Internándonos nunha fraga na que abundan os carballos, camiñando canicouvas e corredoiras separadas por valados de pedra centenaria de campos de herba esmeralda, seguindo as marcas entre amplas extensións de piñeiros, imos buscando o río Miño, como fixera Charles Lindbergh aquel 13 de novembro de 1933 no seu Tingmissartoq (o que voa como un paxaro, en lingua inuhit). Con este hidroavión da clase Lockheed Sirius recorreu un total de 46.800 quilómetros, facendo escala en 21 estados, algunha dela, como esta, obrigado polas inclemencias meteorolóxicas.
Tamén nós tivemos un pequeno incidente, atravesando unha congostra enlamada na que algún tivo que facer verdadeiros equilibrios para non enterrar as botas, e sobre todo o Cachorro que calzaba zapatillas. Precisamente diante del botouse unha cobra, negra como o demo, que saltou dende un campo veciño, non sei se con ánimo de trabar ou de facer deporte, pero que nos deu un bo susto.
Susto tamén levou Ann Morrow, cando viu o aspecto da treboada que lles batía nas ás, perseguíndoos polos meandros do río Miño, ata que, no medio dunha espesa néboa, o seu marido viuse obrigado a acuatizar a contracorrente, ata deterse nun remanso, ó tempo que dende as dúas beiras varias persoas comezaron a remar cara eles. Precisamente chegamos preto da zona onde pasaron dúas noites os Lindbergh, na praia fluvial formada na Foz do Río Manco, onde se atopa unha área recreativa.
Nós facemos a nosa paradiña, deitados na area amarela da ribeira, a un tiro de pedra da nosa patria, (eu quizais menos, pero non se me ocorre tirarlle pedras), e a piques estamos de deixarnos atrapar pola molicie, así que teño que berrar, como nos vellos tempos, e comandar a tropa polas beiras do Manco, entre carballos albariños, sanguiños, sabugueiros, bidueiros e freixos. Este é un dos máis fermosos tramos do recorrido, aínda que fáisenos corto, xa que, case sen decatarnos, volvemos á Ecopista.
Tampouco facemos moito tramo polo firme cimentado, porque antes de que esta entre no seu tramo final, cara o centro de Monçao, as marcas invítannos a adentarnos na Insua do Crasto, e alá imos, camiñando entre unha morea de sobreiras e xestas florecidas, nunha xeografía que de seguro sorprendeu á parella de aviadores. Só nos faltaba dar ca Ensinada de Lapela, situada entre a Illa Pequena e o Pozo do Castro, onde fondeou o Tingmissartoq, pero xa nos cumpría o tempo e comezamos o regreso, seguindo ó contorno deste brazo de terra, ata dar outra vez co noso sendeiro.
Atravesamos campos e viñedos asentados nesta terra fértil, antes de volver á Ecopista, mentres o Sr. Kai tiraba as derradeiras fotos e o Ozzy e o Alex facían inventario das próximas convocatorias metaleiras. E aínda tivemos o acerto de, unha vez chegados á Quinta do Castro, decidirnos a mandarlle unhas cervexas de camiño, e así recalamos, uns quilómetros de asfalto despois, nun café de Valença, ben chamado Bocados de Tenrura, onde Esther e Georgia fan unha escolma de doces para repoñer as forzas ou, sinxelamente, porque non eran quen de resistir as tentacións locais.
E xa toca pecha-los ollos, pero non como fixo un 26 de agosto de 1974 Charles Lindbergh, esquecido de todos, na illa de Maui, lembrando aquelas aventura e máis esta, máis cativa, pero en definitiva: a nosa.
Fixen unha viaxe que comezou cunha aperta longa, coma o tempo que levábamos sen nos ver, co amigo Anxo que so é mouro nos seus soños porque cando está esperto é todo luz e agarimos, cegador e pegañoso as veces como bo oráculo de camiñantes. Coñecín a persoas magnificas, novas e inquedas quenes co seu calor fixeron que se esvaecera a incómoda néboa da miña timidez. Aprendín que as viaxes hai que comezalas nunha boa mesa onde as viandas, o viño e a conversa abren as cancelas de todos os camiños. Fun quen de iniciarme nos misterios da atmósfera metaleira que respiraban os meus compañeiros de viaxe, de descubrir seres mitolóxicos coma “El perro flauta” protagonista de arrepiantes historias urbáns e vin cos meus propios ollos a Spiderman que a falla de tea de araña transportábase nunha bicicleta de oferta do Alcampo… Puta crisis! A Marvel xa no é o que era. En fin, a miña viaxe iniciática levoume a aventura nun mundo novo e lonxano a un tiro de pedra da miña casa, pero o meu descubrimento foron os seres maravillosos, intelixentes e agarimosos os que, debido as miñas innumerables eivas, tiven que ir perseguindo todo o tempo. Pero eles sempre agardaban por min, o Anxo con cara de “Así non imos acabar nunca” Dito dende o respeto e o cariño, o Ozzy cunha cantiga inquedante, o Alex aporreando unha batería imaxinaria que tendo en conta a sua envergadura mellor que fora unha bateria, e Georgia e mais Esther con fermosos sorisos e comprensión cara o grupo de tolos que as acompañábamos. De todo fixen fotos que ainda vos debo. Serán entregadas non vos apuredes. Agora o que agardo é ter a oportunidade de volvervos ver a todos neses fermosos camiños. Gracias a todos por ser coma sodes. Vémonos.
ResponderEliminar