E58 Sendeiro dos Cantís da Vela (Cangas do Morrazo)



Domingo, 18 de novembro de 2007

Hoxe erguinme con ganas de festa, sería que na véspera non saín e xa levaba unha morea de horas durmindo, ou soñando coa miña metade, e claro así como non me ía pedir leria o corpo. Sacudinme os restos do sono antes de escoitar os gritos do espertador, que xa me fode que anden a gritarme no día que non teño que a obriga dos horarios, e que o fago porque me peta.

Pois eso, erguinme, puxen a roupa dos domingos e metín na mochila os por se acaso, non fora o ceo, cuberto por unha lámina gris, a traer precisamente hoxe as anunciadas chuvias. E fiel ás tradicións, dei unha volta polo Concheiro á hora das convocatorias, por si había algún despistando, que sempre hai alguén que pensa que estou subvencionado.

Pero non, nin unha cousa nin outra, ou sexa que collín o carro (o meu, non o que lle roubaron a Manolo Escobar), e puxen rumbo á península do Morrazo, que dito así parece que queda no cu do mundo, e non, que ata ten vía rápido e todo, e hasta poñen bombas como nos sitios que saen na televisión.

Coma son un home amante das costumes, fixen unha parada para facer as cousas ben, ou sexa, que só ou acompañado, se non encho o bandullo antes non son quen de botarme ó camiño. E parei no meu comedeiro preferido desta parte da ría, ese que queda xusto na entrada da Igrexa de Coiro.

Tiven que agardar un anaco a que abriran a cociña, porque viña ca hora portuguesa, pero tanto me deu, porque mentres tiven que esperar un anaco a que abriran a cociña, porque viña ca hora portuguesa, e pro tanto me deu, tempo de lerme o Faro, mandarlle unha ración de empanada, cheíña de croques, e facela baixar cunha fecha de Godello.

O sitio estaba ben animado con seareiros de chiquiteo, e antes de que despexaran xa estaba eu enfrontándome a unha fonte chea de churrasco de porco e patacas fritas. Loitei contra aquela enchenda de colesterol e fíxena desaparecer, ó ritmo dos corenta latinos, e para celebralo pedín un anaco de torta de queixo e un café con leite.

Ata lle botei un xaroto, coma un señor, tan farto quedei que saín, despois de paga-la conta, medio peneco e cando fun coller o carro aínda, e perdoen as señoritas, botei un peido deses de punto e raia, como dicía meu avó Benito (gran peideiro por certo, ata comendo os botaba).

Nalgún momento, entre o peido e o carro, pensei en coller o camiño a casa e botarme unha sesta de campionato, pero a ver que carallo contaba agora entón, así que puxen o cinto (o do coche), e afloxei o cinto (o dos pantalóns), arranquei, e puxen rumbo cara o pobo de Donón, onde tiña previsto escomenzar a miña andaina. Menos mal que levaba un cedés dos Likin Park, que me foron dando tralla nas orellas para non quedar durmido na estrada. Bendito sexa o metal, que vale para un roto e para un descosido.

Faltáballe vinte minutos para chegar ás tres da tarde, e mentres facía os meus equilibrios intentando estirar os músculos das pernas, fixen un cálculo rápido e me dixen: vou ter tempo de tirarlle unhas fotos á posta de sol. Tería si, si as cousas fosen coma eu pensaba, pero non adiantemos acontecementos, que senón perdemos o suspense.

O tema era que deixei o carro á beira da caracola de ferro que puxeron no aparcadoiro, ben chula por certo, e fun baixando polas rúas do pobo, seguindo as marcas do defunto Sendeiro Panorámico do Morrazo, que leva anos comido polas silveiras. Tamén as silveiras invadiron algunhas casas deste lugar, que moi turístico será, pero os invernos deberon ser ben duros aquí, antes de que chegara o cambio climático.

Porque, a verdade, xa a mediados de novembro e sen chover, a temperatura é bastante agradable, e a brisa mariña é cálida, coma si estivesemos na primavera, aínda que hoxe o ceo esté, por primeira vez en moito tempo, cuberto cunha morea de nubes grises. Pero deixemos de falar do tempo, e poñámonos ó noso.

A bo ritmo deixei as últimas casas as miñas costas, e ó chegar ó Regueiro de Donón (non teño nin puta idea de como se chama, así que se alguén quere ilustrarme...) abandonei os sinais do GR e seguín o curso fluvial, por un estreito camiño, entre canavais, veigas e viñas, as máis das cales estaban abandonadas. Aproveitando que o terreo está ben seco, boto a cámara a terra, para facerme algún autorretrato, que despois a miña moza dime que só lle mando fotos dos meus amigos, que ademais teñen o feo costume de posar en coiros.

Tan seco está que o río desaparece, e cando digo desaparece é que so queda a súa conca chea de follas amarelas e de carrizos, canabazas, xuncos e outra plantas acuáticas case deshidratadas.

É a primeira vez que vexo tal cousa, e camiño como Indiana Jones por o leito fluvial, e si, tiro tódalas fotos que me peta, xa que non está ninguén para rosmar, ata que chego á xunqueira, que por mor da marea baixa está tamén coma o deserto dos tártaros (perdón pola licencia literaria).

Saio, finalmente, a Praia de Barra, quizais a praia máis bonita do mundo, e de parte do estranxeiro, máis bonita se cabe así, sen máis alma ca miña. Detéñome un intre para deixar que voen, como as gaivotas que teño sobre a miña cabeza, as miñas lembranzas, porque un anaquiño da miña vida está sementada neste areal, e os fantasmas de aqueles que me quixeron noutros tempos, e que xa non forman parte da miña cobertura emocional, rodéanme, e teño que fuxir cara os cantís, para que non me fagan botar unha bágoa. O que boto e outro peido e berro ¡Castañeta!, como facía o avó, e os fantasmas desaparecen, non vaia se-lo demo.

E xa que cheguei ás rochas, e aproveitando a marea baixa, decido continuar un anaco por elas, e retoma-lo camiño que rodea a Costa da Vela máis tarde. Como dixen ó principio, teño ganas de festa. Póñome a chimpar polos penedos coma cando era rapaz, para terror dos cativos mexillóns que van demasiado preto das miñas botas de sete leguas, tan ben o paso que non me decato que os cantís van gañando altura, e que a posibilidade de enlazar co camiño está cada vez máis lonxe, porque máis ala dos muros de pedra hai unha barreira de toxos que me fan desistir da miña primeira intención.

Pois cara atrás nin un paso, nin para tomar impulso, como din os revolucionarios, e xa postos que mellor aventura que face-lo itinerario previsto por unha ruta imprevista. Así que decido continuar cos meus chimpos, tirándolles fotos ás estrañas formas con que as olas esculpen estas pedras, agora redondeadas, máis adiante afiada como coitelos, e un pouco máis alá con un feixe de buracos como un queixo de Gruyere. Ademais da miña obsesión por meter no meu arquivo dixital canta rocha chama a miña atención (bérrame: a min, a min, quítame unha a min), teño que estar atento onde poño os pes, e ás veces tamén as mans, cando o terreo se pon máis vertical.

Esto acontece maiormente cando me achego ás furnas, na primeira delas incluso fumo un xaruto, satisfeito polas miñas acrobacias, pensando que xa teño a metade do camiño feito. Son ben confiado, si.

Ó chegar a antiga Fabrica de Salgado, que lembro de sempre en ruínas, doume conta de que inda me falta un bo anaco para chegar á punta da Enseada de Barra, e aínda sigo enredando, subíndome ó ben conservado muro do pequeno porto, facendo cabriolas como si estivese nun rocódromo ¡será por pedra!, e despois sigo facendo equilibrios por unha pequena ponte de madeira, coa que sorteo a segunda furna.

Cando chego á terceira, a máis ampla do percorrido, que con esta marea ten incluso unha pequena cala, decátome que estame a levar máis tempo do que pensaba, a luz do sol está baixa de máis e teño un bo anaco de cantís ata a punta, e despois xa veremos. Teño sorte de que non suba a marea, e tamén de que a miña cámara me diga que ten a batería baixa, así que tiro catro fotos á Praia da Furna, e a gardo na súa funda, disposto a gaña-lo tempo perdido.

Home, perdido tampouco, porque ata aquí a ruta non tivo tantos problemas. Despois si, porque as seguintes furnas, ata media ducia máis, e o camiño entre elas, non é tan doado, e nunha destas metín un pé onde non debía, ou sexa na auga, e detrás do pé a perna. Mollado e mallado, porque xa levaba un bo tute entre os saltos entre penedos e as improvisadas escaladas, pero sempre que dicía: ¡Ó carallo, vou ó camiño!, era imposible, porque o muro de toxos era cada vez máis infranqueable.

Pasei baixo a silueta branca do faro de Punta Subrido, e despois de sortear a derradeira furna, atopei un estreito sendeiro que sube ata o sinal luminoso, que xa está funcionando. Pois nada, non quedaba outra que aperta-lo cu e tirar para arriba, que xa facía un bo rato que o sol desaparecera tralas Illas Cíes.

Coa desaparición do sol, e tamén por acadar a cara máis exposta de Cabo Home, empezou a soprar un vento frío, e con el empezaron a mollarse as miñas meixelas, aínda que non sabía ben si a auga viña do mar, das nubes ou eran bágoas que me arrincaba o vento cabrón. En contra, ou máis ben a favor, o terreo que pisaba era máis horizontal e tamén menos irregular, polo que aumentou considerablemente a miña velocidade, e ben que me viña, porque xa non contaba con chegar ca luz do día ó meu vehículo.

Crucei a Praia de Melide coma un raio, espantando ducias de gaivotas que buscaban acubillo do temporal que chegaba. Fronte a min, abrigados polas illas, un feixe de mercantes fondeados, confirmándome que o que estaba a chegar non traía nada bo, ou si, depende da horta que teñas.

O certo é que cando cheguei, xa camiñando pola pista forestal transformada en estrada para turistas, a Punta Roncudo, onde se erixe un pequeno faro vermello, xa caía unha poalla persistente, pero non quixen parar a pórme o chuvasqueiro, para non tentar máis á sorte. Fixen unha visita de cortesía ó terceiro faro, o de Punta Vixía, onde lle botei unha mirada de lobo famento ós cantís desta parte da Costa da Vela, por si outro día volvía con ganas de festa.

Nese proxecto fun pensando mentres continuaba pola pista de terra, cada vez máis mollada, e ala abaixo as liñas da costa esfumábanse, confundíndose coas sombras. Xa non tiña máis iluminación que os coches que pasaban en dirección contraria, amantes furtivos que buscaban agocharse nas tebras, para dar renda solta as súas paixóns, ¡que envexa!. Eles quentiño, co ánimo de quentarse máis aínda, i eu mollado coma un pitiño, só coma un can e cego coma unha toupa.

Menos mal que Deus aperta pero non afoga, ou sexa que afoga ós poucos, e xa puiden ver as primeiras luces de Donón, onde me esperaba o meu carriño co asento mulidiño e a calefacción, aínda que sen mimos. Así son as cousas dos montañeiros, ¡no monte non hai mimos que valan! Xa mo dicían nos tempos da OJE, e por iso cando chego ó coche, xa co diluvio caendo sobre min, poño ós Guano Apes, para que polo menos me acompañe unha voz feminina, aínda que sexa berrando.

En fin, que quería festa e festa tiven. Catro horiñas de festa rachada que me deixaron o corpo con ganas de acougar por unha tempada, aínda que ganas tiña de meterme outra ración de churrasco entre o lombo e o peito. Non foi así, pero un bo prato de pasta con vexetais si que me metín, como mandan os libros italianos. Faltaría máis.


E57 Pelos Caminhos de Cha de Arefe (Barcelos)





Domingo, 11 de novembro de 2007

Antes de escoitar os berros do espertador, lembrándome que o sol xa está alto, e que vai sendo hora de espreguizarse e chimpar da cama e buscar novos carreiros nos que enredar o día, xa está o satélite a sorrirme. Cando me deito, na véspera destes domingos sementeiros, nunca sei con quen vou a compartir eses anacos do meu imaxinario, de esa xeografía que levo debuxada na miña memoria histórica.

Conto con incombustibles, con Ramón e Yuka, que senón se suman ás miñas convocatorias é porque xa están camiñando noutras terras, máis sempre xurde algunha suma inesperada, como a de María e Miguel, que sempre é un motivo adicional para encher outra vez a mochila de mapas, roupa de abrigo e ganas de aventura. E aínda puido medrar o grupo, se Vicki e Emilio, despois de inquirir sobre cantos éramos, adonde íamos, e cales eran as previsión, decidiran un si en troque do non.

Cinco segue sendo un número caralludo para coller mesa no comedeiro de San Pedro da Torre que, por saír con algo de retardo, xa ten cuberto unha das súas estancias (a outra encheríase mentres almorzamos), para axilizar o transporte e para pórse de acordo ca ruta a seguir. Mentres Ramón e Yuka insisten na ortodoxia, e se ventilan unha ración de arroz malandro con panados, Miguel máis eu disentimos tentados polo arroz tamboril, e María ten o antollo dunha de lulas grelhadas.

Despois deste lixeiro menú, e de amenizalo cos imprescindibles cafés, poñemos punto cara o termino municipal de Barcelos, seguindo a nosa inofensiva conquista do territorio luso, que cada vez nos fai avanzar máis cara o sur. Collemos a autoestrada, Miguel guiando o carro mentres Ramón manexa os mapas para levarnos a bo porto, eso si, con coidadiño de non aparecer en Porto, non vaiamos a cagala. Inda nos leva o seu chegar a Durrâes, onde se inicia o noso percurso, o Trilho pelos Caminhos da Châ de Arefe, pero grazas ó piloto mailo guía atopámo-lo sitio sen máis novidade.

Saímos do Apeadeiro dos camiños de ferro, iniciando unha ascensión que, ós poucos, empeza a facerse fodida, porque este pobo ten unhas costas simpáticas, e o sol inda quenta, a estas alturas do ano, para arrincarnos bos suores, e para que, como cebolas, quitemos capas de roupa, ata María que viña co frío metido no corpo, sabendo que nos quedan douscentos metros que sortear ata o cumio.

Ó pouco internámonos no Monte de Arefe, asolagado case na súa totalidade polos eucaliptos, e camiñando sempre por unha pista de terra, polo que tememos que non imos ter moitos motivos para disparar a nosa memoria dixital.En compensación o sendeiro está moi ben sinalizado, e son poucas as dubidas que temos na dirección a seguir: sempre cara arriba.

Ca ganancia de altura imos divisando, os nosos pés, o Vale do Neiva, onde se atopa o pobo de Barroselas, sede do Metalfest, o festival de metal extremo onde, un bo día, ocorréuselle á Criatura bautizarme nos ritos satánicos, do que non sei se teño que estarlle agradecido ou non. Sexa como fora, o certo é que o demo debeu marcar este percurso, non porque non se atopen os sinais, senón polos camiños que discorren, terra, eucaliptos, e máis terra e máis eucaliptos.

O único interese no percorrido é o Picoto dos Mouros, un poboado castrexo, semi escavado e cuberto pola vexetación, onde nos detivemos un tempo para tirar catro fotos e facernos unha idea, polos muros que quedan ó descuberto, de como era o conxunto. Ó longo do trilho, segundo as escasas informacións que temos, atópanse tamén algunhas mámoas, monumentos megalíticos de caracter funerario, pero a falta de paneis que sinalen a súa situación fai que pasemos ó seu carón sen aprecialas.

Ata o alto de Châ de Arefe chegamos por un camiño estreito, encaixado entre centenarios muros de pedra, onde podemos atopar illados carballos e castiñeiros, quizais a parte máis amable do percurso. Polo menos non temos que seguir subindo, e aínda que seguimos avanzando entre plantacións desa especie invasora e ruín, que neste punto ten pouco tempo.

Aproveitamos o desnivel favorable para relaxarnos, tanto que Miguel máis eu, que imos diante, pasámonos de longo, e temos que volver sobre os nosos pasos para reunirnos co grupo que nos recibe con unha das características saídas de Yuka, que nos chama pringaos. A verdade, para ser de Burgos, ten un vocabulario ben bravú esta rapaza.

O descenso non tivo nada reseñable, polo menos na monótona paisaxe polo que transcorreu, agás a parte que camiñamos por outro carreiro estreito de grandes muros de pedra, onde a marca das lapas é ben visible, ou o golpe que levou Ramón na cara, un vergallazo que levantoulle un rastro de sangue no nariz.

Así chegamos á Capela de Santo Antonio, no mesmo pobo do que partimos, onde prometemos non volver face-lo sendeiro, e pasamos baixo a sombra do Ponte Seco, un enorme viaducto do camiño de ferro, anticipándonos, uns metros máis ala, ó apeadeiro.

Volvemos cara o norte, mentres o sol caía sobre Viana do Castelo, e non nos detivemos ata Caminha onde, tras dar algunha que outra volta, chegamos á súa praza para repoñer azucre, grazas a Miguel, xeneroso ata no volante. Lastima que descubriramos, cando xa estabamos merendados, a sucursal de Dosselandia, aínda que Yuka fixo boa compra. E así foi, máis ou menos, e así volo conto.

E56 Trilho da Mesa dos Quatro Abades (Ponte da Lima)



Domingo, 4 de novembro de 2007

Ás veces semella que se esgotan os camiños, as verbas, os amigos, e non hai mellor refuxio que as paredes infestadas de libros cómplices, de vellas fotografías e cancións coas que combater a morriña. Suceden a miúdo esas veces cando sinto lonxe a patria, non esta que piso, feita de terra e tempo, senón a pequena patria, ou máis ben matria, de carne e sentimentos que abracei na véspera.

Pero volve a chamada dos amigos, das verbas e dos camiños, e debuxo un sorriso para sintonizar co ceo ausente de nubes, onde Lourenzo segue botando un bafo de primaveira.

Os meus eivadiños máis regulares, e tamén os máis entusiastas, Yuka e Ramón, veñen con ganas e mochilas novas, cos ollos cheos dos cumios dos Ancares, probando outras receitas, preparadas polo cociñeiro de Paramos. Tamén regresa ás nosas minguadas filas María, despois de dar por rematada a temporada de praia, e con renovadas forzas despois de descansar toda a noite, cousa atípica nesta criatura nocturna. Non como eu, que arrastro os efectos secundarios dunha xornada metaleira onde intentei afogar a nostalxia da miña, definitivamente, matria.

Para celebrar este reencontro xuntámonos entorno a unha mesa, sementada de mapas e fames, e mentres esperamos a nosa pota de arroz tamboril (que a nosa Chinita trocou por unha ensalada de atún), escollemos unha ruta, entre o feixe delas que nos quedan por percorrer nestas terras portuguesas, cada vez menos estranxeiras para nos. Cando damos boa conta das talladas de peixe sapo ou das follas de leituga, segundo as preferencias, collemos a autoestrada e pomos rumbo cara Ponte da Lima, baixo a dirección de Yuka, que non ten prezo interpretando as cartas xeográficas.

Chegamos así á freguesía de Refoios do Lima, e subimos por unha serpenteante estrada de montaña cara o lugar de Vacariça, onde comeza o noso percurso, e conforme gañamos altura, ata os 650 metros do inicio, vemos o Val do Lima asediado por varios focos de lume, sen dubida intencionados, que nos devolven as imaxes do verano pasado, cando ardeu unha gran superficie da masa forestal da Galicia. Tamén aquí quedarán sen castigo os culpábeis deste crime, pensamos, por falta de vontade política e xudicial.

Como temos algunhas ideas de bombeiro, pero poucos medios, decidimos seguir co noso plan inicial, e despois duns breves estiramentos (dos que María está exenta por ser a única que vai ó ximnasio), poñémonos en marcha, atravesando a pequena aldea e deixando tras de nós un feixe de cans alporizados coa nosa presenza. Xa estamos altos de carallo, pero inda podemos subir un pouquiño máis, ata os 750 que marca o vértice xeodésico de Penedo Branco.

Como non estamos moi seguros do que atoparemos polo camiño deixamos este aire para o final, e seguimos pola pista de terra que nos afasta das derradeiras casas e campos de cultivo, que dan paso a unha extensa área de matos e de bloques graníticos de caprichosas formas.

No camiño atopamos pequenos rabaños de gando autóctono, penso que de raza barrosá, que miran curiosas o noso deambular polos seus dominios, e tamén atopamos varias pozas, co seu microcosmos característico. Na segunda delas, ó seu carón, comenza unha densa fraga de coníferas e folhosas (identifico abetos, piñeiros, carballos, bidueiros) e o terreo comeza a amabilizarse, perdendo verticalidade e gañando beleza.

Internándonos neste bosque enfeitizado vou perdendo e volvendo atopar os meus amigos, pola miña manía de rexistrar cada folla, cada besta ou cada pedra que atopo ó meu paso, e aínda máis cando, avanzando por unha mancha forestal onde predominan as faias, chegamos á Lagoa de Salgueiros Gordos, onde pasta unha familia (aínda que non sei si é correcta a definición no mundo animal) de cabalos de raza Garrana.

Sexa como sexa, gozo do espectáculo dos equinos baixando ata a poza para refrescarse, mentres disparo a miña cámara co entusiasmo dun francotirador serbio. Mágoa que os meus compañeiros non desfruten deste momento máxico, porque fai rato que xa abandonaron o lugar a lume de carozo, e que non teña con quen compartilo.

Aínda tardo un bo rato en reunirmo co resto da tropa, volvendo mudar o bosque de faias por outro de pedra, mais non é cuestión de laiarse polo troco, porque as panorámicas dende aquí son marabillosas e ademais o camiño empeza a descender cara Vilar do Monte, e baixando, xa se sabe, tódolos santos axudan. Tamén axuda a sorna de Ramón, que sinala que imos moi lentos, pola miña insistencia en quitar fotografías de cabalos, lagos e pedras, será que no Club de Camiñantes no teñen costume.

Como xa teño callo, fago oídos xordos as pullas do fan do piloto asturiano, e sigo tras deles tirando fotos de gratis, para que algún día, cando lles falte a memoria, saiban por onde estiveron camiñando.

Outra vez a eterna dúbida, para que hostias vale todo esto, os camiños, as verbas, os amigos, toda esta palla mental dos eivadiños na que levo un ano a voltas, lambendo as miñas feridas, coma un can, nunca mellor dito, de palleiro.

Fáltame neste día o alento do Zalo, que sempre lle ve a utilidade a estas aventuras, aínda que sexa para cubrir os domingos de aqueles que non gustan das comidas familiares, do fútbol, das procesións ou da programación televisiva, e que, certamente, non teñen mellores ofertas.

Sempre buscando o sentido da vida, aínda que neste caso temos resoltas algunhas preguntas.

¿Quén somos? Catro amigos que saíron a xantar e a camiñar un domingo calquera, senón queres chamarlle Eivadiños, chámalle xis, ou polo seu nome, que tamén temos.

¿De onde vimos? de Vacariça, como xa dixemos, e antes diso cada un da súa casa, e se queremos ser retorcidos podemos dicir que cada quen da súa nai.

¿A onde vamos? A Vilar do Monte, que xa temos os tellados a tiro de pedra, aínda que non nos decidimos a tiralas para no alporizar a poboación aborixe.

Falando de cans, aínda atopamos algúns no noso itinerario, dando voltas ó carón de homes armados, con bigotes, escopetas e bandullos enormes, porque hoxe é día de caza e de lume en Portugal, pero nin pedra nin pao lles tiramos, porque non temos tempo de enredar e xa estamos chegando a este pobo bonito, que parece perdido no fin do mundo.

Aínda que, para darnos nos fociños os nosos aires de superioridade metropolitana, de si seríamos ou non capaces de vivir nun sitio coma este, cando chegamos ó pobo este nos recibe non cun bar aberto, senón con dous, e por riba con terraza. Todo un luxo. Eu, si ten bar xa podo apuntalo como residencia.

Botamos un chisco a parolar sobre series de televisión, como Perdidos o Heroes, que suscitan opinións a favor ou en contra, ou sobre programas de humor como Muchachada Nuit, que aínda non tiven a oportunidade de ver, así que teño que conformarme cas anécdotas que contan Ramón e Mari, que teñen a súa coña, quero dicir que teñen a súa gracia contándoo.

Así que enchemos a gorxa de cervexa (ou de zume ou café, que hai perversións para tódolos gustos), e de risas, e abandonámolo pobo pola estrada asfaltada ata que, a escasos cen metros, vemos un cartel enorme que nos anuncia a Mesa dos Quatro Abades.

Aquí trocamos de tema e, non sei moi ben porque (ou si e non me peta poñelo por escrito), mentres deixamos os campos de labranza ás nosas costas e internámonos nas canicoubas do bosque, falamos barato de parafilias e dependencias, de sexo, droga e rock & roll, que todo ten a súa relación.

Tan enfrascados estamos no tema que chegamos a unha construcción de pedra, algo máis elaborada cun alpendre, e á seu carón unha mesa de granito ladeada por catro bancos de pedra, e non somos quen de acertar que cada un deles está asentado no territorio de cada freguesía colindante: Calheiros, Cepôes, Barrio e Vilar do Monte.

Agora, despois de ler a guía do percurso, xa sabemos que os representantes de cada parroquia sentábanse alí para debater e resolver os seus asuntos, consultando ós fieis que se atopaban ó seu redor, é que a tradición foi recuperada en 1988, e celebrase no terceiro domingo de xuño, pero non moment0 dimos máis dunha volta ata caer da burra e dar por cumprido o noso obxectivo.

Volveu Yuka a facerse cargo do mapa e regresamos á estrada, e aínda dubidamos un chisco máis, antes de acometer unha forte subida por unha pista forestal, onde tiñamos que recuperar a altura, que perderamos baixando a toma-las garimbas. Xa estabamos un pouco cansos, e ademais o sol acercábase perigosamente á liña do horizonte, pero non tiñamos outra que aperta-lo cu e tirar para adiante, mentres greas de garranos e barrosás seguían con atención os nosos sufrimentos.

Aquí rematou a presa, porque o espectáculo do crepúsculo era dunha beleza eu non admitía discusión, e iso que sempre é algo relativo, máis neste caso, co Val do Lima ós nosos pés, os catro asistimos ca boca aberta á chegada da noite, moi preto xa de completar o noso círculo máxico.

Porque algo de máxico ten todo esto, quero dicir, os amigos, as verbas, os camiños... que xa por separado teñen a súa importancia, e en conxunto xa son a hostia, e perdoen vostedes polo palabro, pero é que non atopo outra mellor.

Pois así foi como chegamos a Vacariça, xa á noitiña, despois de tres horas e media dándolle voltas ós carreiros e ás ideas, cansos e ledos. E tamén con ganas de contalo, de compartilo con aqueles que non viñeron. Seguro que non tardan moito en pasar por aquí os camiñantes, congostreños e afíns...

Archivo del blog

Seguidores