Estivera alí e non me lembraba. Fai anos, con outros senderistas descubrín
esta ruta, unha parte dela, en concreto as fervenzas, e non me lembrei ata que
ó final do sendeiro as ollei e trouxéronme moitas lembranzas: A Ruta da Freixa,
preto de Pontecaldelas e A Lama, aínda na provincia de Pontevedra.
Ese día Anxo e mais eu acordamos (se cadra un pouco tarde), facer a ruta
dos Eivadiños, aínda que non viñera ninguén mais. Fixemos a parada de rigor na
Amaquía, con cafés e sándwichs e tiramos cara o pobo de Liñares, de onde partía
a ruta. Eu penso que eran as dúas máis ou menos cando comezamos a andar, e xa cruzámonos
ó comezo cunha parella xoven de domingueiros que ían de “piquenique” polo medio
dos toxos. Aínda rimos pensando onde irían parar.
E pola ponte romana, cruzando o río, puxémonos xa en ruta cara á parte máis
alta da montaña, camiñando polas pistas repletiñas de flores de toxo e xesta
que tinguían de amarelo toda a ladeira. Fermosa paraxe. Logo dunha longa
camiñata polo alto, descendemos até o pobo de Cortegada, onde aínda ía o
alcalde a pegar polos farois os carteis de corte de auga e avisos varios, a
modo dos tempos de antes.
Alí ollamos algo que nos sorprendeu: un pequeno santuario, preto da fonte
do Xeixiño, ben coidadiño e mantido polos feligreses do pobo. Dende alí, e polo
medio das casas, o sendeiro levounos ata o río e a central hidroeléctrica, da
que nos apartamos para poder comer. Eu sempre digo que neses intres prefiro un sándwich
nun lugar así que unha mariscada no mellor dos restaurantes (será tamén que o
marisco non me enche moito). Alí, ó carón do río, mollando os pes na fría auga,
co soniquete de fondo, sentados nunhas enormes pedras, comemos, tiramos fotos e
fixemos unha pausa para retoma-lo sendeiro de novo.
Aínda camiñamos un ratiño por un bosque ata cruzar ó outro lado da ladeira,
polo medio dun pobo que se atopaba no val e no que uns cans ameazaron con morder
a Anxo por valente. E aí comezamos a subir ó alto ata o
salto de auga, camiñando logo por unha levada. As vistas eran ben fermosas,
unha vez arriba, e superar os obstáculos que a natureza deixou por mor da
chuvia, ata resultaba divertido, aínda que a piques estiven de caer polo monte
abaixo. Entre toxos e xestas que fixeron o seu nas pernas chegamos ata as
fervenzas, coa súa paradiña de rigor, uns para bañarse, outros para pechar os
ollos e envolverse no son da auga. Despois do descanso, no que Anxo fartouse de
tirar fotos, continuamos o camiño cara ó noso destino entrando por outro lugar
no mesmo pobo que horas antes nos viu saír.
Certamente rematei cansa e a ruta non fora longa, se cadra porque facía xa
uns domingos que non ia camiñar. Pero aínda había folgos para facer unha
paradiña en Pontecaldelas. Sorprendeunos que o pobo estaba en festas e
aproveitamos para parar e beber algo antes de continuar cara á cidade.
Penso que estas xornadas poñen o perfecto punto e final a semana que remata
e o punto seguido á que comeza, e sen ganiñas ningunhas de entrar na cidade
despois de tanta natureza que regala as súas lindezas ós nosos ollos.