E182 Sendeiro do Baixo Almofrei (Cotobade)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS


Domingo, 26 de setembro de 2010

Agora semella que foi noutra vida, e de certo que aconteceu no século pasado, cando xunto cunha parella de experimentados piraguistas pontevedreses descendín o derradeiro tramo do río Almofrei, chegando ó lugar de Ponte Bora, onde este suma as súas augas ó río Lérez. Lembro que naquel outono chuvioso ía moi caudaloso, e o descenso era unha sucesión de rápidos que precisaban de moita atención e pericia para sortear os numerosos penedos, chapacuñas e ramalladas espallados ó longo de todo o leito. Por veces tiña a impresión de estar nun parque de atraccións, e aínda que os meus acompañantes tiñan bastante controlados os pasos, non por iso deixaba de decatarme do risco dun naufraxio nun entorno de aceso bastante complicado.

Cando Ramón e Yuka me falaron da apertura dun sendeiro polas marxes do Baixo Almofrei, partindo dende Ponte Bora, faltoume tempo para pedirlles que me levaran alí, máis planearan ir o sábado, que para min era día de escola, con Montse, a nosa entusiasta eivadiña de Pontevedra. Falei con ela e non tivo inconvinte en muda-la data, así que quedamos os catro para o día seguinte, aproveitando ademais que as previsións meteorolóxicas insistían en negar o outono e, polo tanto, que nos engadía o aliciente de nos poder mergullar nalgunha poza de augas cristalinas.

O día amenceu certamente con altas temperaturas e ceo despexado, e ó mediodía saímos os catro cara Ponte Bora, onde nos agardaban Maca e Xurxo. Tamén estaba alí Miguel, un rapazolo vasco que viña canda eles, e que se estreaba na fórmula eivadiña, e agardamos que, a pesares dos atrancos que tivemos no inicio, lle prestase tanto como para recuncar. Porque o certo é que tivemos algún problema de loxística, xa que dende que pechou o chiringo que estaba a carón da ITV, non volvemos atopar ningún lugar axeitado para xantar.

Montse tiña en mentes un restaurante en Xeve, que estaba pechado, e despois decatouse de outro en Viascón, que non daba comidas os domingos, e finalmente rematamos en Tenorio, co reclamo dunha polbeira que, ás beiras da estrada, franqueaba as portas da Casa Díos (non confundir coa casa de Díos, onde xo dan hostias). A pesares de que estaba bastante concorrida puidemos atopar un curruncho onde nos meter e pedir, ademais do preceptivo polbo á feira, un par de tapas de chipiróns, pementos e xamón asado.

Tardaron un mundo en nos servir, e a pesares de que todo era comestible non foi como para repetir. Eso si, para compensar pola tardanza e polo pouco xeito na cociña, agasalláronnos cunhas gorras militares co nome do comedeiro, por se tiñamos intención de volver. Semellabamos, agora máis que nunca, os restos do exército de Pancho Villa cando chegamos a Ponte Bora.

Era outro o Almofrei que eu lembraba, os ríos mudan de textura, de cor e de son, eu sosteño que son organismos vivos e que mesmo teñen estados de ánimo. O que levaba eu na miña memoria era vértigo, escuma branca, abismo e naufraxio, ruxido de treboada, alento ártico, velocidade e adrenalina, e agora atopaba un leito amable, que discorría paseniño, adelgazado e silencioso, como se quixera deixarlle protagonismo ó sendeiro que estábamos a sementar coas nosas pegadas.

Ramón e máis eu desenfundamos as nosas cámaras co mesmo afán que un francotirador no sitio de Sarajevo, aínda que con mellores intencións, mentres o resto do grupo nos quitaba algo de vantaxe. Eu non estaba especialmente faladeiro, así que din en escoitar o que me dicían os meus adentros, intentando reconciliar o que fun có que son, mestres atendía a toda a beleza que nos arrodeaba. Non sei quen comentou, quizais Xurxo, o incrible de que este paraíso estivese agochado a poucos metros da estrada, tan preto e tan lonxe.

Pasamos o carón de carballeiras e soutos que se alternaban ca fraga característica de ribeira, maiormente salgueiros e bidueiros, seguindo os carreiros que, durante séculos, mantiveron abertos os pescadores da zona. Moita é a vida que se agocha no leito e nas beiras deste e dos mil ríos que como veas danlle vida á nosa terra, e penso que é tarefa de todos que non se perda, porque en cada verquido e en cada encoro, en cada nova agresión a cada bacia fluvial, perdese algo noso.

Nestas reflexións chegamos ós Pasos de Portamuiños, que nin tan sequera lembraba, quizais porque cando pasei por aquí co meu barquiño estaban mergullados baixo unha nube de augas brancas. Neste punto fixemos reunión, e volvémonos deter para facer inventario dunhas imaxes que nos levan a outra época, cando unha boa parte da economía rural dependía tamén do que movían estas augas. De tal xeito que á nosa dereita saía un camiño carreteiro cara o Salgueiral, pero nos seguimos pola esquerda, despois de mudar de ribeira, polo sendeiro de pescadores, cara o lugar de A Balea.

O Miguel semellaba afeito a camiñar, xa que ás veces comandaba o noso grupo sen complexos, e Yuka alternaba o manexo do mapa co do gps, para saber en todo momento en que lugar nos atopamos, marcando os puntos de interese coa minuciosidade dun cartografo doutro tempo, mentres Maca aproveitaba calquera parada para aloumiñar o seu compañeiro ¡daba ata un pouco de envexa tanta tenrura!.

Chegamos ó impoñente e fermoso Muíño da Bouza, que se atopa totalmente restaurado, e dende aquí afastámonos algo do río, para avanzar por un carreiro que nos dá unha visión algo máis aérea da fraga de ribeira, e onde a tarefa de desbroce penso que foi algo excesiva. De tódolos xeitos este tramo é a entrada precisa para un dos lugares que máis firmemente mantiña ancorados na miña memoria, sinalado no mapa como As Fervenzas. A máis grande dela foi escenario dunha dos saltos máis arriscados que admirei na miña curta vida de piraguista de augas máis ou menos bravas.

A poza é algo espectacular, e a muralla vertical de pedra que a antecede, non da moitas garantías para unha boa recepción. Naquel día formábase un rebufo impresionante, deses que son quen de partir calquera embarcación, e o canal natural para o descenso remata nunha pedra que semella a punta dun coitelo. Puxémonos dous tipos con cordas de seguridade para un eventual rescate, aínda que o experto rapaz que se decidiu a sortealo non o necesitou. Non preciso dicir que eu baixei do meu barco, cargueino no ombreiro e descendín a pata, facendo equilibrios pola beira. Nese mesmo tramo está agora protexido cunha pasarela para facilitalo noso avance.

A nosa actividade, desta vez, foi máis relaxada, pois dimos en mergullarnos nas augas agarimosas do Almofrei. Ramón, Yuka e máis eu fixemos algúns pasos arriscados para nos mergullar na poza, aínda que ó final a nosa guía non se decidise a proba-la auga (que estaba boa de verdade), mentres o resto do grupo seguía o camiño e facía o propio no alto da fervenza. Despois da chapuzada houbo outra sesión excesiva de fotografías pero o certo é que o entorno ben o merecía.

Non semellaba que puidesemos seguir camiñando ó carón do Almofrei, e aínda que as marcas do sendeiro nos obrigaban a ascender din en investigar río arriba chimpando entre os penedos, xa que as ribeiras estaban impracticables, ata chegar ata unha chapacuña onde xa me foi imposible continuar.

Subín como puiden monte arriba, e dende alí boteilles un aturuxo ós meus compañeiros para que me seguisen, pois non era cousa de andar arriba e abaixo despois de refrescarse, ou si, pois ós poucos atopamos un aire que descendía cara o Muíño das Fervenzas, tamén rehabilitado, e acometemos o forte desnivel para visitalo. Tamén nos internamos na maleza seguindo a súa levada ata a chapacuña correspondente, onde outra vez reeditei as miñas aventuras náuticas que agora me semellan case imposibles (ou sen case).

Sorteamos outra vez a pendente pronunciada, pero desta vez ascendendo, co cal se reeditaron os nosos suores, e aínda ascendemos outro tanto máis cara un Pico Sacro que semellaba agochado nalgún punto do monte, pero que non fomos quen de localizar. Menos mal que Yuka deu orden de retirada e emprendemos o regreso por unha pista forestal que, aínda que non fose moi bonita, permitíanos ten unha visión bastante completa do curso do Almofrei que recorreramos. Como curiosidade atopamos unha teresiña, o símbolo do sendeiro, a que fotográfamos como se foxe unha modelo de alta costura, pese a que levantou as súas patas de modo ameazante, para que non a amolaramos máis.

Para amabilizar este anaco da ruta Montse contounos das súas andanzas por Costa Rica, describindo con todo luxo de detalles a riqueza natural daquel país, tan axeitado para esta actividade que nos une. Malia que nos asegurou de que as súas fotos desmerecen bastante do que rexistraron as súas retinas, agardamos que algún día teña a ben compartir esas imaxes con nós, para alimentar esa envexa que xa aniña en nós coa descrición deses paraísos afastados.

Con esas chegamos ó lugar da Bouza, na parroquia do Salgueiral, un deses enclaves rurais onde semella que se detivo o mundo, máis só é unha ilusión, pois este pobo está ben vivo como testemuñan dúas mozas de avanzada idade que están a facer equilibrios para vendimiar unhas uvas que chaman a ser probadas. E fixémolo, xa que nos agasallaron cun feixe de acios, mentres procuraban conversa con nós, ¿de onde vides? ¿a onde ides?, esas cousas que se lles preguntan ós camiñantes en calquera parte do mundo mundial.

De boa gana nos tiñan o resto da tarde a parolar, e mesmo lles axudaríamos na vendima, se non fose que aínda tiñamos camiño por facer, e que tiñamos o tempo preciso para completa-la nosa ruta. Esta levounos ata o barrio de Ameixales, na mesma parroquia, onde levantamos un balbordo de cans que inzaron as inquedanzas dalgunha que xa fora trabada noutra ocasión.

Non chegou desta a sangue o río, e nós démoslle as costas ó pobo para baixar canda el. Xa levabamos un anaco de piche, entre un barrio e outro, e tiñamos ganas de coller outra vez sendeiro. Este levounos outra vez a escoitar o debagar ledo dun tributario do Almofrei, no lugar chamado As Leiras, onde o cruzaba unha fermosa ponte de pedra deses que os veciños sosteñen que é cousa dos romanos. Estaban tolos estes romanos facendo pontes por toda a nosa xeografía ¿non si?.

Internámonos outra vez na fraga, cada quen instalado nas súas conversas ou nos seus silencios (agora non lembro quen estaba con quen ou que falaban ou calaban, e só escoito o son do instrumento musical que levaba Miguel na mochila, e que facía un tintineo agarimoso co seu andar), e non tardamos moito en acadar os Pasos de Portamuiños, onde Maca e Xurxo quedaron atrás, non sei se para mollar os pes ou para desfrutar, algo máis tranquilamente, da beleza dese recuncho enfeitizado.

A bo paso fixemos o resto o camiño que xa nos era familiar, pois era o mesmo que fixeramos na ida, mentres xurdían novas rutas, novos proxectos e algúns antigos que non foramos quen de realizar. Minguaba a luz, o alento do sol, e eu pensaba en que fora un bo comezo para a miña semana de descanso. En Ponte Bora finalizamos a pequena aventura dominical e despedímonos con bicos e apertas ata a próxima.

Algúns aínda fomos ata Carballedo, xa que Montse aproveitou para levarlle algo de alimento o seu can e, xa que estabamos alí, para ofrecernos unhas cervexas coas que refrescarnos. A min sentoume de marabilla: durmir case durante todo o traxecto de regreso a Vigo, quizais soñando con novos sendeiros.


E181 Sendeiro circular do Baixo Tea (Salvaterra)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS



Domingo, 19 de agosto de 2010

Non tiña previsto facer eu a crónica desta vez, a verdade, pero os Eivadiños ma endosaron a hora do xantar así coma quen deixa caer as cousas con naturalidade, e con naturalidade o recollín. Todo viu a colación dunha mensaxe que recibía Nacho na que o grupo co que saímos o sábado de andaina lle dicía que por decisión "unánime", jeje..., lle tocaba a el facer á crónica da andaina que fixemos, así que o Anxiño aproveitou e me dixo que me tocaba a min facer tamén a de Eivadiños. Pero segundo ían pasando os momentos me alegrei moito de ser eu quen a fixera, porque este domingo Eivadiño foiche un día moi bonito e especial, de moitos bos momentos compartidos, e que sexan as miñas palabras as que van a describir o día me fai sentir ben, espero que aos meus amigos lles faga senti-lo mesmo.

A idea era a de sempre, ás 12,15 no Concheiro, e a partir de aí xa veriamos.....

Eu espertaba pola mañá ás 10 cunha sensación que non tiña dende hai moitos anos : cando soou o espertador me erguín dun chimpo pensando qué??, quen son, onde estou, qué pasa aquí?????......., deitárame máis alá das catro e media da mañá e aínda tardei en durmir tras un sábado intensísimo de saída sendeirista con remate nas pozas quentes ourensáns de Outariz que me quitarían os suores pasados para irnos dereitiñas a Vigo, cear e irnos a un concerto Alféizar polos mineiros chilenos atrapados. Deixamos nesa sala novos suores e aínda nos reunimos cos compañeiros da andaina da mañá, que celebraban aniversario e decidiron vir a xunta de nós a ver a actuación tamén. E máis bailoteo!!. Nese momento pensei seriamente se mandarlle un sms a Anxo para dicirlle que non ía á saída Eivadiña, porque xa o venres me había deitado tarde para madrugar o sábado, pero puido máis a vergonza de saber que eles saen cada fin de semana, se deitan a horas moito máis intempestivas, e aínda así aí están cada domingo ás 12,15. Ás veces avergonzarse das posibles accións que podes facer está moi ben e é de sabios facer caso da conciencia porque o que acabei vivindo neste domingo Eivadiño foi unha gratísima xornada e me houbera perdido a compañía desta xentiña que me deposita os seus afectos e nos que eu deposito os meus tamén.

Así que andaba eu medio zombie tentando saber qué tiña que levar, qué roupa, qué calzado....., as botas!!, de repente acordeime de que me deixei as botas no coche de Nacho cando iamos ás pozas o día anterior. Sen apenas tempo vestín o primeiro que atopei e chamei a Nacho, o boiño me dixo que mas levaba el ao punto de encontro. O punto de encontro cambiaba nesta ocasión, en Vigo había unha carreira de coches imposibles que baixarían a toda velocidade polas rúas repletas de fardos de palla e os accesos estarían pechados, así que Ramón me chamou para dicirme que quedabamos en Puxeiros para reunirnos. Cando cheguei Nachete xa estaba a tomar o cafeciño e platicamos un rato en espera dos Eivadiños, Nacho apuntábase ao xantar aínda que non á pateada.

E aí foron chegando todos puntuáis : Yuka e Ramón, Anxo e Alex. Anxo propuxo ir xantar ao Noso Eido, en Salvaterra, porque a necesidade neste día era a de patear por sombras e con opción a baño, facía calor e polo menos o meu corpiño non estaba para moitos aguantes e moitas festas que diso xa viña de ter dabondo tanto o venres coma o sábado, así que a pateada sería Salvaterra-Ponteareas ata onde chegáramos, e despois dar media volta, o Anxo tiña quenda de noite e nos dixo que tiña que estar cedo en Vigo. Nacho na súa flamante moto azul metalizada, eu con Anxo e Alex no seu coche, e Yuka e Ramón por outro lado, enfiamos a encher os bandullos ao Noso Eido. Nós fomos os primeiros en chegar, nos ofreceron unha mesa de pedra redonda debaixo da parra que por enriba tiña un paraugas facendo de parasol, por se se colaba algún raio de sol traizoeiro. Se estaba tan ben alí á sombra, tomando un aperitivo mentres o resto dos compañeiros chegaban!!. Me encantan as mesas redondas, todos estamos con todos, non hai ángulos e ninguén queda nunha esquina, estou convencida que en mesas de estas características se dan outro tipo de interaccións, e este xantar que compartimos foi dunha harmonía insuperable. Bo humor, conversas con fundamento, sinceridade nas exposicións, naturalidade na fala, amigos sabéndose amigos e optando por mostrarse. Descubrimos gustos e preferencias nesa mesa redonda que non se poden repetir aquí, jajajaja...., e tampouco estou certa de expoñer o contido desas conversas, sobre todo cando pouco a pouco e quentando motores se ían poñendo cada vez máis explícitas e ardentes , jajajaja...., e para calores xa había dabondo cos que ofrecía Lorenzo así que nesta ocasión vou ser prudente, por min a primeira!!!, jajajaja.... O certo é que se estaba moi ben. Anxo, Yuka, Ramón e Nacho paparon unha boa fonte de peixes varios, e Alex e máis eu preferimos choquitos á grella sen que faltara unha boa ensalada de tomate, e tan boa pinta tiña que Nachete acabou pedindo unha fonte máis deses tomatiños roxos e carnosos de tan ricos. Uns treixadura e outros cervexa, non dabamos arrincado a patear!!!!!. Foi unha desas comidas nas que se está tan a gusto que queres demoralas, ningún queriamos que se acabara ese bo rollito que se estaba a sentir. Pero!!......, esta era unha saída Eivadiña, e tocaba a segunda parte.

Despedida de Nacho e os cinco Eivadiños empezamos a nosa andaina dende Salvaterra e rumbo a Fillaboa. Eu estaba contenta coa elección, sabía que o camiño ía ser amable, fresquiño, coas augas do Tea dispoñibles, e tanto rollo coas botas para o final decidir que ía ir coas miñas sandalias de treking, non me apetecía nadiña levar os meus pés encerrados nas botas, o Alex me avisou : Salo!!, que sabemos como empezamos pero non como acabamos!!, pero arrisqueime. Atopamos que a marea estaba baixa e Anxo propuxo explorar pola illa de Fillaboa, Yuka e Ramón parecían de acordo, pero o Alex e máis eu non estabamos pola labor, jajajaja...., e desta vez gañamos nós, eu solo de pensar de patear ao sol xa me daba algo, e aínda tiña recente a pateada do domingo anterior por Valença. Non non non....., Alex e esta señorita se uniron no desacordo, e debiamos de telo moi claro porque non se dixo máis, a seguir cara a Ponteareas!!!...., desta vez gañaban dous de cinco.

Qué ben se ía polas sombras pegadiños ao río!!, a tranquilidade que non me puiden permitir dende o venres por tódalas actividades que se me presentaban para o finde por fin se instalaba, ofrecendo un silencio interno que agradecín como poucas veces, me sentía fluíndo co río, coa tarde, coas árbores, cos meus amigos. E o ambiente natural ía facendo en cada quen os seus efectos. Yuka e Ramón tamén tiveran un sábado digno pateante polo Morrazo, e nesta tarde se ían deixando levar por un ritmo máis demorado, facendo os dous fotos cada un coa súa cámara, deixándose influenciar polo entorno que invitaba ao repouso, ao disfrute dos sons do río. O Anxo chegounos vestidiño de camiñante elegante, guapísimo co seu pantalón novo gris e negro, e cunha camiseta negra a xogo, tanto me gustou o pantalón e máis o prezo que vou comprar un par deles para min xa que tiven que darlle pasaporte a un pantalón que se me rompeu hai pouco nunha pateada. El e Alex ían diante de amiguiños mentres eu lles sacaba fotos, que bonitiños estaban así, de camaradas, dándose apertas e falando das súas cousas. Yuka e Ramón ían detrás disfrutando a súa propia andaina, e esta que escribe ía no medio disfrutando de si mesma. Non foi unha tarde de manternos pegados ou de grandes conversas, esas quedaron na mesa redonda, jajajaja..., estabamos unidos pero coa necesidade de estar cada un ao seu aire, ou polo menos eu o vivín así e me estaba sentando de fábula.

Pasamos por un muíño que tiña peto de ánimas, qué curioso!!, Yuka lle sacou unha foto e titulouna : "muíño mix", nos fixo moita graza o comentario. Paramos nunha árbore ao pé do río que tiña unha corda para tirarse e alí tamén nos retratamos, bonitas fotos, bonitos sorrisos, e mellores sensacións de amizade, no tacto, na aperta, momentos deses que sintes que non te falta de nada porque en ese preciso instante sintes con tódolos poros que o ten todo e que nada podería ser máis perfecto que ese momento que se está a vivir.

Seguimos andaina e chegamos a Arxén. Alí tiñamos bar para refrescar as gorxas cunha cervexiña, pero o bar estaba pechado. O noso gozo nun pozo!!, pero tampouco o tomamos á desesperada, a ruta estaba a ser tan amable e tan grata que neste día nin a falta de cervexiña no camiño nos ía afectar. Pero!!!, demos en cambiar o plan e facer a volta pola outra marxe do río. Non puidemos ter tomado mellor decisión, e esta foi unánime!. Qué bonito percorrido de volta!!, e cantas sorpresas!!!. Deste lado non pisaba tanta xente, todo era máis enxebre, máis natural, as árbores medraban sen talas e xuntaban as súas follas coas árbores veciñas, as sombras eran máis xenerosas, o camiño era invitador. É verdade que tivemos tramos máis complicados de atravesar, e algunha que outra loita coas silveiras, pero estas hoxe ata tamén estaban xenerosas en condescendencia e non nos puxeron pegas ao noso avance, aí si que lembrei a advertencia de Alex con respecto ao meu calzado e a que sabes como empezas pero non como acabas, tiven un bo corte nun dedo, pero non foi a maiores a dificultade.

Bueno bueno bueno......, tremendo espectáculo no primeiro campo de millo polo que pasabamos nesta marxe do río!!!!. En qué momento nos metemos nunha película de terror que non nos enteramos??. O milleiro tiña a modo de espantallos toda unha exposición do xénero de terror macabro digno de darlle ideas a algún guionista. Unha boneca sen bragas era a anunciante do espectáculo, alí de pé, como desafiando e invitando ao mesmo tempo a ver mellor ao teu arredor porque tiña tal presenza que se non ampliabas a visión non te decatarías do que se mostraba no medio, nas esquinas.... Caretas terroríficas, monstruosas, penduradas das ramas do millo. Había unha que parecía un jíbaro sen menguar, parecía tal cal un home ao que lle arrincaron a pele e a deixaron alí exposta como para insinuar que non seguiras adiante ou se o facías que te ativeras as consecuencias. Outra parecía saída dun comic tipo "o capitán marabillas", ou "mazinguer Z", jaja..., outra máis era un careto verde coa boca aberta, ameazante, cos ollos inxectados en sangue, en fin....., unha proxección de terror en plena natureza nun día soleado e aberto no que non te esperas atoparte semellante película. O Anxo se puxo as botas fotografando o espectáculo mentres os demais faciamos momento descanso xa que intuímos que a cousa ía para largo.

Pero é que a cousa non acababa aí!!, tras seguir camiño o seguinte campo de millo non ía ser menos que o primeiro, coma se os paisanos se puxeran de acordo para que a película tivera continuidade, e nos atopamos con algo " colgado " cunha forma rara, máis ben era unha masa informe, eu pensei que era unha gorra desfiada, pero....., carallo!!!, era un corvo morto colgado do pináculo!!!. Ao Anxo os ollos lle fixeron chiribitas e preparou a súa cámara para retratar semellante cousa para a que non teño palabras. Nese campo tamén deron en aproveitar xerseis vellos e demais roupas para colgalas coma se fose un tendal ou un expositor de camisetas con fondo de millo verde. Alucinante!!!. E no seguinte campo, como non, máis!!. Outra boneca nos esperaba colgada por un corda, eu ao principio e dende lonxe pensei que era unha boneca aforcada, de feito, nun arranque cruel, aforqueina eu mesma para volver a desaforcala que iso me puxo mal o corpo ata a min, pero cando nos achegamos a corda a tiña pola frente. Tamén houbo sesión foto para inmortalizar o que poderiamos dar en chamar "campos de millo sanguentos", todos lembramos a famosa película "los chicos del maiz", e o Anxo decidiu que esa noite laboral sería a base de sangue, zombies e demais diversións dese estilo (para quen as queira!!), como para seguir entoando o ambiente ofrecido.

Seguimos o noso percorrido por camiños caminiños, o Alex estaba empeñado en seguir por eles a pesar de que xa tiñamos dispoñible unha pista que nos levaría seguro ata Salvaterra, pero el estaba máis seguro aínda que polos sendeiros iamos chegar igual así que el era o noso guía nesta tarde exploratoria pola outra marxe do río/Tea e xa sabemos que aos guías hai que seguilos poñendo a confianza en que nos levará a porto seguro, ou non, jajajajaja!!!!...... Pero desta foi que si.

Chegados á ponte romana paramos para momento baño, a tropa dos catro non tiña pensando pero eu non me ía hoxe sen un baño, e menos sabendo que as augas estaban boísimas, así que baixamos e eles fixeron fotos e descansaron mentres eu me mergullaba nunhas augas nada limpas, estaban moi turbias, pero nunca fun exquisita neses temas que na casa hai auga e xabón e cremitas varias para solucionar ese tema. E o certo foi que estaban boísimas, nadei un pouco e deixeime refrescar e enfriar o corpo nunha tardiña que xa ía marcando o tempo e anunciando o remate do noso día, así que non fixen esperar máis aos meus amigos e vestinme para seguir andaina, xa nos quedaba pouco máis de un quilómetro.

Chegados a Salvaterra Anxo, Alex e máis eu atravesamos o parque que estaba inzado de xente, Anxo dixo que cada vez levaba peor esas aglomeracións, benvido ao club compañeiro!!. Atravesamos un macro parque infantil cheo de papás columpiando aos seus fillos, griterío, xente no céspede...., qué diferenza ao que acababamos de vivir, aí non se podería escoitar un son da natureza nin pedíndoo por favor.

Nos fomos ata Monçao a tomar as cañas no Escondidinho, e regreso a Vigo que aínda quedaba chegar a casa e decatarnos de que mañá é outro día, este no que xa é e se fai esta crónica Eivadiña.

Magnífico día compartido dende o primeiro minuto ata o derradeiro momento. Qué máis podo dicir??.... Agradecida!!!.

Coma sempre, quedarán tantísimas cousas no tinteiro!!, tantos momentos que non teñen palabras que os expliquen, porque se trata de sentires, desa cobertura emocional á que tanto alude Anxo. Como explicas unha aperta dende o corazón, ou un apoio que sentes que te están dando e que unha tamén ofrece??, como pos en palabras un momento compartido no que solo cabe o que estás a sentir nese momento?. As conversas entre dous ou entre todos, ou describir o contacto e o tacto...... A veces quedo coa sensación de que puiden expresalo mellor, e coincide sempre cando o disfruto tanto que as palabras non chegan para transmitir iso que vivín.

Quérovos.

Salo.

LUME NO XACOBEO

Poalla en Santiago, a néboa
cobreo todo, ata a catedral,
semella un mundo estraño, como si
todo se movera en cámara lenta.

O medio día, o fumazo da néboa
comeza a subir cara o ceo
xa se divisa o pico sacro, e
as torres da catedral xa se
miran desde todos os lugares.

Comeza a ferver de novo
Santiago, os peregrinos, as
rúas ateigadas de xente que ben e vai
buscando un lugar onde deterse, e
refrescarse cunha pinga de cervexa.

A arañeira que nos desgoberna,
está de feiras, máis que inmerecidas,
non atenden a pandemia de agosto.
Arde a nación galega, e arde Troia, cal se
Viviramos nunha terra inacabábel.

E a morte anunciada que
un bo día dun ano que xa non lembro
nos contou marabillosamente
o gran García Marquez.


Luís Chapela Bermúdez (Luís da roxa)
Agosto 2010, desde o exilio da grela.

E180 Trilho do Alvarinho (Valença)

Información técnica da ruta en SUDANDO BOTAS



Domingo, 12 de setembro de 2010

Custoume arrincar a escribir esta crónica, si señor....., cada vez que pensaba en escribila me viñan repentinamente as calores que pasei, que pasamos!!, os seis Eivadiños que eramos nesta ocasión. A saber: a incansable osmona de mapas e rutas novas Yuka, o seu inseparable complemento, Ramón, o apreciador e disfrutador dos camiños Alex, o grandísimo reporteiro fotográfico das bondades de natura, Xacobe, o xenio e figura, amante e reciclador nos camiños, Anxo, e esta que escribe, sempre aproveitando as sutilezas da natureza para medrar en tranquilidade e para pousar a miña ánima inqueda e ansiosa de vivi-la vida que me ocupa.

Seis eran seis, e qué bo número!!. Enfiamos dende o Concheiro dereitiños ao Stop, os meus cinco compañeiros xa levaban instalada a intención de papar unha boa dose de arroz malandro, eu me sentía estoica e optei polas verduriñas, as vacacións pasaron factura no meu peso e unha é de bo xantar así que tocaba coidar a liña si ou si, e de todos xeitos a cociña do Stop nunca defrauda. Ningún de nós quixo sobremesa nesta ocasión, será que as vacacións pasaron factura ao peso de tod@s?, jejejejeje......

A intención era facer un novo roteiro, teoricamente inaugurado en xullo, polas inmediacións de San Fins e de Monte Faro, duns 9,6 qms. A min me atraía moito a pateada, xa me estaba relambendo pensando en unila e facela máis longa para levar ás tropas Nómadas de cara ao inverno, San Fins está enclavado nun lugar moi especial, as inmediacións do Mosteiro e este mesmo son unha xoia enerxética e acougante, e levaba tempo coa intención de levar a Nómadas a patear por eses montes de Valença a que recibiran a xenerosidade deste lugar que a min me engaiolou dende o primeiro día que o visitei e que pateei por el. Sentíame cansa tras patear o día anterior por Castro Leboreiro onde deixei unha boa dose das miñas enerxías no lugar, subindo e baixando como unha cabritiña pola maxestosidade dunha zona que sempre saca o mellor de min, pero non quería renunciar a patear cos meus amigos e pensei que levaría de fábula a fórmula Eivadiña, solo que eu non parecía este día ser a única que estaba cansa, aí, quen máis quen menos estabamos todos desfurricados, jajajajaja....., polo menos o cincuenta por cento dos que nos xuntamos neste día.

O thrillo de Alvarinho está ubicado nas freguesías de Boivâo e Gondomil. O punto de saída sería da Igreja Parroquial de Boivâo e pasariamos por Paço, Quinta da Igreja Velha, Lordelo de Cima, Silhâes, Fujaco, Carvoeira e Cima de Vila. Pasariamos polos moinhos da Encostra da Furna e todo sería así de bonito e de cultural a non ser porque nos atopamos que aí non había sinais marcados por ningures. Tan solo tiñamos o mapa de Yuka e Ramón e as ganas de non perdernos, pero...., foi ser que aquilo non había por onde collelo!!!, e eu non levaba nin un quilómetro feito e xa perdín as contas do camiño e empecei a deixarme levar pola boa guía de Yuka, imposible memorizar nada de tanto ir e vir, de tanto meternos por un camiño e dar marcha atrás porque debía de ser outro. Son as cousas dos novos camiños amiguiños!!.

Así que a partires de un tempo tentando lembrar o camiño desistín e dediqueime a camiñar, a compartir conversas e a escoitar aos meus amiguiños falar disto ou daquilo; a calor era abafante e todos houberamos agradecido atoparnos cun sitio de baño, pero ía ser que non neste día. Camiñamos entre pinos e máis pinos, atopamos unha canle cun muíño vello medio derruído, Alex e máis eu unímonos nunha conversa a propósito dos amores imposibles, Xacobe perdeuse dos demais ocupado en facer fotos e atopounos subindo monte a través a golpe de gritos e uns e de outros. Atopamos uvas deliciosas no camiño e puxémonos as botas papando nelas, o Alex tivo unha regresión á infancia cos arumes destes froitos, el chamábaas " uvas americanas ", a saber!!, na miña terra nunca escoitara ese nome, pero xa sabemos que na Galiza cada rexión ten os seus nomes e apelativos para a mesma cousa, así que si el o dicía por algo será!!....

Paramos nun palco de festas decorado moi xeitosamente, tiña pintado o mural cunha paisaxe que invitaba ao baño, mágoa que fora de " mentira ", co seu río fluíndo, as súas árbores ofrecendo sombras, nós tivemos que conformarnos coa sombra que había baixo unhas mesas e bancos de pedra e aí nos tiramos unha chea de tempo amparados dos raios de Lorenzo, ninguén tiña moitas ganas de seguir recibindo as súas xenerosas calores, a verdade. Alí fixemos fotos, algúns se mollaron as cabezas na fonte, deitámonos na mesa de pedra e amolamos todo o que puidemos e máis antes de seguir o roteiro. Para ese momento xa estabamos a pedir cañas, cañas e máis cañas, jajajajaja.....

Seguimos camiño caminiño e Alex, Xacobe e Anxo dedicáronse a valorar quen destas dúas actrices españolas estaba máis boa, se Elsa Pataki ou Leonor Watling, para gustos cores e aí me puxen as botas en cuestión de gustos masculinos. Que si unha era sensualidade e a outra solo estaba boa, que se a min me gusta máis esta que aquela....., en fin!!, homes!!, pero me gusta estar entre eles, aprendo moito e tento sacar algún proveito para futuros comportamentos femininos con respecto a estas conversas...., quen dixo que no camiño non se aprenden cousas???.......

Por fin, todos máis cansos que outra cousa e sen ganas de seguir investigando, decidimos acurtar vía mapa porque de todas todas hoxe non era o noso día camiñante e dende logo aí non había moito máis que sacar. Eu xa sei que terei que volver a explorar ese roteiro se quero levar as miñas tropas a facer ese mix que pretendía. Para máis recochineo, ao pouco de volver ao noso punto de partida, na Igreja de Boivâo, se nos presenta de repente unha piscina enoooorme como vacilando. Era realmente unha piscina, non sei se municipal ou privada, pero aí estaban os vestiarios, os baños e......., unha enorme valla dobre con pinchos incluídos que nos impedían o paso. Aínda así, esta e máis algún máis quixemos tentar traspasar semellante obstáculo, e eu estou convencida que o houbera conseguido se non fose porque ao final, as augas da piscina non eran moi invitadoras precisamente, augas estancadas e verdosas que me fixeron desistir do tan ansiado baño.

Rematamos tomando unhas merecidísimas cervexas fresquiñas na Parroquia de Borivâo, nunha especie de chiringo entre praieiro e montañeiro, onde na parte de atrás había persoal asando castañas mentres a calor era tan intensa que a min se me antollaba totalmente contraditorio, unha actividade invernal nunha tarde na que facía unha calor do copón. En fin!!, así é Portugal....., menos mal!!!.

Os tres preciosos, Xacobe, Alex e Anxo, aínda se animaban a unha tarde noite de cine, ían ver " Lope ". Esta señorita precisaba regresar a casa e descansar, descansar, descansar. Cada ouvella coa súa parella nos despedimos de tres en tres, eu marchaba co dúo dinámico Ramón e Yuka cara a Vigo.

Tarde Eivadiña pasada por calores, conversas nada serias, obstáculos varios, camiños nada invitadores e aínda así, contentos de ter compartido o noso tempo. Amiguiños!!!.

Qué próxima aventura nos deparará a xuntanza Eivadiña???......, despois da publicidade!!!!....., jajajajaja......

Agradecida!!.
Salo.

4º Aniversario de Eivadiños



Lúa, 06-09-010.

Este domingo os Eivadiños tiñamos unha xuntanza moi especial. Todas o son pero esta máis porque iamos celebrar o 4º aniversario da existencia deste singular club, os Eivadiños; nunca se sabe ben qué clase de espécimes somos porque neste grupo máis que en ningún outro cada quen é do seu pai e da súa nai, se xuntan os noctámbulos cos vespertinos, os heavys cos románticos, os góticos cos hipies, os progres cos conservadores, os desaforados cos hare krisnas...., e milagrosamente todos estamos con todos e por enriba pasámolo ben.

Supoño que o Anxiño exterminador ten moito que ver con todo isto pois el é o eixe central destas xuntanzas, e a súa cobertura emocional é variopinta e multicolor, cómo a súa fértil personalidade. Eu tiña outra xuntanza este día, en casa de Loreto con outros amigos, pero non podía faltar ao aniversario Eivadiño, e coma este mundo as veces é cruel en canto ás decisións, tiven que tomar esta elección que me dividiu o corazón, pero en realidade a elección xa estaba feita, eu sabía que acudiría a Mondariz si ou si, non era unha pateada habitual, era o aniversario e estas cousiñas hai que coidalas!!.

Daquela a cita era este domingo en Mondariz ás dúas, na casa que teñen os seus pais alí nun enclave marabilloso, con vistas relaxantes e moi pretas ao río Tea, e o plan era o de xantar unha churrascada, escalibada, e o que se terciara. E despois, tal vez!!....., facer unha pateada. Eu quedei con él en que iría unha hora antes para axudar no que fixera falta, non tiña que levar comida pero non rexeitou postre, así que ata alí enfiei no meu coche cunha torta de froitas deliciosa, e catro pasteis extras por se non chegaba a parte doce, non tiña nin idea de quen acudiría e de cantos seriamos, coma sempre a asistencia Eivadiña é un misterio e moitas veces unha sorpresa.

Eu, organizadiña coma son para estas cousas, cando cheguei......., case me atraganto ao ver que o churrasco e o polo aínda estaban nas bolsas da compra, sen adobar!!. Georgina andaba pola casa buscando de todo porque era a segunda vez que estaba alí, e Anxo, mandilón no corpo, estaba a lavar e a cortar as verduras para facer a escalibada ao forno. Alex tamén andaba por aí, tentando poñer a mesa no xardín. Así queeee...., mans á obra!!, pedinlle un mandilón, que unha non se pon guapita para rebozarse nas labores culinarias así como así!!, e torturei a Georgina pedíndolle todo o que me facía falta, o que lle faltaba a ela!!, outra máis pedíndolle cousas que non tiña nin idea de por onde andaban casa adiante!!, pero en fin!, entre os tres fomos quen de ir preparando sen presa pero sen pausa un xantar que non sabiamos se era para vinte, para quince ou para sete.

Ao pouco chegaron reforzos, María e Xacobe, benditos!!, eles fixeron a parte dos canapés. O Xaime ( criaturita!! ) tamén andaba por alí facendo as brasas co cuñado de Anxo, Adolfo, e os seus sobriños tamén estaban na casa, Samuel, Mario, e un amigo invitado de Samuel, Brais, a este último tamén lle tocou facer de axudante traendo cousas varias que lle iamos pedindo. Un pouco máis tarde chegaban Ramón e Yuka ( a reporteira gráfica deste evento ) cuns espárragos na man, e pronto puxemos a Ramón a facer unha maionesa caseira para acompañalos, e tamén por se o churrasco e o polo resultaban intragables con media hora escasa de adobo, madre de deus!!. Bueno!!, a cousa parecía que fluía, dende logo non iamos comer ás dúas pero tal vez das tres en adiante todo ía semellando posible.

Chegada de Olga e Pablo ( o famoso Ozzy!!, vaia!!, por fin ía coñecelo!!, tanto me falou del Anxo... ), e pouco despois Xurxo e Maca. Javivi e Nuria chegarían máis tarde porque Javi traballaba. Así que cando nos sentamos á mesa eu, e todos!!, puidemos saber quen ía compartila. 19 Eivadiños..., bo número!!. Cunha fame nejra empezamos a comer os canapés de María e Xacobe, os espárragos de Ramón e Yuka, a escalibada e as patacas feitas por Anxo, o churrasco e o polo asados por Xaime e Adolfo, a ensalada de tomates feita por min, na mesa posta por Alex e Georgina. Todo era e estaba perfecto!!, o churrasco sabía a churrasco, o viño estaba bo e a compañía era o mellor de todo. Se estaba ben á sombra, coas montañas enfronte, cos sons do río preto, todo mesturado entre as nosas conversas e os nosos silencios mentres papabamos todo ese festín de cores das verduriñas deliciosas, tiña un colorido o alimento que só provén de mans que cultivan a terra, neste caso as mans da nai de Anxo, deixamolle os productos da horta cunha baixa considerable, pero os nosos bandullos ían agradecelo!!.

Houbo un momento no que algúns quixeron contar as súas eivas, eramos os Eivadiños, non si??. O Alex fíxonos rir contándonos con moito humor as súas operacións quirúrxicas, as súas eivas...., carallo!!, eran interminables!!, jajajaja...., e escoitamos unha disertación de como un " ovo " ( en linguaxe culta e para que nos entendamos...., un testículo! ), pode da-la volta..., ai que risa!!. Pablo nos dixo que a súa única eiva era que era celtista, aínda que Anxo non estaba de acordo, houbo un momento en que dixo que canto máis coñecía a Ozzy máis admiraba a Olga, a saber!!!. Pero a cousa das eivas non pasou de aí, ou ese día todos estabamos en fase olvidadiza, agás Ramón!!, que tiña moi presente a súa hernia!!, ou ninguén estaba pola labor de contar dores e penitas, a verdade é que estabamos moi a gusto todos ao aire libre nunha tarde de domingo que non nos castigaba con calores excesivas, cos bandulliños cheos e satisfeitos. Xurxo nos falou de que él e Pablo habían sido compañeiros na escola e acabaron falando da primeira comunión e dos estilos dos peiteados dos anos setenta, este Ozzy é especial, fíxome rir a mandíbula desencaixada coa súa visión do día da primeira comunión, foi moi divertido. Tamén houbo chanzas a costa de Xaime, dándolle un toque de humor a gravidade do que puido ser o accidente que tiveron de regreso dese super mega fantástico concerto nun castelo medieval en Portugal, resulta que o satánico apelou a deus cando tiveron o accidente...., vivir para ver!!!, se é que a educación católica apostólica e romana tamén deixa as súas eivas!!, jajajajaja....

Eu non tiña eiva física que contar, en todo caso, as miñas eivas son mentais, pero esa é outra misa e alí non había curas senón fregreses da amizade reunidos, e todo por unha boa causa, compartir momentos de calidade, que non é pouco!!. Tivemos momento crítica...., constructivaaaaa!!!, aos Alféizar, e Nuri nos falou do atuendo de Javivi cando participaba nos concertos, resulta que este se puña uns calcetíns nas súas partes nobres enfundado nesas mallas de leopardo e as féminas lle daban a noraboa a Nuri por semellante exemplar, ao que ela respostaba : o normal, non??, e as féminas lle dicían : pois menudo concepto que tes tí do normal, amiguiña!!. Claro!!, e que a Nuri se adicaba a mirarlle a cariña a Javivi mentres as demais se adicaban a mirarlle " o paquete ", e non se decatara da protuberancia incorporada, jajajajaja......., un momento moi chic e moi cachondo no que a risa volveu a ser inevitable no meu semblante e no dos demais tamén.

O momento do café tamén foi digno!!, alí non faltaba de nada. Café, licor café, tarta, pasteis, biscoito. Quen dixo fame??. Detrás de nós unha piscina apetitosa e de augas quentes polo sol, e o primeiro en estreala foi Anxo, co seu bañador de florecitas blancas, qué formal Anxiño!!, onde deixaches as ás escuras queridiño??, jejejeje...., deberon de quedar no derradeiro pub da noite pasada!!. Pronto se sumou Mario á festa acuática, ensinounos orgulloso as súas feridas de guerra da súa derradeira incursión en natura co seu tío, parece que caeu entre silvas e nos amosaba os rabuñazos con ese orgullo guerreiro dos que teñen o encontronazo coas temibles silveiras.

O Alex pediu un bañador tamén, que non ía ser el o que quedara sen baño. Ozzy..., espectacular!!, apareceunos cun bikini delicioso, nada de topless!!, él, recatadiño, coa súa parte de arriba e a súa parte de abaixo marcando ben o paquete, coma debe ser nunha casa de boa familia, que había nenos!!. Eu non estaba este domingo para molladuras, máis ben para compartir outras cousas, así que á sombriña, no céspede agradable, adiqueime a aliviarlle un pouco a Ramón as súas dores cunha masaxe mentres se oían de fondo as conversas, os xogos na piscina, as risas divertidas e relaxadas.

Moitos momentos agradables nesta tarde eivadiña!!, nun espacio que se prestaba á distensión, eu escoitaba falar aos meus amigos mentres repousaba nunha tumbona con vistas ao ceo, uns sentados ou deitados no céspede fresco, outros nos columpios. Javivi viu xunto a min e tivemos unha conversa internacional ( bó momento compartido, Javi!! ), e así ía pasando a tarde e o tempo. Aínda non estaba claro se iamos patear pero a min me ía chegando a hora de marchar, que por fin favorecía unha cita, cousa que levantou chanzas e moitos uhhhhhhh!!!, jajajajaja...., e recomendacións de que fora mala, moi mala!! e coa miña promesa de que polo menos, o intentaría. E mentres eu me cambiaba e me puña máis guapita aínda do que son ( humilde que é unha!! ), eles por fin decidiron saír a dar unha volta, eran ás oito e cinco da tarde, mágoa!!, me quedou mágoa de non compartir camiño finalmente cos Eivadiños, así que a Anxo non lle queda outra que facer outra crónica deste día, non pode quedar a xornada sen o relato da pateada, senón a fórmula Eivadiños non estaría completa e esta crónica non estaría rematada coma debe ser. Fagamos que sexa esta a primeira crónica compartida da historia de Eivadiños, Anxo!.

Catro anos!!, catro anos queridiños!!. Iso se di moi rápido. Eu tiven o privilexio de compartir dous aniversarios Eivadiños, os dous moi diferentes e os dous gardados xa con moito agarimo nas miñas vivencias. Gustoume moito que este día fora celebrado na casa de Anxo en Mondariz, para min particularmente era a segunda vez que visitaba a súa casa e dalgún xeito pechaba círculo neste entorno, a primeira vez entrei dunha maneira, desta vez entraba, e sobre todo saía, cunhas circunstancias moi diferentes. Espero voltar, porque a acollida e a enerxía desta casa ten moita vida, todo o que andiven por alí, tanto por dentro coma por fora, invita á vida. Noraboa Anxo pola familia que tes, se nota sobre todo a enerxía da túa nai en toda a casa, e sen coñecela persoalmente todo me falou dela neste día, dende os tomates ata o contido da casa por dentro.

Desexando ler a vosa andaina unida as miñas palabras, non me privedes dela plis!!.

Vémonos na seguinte, cando proceda.

Salo.

Aquí é onde empeza Anxo a escribir...

...Non houbo moito máis dende que marchou Salo. O día xa estaba esmorecendo, así que recollemos os restos do convite, fregamos catro cacharros e propuxen dar un paseo polo río. Si, dixen paseo, nada de andaina nin camiñata, nada que foxe para puntuar, xa que era tarde de máis e a noite ía collernos si ou si. Ademais había xente que nin calzado apropiado trouxera, algúns ían con sandalias e non era plan que a xente se mancara por tan pouco. Baixamos ata o Tea e seguímo-la senda fluvial a montante, entre salgueiros e carballos, con especial atención a Olga e María, que se estreaban na nosa semente de pegadas. Tiramos catro fotos, por aquelo de inmortaliza-lo día, especialmente cando chegamos a ponte de ferro, por onde cambiamos de beira, e na tumba do neno Valeriano que, cun algo máis de sombra aínda era quen de nos aparecer. Aquí deron volta Xurxo e Maca, que tiñan algo de presa por regresar a cidade. Nin tan sequera pasamos da pontella que leva cara a praia fluvial da Gándara, e mesmo así, como non podía faltar nunha data tan sinalada, tivemos tempo de perder a Ramón e Yuka, non sei moi ben como, os que tampouco sei moi ben como non tardamos en atopar. Chegamos á praia do Balneario xa de noite pechada, de tal xeito que ninguén quixo merendar, ou cenar que xa eran tempos, os máis porque tiñan o bandullo aínda cheo e outros porque tiñan que erguerse cedo ó día seguinte.

A pesares de que non houbera pateada regulamentaria, quedei satisfeito coa celebración, agás o feito de non contar coa presencia dalgún dos fundadores, pezas claves nesta historia que deu en chamarse Eivadiños... quizais se as nosas eivas nos dan para cumprir outro aniño...


Archivo del blog

Seguidores